Βόλτα στο Αλσαντσάκ της Σμύρνης

Σμύρνη, 1880, φωτό του Αλσαντσάκ!
Είναι η θρυλική Πούντα για τους Έλληνες, που οφείλει το όνομά της στο ιταλικό punta (άκρη).
Ένας παππούς από τη Χίο έκανε φιλότιμες προσπάθειες να με πείσει ότι η λέξη προέρχεται από το "πουντιάζω".
Φυσάει, βλέπετε, πολύ στο Αλσαντσάκ.
Και δεν εννοώ τον δροσερό μπάτη.

Η Πούντα και ειδικά το βόρειο τμήμα της, που ήταν μια αμμόστρωτη πεδιάδα κάποτε, που κατέκλυζαν το χειμώνα τα νερά της θάλασσας και μάστιζαν οι επιδημίες, ευνοήθηκε διπλά από την πρόσφατη ιστορία του τόπου:
Πρώτον, κατοικήθηκε και αξιοποιήθηκε από εύπορα και μορφωμένα στρώματα του πληθυσμού (Ευρωπαίοι και Έλληνες) και δεύτερον όταν οι φωτιές του 1922, σώριασαν σε φλεγόμενα ερείπια ζωές, σπίτια, περιουσίες και μνήμες, διέφυγε σε σημαντικό ποσοστό την καταστροφή.
Κι επειδή, κατά πως λένε, "ό,τι δεν σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό", αντιστάθηκε με επιτυχία στη συνέχεια στις μπουλντόζες του εκσυγχρονισμού, καταφέροντας να διασώσει μέχρι τις μέρες μας τόσο τη ρυμοτομία της, όσο κι ένα μεγάλο αριθμό κατοικιών