Η ιστορική Βίλα Καζούλη, στην Αθήνα

Βρισκόμαστε στο 1902, εποχή που η Ελληνική κοινότητα της Αιγύπτου μεγαλουργεί.
Αρκετοί έμποροι φτιάχνουν τις εξοχικές τους κατοικίες στην Ελλάδα.
Ο Νικόλαος Καζούλης, έμπορος από την Αλεξάνδρεια, διαλέγει ένα κτήμα έκτασης 47.000 μ² στην είσοδο της Κηφισιάς. Εκεί κτίζει την επιβλητική έπαυλη του, αναγεννησιακού χαρακτήρα, που έμεινε στην ιστορία ως ''Βίλα Καζούλη".
Ο Καζούλλης γεννήθηκε στη Ρόδο το 1836 και υπήρξε µαικήνας µε αδυναµία στα έργα του γλύπτη Δηµήτρη Φιλιππότη.
Η βίλα είχε µετατραπεί σε γλυπτοθήκη.

Ηµέρες δόξας και µεγαλείου ωστόσο γνώρισε όταν η βίλα περιήλθε στην κατοχή της κόρης του Ιωάννας Καζούλλη και του συζύγου της αιγυπτιώτη αρχαιολόγου Αριστόφρονα .
Στα δωµάτιά της φιλοξενήθηκαν βασιλιάδες, όπως ο Γεώργιος Α’ και ο Φαρούκ , αλλά και πολλοί διανοούµενοι.

Η βίλα όµως γνώρισε και σκοτεινές ηµέρες. Κατά την περίοδο της Κατοχής χρησιµοποιήθηκε από τους Γερµανούς ως φρουραρχείο των Ες Ες και µετά ως νοσοκοµείο γερµανών αξιωµατικών.
Αργότερα µετατράπηκε σε κέντρο αποκατάστασης τραυµατιών (παλιό ΚΑΤ) και την περίοδο 1953-1955 έγινε κέντρο περίθαλψης των σεισµοπαθών του Ιονίου. Το ΙΚΑ απέκτησε την έπαυλη το 1964, έπειτα από δηµοπρασία, από τους κληρονόµους της Ιωάννας Καζούλλη.

Το 1970 στους χώρους της γυρίζεται η κινηµατογραφική ταινία του Νίκου Φώσκολου «Υπολοχαγός Νατάσα». Τελικά το 1976 το υπουργείο Πολιτισµού χαρακτηρίζει το κτίριο διατηρητέο και τρία χρόνια αργότερα το οικόπεδο που το περιβάλλει ως «χώρο ιδιαίτερου φυσικού κάλλους». Τότε, το 1979, γίνονται τα πρώτα σχέδια συντήρησης από τον αρχιτέκτονα Παναγιώτη Πικιώνη, στα οποία βασίστηκαν και τα έργα συντήρησης που υλοποιήθηκαν λίγα χρόνια αργότερα από το ΥΠΕΧΩ∆Ε. Μάλιστα τα δύο λιοντάρια του Πικιώνη τα οποία είχαν «χαθεί» για χρόνια µετά την αποκατάσταση εντοπίστηκαν σε µια αποθήκη του ΙΚΑ και επανατοποθετήθηκαν στη βίλα. Σήµερα η έπαυλη ανέρχεται σε 2.500 τ.µ., αναπτύσσεται σε τέσσερα επίπεδα – δύο υπόγεια, ισόγειο και δώµα – και το οικόπεδό της είναι 7.850 τ.µ.

Η βίλα φιλοξενεί σήµερα το Εθνικό Κέντρο Περιβάλλοντος και Αειφόρου Ανάπτυξης (ΕΚΠΑΑ) και είχε αναπαλαιωθεί µε κοινοτικούς πόρους την περίοδο 1996-1998 επί υπουργίας Κώστα Λαλιώτη.
Σίγουρα πρόκειται για ένα έργο τέχνης, ένα αξιόλογο διατηρητέο και επιβλητικό κτίριο, το οποίο συνεχίζει να χρειάζεται φροντίδα και προσοχή.