Σαν σήμερα το 1822...Πανωλεθρία του Μαχμούτ Πασά, του γνωστού Δράμαλη, στα Δερβενάκια, κοντά στη Νεμέα, κατά το 2ο έτος της Επανάστασης.
Στις 26 Ιουλίου του 1822 ο στρατός του Δράμαλη μπαίνει ανύποπτος στο στενό των Δερβενακίων. Καμμία κίνηση εναντίον του δέν γίνεται ακόμη από τον Κολοκοτρώνη και τους άνδρες του. Ο γέρος του Μοριά είχε δώσει εντολή να μην πέσει ούτε μία τουφεκιά, έαν δεν δώσει εκείνος το πρόσταγμα. Περίμενε να μπουν για τα καλά οι Τούρκοι στα στενά ώστε να μήν έχουν τρόπο διαφυγής. Ο Κολοκοτρώνης, επικεφαλής 2.500 επαναστατημένων Ελλήνων,με την τακτική της "καμένης γης", διασκορπίζει 25.000 Τούρκους.
Όταν γινόταν η μάχη στα Δερβενάκια, ένας νεαρός τσοπάνος καθόταν ακουμπισμένος στην γκλίτσα του και κοίταξε περίεργος τον πόλεμο. Ο Κολοκοτρώνης τον είδε μια στιγμή και του λέει : - Τι στέκεσαι και βλέπεις και δεν πας να πολεμήσεις και συ βρε Έλληνα ; - Δεν έχω άρματα Καπετάνιο! - Έχεις την γκλίτσα σου ! Όπλο είναι και αυτή ! Άντε πήγαινε να σκοτώσεις κανένα Τούρκο, να πάρεις τα άρματά του να αρματωθείς και τα ρούχα να ντυθείς. - Τρέχω αμέσως Καπετάνιο! Κι αμέσως αδράχνοντας την γκλίτσα του τρέχει κι ανακατώνεται με τους πολεμιστές. Το ίδιο βράδυ, το τσοπανόπουλο, καλοντυμένο κι αρματωμένο ήλθε και στάθηκε επιδεικτικά μπροστά στο Γέρο του Μοριά. - Ποιός είσαι συ, βρε Έλληνα ; τον ρώτησε ο Κολοκοτρώνης . - Καπετάνιο, δεν με γνωρίζεις ; Εγώ είμαι που μ΄ έστειλες το μεσημέρι να πολεμήσω με την γκλίτσα μου και με την ευχή σου έκαμα όπως μου είπες. Σκότωσα οχτρούς κι αρματώθηκα!
Οι Ελληνες εκείνη την εποχή θεωρούσαν κακό σημάδι, κακό οιωνό το να δουν λαγό στον δρόμο. Κάποιοι στρατιώτες όμως του Κολοκοτρώνη έπιασαν λαγούς στον δρόμο τους και μάλιστα ζωντανούς. Ο Κολοκοτρώνης τότε για να δώσει θάρρος στους άνδρες τους είπε: «Καλόν σημείον στρατιώται». Ετσι θα πιάσουμε και εμείς τους Τούρκους. Με την εξήγηση αυτή μπόρεσε να αλλάξει η ψυχολογία των ανδρών του και τους έκανε να δουν από την θετική σκοπιά που πριν τους γέμιζε φόβο.
Ο Δράμαλης επιστρέφει αυθημερόν στην Τίρυνθα, αφήνοντας πίσω του 3.000 νεκρούς και τραυματίες, πολλά υλικά και πολεμοφόδια.
Ο λαός μας καταγράφει σε ένα δημοτικό τραγούδι.
«Φύσα, μαϊστρε δροσερέ και αγέρα του πελάγου, να πας τα χαιρετίσματα στου Δράμαλη την μάνα: της Ρούμελης οι μπέηδες, του Δράμαλη οι αγάδες στα Δερβενάκια κείτονται στο χώμα ξαπλωμένοι».
Σχόλια