Ποιοί διάσημοι γεννήθηκαν 31 Οκτωβρίου

Mια μέρα σαν κι αυτή...
31 Οκτωβρίου 1632, γεννήθηκε ο Ολλανδός ζωγράφος Γιοχάνες Βερμέερ.
Μαζί με τον Ρέμπραντ αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους ζωγράφους της Χρυσής Εποχής (1584-1702) της Ολλανδίας.
Στη φωτό: Η γαλατού (1658-60), λάδι σε μουσαμά, 45,1x41 εκ., εκτίθεται στο  Κρατικό Μουσείο, του Άμστερνταμ.

Την ίδια μέρα γεννήθηκαν...
- 1888: ο Ναπολέων Λαπαθιώτης, συγγραφέας και ποιητής.Ο πατέρας του, Λεωνίδας, ήταν κυπριακής καταγωγής, ενώ η μητέρα του ήταν ανιψιά του Χαρίλαου Τρικούπη. Αυτοκτόνησε με χρήση ναρκωτικών. [ 7/1/1944]
- 1930: ο Αμερικανός αστροναύτης, Μάικλ Κόλινς, που ανήκε στο τριμελές αμερικανικό πλήρωμα του Απόλλωνα 11, που πάτησε πρώτο στο φεγγάρι.

- 1949: ο Ιρλανδός ηθοποιός Στίβεν Ρία, αγαπημένος πρωταγωνιστής του σκηνοθέτη Νιλ Τζόρνταν.
- 1961: ο Νεοζηλανδός σκηνοθέτης Πίτερ Τζάκσον, ο οποίος μετέφερε με μεγάλη επιτυχία την επική τριλογία "Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών" του Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν στη μεγάλη οθόνη.
1961: ο ντράμερ του διάσημου ροκ συγκροτήματος U2, Λάρι Μίλεν.

1964: ο Ολλανδός ποδοσφαιριστής Μάρκο βαν Μπάστεν.
1966: ο Άνταμ Χόροβιτς, τραγουδιστής του συγκροτήματος "Μπίστι Μπόις".
1968: ο τραγουδιστής της ραπ, Βανίλα Άις.

Η ιστορική Βίλα Καζούλη, στην Αθήνα

Βρισκόμαστε στο 1902, εποχή που η Ελληνική κοινότητα της Αιγύπτου μεγαλουργεί.
Αρκετοί έμποροι φτιάχνουν τις εξοχικές τους κατοικίες στην Ελλάδα.
Ο Νικόλαος Καζούλης, έμπορος από την Αλεξάνδρεια, διαλέγει ένα κτήμα έκτασης 47.000 μ² στην είσοδο της Κηφισιάς. Εκεί κτίζει την επιβλητική έπαυλη του, αναγεννησιακού χαρακτήρα, που έμεινε στην ιστορία ως ''Βίλα Καζούλη".
Ο Καζούλλης γεννήθηκε στη Ρόδο το 1836 και υπήρξε µαικήνας µε αδυναµία στα έργα του γλύπτη Δηµήτρη Φιλιππότη.
Η βίλα είχε µετατραπεί σε γλυπτοθήκη.

Ηµέρες δόξας και µεγαλείου ωστόσο γνώρισε όταν η βίλα περιήλθε στην κατοχή της κόρης του Ιωάννας Καζούλλη και του συζύγου της αιγυπτιώτη αρχαιολόγου Αριστόφρονα .
Στα δωµάτιά της φιλοξενήθηκαν βασιλιάδες, όπως ο Γεώργιος Α’ και ο Φαρούκ , αλλά και πολλοί διανοούµενοι.

Η βίλα όµως γνώρισε και σκοτεινές ηµέρες. Κατά την περίοδο της Κατοχής χρησιµοποιήθηκε από τους Γερµανούς ως φρουραρχείο των Ες Ες και µετά ως νοσοκοµείο γερµανών αξιωµατικών.
Αργότερα µετατράπηκε σε κέντρο αποκατάστασης τραυµατιών (παλιό ΚΑΤ) και την περίοδο 1953-1955 έγινε κέντρο περίθαλψης των σεισµοπαθών του Ιονίου. Το ΙΚΑ απέκτησε την έπαυλη το 1964, έπειτα από δηµοπρασία, από τους κληρονόµους της Ιωάννας Καζούλλη.

Το 1970 στους χώρους της γυρίζεται η κινηµατογραφική ταινία του Νίκου Φώσκολου «Υπολοχαγός Νατάσα». Τελικά το 1976 το υπουργείο Πολιτισµού χαρακτηρίζει το κτίριο διατηρητέο και τρία χρόνια αργότερα το οικόπεδο που το περιβάλλει ως «χώρο ιδιαίτερου φυσικού κάλλους». Τότε, το 1979, γίνονται τα πρώτα σχέδια συντήρησης από τον αρχιτέκτονα Παναγιώτη Πικιώνη, στα οποία βασίστηκαν και τα έργα συντήρησης που υλοποιήθηκαν λίγα χρόνια αργότερα από το ΥΠΕΧΩ∆Ε. Μάλιστα τα δύο λιοντάρια του Πικιώνη τα οποία είχαν «χαθεί» για χρόνια µετά την αποκατάσταση εντοπίστηκαν σε µια αποθήκη του ΙΚΑ και επανατοποθετήθηκαν στη βίλα. Σήµερα η έπαυλη ανέρχεται σε 2.500 τ.µ., αναπτύσσεται σε τέσσερα επίπεδα – δύο υπόγεια, ισόγειο και δώµα – και το οικόπεδό της είναι 7.850 τ.µ.

Η βίλα φιλοξενεί σήµερα το Εθνικό Κέντρο Περιβάλλοντος και Αειφόρου Ανάπτυξης (ΕΚΠΑΑ) και είχε αναπαλαιωθεί µε κοινοτικούς πόρους την περίοδο 1996-1998 επί υπουργίας Κώστα Λαλιώτη.
Σίγουρα πρόκειται για ένα έργο τέχνης, ένα αξιόλογο διατηρητέο και επιβλητικό κτίριο, το οποίο συνεχίζει να χρειάζεται φροντίδα και προσοχή.

Το Μαυροβούνιο στους καλύτερους προορισμούς στον κόσμο

Το Μαυροβούνιο (Μοντενέγκρο) συγκαταλέχθηκε στους 11 καλύτερους τουριστικούς προορισμούς παγκοσμίως!
«Μόντε Κάρλο των Βαλκανίων», το χαρακτηρίζουν κάποιοι-, αλλά δεν μπορεί ακόμα να στηριχθεί αποφασιστικά στον τουρισμό, αφού επηρεάζεται από πολιτική και οικονομική αστάθεια.
Αξιόλογα τουριστικά σημεία της χώρας είναι:

* Μεγαλύτερη σε μήκος παραλία: Βέλικα Πλάζα (Velika Plaža), στο Ούλτσιν (Ulcinj)— 13.000 μ. (8 μίλια)
* Υψηλότερη κορυφή: Ζλα Κόλατα (Zla Kolata), Προκλέτιγιε (Prokletije) στα 2.534 m
* Μεγαλύτερη σε έκταση λίμνη: Λίμνη Σκαντάρ — 391 τετραγωνικά χλμ. (151 τετραγωνικά μίλια).
* Μεγαλύτερο σε βάθος φαράγγι: Φαράγγι του Ποταμού Τάρα-1.300 m (4.265 πόδια).
* Μεγαλύτερο Όρμος: Όρμος του Κότορ.
* Εθνικά πάρκα: Ντουρμιτόρ (Durmitor) — 390 km² (150 sq mi), Λοβτσέν (Lovćen) — 64 km² (25 sq mi), Μπιόγκραντσκα Γκόρα (Biogradska Gora) — 54 km² (21 sq mi), Λίμνη Σκούταρι — 400 km² (154 sq mi).
* Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO:
Ντούρμιτορ και Φαράγγι του Ποταμού Τάρα, Παλαιά Πόλη του Κότορ.
Ειδικότερα, στο εθνικό πάρκο του Ντούρμιτορ στο ομώνυμο υψίπεδο βρίσκεται και το Φαράγγι του Τάρα, όπως επίσης και 18 λίμνες παγετωνικής προέλευσης, όλες σε υψόμετρο από 1.500 μέτρα και πάνω.
Η γνωστότερη από αυτές είναι η λεγόμενη Μαύρη Λίμνη (Τσρνο Γιέζερο), που αποτελεί δημοφιλή τουριστικό προορισμό. Η περιοχή είναι μνημείο της ΟΥΝΕΣΚΟ από το 1980.
Μόλις 35 χιλιόμετρα από το Κότορ, βρίσκεται το κροατικό «διαμάντι της Αδριατικής», Ντουμπρόβνικ. Μέχρι να φτάσετε η οδήγηση είναι απόλαυση και στο δρόμο σας θα συναντήσετε το γραφικό, παραθαλάσσιο χωριό Πέραστ.

Το πείσμα και η αντοχή είναι τα πρωτοπόρα χαρακτηριστικά των Μαυροβουνίων στη διάρκεια της ιστορίας τους.
Τώρα που είναι και πάλι ανεξάρτητοι, αλλά σε μια κοινωνία πιο πολύπλοκη, πιο ασταθή και πιο αλληλοεξαρτώμενη, πρέπει να ξαναβρούν τη εσωτερική δύναμή τους για να αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις του μέλλοντος.
Η ανεξαρτησία του Μαυροβουνίου διακηρύχθηκε επίσημα στις 3 Ιουνίου 2006 μετά το δημοψήφισμα που διεξήχθη στις 21 Μαίου 2006.
Σαν όλες τις νεοσύστατες χώρες, η σημερινή πολιτική ηγεσία του Μαυροβουνίου προσπαθεί να αποκτήσει μια εθνική ταυτότητα ξεχωριστή από τη σερβική.

Το 80% περίπου του πληθυσμού αυτοπροσδιορίζεται ως Μαυροβούνιοι και Σέρβοι, το 5% Αλβανοί, ενώ το υπόλοιπο 15% είναι Σλάβοι μουσουλμάνοι που κατοικούν στην περιοχή Σαντζάκ, η οποία βρίσκεται μισή στο Μαυροβούνιο και μισή στη Σερβία.
Προωθεί τη δική της γλώσσα με την τροποποίηση του αλφάβητου και υποστηρίζει μια εκκλησιαστική δομή αποκομμένη από το Σερβικό Πατριαρχείο. 

Το Μαυροβούνιο έχει πληθυσμό 672.180 κατοίκους και πρωτεύουσα είναι η Ποντγκόριτσα.
Μέχρι το 1910 ανεξάρτητο πριγκηπάτο. Στην περίοδο 1910 - 1918 μετετράπη σε βασίλειο, ώσπου ενσωματώθηκε στο Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας.

Στην περιοχή της κωμόπολης Κότορ (φωτό, επάνω αριστερά), στον ομώνυμο κόλπο, εγκαταστάθηκαν τον 3ο αιώνα π.Χ. Έλληνες, ενώ τον 7ο αιώνα οι Βυζαντινοί οικοδόμησαν την παλαιά πόλη του Κότορ.
Σήμερα στο Κότορ, βρίσκεται ο καθεδρικός Ναός του Αγίου Τρύφωνα, του 12ου αιώνα, ο Πύργος του Ρολογιού (από το 17ο αιώνα), ο Ναός του Αγίου Λουκά (τέλη 12ου αιώνα), καθώς επίσης και διάφορα μέγαρα του 16ου και 17ου αιώνα.
Το 1979 το Κότορ ανακηρύχθηκε Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ. Μεσαιωνικό, καλοσυντηρημένο με την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική των σπιτιών, με πανέμορφες καθολικές και ορθόδοξες εκκλησίες, όμορφα καφέ και πολλούς τουρίστες.

(Στη φωτό αριστερά: Βρίσκομαι στο Τσετίνε, παλιά πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου, μπροστά από το πρώην Παλάτι του Βασιλιά, που σήμερα είναι μουσείο).  

Στον κόλπο του βρίσκεται και η εκκλησία "Κυρία των Βράχων", σε ρυθμό μπαρόκ. Ο αρχικός ναός οικοδομήθηκε το 1452, ενώ αυτός που κατασκευάστηκε σήμερα στην ίδια θέση χρονολογείται από το 1632 και επεκτάθηκε το 18ο αιώνα.
Η νησίδα σύμφωνα με το θρύλο, που δικαιολογεί και την ονομασία της εκκλησίας, δημιουργήθηκε από τους ντόπιους ναυτικούς, που έριχναν και έναν βράχο στην είσοδο του Κόλπου του Κότορ- που θεωρείται το νοτιότερο φιόρδ της Ευρώπης.
Η ανεξαρτησία της χώρας έχει μπει στο έκτο έτος και πολλοί από τους μη υποστηρικτές αρχίζουν να δέχονται ότι είναι σε ένα αδιέξοδο.
Η κύρια πρόκληση είναι πως να μετατραπεί αυτή η χώρα που ήταν πλούσια κάποτε, σε μια ευημερούσα οντότητα.
Παρά τη σημαντική πρόοδο τα τελευταία χρόνια, παραμένουν σοβαρά προβλήματα κατάχρησης εξουσίας, οργανωμένου εγκλήματος, νεποτισμού και δομικής μεταρρύθμισης.

Πως θα πάτε: Αεροπορικώς, με πτήση της Ολυμπιακής, της Malev, της Austrian ή της JAT και ενδιάμεσο σταθμό το Βελιγράδι.  

Με αυτοκίνητο: Ξεκινάτε από τη Θεσσαλονίκη ή την Καστοριά και περνώντας από την ΠΓΔΜ και το Κόσοβο ή την Αλβανία αντίστοιχα, θα χρειαστείτε περίπου μιάμιση μέρα, με χαλαρούς ρυθμούς και μία διανυκτέρευση κάπου στα μισά της διαδρομής, για να φτάσετε στο Κότορ.

Ιαματικός τουρισμός στη Λέσβο

Η φύση χάρισε στον Πολιχνίτο τις πιο θερμές πηγές στην Ευρώπη, που αναβλύζουν μέσα από ηφαιστειογενή πρωτογενή και δευτερογενή πορώδη πετρώματα. Η θερμοκρασία του νερού είναι μεταξύ 67 και 92 βαθμών Κελσίου και στους λουτήρες μεταξύ 42 και 44 βαθμών Κελσίου.
Θεωρούνται εφάμιλλες του Βισμπάντεν της Γερμανίας και έχουν θεραπευτικές ιδιότητες (πέρα από τις χαλαρωτικές) για χρόνιους ρευματισμούς, αρθροπάθειες, χρόνιες σπονδυλαρθρίτιδες, οσφυοισχιαλγία, δευτεροπαθείς δερματικές παθήσεις, ουρική αρθρίτιδα, φλεγμονώδεις παθήσεις γυναικολογικής προέλευσης, δυσλειτουργία σαλπίγγων κ.ά.
Το νερό που τρέχει ελεύθερο και αχνίζει με φυσαλίδες, βάφει κόκκινο τον πυθμένα από θερμόφιλα ζωύφια που αναπτύσσονται. Στις εγκαταστάσεις είναι άοσμο με οξυανθρακιά χλωριούχα και θεϊκά άλατα ασβεστίου, νατρίου με ελεύθερο διοξείδιο του άνθρακα, ενώσεις σιδήρου, μαγνησίου, μαγγανίου με οξυγόνο και ίχνη ιωδίου, βρωμίου.
Υπάρχουν δυο δεξαμενές η μία κατασκευασμένη επί τουρκοκρατίας, ενώ για τις ανάγκες των επισκεπτών λειτουργεί ανακαινισμένος ξενώνας με 20 κρεβάτια και μικρό καφενεδάκι.

* Στον Μόλυβο (Μήθυμνα) υπάρχουν και οι ιαματικές πηγές της Εφταλούς (φωτό αριστερά). Με θερμοκρασίες 43,6 - 46,5°C, ενδείκνυται για τη θεραπεία ρευματισμών, αρθριτισμού, ισχιαλγίας, νευραλγίας, ψαμμιάσεως, χολολιθιάσεως, γυναικολογικών και δερματικών παθήσεων. Στην Εφταλού θεραπεύεται και η πιο σημαντική «ασθένεια» της εποχής μας: μια βουτιά στα γαλανά νερά της θάλασσας εδώ είναι το καλύτερο αγχολυτικό, ο ιδανικότερος τρόπος «φόρτισης» των μπαταριών και πλήρους αναζωογόνησης ψυχή τε και σώματι.

* Οι Ιαματικές Πηγές Λουτρόπολης Θερμής συστήνονται για την θεραπεία ρευματισμών, γυναικολογικών, δερματικών παθήσεων και παθήσεων κυκλοφορικού. 

* Τα Θέρμα του κόλπου Γέρας βρίσκονται λίγα μόλις χιλιόμετρα έξω από την Μυτιλήνη. Με θερμοκρασία 39,5 C είναι κατάλληλες για θεραπεία ρευματισμών, αρθρίτιδων, γυναικολογικών παθήσεων, νεφρών, πεπτικού συστήματος, χρόνιες εκβάσεις τραυμάτων κ.ά. 

* Οι Θερμοπηγές Άι Γιάννη Λισβορίου είναι χλωρονατριούχες με ραδιενέργεια 1,6-6 μονάδες. Θεωρούνται θεραπευτικές για ρευματισμούς, αρθρίτιδες, γυναικολογικές και δερματικές παθήσεις, ισχιαλγίες, κ.ά.

Καρυωτάκης, ο ποιητής της διαμαρτυρίας και του σαρκασμού

Σαν σήμερα 30 Οκτωβρίου το 1896, γεννήθηκε στην Τρίπολη ο Κώστας Καρυωτάκης, δημόσιος υπάλληλος και ποιητής της νεορρομαντικής και νεοσυμβολιστικής σχολής. Ίσως η σημαντικότερη λογοτεχνική φωνή, που ανέδειξε η γενιά του '20 και από τους πρώτους, που εισήγαγαν στοιχεία του μοντερνισμού στην ελληνική ποίηση. Επηρέασε πολλούς από τους κατοπινούς ποιητές (Σεφέρης, Ρίτσος, Βρεττάκος) και με την αυτοκτονία του δημιούργησε φιλολογική μόδα, τον Καρυωτακισμό, που πλημμύρισε τη νεοελληνική ποίηση.
Το 1917 αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή τουΠανεπιστημίου Αθηνών,  με λίαν καλώς. Στην αρχή επιχείρησε να ασκήσει το επάγγελμα του δικηγόρου, ωστόσο η έλλειψη πελατείας τον ώθησε στην αναζήτηση θέσης δημοσίου υπαλλήλου. Διορίστηκε στη Νομαρχία Θεσσαλονίκης, ενώ μετά την οριστική απαλλαγή του από τον Ελληνικό Στρατό για λόγους υγείας, τοποθετήθηκε σε διάφορες δημόσιες υπηρεσίες, μεταξύ των οποίων οι νομαρχίες Σύρου, Άρτας και Αθήνας. Απεχθανόταν τη δουλειά του και δεν ανεχόταν την κρατική γραφειοκρατία, εξού και οι πολλές μεταθέσεις του.

Toν Φεβρουάριο του 1919 εκδίδει την πρώτη του ποιητική συλλογή "Ο πόνος των ανθρώπων και των πραγμάτων", που δεν παίρνει καλή κριτική.
Με τον φίλο του Άγη Λεβέντη εκδίδει τον ίδιο χρόνο το σατιρικό περιοδικό "Η Γάμπα". Παρά την επιτυχία του το περιοδικό κυκλοφόρησε μόνο σε έξι τεύχη γιατί η αστυνομία απαγόρευσε την έκδοσή του.
Το 1921 κυκλοφορεί τη δεύτερη συλλογή του τα "Νηπενθή". Την εποχή αυτή συνδέεται στενά με την ποιήτρια Μαρία Πολυδούρη, συνάδελφό του στη Νομαρχία Αττικής, που τον ερωτεύτηκε.
Έχει γράψει σε επιστολή της σε κάποια φίλη της το εξής ιστορικό για τον Καρυωτάκη: «Στο κάτω-κάτω εγώ αγάπησα έναν ποιητή. Δεν αγάπησα έναν ήρωα. Αν ήθελα ήρωα, θα αγαπούσα τον Ανδρούτσο». Άλλη πληροφορία επίσης αναφέρει ότι η Μαρία Πολυδούρη τού είχε προτείνει γάμο, αλλά αυτός αρνήθηκε με τη δικαιολογία ότι «πάσχει από ανίατο αφροδίσιο νόσημα και δεν θέλει να πάρει στο λαιμό του καμιά γυναίκα». Αυτό, φαίνεται να ευσταθεί πλήρως, δεδομένου ότι έγραψε και το σχετικό ποίημα «Ωχρά Σπειροχαίτη», που είναι το όνομα του μικροβίου που προκαλεί τη σύφιλη.

Το 1924 ταξιδεύει στο εξωτερικό, στην Ιταλία (Ρώμη), Γερμανία και Ρουμανία. Το Δεκέμβριο του 1927 εκδίδει την τελευταία του συλλογή, "Ελεγεία και Σάτιρες".

Εκτός από το ποιητικό του έργο, ο Καρυωτάκης έγραψε επίσης πεζά, ενώ μας άφησε και μεταφράσεις ξένων λογοτεχνών. Ποιήματά του έχουν μελοποιήσει συνθέτες και συγκροτήματα, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, τα «Υπόγεια Ρεύματα», η Λένα Πλάτωνος, ο Μίμης Πλέσσας, ο Γιάννης Σπανός, ο Γιάννης Γλέζος και ο Νίκος Ξυδάκης.

Τον Φεβρουάριο του 1928 παίρνει απόσπαση στην Πάτρα και τον Ιούνιο στην Πρέβεζα. Αισθανόμενος αηδία και απόγνωση για τη ζωή αυτής της μικρής πόλης στέλνει απελπισμένα γράμματα σε συγγενείς και φίλους, περιγράφοντας την αθλιότητα και τη μικρότητα που κυριαρχεί στην τοπική κοινωνία.

Στις 20 Ιουλίου αποφασίζει να βάλει τέλος στη ζωή του. Αποπειράται να αυτοκτονήσει πέφτοντας γυμνός στην θάλασσα και προσπαθόντας μάταια επί δέκα ώρες να πνιγεί. Δεν τα καταφέρνει όμως γιατί ήταν καλός κολυμβητής.
Το πρωί της επομένης, απτόητος, αγοράζει ένα περίστροφο και πάει σε ένα καφενείο, όπου φυτεύει μια σφαίρα στην καρδιά του.
Στη φωτό: Ο Κώστας Καρυωτάκης νεκρός, στο βαθύ Πρέβεζας (23 Ιουλίου 1928).

Στην τσέπη του κουστουμιού του πτώματος του Κώστα Καρυωτάκη βρέθηκε επιστολή που γράφει τα εξής:
«Είναι καιρός να φανερώσω την τραγωδία μου. Το μεγαλύτερό μου ελάττωμα στάθηκε η αχαλίνωτη περιέργειά μου, η νοσηρή φαντασία και η προσπάθειά μου να πληροφορηθώ για όλες τις συγκινήσεις, χωρίς τις περισσότερες, να μπορώ να τις αισθανθώ. Τη χυδαία όμως πράξη που μου αποδίδεται τη μισώ. Εζήτησα μόνο την ιδεατή ατμόσφαιρά της, την έσχατη πικρία. Ούτε είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για το επάγγελμα εκείνο. Ολόκληρο το παρελθόν μου πείθει γι' αυτό. Κάθε πραγματικότης μου ήταν αποκρουστική. Είχα τον ίλιγγο του κινδύνου. Και τον κίνδυνο που ήρθε τον δέχομαι με πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους, ή εθεώρησαν την ύπαρξή τους παιχνίδι χωρίς ουσία. Τους βλέπω να έρχονται ολοένα περισσότεροι μαζί με τους αιώνες. Σ' αυτούς απευθύνομαι. Αφού εδοκίμασα όλες τις χαρές (!!!), είμαι έτοιμος για έναν ατιμωτικό θάνατο. Λυπούμαι τους δυστυχισμένους γονείς μου, λυπούμαι τα αδέλφια μου. Αλλά φεύγω με το μέτωπο ψηλά. Ήμουν άρρωστος. Σας παρακαλώ να τηλεγραφήσετε, για να προδιαθέση την οικογένειά μου, στο θείο μου Δημοσθένη Καρυωτάκη, οδός Μονής Προδρόμου, πάροδος Αριστοτέλους, Αθήνας» Κ.Γ.Κ.

[Υ.Γ.] Και για ν' αλλάξουμε τόνο. Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι να μην επιχειρήσουνε ποτέ να αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης. Όλη νύχτα απόψε επί δέκα ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα. Ήπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο, χωρίς να καταλάβω πώς, το στόμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. Ωρισμένως, κάποτε, όταν μου δοθεί η ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγμένου». Κ.Γ.Κ. (Κώστας Γ. Καρυωτάκης).

Ένας λόγος που φαίνεται να ώθησε τον Καρυωτάκη στην αυτοκτονία είναι και η σύφιλη από την οποία πιθανολογείται ότι έπασχε. Ο καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Γιώργος Σαββίδης, ο οποίος διέθετε το μεγαλύτερο αρχείο για τους Νεοέλληνες Λογοτέχνες, ερχόμενος σε επαφή με φίλους και συγγενείς του ποιητή, αποκάλυψε ότι ο Καρυωτάκης ήταν συφιλιδικός, και μάλιστα, ο αδελφός του, Θανάσης Καρυωτάκης, θεωρούσε ότι η ασθένεια συνιστούσε προσβολή για την οικογένεια.

Το Σύνταγμα Εθελοντών Δωδεκανησίων

Στα σημερινά επετειακά θα ήθελα να προσθέσω και δυο γραμμούλες για τους 1924 εθελοντές Έλληνες Δωδεκανήσιους, που ήταν Ιταλοί, στα χαρτιά κι έφυγαν, για να πολεμήσουν στην Πίνδο.
(Τα Δωδεκάνησα ήταν ακόμα υπό Ιταλική κυριαρχία).

Αυτοί οι 1294 δεν χρειάζονταν να ακούσουν ούτε ΟΧΙ, ούτε ΝΑΙ. Άφησαν τις οικογένειες τους με τους Ιταλούς και πήγαν να πολεμήσουν Ιταλούς.

Αν έχαναν, θα έχαναν ζωή και οικογένεια.
Αν νικούσαν, θα έχαναν την οικογένεια τους.

Έτρεξαν (μαζί με τους Δωδεκανήσιους των Αθηνών και της Αιγύπτου) για να μη καθυστερήσουν στην εκτέλεση του ιερού καθήκοντος. Πήγαν να καταταγούν εκεί που τους κάλεσε η καρδιά τους και όχι τα χαρτιά τους.

Μετά από σύντομη, αλλά εντατική εκπαίδευση στου Γουδί οι Δωδεκανήσιοι εθελοντές ορκίστηκαν στις 12 Ιανουαρίου 1941 και παρέλαβαν την πολεμική σημαία του Συντάγματος. Το Σύνταγμα Δωδεκανησίων είχε διοικητή τον έφεδρο αντισυνταγματάρχη Ιωάννη Νικολάου και περιελάμβανε τρία Τάγματα υπό τους εφέδρους ταγματάρχες Μάρκο Κλαδάκη, Παναγιώτη Γεωργαντόπουλο και Κωνσταντίνο Δρανδάκη. Όλοι οι αξιωματικοί είχαν πολεμική εμπειρία από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το Μακεδονικό Μέτωπο ή την Μικρασιατική εκστρατεία.

Ο Μάρκος Κλαδάκης καταγράφει τη σύνθεση του Συντάγματος Εθελοντών Δωδεκανησίων ανά νησί προέλευσης, ως εξής:

ΝΗΣΙ - ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ

Αστυπάλαια 12

Κάλυμνος 433

Κάρπαθος 309

Κάσος 25

Καστελλόριζο 48

Κως 109

Λειψοί 3

Λέρος 98

Νίσυρος 67

Πάτμος 20

Ρόδος 126

Σύμη 262

Τήλος 8

Χάλκη 9

Κάτοικοι εξωτερικού 57

ΣΥΝΟΛΟ 1586 

Θυμίζω, ότι τον αγώνα του Δωδεκανησιακού Συντάγματος καθαγίασε η θυσία του Αλεξάνδρου Διάκου, υπολοχαγού του Πεζικού, που έπεσε με τους πρώτους στο πεδίο της τιμής.

Γι΄ αυτούς τους Δωδεκανήσιους ήθελα να μιλήσω και να με διαβάσουν αυτοί που ζουν στην υπόλοιπη Ελλάδα και ξέρουν τη Ρόδο μόνο ως τόπο αχαλίνωτου τουρισμού. Σήμερα προσφέρoυμε το θυμίαμα της ευγνωμοσύνης μας στη μνήμη τους.

Η πυραμίδα που έπεσε στη θάλασσα

Στη φωτό, ηφαιστειακά θαλάσσια βουνά, 23 χλμ. από το Lord Howe Island της Αυστραλίας. 

Με 562.42 μέτρα ύψος, θεωρούνται η υψηλότερη γνωστή μέσα στην θάλασσα κορυφή στον κόσμο - οι ντόπιοι την ονομάζουν πυραμίδα.

Το Lord Howe Island βρίσκεται μεταξύ Αυστραλίας και Νέας Ζηλανδίας, κοντά σε 28 νησιά, νησίδες και βραχονησίδες.

Πρώτος επίσημος επισκέπτης του νησιού ήταν στις 17 Φεβρουαρίου του 1788, ο Αντιστράτηγος Lidgbird Henry Ball, καθώς πήγαινε προς το λιμάνι Botany Bay του Σύδνεϋ, με φορτίο στο πλοίο του 15 κατάδικους (9 άνδρες, 6 γυναίκες).

Στο Lord Howe Island πολύ ενδιαφέρον παρουσιάζει το Ναυτικό Μουσείο.

Το μεγαλύτερο μέρος του νησιού καλύπτεται από ένα σχεδόν ανέγγιχτο δάσος, όπου υπάρχουν πολλά φυτά και ζώα που δεν βρίσκονται πουθενά αλλού στον κόσμο, γι αυτό το Lord Howe Island καταγράφεται από την UNESCO ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.

Πόλυ Πάνου, η πρώτη που τραγούδησε τα "Παιδιά του Πειραιά"

Σαν σήμερα, το 1940, όταν όλη η Ελλάδα έλεγε "ΟΧΙ", ένα κοριτσάκι είπε "ΝΑΙ" στη ζωή.
Μια μέρα σαν κι αυτή γεννήθηκε στην Αθήνα, η τραγουδίστρια Πόλυ Πάνου, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της Πολυτίμης Κολιοπάνου.

Μεγάλωσε στην Πάτρα και μπήκε στη δισκογραφία με το "Πήρα τη στράτα την κακιά" (1952) του Μπιθικώτση.

Συνέχισε με το "Να πας να πεις της μάνας μου" των Ζαμπέτα- Τσάντα (1956) και συνέχισε με "Τα αδέλφια δε χωρίζουνε", "Τα λιμάνια", "Το δαχτυλίδι", "Άλλα μου λεν τα μάτια σου", "Ένα σφάλμα έκανα", "Εσένα δε σου άξιζε αγάπη", "Ο κόσμος όλος με κατακρίνει" και άλλα.

Ίδρυσε, μαζί με τον Πάνο Γαβαλά, τη δισκογραφική εταιρεία «Βεντέτα».
Αξίζει να αναφερθεί πως η Πόλυ Πάνου ήταν η πρώτη που τραγούδησε τα "Παιδιά του Πειραιά", που έγινε αργότερα διεθνής επιτυχία.

30 χρόνια πριν το '40 πρωτοακούσθηκε το "Αέρα"

Η ιαχή “αέρα” πρωτοακούστηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης 30 χρόνια πριν από το έπος του ΄40.
Χρησιμοποιήθηκε σε εκπαιδευτική πορεία, από κάποιον στρατιώτη, κατά τη διάρκεια ανεμοστρόβιλου και το επανέλαβαν, χάριν ευθυμίας, οι υπόλοιποι.

Από τότε, το επαναλάμβαναν συχνά, κάθε φορά που διαλυόταν ή συντασσόταν το Τάγμα (αρχικά, ήταν, δηλαδή, μία ζητωκραυγή, ένα “πείραγμα” και όχι πολεμική ιαχή).

Επίσης, το "αέρα" χρησιμοποιήθηκε, περιορισμένα, από τους Κρήτες και στη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων (1912, 1913, Ήπειρο και Μακεδονία) .

Αξίζει να σημειωθεί πως: Μέχρι τον Β' παγκόσμιο πόλεμο οι στρατιωτικές ιαχές των Ελλήνων, ήταν οι αρχαίες ελληνικές:
αλαλά ή αλαλαί ή ελελεύ ή το εξευρωπαϊσμένο: χιπ, χιπ, ουρρά (hip, hip, hurrah).
Το «αέρα» επισημοποιήθηκε, ως πολεμική ιαχή κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο και σ΄αυτό συνέβαλαν, άθελα τους, οι Ιταλοί.
Ο Ιταλικός φασιστικός στρατός χρησιμοποιούσε την ιαχή : «eja (προφ. : εγιά), eja, eja, alala».

Ήταν μία ιαχή που είχε καθιερώσει ο ποιητής Gabriele d' Annunzio (1863–1938) στη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου (Αύγουστος του 1917).

Η ηχητική ομοιότητα με την επανάληψη των φωνηέντων -α- και -ε- (στη λ. eja: προφ. εγιά) έφερε στο μυαλό των Ελλήνων την Κρητική ζητωκραυγή “αέρα” και ανταπέδωσαν καθιερώνοντας τη λέξη "αέρα", ως την πιο ηρωική ολόκληρης της ελληνικής ιστορίας.

Η δοξασμένη Πολεμική Αεροπορία το 1940

Στη φωτό: Χειριστές της ΕΒΑ (Ελληνική Βασιλική Αεροπορία) έτοιμοι για απογείωση.
Συνοπτικά, κατά την έναρξη των επιχειρήσεων του Ελληνοϊταλικού Πολέμου & την Γερμανική Εισβολή (1940-1941), υπήρχαν 158 πολεμικά αεροσκάφη, όλων των τύπων, από τα οποία φέρονται να ήταν εν ενεργεία τα 128.
Από αυτά μόλις τα 79 (εν ενεργεία τα 59) ήταν καταδιωκτικά και βομβαρδιστικά. Επίσης, υπήρχαν ακόμα 63 εκπαιδευτικά και βοηθητικά αεροσκάφη.
Την ίδια περίοδο η Ιταλική Αεροπορία,  παρέτασσε 463 αεροσκάφη πρώτης γραμμής και γενικά καλύτερων επιδόσεων.

Το δοξασμένο αντιτορπιλικό Aνδρίας Ι (L-67)

Ιστορικές στιγμές του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού...
Στη φωτό, το αντιτορπιλικό Aνδρίας Ι (L-67) , έξω από την Κάλυμνο, κοντά στις ακτές της Μικράς Ασίας.
Μετά την πρόσκρουση του σε νάρκη στις 22 Οκτωβρίου 1943, αποκόπηκε η πλώρη του.  Παρά τις ζημιές κατόρθωσε και έφθασε στην κοντινή τουρκική ακτή του Γκιουμουσλούκ (Gümüşlük). Οι απώλειες ήταν 21 νεκροί και 30 τραυματίες.
Το Hurworth, στην προσπάθειά του να πλεύσει προς βοήθεια του Αδρία, προσέκρουσε επίσης σε νάρκη και βυθίστηκε, παρασύροντας στο βυθό 143 άνδρες.

Ο Αδρίας, στις 6 Δεκεμβρίου 1943, έφτασε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, όπου έγινε δεκτός μέσα σε κλίμα ενθουσιασμού από τον συμμαχικό Στόλο. Τελικά, δεν πραγματοποιήθηκε η επισκευή του λόγω της λήξεως του πολέμου στην περιοχή της Μεσογείου.
Το 1945 επιστράφηκε στην Αγγλία όπου και πουλήθηκε ως "σκραπ".

Η προηγούμενη δράση του:
Το αντιτορπιλικό καθελκύστηκε ως HMS Border (L67). Η ναυπήγησή του έγινε στα ναυπηγεία ‘UK – Swan Bunter & Wigham Richardson Ltd. Wallsend–on-Tyne’ την 1 Μαΐου 1941. Η καθέλκυση του έγινε στις 3 Φεβρουαρίου 1942.
Στις 20 Ιουλίου 1942 παραλήφθηκε από τον κυβερνήτη I. Τούμπα ΠN στο Νιούκασλ της Αγγλίας.
Στις 26 Αυγούστου 1942 με τη συμπλήρωση της εκπαίδευσης και ενώ έπλεε κάτω από ομίχλη με μόνο την αριστερή μηχανή σε λειτουργία προσάραξε κοντά στην περιοχή Σκάπα Φλόου. Χρειάστηκαν τέσσερις μήνες για επισκευές.
Στις 27 Ιανουαρίου 1943 πιθανότατα βύθισε το γερμανικό υποβρύχιο U-553 κοντά στην περιοχή του ακρωτηρίο Φινίστερο.
Στις 26 Αυγούστου 1942 με τη συμπλήρωση της εκπαίδευσης και ενώ έπλεε κάτω από ομίχλη με μόνο την αριστερή μηχανή σε λειτουργία, προσάραξε κοντά στην περιοχή Σκάπα Φλόου.  Χρειάστηκαν τέσσερις μήνες για επισκευές.
Στις 27 Ιανουαρίου 1943 πιθανότατα βύθισε το γερμανικό υποβρύχιο U-553 κοντά στην περιοχή του ακρωτηρίο Φινίστερο.
Στις 20 προς 21 Ιουλίου 1943 σε συνεργασία με το HMS Quantock (L58) επιτυχώς αντιμετώπισε 3 τορπιλακάτους κατά τη διάρκεια νυχτερινής συμπλοκής, βυθίζοντας 2 από αυτές.
Στις 20 Σεπτεμβρίου 1943 μετά την συνθηκολόγηση της Ιταλίας ο Ιταλικός στόλος του Τάραντα έπλευσε στη Μάλτα και παραδόθηκε σε συμμαχική μοίρα 4 πλοίων. Ένα από αυτά ήταν ο Αδρίας.

Η Θεσσαλονίκη των καλοφαγάδων

Στην Θεσσαλονίκη, αν σας ανοίξει η όρεξη το πρόβλημα είναι τί θα διαλέξετε.
Οι επιλογές είναι πολλές στην πόλη των καλοφαγάδων. 

Κρικέλας για κρεατικά, Ρογκότης πρώτο όνομα στα σουτζουκάκια, Κουρδιστό Γουρούνι για μπυρομεζέδες, Ιμβρος για πολίτικη κουζίνα, Ούζου Μέλαθρον, το νούμερο ένα μεζεδοπωλείο, Αμβροσία για λαβράκι με κρούστα από αλάτι, Πορφύρα για δυσεύρετες μεσογειακές γεύσεις με γαλλικές πινελιές (όπως τριαντάφυλλα μαριναρισμένου σολομού Bailik και φύλλα σοκολάτας με κρέμα Amaretto και βατόμουρα).

To παιγνίδι της γαστριμαργικής γνωριμίας με την αποκαλούμενη «πρωτεύουσα των γεύσεων» αρχίζει νωρίς το πρωϊ.

Το καλύτερο πέρασμα από τη νύχτα στη μέρα γίνεται μ’ ένα πατσά του Τσαρουχά και την μπουγάτσα Δωδώνη -που ανοίγει στις 6 τα χαράματα από το 1882.

Ότι αυτή η πόλη είναι ένας γλυκός πειρασμός είναι κοινά αποδεκτό.
Δοκιμάστε στον Αγαπητό τη σοκολάτα Ευφροσύνη, στον Τερκενλή το τσουρέκι με λιωμένη σοκολάτα, στον Ελλενίδη τρίγωνα Πανοράματος και στο φούρνο του Βενέτη κεραμίδια με φουντούκι.
Κι αν συνεχίσετε νάχετε λιγούρα υπάρχει ο Χατζής (από το 1908) με ιδρυτή τον Σουλεϊμάν Σουλεϊμάνοβιτς και το γιό του Χουσεϊν.
Το ζαχαροπλαστείο κάηκε στην πυρκαγιά του 1917 και σήμερα συνεχίζει την παράδοση η τέταρτη γενιά.
Οι συνταγές όμως, παραμένουν σταθερές στο πέρασμα του χρόνου και τα υλικά αγνά, προέρχονται κυρίως από ασιατικά βουβάλια.
Κυριαρχούν τα σιροπιαστά πολίτικα, αλλά φημισμένο είναι το καζάν ντιπί με ντοντουρμά (κρέμα από χυλό ρυζιού και γάλα).

Μονεμβασιά, το Γιβραλτάρ της Ελλάδας

Mονεμβασία ή Μονεμβασιά, Μαλβάζια ή Μαλβαζούι. Αυτό το βραχονήσι που ενώνεται με τη στεριά με μια λωρίδα γης ορθώνεται περήφανα και έχοντας πίσω του όλο το Aιγαίο μοιάζει έτοιμο να σαλπάρει, γι' αλλού.
Σα να μας κάνει χάρη που είναι δεμένο με τη ξηρά, που μας δίνει την ευκαιρία να το επισκεφθούμε εύκολα, που μας αφήνει να βρεθούμε δίπλα του, χωρίς τίποτε το απειλητικό πλέον να κρύβεται πίσω από τα τεράστια τείχη.

Σύμφωνα με την παράδοση η εικόνα της Παναγίας της Χρυσαφίτισσας έφευγε από τη Σπάρτη και εμφανιζόταν στη Μονεμβασιά.
Στο σημείο της εμφάνισης της έλαμπε φως και ανάβλυζε νερό. Οι Χρυσαφίτες έπαιρναν την εικόνα πίσω αλλά αυτή επέστρεφε στη Μονεμβασιά. Στο σημείο όπου βρέθηκε η εικόνα κτίστηκε, το 1600 περίπου, ο ναός της "Εύρεσης" για να την στεγάσει.
Δίπλα του κτίσθηκε κι ένα μοναστήρι. Το μοναστήρι αυτό σήμερα είναι ο παραδοσιακός ξενώνας "Κελλιά" που φιλοξενεί τουρίστες προσφέροντας όλες τις ανέσεις, καθαριότητα και εξυπηρέτηση σε μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα.

Διαβαίνοντας τα καλντερίμια της Καστροπολιτείας θα γνωρίσετε αιώνες ιστορίας ενός τόπου που μάγεψε κατακτητές και πειρατές Φράγκους, Βυζαντινούς, Τούρκους, Ενετούς, Καταλανούς, Αλγερινούς.
Η πόλη χωριζόταν σε δύο μεγάλους μαχαλάδες, την άνω πόλη, της οποίας σήμερα σώζονται ερείπια και την κάτω πόλη που υπάρχει ακόμα. Στην άνω πόλη που προστατευόταν από δικό της τείχος, κατοικούσαν οι άρχοντες και στεγάζονταν οι διοικητικές αρχές της πόλης, ενώ στην κάτω πλευρά ήταν οι γειτονιές των ναυτικών που είχαν έτσι εύκολη πρόσβαση προς τη θάλασσα.
Η παρακμή της πόλης άρχισε με την παράδοση της πόλης στους Τούρκους, αφού πολλοί από τους τοπικούς άρχοντες εγκαταλείπουν την πατρίδα τους και μεταναστεύουν στη Βενετία, την Κέρκυρα και την Κρήτη. Η απελευθέρωση ήρθε το 1823 μετά από πολυήμερη πολιορκία.

Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια. Ο τοπικός χαρακτήρας της πόλης έμεινε, όμως, αναλλοίωτος. Μέχρι και τώρα η Μονεμβασιά δεν αφήνει κανέναν από τους περαστικούς επισκέπτες της να ξεχάσει τις ιδιαίτερότητές της. Τα μικρά δωμάτια των ξενοδοχείων μέσα στα παλιά σπίτια με τα πολλά επίπεδα και τα τοξωτά ταβάνια, ο δαίδαλος που δημιουργούν τα λιθόστρωτα στενά σοκάκια, τα σκαλάκια και οι καμάρες, οι βυζαντινές εκκλησίες με τις παλιές εικόνες, τα κανόνια στις άκρες του κάστρου που κοιτάει το πελαγος, τα ερείπια της άνω πόλης, όλα βρίσκονται στην ίδια θέση, εδώ και αιώνες, για να θυμίζουν "τα παλιά" και να διηγούνται ιστορίες από το παρελθόν, δημιουργώντας μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα. Ο κάβος Κρεμμύδι, το Καμήλι νοτιότερα, το άσπρο ξωκλήσι του Αγίου Φωκά πάνω στο κύμα.

Στον κατάλογο με τα αξιοθέατα του Κάστρου συναντάμε το μουσουλμανικό τέμενος της Α΄ Τουρκοκρατίας, τις χτισμένες γύρω στο 1700 εκκλησίες της Παναγίας Μυρτιδιώτισσας και του Αγίου Νικολάου, καθώς επίσης και το ναό της Παναγίας Χρυσαφίτισσας (17ου αιώνα). Εννοείται ότι δεν φεύγεις από τη Μονεμβασιά, αν δεν επισκεφτείς το σπίτι του μεγάλου μας ποιητή Γιάννη Ρίτσου, για να τον «δεις» να αγναντεύει τη θάλασσα έχοντας κατακτήσει την αιωνιότητα.

Το πολύ αξιόλογο και μοντέρνο στο στήσιμό του αρχαιολογικό μουσείο είναι η ιδανική αφετηρία για να εξερευνήσετε τον πραγματικά μοναδικό οικισμό. Μενεξέ Καλεσί το έλεγαν το Κάστρο οι Τούρκοι, από τα λουλούδια του.

Πως θα πάτε: 

Από τη Μονεμβασιά η Σπάρτη απέχει 92 χιλιόμετρα. Η απόστασή της από την Αθήνα είναι 320 χλμ. ΚΤΕΛ Λακωνίας: Τηλέφ. 27310-26.485.
Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται ο δρόμος μετά τη Σπάρτη καθώς το μεγαλύτερο οδικό τμήμα της Ανατολικής Λακωνίας θυμίζει παλαιότερες εποχές. 

Επίσης θαλάσσιο δελφίνι συνδέει τον Πειραιά με τη Μονεμβασιά (η διαδρομή διαρκεί 4,5 ώρες), ενώ υπάρχει και φέρι μπόουτ από τον Πειραιά.

Διαμονή:
Το «Kinsterna Hotel & Spa», είναι ένα από τα ομορφότερα ξενοδοχεία στην Ελλάδα, σε ένα ειδυλλιακό κτήμα, το οποίο αξίζει και με το παραπάνω για όσους μπορούν να προσφέρουν μια ιδιαίτερη απόδραση στον εαυτό τους. Ακόμη κι αν δεν μείνετε εδώ, αξίζει να έρθετε για δείπνο και ποτό στο εστιατόριό του.
Από τις καλύτερες προτάσεις διαμονής εντός του Κάστρου είναι ο Ξενώνας Αρδάμης (27320/61886-7).
Για βενετσιάνικη ατμόσφαιρα στο Μαλβάζια (27320/61323), λιτά και ρομαντικά στα Κελιά (27320/61520) και στο Βυζαντινό (27320/61351). Πιο απλά και σε παραδοσιακό στυλ στα ενοικιαζόμενα δωμάτια του Τάκη Παπαδάκη (27320/61695) και στον Γουλά (27320/61223). 

Εκτός του Κάστρου, αλλά σε κοντινή απόσταση από αυτό, ξεχωρίζει το Λαζαρέτο, που συνδυάζει ατμόσφαιρα και ανέσεις (27320/61991-4).
Σε πιο μοντέρνο στυλ το Πανόραμα (27320/61198) και για κάτι πιο οικονομικό θα πρέπει να βγείτε εκτός Παλιάς Πόλης, στο «Topalti Village» (27320/61534), με θέα στο Κάστρο.

Φαγητό:
Πολλές γραφικές και όμορφες ταβέρνες-καφενεία κρύβονται μέσα στο κάστρο και σας προδιαθέτουν να καθίσετε, έστω και αν νιώσετε λίγο στενάχωρα, λόγω γενικότερου χωροταξικού προβλήματος. Το φαγητό είναι καλό σε γενικές γραμμές και όχι κατ' ανάγκη "τουριστικό". 

Εκτός κάστρου οι επιλογές είναι πολύ περισσότερες. Το καλύτερο ψάρι προσωπικά το έχω φάει εκτός Μονεμβασίας στο
λιμανάκι της Πλύτρας (πιο κάτω από τον Ασωπό). 

Το λιμάνι του Γέρακα (στα 20 χλμ. Από την Μονεμβασία) προσφέρεται ιδιαιτέρως, είτε για καφέ, είτε για ψαρομεζέδες.

Χρήσιμα Τηλέφωνα:

Κωδικός 27320- Δήμος Μονεμβασιάς 61.222- Αστυνομία 61.210 - Αγροτικό Ιατρείο 61.240 - Λιμεναρχείο 61.266 -  Πρώτες Βοήθειες, τηλ 61204 - ΟΤΕ, τηλ 61399-  ΕΛΤΑ, τηλ 61231

Aξίζει να πας κι εσύ στη Μονεμβασιά για...
* Να επισκεφθείς την Αγία Σοφία στην Άνω Πόλη.
* Να περπατήσεις ως τον Ι.Ν. Παναγίας Χρυσαφίτισσας.

* Να σουλατσάρεις μέσα στα χαλάσματα.
* Να δοκιμάσεις τα υπέροχα τοπικά κρασιά.
* Να γλυκαθείς με το περίφημο αμυγδαλωτό Μονεμβασιάς.

Κοντινές εκδρομές:
Κλασσικές διαδρομές αποτελούν η Νεάπολη με τα γύρω χωριά Βελανιδιά, Άγιος Νικόλαος, Παραδείσι και το υπέροχο σπήλαιο της Καστανιάς – Ελαφόνησος, καθώς και η πιο μακρινή, αλλά υπέροχη Μάνη – Γύθειο – Αρεόπολη – Οίτυλο – Λιμένι.
Μια άλλη ενδιαφέρουσα πρόταση είναι η επίσκεψη στο Γεράκι, βόρεια της Μονεμβασιάς, όπου βρίσκεται το μοναδικό φιόρδ στην Ελλάδα. Είναι ένας παράδεισος μοναδικής ομορφιάς και ιδιαιτερότητας.
Επίσης στην ευρύτερη περιοχή της Μονεμβασιάς, αξιζει μια μικρή εκδρομή μέχρι την Πλύτρα, με πολύ όμορφες παραλίες και τη μοναδική βυθισμένη πόλη του αρχαίου Ασωπού. 

*ΕΔΩ, το επίσημο site της Μονεμβασιάς.

«Κυρά Μονοβασιά μου, πέτρινο καράβι μου.
Χιλιάδες οι φλόκοι σου και τα πανιά σου.
Κι όλο ασάλευτη μένεις
να με αρμενίζεις μες στην οικουμένη»
Δεν τους έγραψε τυχαία ο Ρίτσος τους στίχους αυτούς για τη γενέτειρά του, τη Μονεμβασιά.

Πεφταστέρια στο Σινικό Τείχος

Φωτό από το Xiang Shui Hu, της Κίνας!
Τα πεφταστέρια φαίνονται σαν βροχή πάνω από το φωτισμένο Σινικό Τείχος.

Το περίφημο Τείχος, το οποίο προφύλασσε επί αιώνες τα βόρεια σύνορα της αυτοκρατορικής Κίνας, έχει συνολικό μήκος 21.196 χιλιόμετρα και ( για την απόλυτη ακρίβεια ) 180 μέτρα.

Ηδη από το 1987 διακηρυγμένο μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς από την Unesco, το Σινικό Τείχος είναι ένα πολύπλοκο σύμπλεγμα οχυρωματικών έργων, η ανέγερση του οποίου ξεκίνησε γύρω στο 500 π.Χ.
Η πρώτη λειτουργική σύνδεση τμημάτων του έγινε το 220 π.Χ. ενώ στην πραγματικότητα το έργο δεν ολοκληρώθηκε ποτέ

Ηλεκτρική ενέργεια από κοπριά και κουκούτσια

Ηλεκτρική ενέργεια από τα απόβλητα χοιροστασίου και υποπροϊόντα φυτικής προέλευσης παράγει και πουλάει εδώ και δυο χρόνια ιδιοκτήτης χοιροτροφικής μονάδας στο Καμποχώρι Ημαθίας.

Αξίζει να σημειωθεί ότι στην Ελλάδα οι βιομηχανίες που αξιοποιούν ενεργειακά τα απόβλητά τους ανέρχονται σε 120.
Κάποιες από αυτές χρησιμοποιούν ένα πρωτοποριακό σύστημα για την παραγωγή ενέργειας από αγροτικά υπολείμματα (στο Αμύνταιο) κι άλλες (σε πιλοτική λειτουργία) παράγουν ενέργεια από κουκούτσια ροδάκινου και ελιάς.

Τύρολο, σπορ σε μεσαιωνική ατμόσφαιρα

Εσύ κι ο Θεός...
Απολαυστικό θέαμα στην κοιλάδα Ιν της Αυστρίας.
Οι φθινοπωρινές Άλπεις στο Τύρολο έχουν τυλιχτεί στην ομίχλη.
Το μαγικό Τυρόλο βρίσκεται στην κεντροδυτική Αυστρία και έχει συνολική έκταση 12.647 τ. χλμ.
Πρωτεύουσα του είναι το κοσμοπολίτικο Ίνσμπρουκ.
Συνορεύει με την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας στα βόρεια, με την Ιταλία στα δυτικά και στα νότια.

Η περιοχή κατοικείται ήδη από την Εποχή του Λίθου, και στην περιοχή έχουν ανακαλυφθεί σημαντικά ευρήματα από οικισμούς της εποχής. Κατά το Μεσαίωνα αποτέλεσε τμήμα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και αργότερα διοικήθηκε από μέλη της δυναστείας των Αψβούργων που έφεραν τον τίτλο Κόμης του Τιρόλο. Μετά την ήττα της Αυστρίας από το Ναπολέοντα το 1805, πέρασε στο Βασίλειο της Βαυαρίας, αποτελώντας έτσι μέρος της Συνομοσπονδίας του Ρήνου. Με το τέλος των Ναπολεόντειων Πολέμων και το Συνέδριο της Βιέννης επιστράφηκε στην Αυστροουγγαρία.

Το Τιρόλο αποτέλεσε θέατρο άγριων μαχών και πολέμου χαρακωμάτων ανάμεσα στις δυνάμεις της Αυστροουγγαρίας και της Ιταλίας κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο· τα πτώματα στρατιωτών εκείνης της εποχής ανακαλύπτονται ακόμα κάθε τόσο καθώς λιώνουν οι παγετώνες των Άλπεων. Με τη τελική ήττα της Αυστροουγγαρίας το Τιρόλο διχοτομήθηκε κατά τη Συνθήκη του Αγίου Γερμανού και το νότιο τμήμα δόθηκε στην Ιταλία, αποτελώντας την περιφέρεια του Τρεντίνο-Άλτο Άντιτζε, διαφορετικά γνωστό και ως Νότιο Τιρόλο.

Το Τυρόλο που είναι η πιο ορεινή περιοχή της Αυστρίας, έχει κλίμα ηπειρωτικό με δροσερά καλοκαίρια, χειμώνες αρκετά ψυχρούς με άφθονες βροχοπτώσεις και στις πιο ψηλές ζώνες αλπικό.
Η οικονομία του βασίζεται στην κτηνοτροφία, στη γεωργία, στην εκμετάλλευση των δασών και του υπεδάφους (ορυκτό άλας), στη βιομηχανία (ειδών διατροφής, υφαντουργίας, ξυλείας) και στον τουρισμό.

Το Ίνσμπρουκ βρίσκεται σε υψόμετρο 582 μ., στη συμβολή του Ζιλ ποταμού με τον Ιν, σε μια κοιλάδα που περιβάλλεται από κορυφές, ύψους από 2.000 έως 2.500 μ. Μεταξύ 1363 και 1665 μ.Χ. υπήρξε τόπος διαμονής του τυρολέζικου κλάδου των Αψβούργων και θέατρο αιματηρών μαχών κατά τη ναπολεόντεια περίοδο. Ο ιστορικός πυρήνας έχει διατηρήσει τη μεσαιωνική εμφάνισή του, ενώ θαυμάσια είναι τα μπαρόκ σπίτια του 15ου αι.  Τα σκιερά καλντερίμια οδηγούν σε κελάρια που έχουν μετατραπεί σε εστιατόρια, γκαλερί και μικρά μαγαζιά. Τα τελευταία ξεχειλίζουν από χειροποίητα μάλλινα, τιρολέζικα υφαντά, κούκους και τις κλασικές κούπες με καπάκι για μπίρα.

Η γέφυρα (από την οποία προέρχεται το όνομα της πόλης, 'Γέφυρα του Ιν') ενώνει το κέντρο με το προάστιο Χέτινγκ. Γνωστό κέντρο χειμερινών σπορ και διεθνής σιδηροδρομικός κόμβος. Αξίζει να σημειωθεί ότι το Ίνσμπρουκ υπήρξε δύο φορές (το 1964 και το 1976) διοργανώτρια πόλη των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων. Την εμπειρία αυτή την αξιοποίησε στο έπαρκο, δημιουργώντας τις κατάλληλες υποδομές ώστε να κερδίσει μια θέση στα δημοφιλέστερα χειμερινά θέρετρα της Ευρώπης.

Κοντά στο Ίνσμπρουκ υπάρχουν πολλά κοσμοπολίτικα χιονοδρομικά κέντρα όπως το Seefeld, ένα από τα γνωστότερα της Ευρώπης, που απέχει από Ίνσμπρουκ μόνο 30 λεπτά με το τραίνο, το Kitzbuhel και το Zell Am See, ιδανικά θέρετρα διακοπών για σκι.

Ο Κάστρο διαψεύδει τις φήμες για την υγεία του

Φωτό του Φιντέλ Κάστρο, που διαψεύδει τις φήμες για την υγεία του!

Ο 86χρονος Κουβανός ηγέτης φωτογραφήθηκε σε άγνωστη τοποθεσία χθες Δευτέρα, 22 Οκτωβρίου.
Η Γιαμίλα Φουστέρ, εμπορική διευθύντρια του ξενοδοχείου, δήλωσε πως ο Φιντέλ Κάστρο έφθασε στο Nacional το Σάββατο το απόγευμα, φέρνοντας στο ξενοδοχείο έναν «διακεκριμένο πελάτη από τη Βενεζουέλα».

Η ίδια πρόσθεσε ότι ο Κάστρο μίλησε για μισή ώρα με εργαζόμενους και στελέχη του Ομίλου.
Η πολύμηνη απουσία του Κάστρο από τη δημόσια ζωή είχε πυροδοτήσει τη φημολογία περί επιδείνωσης της υγείας του, ειδικά ύστερα από δημοσιεύματα εφημερίδων του Mαϊάμι.

Ταξίδι προσκύνημα στη Μέκκα

Χθεσινή φωτό από την Mecca, της Σαουδικής Αραβίας!
Πάνω από δύο εκατομμύρια μουσουλμάνοι από όλο τον κόσμο, συγκεντρώθηκαν στην ιερή πόλη για να εκτελέσουν το ετήσιο προσκύνημα Hajj. Αρκεί να σκεφθείτε ότι κάθε μουσουλμάνος πρέπει να την επισκεφθεί έστω και μια φορά στη ζωή του.
Επίσημα η γιορτή ξεκινά αύριο Τετάρτη, 24 Οκτωβρίου.

Η Μέκκα (1.400.000), ως πόλη που γεννήθηκε ο Μωάμεθ, συγκεντρώνει πολύ κόσμο, αλλά είναι απαγορευμένη για τους «άπιστους».
Σημείο προσκυνήματος αποτελεί το τζαμί Αλ Χαράμι με την Κάαμπα, ένα κυβικό κτίσμα που το σκεπάζει ένα μαύρο ύφασμα με πολύτιμα κεντήματα. Ο Μωάμεθ το ονόμασε «Σπίτι του Αλλάχ». Μέσα σ αυτόν τον κύβο, που έχει ύψος 15 μέτρα, βρίσκεται η ιερή Μαύρη Πέτρα.

Ως ένα μεγάλο γεγονός που αποκτά σημασία για τη διεθνή ιστορία, είναι η εμφάνιση του προφήτη Μωάμεθ μέσα από τις μεμονωμένες φυλές και τις πόλεις των οάσεων. Από τη Μέκκα το 622 μ.Χ. αρχίζει η χρονολογική μέτρηση των μουσουλμάνων και η νεότερη αραβική ιστορία. Στην κοιτίδα του Ισλάμ βρίσκονται οι ιερές πόλεις Μέκκα και Μεδίνα.

Το μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού ανήκει στην αυστηρή θρησκευτική αίρεση των Σουνιτών, τους Βαχαβίτες, οι οποίοι τηρούν το Ραμαζάν τον ένατο μήνα του μουσουλμανικού σεληνιακού έτους. Σε αυτό το διάστημα από την ανατολή μέχρι τη δύση του ήλιου απαγορεύεται να φάνε, να πιουν η να καπνίσουν. Όποιος παραβαίνει το νόμο τιμωρείται με φυλάκιση που διαρκεί για τους μη Άραβες μέχρι τη λήξη του ραμαζανιού, ενώ για τους ντόπιους μπορεί η ποινή να είναι μεγαλύτερη.

 Στα πολιτιστικά επιτεύγματα των Αράβων ανήκει η εκφραστική και ευαίσθητη ποίηση των Βεδουίνων καθώς και η τέχνη της αραβικής γραφής. Εκτός αυτών οφείλουμε στους Άραβες τη μετάφραση Ελληνικών, Περσικών και Ινδικών έργων. Πολλά από αυτά θα χάνονταν χωρίς τις προσπάθειες των Αράβων σοφών, οι οποίοι ταξινόμησαν τις γνώσεις όλων των γνωστών έργων που αναφέρονται στην ιατρική, τα μαθηματικά, την αστρολογία, τη γεωγραφία και τη χημεία. Με τις μεθόδους τους στην έρευνα των φυσικών επιστημών ετοίμασαν το δρόμο για την πρόοδο του πνεύματος στη Δύση.

 Το ταξίδι στη Σαουδική  Αραβία δεν είναι από τα εύκολα. Ανέκαθεν οι έλεγχοι, σε ντόπιους και επισκέπτες, παντού ήταν εξονυχιστικοί και οι μετακινήσεις σχετικά δύσκολες. Τα πράγματα αλλάζουν αν πεις τη μαγική λέξη «Γιουνάν» και δείξεις το Ελληνικό Διαβατήριο. Σε κλάσματα δευτερολέπτου η εξυπηρέτηση γίνεται υποδειγματική. Πάντως αξίζει η όποια ταλαιπωρία γι αυτό το ταξίδι γνώσεων. Περισσότερα για την Σαουδική Αραβία στο enlefkotv

Τελ Αβίβ, μια πόλη γεμάτη εναλλαγές

Φωτό από το Ισραήλ...
Παραλία στο Τελ Αβίβ, μια πόλη γεμάτη εναλλαγές.
Τι δεν θα ξεχάσω από αυτό το ταξίδι;

Τις όμορφες, πάνοπλες στρατιωτίνες και τη μέρα της επιστροφής!
Αν έχεις κάνει κάτι «στραβό», δύσκολα θα τους ξεφύγει.

Στο αεροδρόμιο υφίστασαι σειρά ελέγχων που διαρκούν κάπου δύο ώρες - από νεαρές και ευγενικές κοπέλες.
Οι βαλίτσες σου περνούν από εξονυχιστικό και τεχνολογικά άκρως προχωρημένο έλεγχο, γι' αυτό και πρέπει να είσαι τουλάχιστον τρεις ώρες στο αεροδρόμιο πριν από την αναχώρησή σου.
- «Ελπίζουμε να ξανάρθετε», σου λένε στο τέλος με ευγένεια και χαμόγελο.

Σμύρνη, πόλη σταθμός, έπος και θρύλος

Ταξίδι στην πόλη του πόνου και του θρύλου, του σπαραγμού και της οδύνης. Οδοιπορικό στη Σμύρνη, όπου οι Τούρκοι έκαναν το παν για να αφανίσουν τις ελληνικές μνήμες.

Η Σμύρνη είναι μια από τις αρχαιότερες πόλεις της Μεσογείου, με συνεχή και έντονη ιστορική παρουσία για περισσότερο από 5.000 χρόνια. Η πόλη ιδρύθηκε τον 11ο αιώνα από τους Αιολείς, στη συνέχεια κατακτήθηκε από τους Ίωνες τον 7ο αι. π.Χ., αλλά, σύμφωνα με τους αρχαιολόγους, στην περιοχή υπήρχε οικισμός από την 3η χιλιετία. Οι  Λύδιοι ακολουθούν έναν αιώνα μετά και οι Μακεδόνες του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που εμφανίζεται τον 4ο αι. π.Χ., οχυρώνουν την πόλη και βάζουν τις βάσεις για την εποχή της μεγάλης της ακμής, υλικής και πνευματικής, που έρχεται με τους Ρωμαίους.

Από το 1425 και μετά η πόλη περνά στον έλεγχο των Τούρκων, με ένα σύντομο διάλειμμα ελληνικής κατοχής, που ξεκινά το 1919 όταν ο ελληνικός στρατός καταλαμβάνει τη Σμύρνη στο πλαίσιο της Μικρασιατικής εκστρατείας και ολοκληρώνεται το 1922 με την φοβερή σφαγή.

«Η Σμύρνη έχει χάσει τον ίσκιο της, όπως τα φαντάσματα…», γράφει ο Σεφέρης. Όσα άφησε το 1922, η φωτιά και το μαχαίρι, σκεπάστηκαν με κολοσσιαία κτίρια. Μπλοκ πολυκατοικιών και συγκροτημάτων κάθε είδους και γούστου. Χύθηκαν εκατομμύρια τόνοι μπετόν, λες και θέλουν να κρύψουν την ενοχή, να εξαφανίσουν την μνήμη. 

Από το αρχαίο κάστρο του Καντιφέ Καλέ, του «βελούδινου λόφου», η πυκνοκατοικημένη σύγχρονη Σμύρνη, φαίνεται σε όλη τη σκληρή της πραγματικότητα.Τα τουρκάκια παραμονεύουν τους τουρίστες φορτωμένα ταβάδες γεμάτους φρέσκα κουλούρια- σιμίτ. Μερικές Αλεβίτισσες, γυναίκες από τα βάθη της Ανατολίας, γνέθουν το μαλί που βάφουν με χρώματα που παίρνουν από λουλούδια σε αυτοσχέδιους αργαλιούς. Εδώ, το βράδυ τα τραπέζια  στις βεράντες γίνονται περιζήτητα στα λιγοστά καφενεία της περιοχής, καθώς προσφέρουν το υπερθέαμα του ηλιοβασιλέματος στα νερά του Αιγαίου.

Το κάστρο Καντιφέκαλε, το έκτισε ο Λυσίμαχος, ένας από τους στρατηγούς του Μ. Αλεξάνδρου, τον 4ο αιώνα π.Χ. στις πλαγιές του όρους Πάγος και ήταν «δώρο» του Μ. Αλεξάνδρου στους κατοίκους της πόλης για την υποστήριξή τους κατά τη διάρκεια των Περσικών Πολέμων. Από εκεί ψηλά , μπορεί κανείς να δει τη σύγχρονη πόλη, τυλιγμένη στα πέπλα της υγρασίας και στο ύποπτο χρώμα της αιθαλομίχλης. Απλώνεται κατά μήκος του κόλπου και ανηφορίζει στους γύρω λόφους, τους καταπράσινους άλλοτε, που μαζί με τον θαλασσινό πλούτο και το εμπόριο εξασφάλιζαν την ειδυλλιακή ζωή των Σμυρνιών.

Στο βάθος το Κορδελιό. Μπροστά οι φτωχογειτονιές της παλιάς μουσουλμανικής περιοχής, η αρχαία αγορά, η γραμμή της προκυμαίας με το τελωνείο και την Πούντα, οι γειτονιές. Το Χίλτον ξεχωρίζει πάνω από την πόλη.

Οι παλιές άμαξες των μπέηδων εκτελούν σήμερα δρομολόγια για τους τουρίστες στην παραλιακή λεωφόρο, προσθέτοντας κάποια νότα γραφικότητας στην τσιμεντοκρατούμενη πόλη.

Στo βόρειο τμήμα, από το απομακρυσμένο Κορδελιό και την παλιά ελληνική συνοικία, ως και την πλατεία Ελευθερίας στο μέσον της παραλίας, λίγα έχει να ζηλέψει η Σμύρνη από οποιαδήποτε σύγχρονη πόλη της Δύσης. Ουρανοξύστες που στεγάζουν πολυεθνικές, ακριβά καταστήματα με τις πιο σύγχρονες φίρμες, τζιπ μεγάλου κυβισμού και θωρακισμένες Μερσεντές. Μια ευημερία πολύ ευδιάκριτη, έντονη. Φαρδιά και μεγάλη η λεωφόρος Ataturk Caddesi, το παλιό «Και», το Birinci Kordon, όπως το λένε οι ντόπιοι, και το παλιό «Παραλλέλι», ο παράλληλος δρόμος της, η Cumhuriet Bulvari ή Ikinci Kordon, οριοθετούν, όπως και τότε, το αριστοκρατικότερο κομμάτι της Σμύρνης.

Η Σμύρνη αποτελεί το δεύτερο μεγαλύτερο βιομηχανικό κέντρο της Τουρκίας μετά την Κωνσταντινούπολη και την τρίτη σε πληθυσμό με 3.950.000 κατοίκους και περισσότερο ανεπτυγμένους κλάδους τη βιομηχανία τροφίμων, την τσιμεντοβιομηχανία και την κλωστοϋφαντουργία. Έχει πανεπιστήμιο από το 1955, ενώ σημαντική είναι η πνευματική και πολιτιστική δραστηριότητά της.

Στην προκυμαία η θάλασσα είναι σκέτος βούρκος. Στο παλιό λιμάνι, εκεί που είναι το Πασαπόρτ – βρίσκεται το παλιό τελωνείο, έργο του Γκούσταβ Αϊφελ (1884), που σήμερα χρησιμοποιείται από την Αστυνομία. Απέναντι είναι η πλατεία Δημοκρατίας, η «Τσουμχουριέτ Μεϊντάνι», με το μνημείο του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ. Το άγαλμα που παρουσιάζει τον Κεμάλ έφιππο με τη στρατιωτική στολή του να δείχνει το Αιγαίο, είναι έργο του ιταλού γλύπτη Pietro Canonica και  δημιουργήθηκε το 1932.

Τέσσερα χιλιόμετρα κάνεις για να περάσεις τις εγκαταστάσεις της Στρατιάς του Αιγαίου. Ευτυχώς, γρήγορα ξεχνάς τους γκρίζους όγκους των πολεμικών πλοίων για να χαρείς τα καραβάκια που πάνε κι έρχονται αδιάκοπα διευκολύνοντας τη συγκοινωνία με τα απέναντι προάστια.

Στη θέση όπου βρισκόταν η ελληνική συνοικία σήμερα υπάρχει ένα τεράστιο άλσος και δίπλα γίνεται τα τελευταία χρόνια η «Φουάρ» η διεθνής έκθεση της Σμύρνης. Κάπου εκεί κοντά, σ ένα κυκλοφοριακό κόμβο φυτεμένο με γκαζόν υπάρχει ένα πελώριο σύγχρονο γλυπτό στη μέση, δείχνει τη θέση της Αγίας Φωτεινής, της παλιάς ονομαστής εκκλησίας των Ελλήνων, που καταστράφηκε. Το καμπαναριό της ήταν το ψηλότερο της Σμύρνης και η καμπάνα δώρο της αυτοκράτειρας της Ρωσίας Μεγάλης Αικατερίνης.

Δεν ζουν πια Έλληνες στη Σμύρνη, την πόλη που ποτίζει ακόμα με φαρμάκι την εθνική μνήμη. Κάθε απομεινάρι ελληνικό περνάει απαρατήρητο. Κι όμως η Σμύρνη χρειάζεται σεβασμό και ευαισθησία, προσεκτική επισήμανση και της τελευταίας πέτρας  που ανήκε άλλοτε στον ελληνισμό. Κάθε άλλη αντιμετώπιση μοιάζει με ύβρη και βλασφημία.

Tα παλιά ελληνικά σπίτια είναι ελάχιστα. Τα καταλαβαίνει   όμως κανείς με την πρώτη ματιά. Επιβλητικά αρχοντικά, όπως το κτίριο του προξενείου μας στην παραλία, οικία του Θεόδωρου Καπετανάκη, δωρεά στο ελληνικό κράτος. Ένας Θεός ξέρει πως έμεινε σε ελληνικά χέρια μετά την καταστροφή. Γεμάτοι οι τοίχοι του με αντίγραφα αρχαίων ελληνικών παραστάσεων και εικόνες αγίων της Σμύρνης: ο Άγιος Βουκόλος, ο Άγιος Πολύκαρπος, πώς να σώθηκαν άραγε όλες αυτές;

Ονομαστά σχολεία, όπως η περίφημη Ευαγγελική Σχολή,το Κεντρικό Παρθεναγωγείο, οι 16 ορθόδοξοι ναοί, το νοσοκομείο του Αγίου Χαραλάμπους, το Βρεφοκομείο και το ορφανοτροφείο, φιλεκπαιδευτικοί σύλλογοι, θέατρα, βιβλιοθήκες, ελληνικές εφημερίδες και περιοδικά, φαρμακεία και γιατροί,  η αθλητική και πολιτισμική δράση του «Πανιώνιου», του «Απόλλωνα» και άλλων γυμναστικών συλλόγων ήταν το καύχημα της Σμύρνης από τον 18ο αιώνα.

Το ελληνικό στοιχείο κυριαρχούσε στη βιομηχανία και το εμπόριο της Σμύρνης, μέχρι που η καταστροφή του 1922 κατέστρεψε άπαξ δια παντός την γοργή πρόοδο του ελληνικού στοιχείου και χάθηκε άδοξα ένας θαυμάσιος κόσμος με οράματα, δράση και προοπτική.

Κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό του Μπασμανέ στέκει ακόμα η πιο παλιά ορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Βουκόλου.

Το αρχαιολογικό μουσείο της πόλης βρίσκεται στο Πάρκο Μπαχρίμπαμπα στο Κονάκ, σε ένα τριώροφο κτίριο που καταλαμβάνει 5.000 τ.μ. και φιλοξενεί πάνω από 1.500 εκθέματα από το 5000 π.Χ. μέχρι τον 14ο αιώνα μ.Χ.

Πολύ κοντά βρίσκεται και το Εθνογραφικό μουσείο, που στεγάζεται σ ένα πέτρινο κτίριο του 19ου αι. και αναδεικνύει άψογα τα εκθέματά του, κυρίως μέσα από πειστικές αναπαραστάσεις σκηνών της οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής των κατοίκων στους δυο προηγούμενους αιώνες.

Τουριστικό καύχημα της Σμύρνης είναι το Ασανσέρ,  ένας πύργος – ανελκυστήρας ύψους 40 μέτρων χτισμένος το 1907, προκειμένου να γεφυρωθεί η χαώδης υψομετρική διαφορά του κεντρικού δρόμου από τα παραπάνω οικοδομικά τετράγωνα. Διαθέτει και εστιατόριο που χορταίνει τους πελάτες με εξαιρετική θέα.

Το Χισάρ Τζαμί είναι το παλιότερο στην πόλη (1598) και αξίζει η επίσκεψη.

Η Ρωμαϊκή αγορά είναι ενδιαφέρουσα. Κτίσθηκε από τον Μάρκο Αυρήλιο, πάνω στα ερείπια άλλης των ελληνιστικών χρόνων, ύστερα από σεισμό που έγινε το 178 μ.Χ.

Παλιά σπίτια στον περίφημο Φραγκομαχαλά που αναστηλώθηκαν προσεκτικά, δίνουν μιαν αμυδρή εικόνα της παλιάς γοητευτικής ζωής της πόλης. Περιστήλια, δωρικές κολόνες, ιδέες της Ευρώπης και ψιλοδουλειά της Ανατολής, υποδηλώνουν στις μέρες μας το πέρασμα των Ελλήνων από σπίτια – κομψοτεχνήματα.

Τα ελληνικά ακόμα ως σήμερα δεν έχουν ξεχαστεί στη Σμύρνη. Τα μιλάνε στα μαγαζιά, τα μιλάνε και οι Τουρκοκρητικοί της ανταλλαγής που κλαίνε όταν θυμούνται την «πατρίδα».

Τυπικό ανατολίτικο παζάρι η αγορά της Σμύρνης, το Kemeralti. Στην πλατεία δεσπόζει το 25 μέτρων ρολόϊ στον πύργο που είναι σύμβολο της πόλης. Χτίσθηκε το 1901 από τον οθωμανό βεζίρη Kucuk Said Pasha, για την 25η επέτειο του σουλτάνου Αβδούλ Χαμίτ του Β'. Το ρολόι ήταν το δώρο του γερμανού αυτοκράτορα Γουλιέλμου Β΄. Απέναντι από το Ρολόι βρίσκεται το μικρό τέμενος Γιαλί Τζαμί οθωμανικής αρχιτεκτονικής του 18ου αιώνα, το Κυβερνητικό Μέγαρο του 1871, καθώς και το Δημαρχείο της πόλης.

Στα 15.000 μαγαζιά του παζαριού οι έμποροι πουλάνε τα πάντα, χωρίς τίποτα να έχει συγκεκριμένη τιμή, γι αυτό και η λέξη «παζάρι» αποκτά το πραγματικό νόημά της. Πουλιά που κελαηδούν στα κλουβιά, μικρές βελούδινες κάπες κεντημένες με πούλιες και στρας για τα αγοράκια που θα κάνουν «σουνέτι». Μοσχοβολάνε τα γλυκά, τα’ αρωματικά χόρτα και το σαλέπι- τριμμένη ρίζα, πανάκριβη που έρχεται από τις εμπόλεμες περιοχές της Μέσης Ανατολής, παστουρμάδες και ντονέρ.

Είπα πριν για το σουνέτι, που είναι κάτι σαν τη δική μας βάφτιση. Φαντάζεστε η βάπτιση να ξεκινά με τον εθνικό ύμνο και οι καλεσμένοι να έρχονται κορνάροντας και κουνώντας σημαίες; Προπομπός η μουσική και ο πατέρας του παιδιού, που με υπηρηφάνεια δείχνει το αποκοπέν τμήμα του γεννητικού οργάνου του γιού του.

Οι πειρασμοί είναι τόσοι πολλοί και παντού που όση αυτοσυγκράτηση και να έχει κάποιος …σίγουρα θα αμαρτήσει. Ανάμεσα σε αμέτρητα μικρά και μεγάλα εστιατόρια και ταβέρνες της Σμύρνης αξίζει να γευματίσετε στο Altınkapı Restaurant, βρίσκεται στο Alsancak (1444 Sokak), Konak.

Για πρόχειρο δοκιμάστε σάντουιτς με κοκορέτσι ή με μύδια τηγανητά και σκορδαλιά.

Σμυρνέϊκή κουζίνα: Ατζέμ, γιαουρτλού, ιτς πιλάβ, κιμαλίδικο και χασπουρδού.

Στην Τουρκία το αγαπημένο αφέψημα είναι το τσάι. Παράγεται στην Τραπεζούντα, αλλά καταναλώνεται φανατικά σε όλη τη χώρα. Σερβίρεται σε μικρά ποτηράκια από φυσητό γυαλί.

Για ημερήσια εκδρομή από τη Σμύρνη σας συστήνω να πάτε στα Βουρλά, τον Τσεσμέ και την αρχαία Έφεσο- είναι ένα ταξιδάκι στις μνήμες:

Τα Βουρλά είναι μια Αιγαιοπελαγίτικη πόλη, στο δρόμο προς τη Σμύρνη, 38 χλμ δυτικά από αυτή.
Ήταν σημαντικό πολιτιστικό κέντρο, όπως αποδεικνύεται από τις αρχαιολογικές ανακαλύψεις που υπολογίζονται να είναι από την εποχή των Χιττιτών.
Ήταν αρχικά η περιοχή της Ιόνιας πόλης των Κλαζομενών και πιθανώς το αρχαιότερο τακτικά χρησιμοποιημένο λιμάνι στον κόσμο.

Τα κομμάτια της τέχνης και του γλυπτού που βρέθηκαν κατά τη διάρκεια των ανασκαφών εκτίθενται τώρα στο Λούβρο, το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας και το Αρχαιολογικό μουσείο της Σμύρνης.

Ίωνες οι πρώτοι κάτοικοι και Λακεδαιμόνιοι άποικοι κατά τον 7ο π.χ. αιώνα. Ο σοφός Αναξαγόρας ήταν Κλαζομένιος (500-428 π.Χ) δάσκαλος των Περικλή, Ευρυπίδη, Σωκράτη και άλλων επιφανών.

Από εδώ πέρασε και ο Μέγας Αλέξανδρος και άφησε αθάνατο έργο: ένωσε με δρόμο το νησάκι των Κλαζομενών (Αγίου Ιωάννου) με τη στεριά των Κλαζομενών, τη Σκάλα.
Η ιστορία των Βουρλών, αρχίζει σχεδόν από τους Βυζαντινούς χρόνους.
Ο Αυτοκράτορας Μιχαήλ Η΄, ο Παλαιολόγος, περνούσε τα καλοκαίρια με την ακολουθία του και το στρατό του σ’αυτήν την τοποθεσία, κοντά στις αρχαίες Κλαζομενές. Αυτό αναφέρεται από τον βυζαντινό χρονογράφο Ακροπολίτη. Αποδεικνύεται καθαρά από το πλήθος των βυζαντινών ερειπίων και θησαυρών (αντικειμένων, τάφων, ψηφιδωτά δαπέδων, χρυσών νομισμάτων, κωνσταντινάτων), που συχνά βρίσκανε οι Βουρλιώτες, σκάβοντας τα χωράφια τους.

Από τα Βουρλά πέρασαν και Γενοβέζοι κατακτητές κι άφησαν πίσω τους λέξεις όπως: Λότζα, φουντάνα, κόνσολας, Γκενοβέζικα και άλλες.
Η τούρκικη κατοχή πρέπει να έγινε το 1400.

Το 1760 ιδρύθηκε το πρώτο σχολείο του χωριού, με τους 3000 κατοίκους, “Το Σχολείον της Παναγίας των Βουρλών”. Εκείνη την περίοδο οι κάτοικοι μιλούσαν μόνο ελληνικά, εκτός από μερικούς που είχαν εμπορικά αλισφερίσια με τους Τούρκους.
Από το 1853 λειτουργούσε στα Βουρλά “ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟΝ” και οι πνευματικοί σύλλογοι “ΑΝΑΞΑΓΟΡΑΣ” “ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑ” και “ΟΜΟΝΟΙΑ”. Είχαν μάλιστα τον “ΜΟΥΣΙΚΟΝ ΟΜΙΛΟΝ ΒΟΥΡΛΩΝ” από το 1895 με φιλαρμονική κι επίσης τον “ΣΥΝΔΕΣΜΟΝ ΦΙΛΟΜΟΥΣΩΝ” 1906, καθώς και το “ΓΕΩΡΓΙΚΟΝ ΑΔΕΛΦΑΤΟΝ ΒΟΥΡΛΩΝ”. Την φιλόπτωχον Αδελφότητα “ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ” το 1900, την Θρησκευτική Αδελφότητα “ΑΛΗΘΕΙΑ” το 1908, την “ΑΓΑΘΟΕΡΓΟΝ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ ΚΥΡΙΩΝ” 1908 με συνεχή δράση ως το 1922 και άλλους συλλόγους Κυριών.
Είχαν παιδικούς συλλόγους όπως: “ΤΟΝ ΟΜΙΛΟΝ ΦΙΛΟΤΕΧΝΩΝ” τον “ΑΝΑΞΑΓΟΡΑ” οι “ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΩΝ ΖΩΩΝ” 1911 με εφημεριδούλα σε πολύγραφο.

Τον Σεπτέμβριο του 1922 σήμανε το τέλος των Βουρλών, με μια απέραντη πυρκαγιά, βαλτή από τους Τούρκους, που σάρωσε εκκλησίες, σχολεία, μαγαζιά και σπίτια. Οι νεαροί Βουρλιώτες έλειπαν, για να αμυνθούν τον τόπο τους, εθελοντές ή στρατευμένοι, στον Ελληνικό Στρατό. Άλλοι Μακεδονία – Θράκη, άλλοι στο Μικρασιατικό Μέτωπο. Εκτός από το φριχτό θέαμα της φωτιάς, οι Τσέτες αιχμαλώτιζαν τους υπόλοιπους άντρες, σφάζανε, ατίμαζαν κοπέλες και γυναίκες.

Τα Βουρλά είναι περήφανα ως η πόλη δύο σημαντικών ατόμων των γραμμάτων. Είναι ο τόπος γέννησης του Έλληνα ποιητή Γιώργου Σεφέρη. Παππούς του ήταν ο προύχοντας των Βουρλών ο Γιωργάκης Τενεκίδης.
Η Ιωάννα Σεφεριάδου – Τσάτσου έλεγε πως κατάγεται από τας Κλαζομενάς. Είχαν πολλά κτήματα στα Βουρλά και μεγάλο κτίριο αποθήκης εμπορευμάτων του παππού τους στη Σκάλα, που παιδιά περνούσαν τα καλοκαίρια.

Τα Βουρλά ήταν και η πόλη στην οποία μεγάλωσε ο Τούρκος μυθιστοριογράφος Necati Cumal (γεννημένος στη Φλώρινα και επανεγκατεστημένος στα πλαίσια της ανταλλαγής του 1923 των ελληνικών και τουρκικών πληθυσμών).
Επιπλέον, στα Βουρλά γεννήθηκε και η Φιλιώ Χαϊδεμένου, η οποία αφιέρωσε τη ζωή της στην διατήρηση της πολιτισμικής παράδοσης των Ελλήνων της Μικράς Ασίας.
 

Οι Κλαζομενές ιδρύθηκαν τον 9ο αιώνα από Ίωνες αποίκους κια γρήγορα έφθασαν σε μεγάλη ακμή. Ευημερούσαν πραγματικά και τα πλοία τους έπλεαν στο Αιγαίο και την Μεσόγειο, συναγωνιζόμενα τα Φοινικικά. Όταν απέτυχε η εξέγερση των Ιωνικών πόλεων εναντίον των Περσών στα 499-494 ίδρυσαν  μια καινούργια πόλη με το όνομα Χύτριο. Οι Τούρκοι το κατέλαβαν το ν 14ο αι. και κατέστρεψαν τις λιμενικές εγκαταστάσεις για να μη χρησιμοποιηθούν ως βάση εναντίον της Σμύρνης.

Στην τοποθεσία υπάρχουν ερείπια λιθόστρωτου δρόμου, 700 μέτρα, που πιθανόν έγινε επί Μεγάλου Αλεξάνδρου, ενώ πάνω στο νησί υπάρχει ένα σπήλαιο που χρησίμευε κατά τις λατρευτικές τελετές τις σχετικές με το νερό, που πήγαζε από ένα ιερό πηγάδι.

Επιπλέον υπάρχουν ερείπια του καταποντισμένου λιμανιού, τμήματα του ελληνιστικού τείχους, ένα θέατρο στην πλαγιά του λόφου και στην κορυφή του βρίσκονται ερείπια ενός ανώνυμου ναού.

Τσεσμέ

Το Τσεσμέ είναι μια παραθαλάσσια πόλη με περίπου 45.000 κατ., απέχει από τη Σμύρνη 85 χλμ. και βρίσκεται απέναντι από τη Χίο. Το κάστρο που έχει χτιστεί το 1507 είναι τόσο υπερβολικά «αναπαλαιωμένο», που μπορεί να το μπερδέψει κανείς με χολιγουντιανό σκηνικό.

Η παλιά εκκλησία του Αγίου Χαραλάμπους, παρατημένη στη μανία του χρόνου, πρόσφατα έγινε εκθεσιακός χώρος. Θύμα μιας δύσκολης συνύπαρξης.

Η ευρύτερη περιοχή σχηματίζει την χερσόνησο Καραμπορούν. Σε σχετικά κοντινή απόσταση βρίσκονται τα Λίτζα, πολυσύχναστη λουτρόπολη με θερμοπηγές.

Πριν από την Μικρασιατική καταστροφή οι Έλληνες κάτοικοί της την ονομαζόταν Κρήνη. Είναι χαρακτηριστικό πως οι παλιότεροι κάτοικοι λεγόταν Μωραίτες, επειδή κατάγονται από Τούρκους της Πελοποννήσου που μετανάστευσαν εκεί μετά την Επανάσταση του 1821.

Το Τσεσμέ ήταν άλλοτε έδρα ορθόδοξης επισκοπής που το 1903 έγινε μητρόπολη. Το  κάστρο της πόλης ανάγεται στον 14ον αιώνα, όταν οι κάτοικοί του είχαν αναπτύξει εμπορικές σχέσεις με τη Γένοβα . Το Τσεσμέ είναι επίσης γνωστό στην ιστορία από μια ναυμαχία που έγινε, στη διάρκεια των Ρωσοτουρκικών συγκρούσεων του 18ου αι.

Φημισμένα είναι στην περιοχή τα χιώτικα πρόβατα (Sakız koyunu= χιώτικο πρόβατο), ενώ η προσπάθεια των κατοίκων για την καλλιέργεια της χιώτικης μαστίχας απέτυχε παταγωδώς.

Στη συντριπτική πλειοψηφία οι ντόπιοι απασχολούνται στις τουριστικές επιχειρήσεις.

Από το Τσεσμέ μέχρι το Αλάτσατε, είκοσι λεπτά δρόμο, εκατοντάδες πανομοιότυπες παραθεριστικές κατοικίες, βίλες και πολυτελή ξενοδοχεία. Από τον Τσεσμέ περνούν κάθε χρόνο 20.000 τουρίστες. Το Αλάτσατε είναι αμιγώς ελληνικό χωριό, που εκκενώθηκε την περίοδο των ανταλλαγών. Μια βόλτα στα στενά σοκάκια είναι απαραίτητη, η θέα των παλιών μπαλκονιών προσφέρεται για εσωτερικούς ιστορικούς μονολόγους.

Ο καλύτερος τρόπος για να πας στη Σμύρνη είναι να φτάσεις στη Χίο κι από εκεί με καραβάκι απέναντι στο Τσεσμέ και   να πάρεις λεωφορείο ή ταξί για τη  Σμύρνη (85 χλμ., περίπου μιάμιση ώρα).

Σμύρνη, αλλοτινή πρωτεύουσα της ανατολικής Μεσογείου, «Γκιαούρ Ιζμίρ» για τους Τούρκους, «άπιστη Σμύρνη» δηλαδή, γιατί κάποτε κατοικήθηκε από δεκάδες χιλιάδες «άπιστους» Ρωμιούς, Αρμένηδες, Εβραίους, Φράγκους. Την έλεγαν όμως και «Γκιουζέλ Ιζμίρ», δηλαδή «Ωραία Σμύρνη».

Μια πόλη σταθμός, έπος και θρύλος, μύθος και σύμβολο. Για μένα αυτά τα ταξίδια στη γη των παππούδων μας είναι τέλεση ευλαβικού μνημοσύνου. Η λησμονιά είναι μεγάλο σφάλμα. Οδηγεί στον μαρασμό και την κατάπτωση.

 Οι πόλεις αλλάζουν, τα κτίρια γκρεμίζονται, οι πληθυσμοί τους χάνονται. Ο χώρος όμως μένει πάντα ο ίδιος. Το φως της Ιωνίας, η θάλασσα.

Eδώ, το επίσημο site της Σμύρνης
Εδώ, video με το enlefkotv για τα αξιοθέατα της πόλης
Eδώ, video για την Μικρασιατική καταστροφή κι
Εδώ, video από την επίσκεψη στο σπίτι του Σεφέρη.

Ξενάγηση στο Βατικανό

Στη φωτό ο πάπας Benedcit XVI κατευθύνεται στην πλατεία, για την προκαθορισμένη εβδομαδιαία συνάντησή του με τους πιστούς.

Το Βατικανό, κράτος εν κράτει έγινε με τη Συνθήκη του Λατερανού που υπέγραψε ο Μουσολίνι το 1929 με πάπα τον Πίο ΙΑ΄. Διαθέτει δικό του ταχυδρομείο, τράπεζα, νόμισμα, ραδιοφωνικό και τηλεοπτικό σταθμό, σιδηρόδρομο, μία εφημερίδα, εκδοτικό οίκο και στρατό Ελβετών φρουρών που είναι υπεύθυνοι για την ασφάλεια του πάπα.  Φορούν παραδοσιακή φανταχτερή κόκκινη, κίτρινη και μπλε στολή και κρατούν βαριά δόρατα του 15ου αι.  Το μικρότερο ανεξάρτητο κρατίδιο  έχει περίπου 1.000 κατοίκους που εργάζονται σε καταστήματα και διάφορες υπηρεσίες.

11 παρεκκλήσια και 45 βωμοί μαζί με τα αναρίθμητα έργα τέχνης  στο Βατικανό μαρτυρούν το χρόνο που χρειάζεται για να τα δείτε. Υπολογίστε από 1,5 έως 5 ώρες  -αν όχι μέρες. Κατά το 2ο αι. χτίστηκε ένας βωμός στο σημείο που είχε ενταφιαστεί ο Άγιος Πέτρος Το 349 μ.Χ. ολοκληρώθηκε η πρώτη μεγάλη βασιλική με διαταγή του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου. Τον 15ο αιώνα επειδή η εκκλησία κατέρρεε ο Πάπας Ιούλιος ο Β΄ εγκαινίασε το θεμέλιο λίθο μιας νέας εκκλησίας αυτής που θαυμάζουμε σήμερα . Στα δεξιά της Αγίας Τράπεζας βρίσκεται το περίφημο άγαλμα του Αγίου Πέτρου, πιθανότατα έργο του Αρνόλφο ντι Κάμπιο από το 13ο αι. Παρατηρείστε το δεξί πόδι. Είναι φθαρμένο από τους αμέτρητους ασπασμούς και τα αγγίγματα των πιστών. 

Το αποτέλεσμα δικαιολογεί τον ένα αιώνα που χρειάσθηκε μέχρι να τελειώσουν οι εργασίες κατασκευής. Ο θόλος σχεδιάστηκε από τον Μιχαήλ Άγγελο. Οι δύο μικρότεροι τρούλοι είναι του Βινιόλα. Ο ουρανός που σκεπάζει τον παπικό βωμό  σχεδιάστηκε από το Μπερνίνι. Όμως τα βλέμματα όλων αποσπά η διάσημη Πιετά, μαρμάρινο γλυπτό του Μιχαήλ Άγγελου όταν ήταν 25 ετών.

Δεν είναι αρκετό που είδατε τους θησαυρούς στο Βατικανό. Αν έχετε χρόνο, ανεβείτε στο Θόλο του Αγίου Πέτρου κι απολαύστε την απαράμιλλη θέα της Ρώμης. Κυρίως   όμως θαυμάστε από ψηλά την απόλυτη συμμετρία της κιονοστοιχίας του Μπερνίνι.

Πάντως η γοητεία της πόλης ξεκινάει από αυτή την πλατεία , που έχει μήκος 340μ., πλάτος 240μ. και  284 κίονες . Τα κυκλικά της τείχη συμβολίζουν την αγκαλιά του Θεού που χωράει τους πιστούς. Στη μέση υψώνεται ένας οβελίσκος, αιγυπτιακό γρανιτένιο μνημείο, που ήρθε από την Ηλιούπολη το 37 μ.Χ. Τοποθετήθηκε στη θέση αυτή το 1585 και χρησιμοποιήθηκαν γι αυτό 800 εργάτες και 75 άλογα. Στην κορυφή του υπάρχει ένας Σταυρός. Όσο κι αν τέτοιες λεπτομέρειες φαίνονται ασήμαντες μπροστά στη θέα του Άγ. Πέτρου, ο συμβολισμός είναι σημαντικός. 

Στα μουσεία του Βατικανού οι πάπες έχουν συγκεντρώσει εκθέματα και θησαυρούς ανεκτίμητης αξίας που ξεκινούν από την ετρουσκική εποχή και φθάνουν μέχρι τη μοντέρνα τέχνη. Σίγουρα θα  μείνετε με ανοιχτό στόμα από την τελειότητα της Καπέλα Σιξτίνα του Μιχαήλ Άγγελου και τις τοιχογραφίες του Ραφαήλ. 

Από τα αγάλματα θαυμάστε στο  Museo Pio Clementino την κλασική ομορφιά του Απόλλωνα του Μπελβεντέρε (4oς π.Χ. αι.), τον Δορυφόρο (αντίγραφο ελληνικού πρωτότυπου αγάλματος από ορείχαλκο) και το μαρμάρινο Σύμπλεγμα του Λαοκόοντα. Το τελευταίο βρέθηκε στις  ανασκαφές της περιοχής Domus Aurea, πουθενά όμως δε θα διαβάσετε ότι κλάπηκε από τη Ρόδο.  Στην Αίθουσα του Ελληνικού Σταυρού υπάρχουν οι σαρκοφάγοι από πορφυρίτη της κόρης του Κωνσταντίνου, Κωνσταντίνας και της μητέρας του Αγίας Ελένης. 

Στην περιοχή που υπήρχε το ιπποδρόμιο του Νέρωνα βρίσκεται η Αποστολική Βιβλιοθήκη (Apostolikca Biblioteca Vaticana) που θεωρείται από τις πλέον φημισμένες στον κόσμο. Περιλαμβάνει 60.000 χειρόγραφα, 7.000 αρχέτυπα από τα οποία τα 3.000 είναι ελληνικά, 800.000 έντυπα, 100.000 ξυλογραφίες και χάρτες. Εδώ φυλάσσεται η Αττική Κύλιξ και ένας από τους παλαιότερους κώδικες της ελληνικής βίβλου του 4ου αιώνα.

Ένα είναι βέβαιο: Θα εντυπωσιαστείτε και από την οργάνωση των μουσείων που διαθέτουν παντού κλιματιστικά, ακουστικούς οδηγούς σε CD, αναπηρικά καροτσάκια, άφθονο ενημερωτικό υλικό, πολλές τουαλέτες κ.λ.π. Σημειώστε ότι τα μουσεία στη Ρώμη είναι ελεύθερα την τελευταία Κυριακή κάθε μήνα.

Χέρμαν Μέλβιλ, ισάξιος με τον Σαίξπηρ

Σαν σήμερα 18 Οκτωβρίου του 1851, πριν ακριβώς 161 χρόνια κυκλοφόρησε το βιβλίο του μεγάλου Αμερικάνου συγγραφέα Χέρμαν Μέλβιλ.
Προς τιμήν του σήμερα η Google του αφιερώνει το σημερινό Doodle στο οποίο απεικονίζεται η ναυτική αυτή περιπέτεια.
Μια μέρα σαν κι αυτή κυκλοφόρησε το βιβλίο του με τον τίτλο «Η Φάλαινα» και ένα μήνα αργότερα στις ΗΠΑ, με τον τίτλο Μόμπι Ντικ ή Η Φάλαινα.
Οι κριτικοί βιβλίων δέχονται ότι το μυθιστόρημα του Χέρμαν Μέλβιλ στέκεται στο ίδιο δημιουργικό ύψος με τις αρχαίες ελληνικές τραγωδίες και τα έργα του Σαίξπηρ.
Σήμερα αναγνωρίζεται πλέον ως ένας από τους πιο διάσημους Αμερικανούς συγγραφείς και το βιβλίο του «Μόμπυ Ντικ» θεωρείται ένα από τα καλύτερα έργα του κόσμου.

Το πιο επικίνδυνο μονοπάτι του κόσμου

Στην Ισπανία υπάρχει ένα από τα πιο επικίνδυνα περάσματα-μονοπάτια με το όνομα El Camino del Rey.
Το μονοπάτι αυτό οδηγεί από την Αλόρα στη Μάλαγα.
Πως δημιουργήθηκε; Το 1901  οι εργαζόμενοι στους υδροηλεκτρικούς σταθμούς παραγωγής ενέργειας Chorro Falls και Gaitanejo Falls, χρειάζονταν μια διάβαση πεζών για να διασχίζουν τους μεταξύ τους καταρράκτες, αλλά και να προβλεφθεί η μεταφορά των υλικών, καθώς και για την επιθεώρηση και τη συντήρηση του καναλιού.
Για την κατασκευή του διαδρόμου χρειάστηκαν τέσσερα χρόνια και ολοκληρώθηκε το 1905.

Το 1921 ο βασιλιάς Alfonso XIII, διέσχισε τον διάδρομο (μονοπάτι του βασιλιά) για τα εγκαίνια του φράγματος Conde del Guadalhorce.
 Το μονοπάτι είναι ένα μέτρο (3 πόδια και 3 ίντσες) σε πλάτος και ξεπερνάει τα 100 μέτρα (350 πόδια) ύψος πάνω από το ποτάμι. Σήμερα είναι σε κακή κατάσταση και υπάρχουν πολλά σημεία όπου μέρος ή το σύνολο της διαδρομής έχει καταρρεύσει. Το αποτέλεσμα είναι μεγάλα κενά αέρος που γεφυρώνονται μόνο με στενές δοκούς ή άλλα εξαρτήματα στήριξης. 

Πολλοί άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους εκεί τα τελευταία χρόνια. Μετά από τέσσερα άτομα που σκοτώθηκαν σε δύο ατυχήματα το 1999 και το 2000, η τοπική κυβέρνηση έκλεισε την εισόδο του μονοπατιού. Ωστόσο, άνθρωποι συνεχίζουν να ακολουθούν αυτήν τη διαδρομή πάνω από τον ποταμό.

Όμως, η θέα που προσφέρει είναι ανεπανάληπτη.
ΕΔΩ, φωτογραφίες κι εδώ video από το “Μονοπάτι του Βασιλιά”,

Μαζικές δολοφονίες αμάχων στα Κερδύλια από Γερμανούς

Σαν σήμερα, το 1941...
Οι Γερμανοί κατακτητές εκτελούν 250 κατοίκους των Άνω και Κάτω Κερδυλίων Σερρών, σε αντίποινα για τον φόνο ενός γερμανού στρατιώτη.
Το πρωί της 17ης Οκτωβρίου περικυκλώνουν τα Κερδύλλια.
Συγκεντρώνουν τους κατοίκους 16-60 χρόνων και τους θερίζουν με τα πολυβόλα. Αποτελειώνουν τους τραυματισμένους έναν προς έναν.
Πυρπολούν όλα τα σπίτια και ολοκληρώνουν τη βαρβαρότητα υποχρεώνοντας γέρους και γυναικόπαιδα να θάψουν τους δολοφονημένους σε ομαδικούς τάφους.
Η επιχείρηση με μαζικές δολοφονίες αμάχων θα συνεχιστεί μεθοδικά τις επόμενες μέρες σε όλη την επαρχία και την ευρύτερη περιοχή. Καίνε σπίτια «υπόπτων», εκτελούν και κρεμούν για παραδειγματισμό.

Αλ Καπόνε, το μεγάλο αφεντικό του Σικάγου

Σαν σήμερα, το 1931...
Συλλαμβάνεται και καταδικάζεται σε 11ετή κάθειρξη για φορολογικές παραβάσεις ο θρυλικός Αλ Καπόνε, το μεγάλο αφεντικό του Σικάγου κατά τη διάρκεια της ποτοαπαγόρευσης.

Ο πιο διαβόητος γκάνγκστερ όλων των εποχών γεννήθηκε στις 17 Ιανουαρίου του 1899 στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης και   ήταν το 4ο από τα εννέα παιδιά των ιταλών μεταναστών, Γκαμπριέλε Καπόνε και Τερεζίνα Ραΐολα.
Στην ηλικία των 14 ετών ήταν ήδη μέλος 2 συμμοριών, στους «Μαχαιροβγάλτες» του Μπρούκλιν και στους «Σαράντα κλέφτες Τζούνιορς».
Αποφυλακίστηκε από τις φυλακές του Αλκατράζ το 1939 και πέθανε στις 25 Ιανουαρίου του 1947, από ανακοπή καρδιάς, στο σπίτι του στην Φλόριντα.