Σαν σήμερα γεννήθηκαν...Το 1899: ο Αμερικανός συγγραφέας Έρνεστ Χέμινγουεϊ. Βραβεύτηκε με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1954.Από τους σημαντικότερους συγγραφείς του 20ού αιώνα. Το στυλ του, η θεματολογία του αλλά και ο τρόπος ζωής του επηρέασε και επηρεάζει τους λογοτέχνες μέχρι και σήμερα. Ανάμεσα στα πιο γνωστά έργα του συγκαταλέγονται Ο Γέρος και η Θάλασσα, Για ποιον χτυπά η καμπάνα και ο Αποχαιρετισμός στα όπλα. Το 1953 τιμήθηκε με το Βραβείο Πούλιτζερ, ενώ τον επόμενο χρόνο βραβεύτηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας.
Ηταν παθιασμένος ταξιδευτής, που γύρισε όλο τον κόσμο. Μετά τον τρίτο του γάμο, ο Χέμινγουεϊ εγκαταστάθηκε στην Κούβα. Τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ΄30 ο Χέμινγουεϊ πέρναγε τους χειμώνες στο Key West, ένα νησί της Καραϊβικής.
Πέρα από συγγραφέας ο Χέμινγουέϊ υπήρξε πυγμάχος στα νεανικά του χρόνια (στο Παρίσι έπαιρνε μαθήματα συγγραφής από τον ποιητή Εζρα Παουντ με αντάλλαγμα μαθήματα πυγμαχίας!), αντλώντας πολύτιμες εμπειρίες, που επηρέασαν άμεσα το έργο του.
Έφυγε από τη ζωή το 1961: αυτοκτονεί στο Κέτσαμ της Πολιτείας του Άινταχο,
Το 1920: στην Ουκρανία ο βιολιστής, Άιζακ Στερν. Ένας από τους πιο επιτυχημένους δίσκους που ηχογράφησε ήταν το βραβευμένο με Όσκαρ σάουντρακ της ταινίας "Ο Βιολιστής της Στέγης". Ακόμη και αν ποτέ ως σήμερα δεν έτυχε να δείτε τον «Βιολιστή στη στέγη», η μελωδία του θρυλικού «If Ι were a rich man» σας είναι οπωσδήποτε οικεία. Και αυτό γιατί η μουσική για το κλασικό μιούζικαλ έχει διαγράψει τη δική της, αυτόνομη, διαδρομή υπερβαίνοντας τα όρια της παράστασης ή της κινηματογραφικής ταινίας. Βασισμένο στο διήγημα «Ο Τέβγε και οι θυγατέρες του» του ρωσοεβραίου συγγραφέα Σαλόμ Αλέιχεμ, ο «Βιολιστής στη στέγη» είναι ένα από τα πρώτα μιούζικαλ που αγνόησαν την εμπορική «συνταγή» του Μπρόντγουεϊ και έφεραν επί σκηνής ζητήματα όπως η φτώχεια, ο διωγμός, ο ξεριζωμός και η προσπάθεια να διατηρήσει κανείς τις παραδόσεις όταν γύρω του τα πάντα καταρρέουν. H υπόθεση εκτυλίσσεται το 1905 στην Ανατέβκα, ένα μικρό χωριό της Ρωσίας όπου ζουν κυρίως εβραίοι αλλά και χριστιανοί. Πρωταγωνιστής ο καλοκάγαθος γαλατάς Τέβγε, ο οποίος ζει με τη γυναίκα του Γκόλντε και τις πέντε κόρες του μια ζωή σύμφωνα με τις παραδόσεις της εβραϊκής θρησκείας, τις οποίες προσπαθεί να κρατήσει ζωντανές μέσα στο σπίτι του και ενώ γύρω του ο κόσμος αλλάζει. Οταν η μεγαλύτερη κόρη του, η Τσάιτελ, του ζητεί να της επιτρέψει να παντρευτεί τον εκλεκτό της καρδιάς της, αντί για αυτόν που της προξενεύει ο ίδιος, ο Τέβγε αντιμετωπίζει ένα δίλημμα: να κάνει ευτυχισμένο το παιδί του ή να διατηρήσει τις τόσο σημαντικές για τον ίδιο παραδόσεις; Εν τω μεταξύ τα ιστορικά γεγονότα που συμβαίνουν στην τσαρική Ρωσία, με τον διωγμό των εβραίων να βρίσκεται σε εξέλιξη, αγγίζουν ήδη την ήσυχη κοινωνία της Ανατέβκα...
«Ο βιολιστής στη στέγη, ένας μεσήλικος με λυπημένα αλλά ταυτόχρονα παιχνιδιάρικα μάτια, ο οποίος φαίνεται να μην υπακούει πια στους νόμους της φυσικής και με ονειρική σιγουριά ακροβατεί στις στέγες ενώ παράλληλα παίζει βιολί, είναι ένα από τα σταθερά μοτίβα του εξπρεσιονιστή ζωγράφου Μαρκ Σαγκάλ» επισημαίνει ο σκηνοθέτης της παράστασης Αττίλας Λανγκ και συνεχίζει σημειώνοντας: «Ο Σαγκάλ αφήνει τον βιολιστή του μερικές φορές ακόμη και να πετάξει, ίσως για να αποσαφηνίσει στον θεατή ότι αυτή η μορφή δεν είναι αληθινή, ότι επισκέπτεται μόνο λίγους, ότι εγκατοικεί στο όνειρο των ανθρώπων που αγαπούν τα παραμύθια και αποδέχονται το παράλογο: για τα παιδιά, λόγου χάρη, είναι σχεδόν αυτονόητο ότι ο κοκκινοπράσινος βιολιστής μπορεί να αιωρείται επάνω από τις σκεπές».
Για τον σκηνοθέτη της παράστασης ο ζωγράφος μέσω της προσφιλούς του αυτής μορφής μεταφέρει στον θεατή ένα ακόμη συναίσθημα: τον φόβο. Οπως σημειώνει, «όταν παρατηρεί κανείς τον βιολιστή στη στέγη, δεν μπορεί να ξέρει αν την επόμενη στιγμή θα συνεχίσει να παίζει μουσική ή θα γκρεμιστεί. Παρά τη φαινομενική αταραξία του, νιώθει κανείς την ένταση στο σώμα του. Ο βιολιστής φοβάται. Και παίζει όσο το δυνατόν πιο ωραία, γιατί η μελωδία αυτή θα μπορούσε να είναι και το τελευταίο του τραγούδι». ΕΔΩ, απόσπασμα από την ταινία.
Το 1948: Στέφανος Γεωργίου. Έκανε σπουδαία καριέρα ως τραγουδοποιός στην Αγγλία με το όνομα Κατ Στίβενς και τώρα, έχοντας ασπαστεί τον ισλαμισμό, ονομάζεται Γιουσέφ Ισλάμ.
Το 1952: ο Αμερικανός κωμικός Ρόμπιν Ουίλιαμς.
Το 1928: αυτοκτονεί στην Πρέβεζα ο ποιητής Κώστας Καρυωτάκης, σε ηλικία 32 ετών. Γεννήθηκε στην Τρίπολη στις 30 Οκτωβρίου 1896. To Φεβρουάριο του 1919 εκδίδει την πρώτη του ποιητική συλλογή "ο πόνος των ανθρώπων και των πραγμάτων", που δεν παίρνει καλή κριτική. Με τον φίλο του Αγη Λεβέντη εκδίδει τον ίδιο χρόνο το σατιρικό περιοδικό "Η Γάμπα". Παρά την επιτυχία του το περιοδικό κυκλοφόρησε μόνο σε έξι τεύχη γιατί η αστυνομία απαγόρευσε την έκδοσή του. Το 1921 κυκλοφορεί τη δεύτερη συλλογή του τα "Νηπενθή". Την εποχή αυτή συνδέεται στενά με την ποιήτρια Μαρία Πολυδούρη, συνάδελφό του στη Νομαρχία Αττικής. Το 1924 ταξιδεύει στο εξωτερικό, στην Ιταλία (Ρώμη), Γερμανία και Ρουμανία. Το Δεκέμβριο του 1927 εκδίδει την τελευταία του συλλογή, "Ελεγεία και Σάτιρες".Το Φεβρουάριο του 1928 αποσπάται στην Πάτρα και τον Ιούνιο στην Πρέβεζα. Αισθανόμενος αηδία και απόγνωση για τη ζωή αυτής της μικρής πόλης στέλνει απελπισμένα γράμματα σε συγγενείς και φίλους, περιγράφοντας την αθλιότητα και τη μικρότητα που κυριαρχεί στην τοπική κοινωνία. Στις 20 Ιουλίου αποφασίζει να βάλει τέλος στη ζωή του. Αποπειράται να αυτοκτονήσει πέφτοντας γυμνός στην θάλασσα και προσπαθόντας μάταια επί δέκα ώρες να πνιγεί. Δεν τα καταφέρνει όμως γιατί ήταν καλός κολυμβητής. Το πρωί της επομένης, απτόητος, αγοράζει ένα περίστροφο και πάει σε ένα καφενείο όπου φυτεύει μια σφαίρα στην καρδιά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου