Τέτοιες μέρες το 1995 στην Αλβανία, η Βουλή εγκρίνει νόμο, που επιτρέπει τη μετανάστευση και την εργασία στο εξωτερικό. Πολλοί από τους Αλβανούς περνούν παρανόμως τα σύνορα.
Αυτό συμβαίνει ακόμα και στις μέρες μας, τώρα όμως δεν έρχονται στην Ελλάδα ως οικονομικοί μετανάστες, αλλά για να μαζεύουν κοντά στα σύνορα τσάϊ του βουνού! Μάλιστα στη βιασύνη τους - για να αποφύγουν τη σύλληψη -ξεριζώνουν τα φυτά, ή τα κόβουν πριν την ανθοφορία με συνέπεια να καταστρέφουν τους πληθυσμούς του είδους.
Η οικονομική κρίση και η ακριβή τιμή στο τσάϊ του βουνού, οδηγούν Αλβανούς και Έλληνες στην αποψίλωση του. Υπολογίζεται ότι σε μια καλή χρονιά μπορεί να συλλεγούν από την περιοχή των Πρεσπών έως και πέντε τόνοι!
Οι ανθοφόροι βλαστοί ξηραίνονται ώστε να μπορούν να διατηρηθούν για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Η ζήτηση για το είδος είναι μεγάλη, καθώς το ματσάκι (περίπου 50 γραμμάρια) πωλείται έναντι ενός ευρώ.
Στην Ελλάδα αυτοφύονται περίπου 17 είδη, τα γνωστότερα είναι:
- Τσάι βλάχικο (και στο Άγιο Όρος μπεττόνικα) (Sideritis athoa - Σιδερίτης η αθώα)
- Τσάι του Μαλεβού ή τσάι του Ταϋγέτου (Sideritis clandestina - Σιδερίτης η λαθραία)
- Μαλοτήρας ή καλοκοιμηθιά ειναι το τσάι της Κρήτης (Sideritis syriaca - Σιδερίτης η συριακή).
- Τσάι της Εύβοιας ή τσάι απ’ το Δέλφι (Sideritis euboea - Σιδερίτης η εύβοια)
- Τσάι του Ολύμπου (Sideritis scardica - Σιδερίτης η σκαρδική) και
- Τσάι του Παρνασσού ή τσάι του Βελουχιού (Sideritis raeseri - Σιδερίτης του Ράσερ).
Ως γνωστόν, στην παραδοσιακή ιατρική το αφέψημα από τσάι του βουνού χρησιμοποιείται για την αντιμετώπιση της βρογχίτιδας, την ανακούφιση του κοινού κρυολογήματος, του βήχα, των πόνων της κοιλιάς κ.λ.π. Ακόμη θεωρείται εφιδρωτικό, τονωτικό, αντιερεθιστικό και αντιαναιμικό, διότι περιέχει Fe (Floca et al 1981). Οργανοληπτικά το ρόφημα είναι πολύ εύγευστο και αρωματικό, ενώ μπορεί να καταναλωθεί ζεστό ή κρύο, με ζάχαρη, μέλι ή και σκέτο.
Αυτό συμβαίνει ακόμα και στις μέρες μας, τώρα όμως δεν έρχονται στην Ελλάδα ως οικονομικοί μετανάστες, αλλά για να μαζεύουν κοντά στα σύνορα τσάϊ του βουνού! Μάλιστα στη βιασύνη τους - για να αποφύγουν τη σύλληψη -ξεριζώνουν τα φυτά, ή τα κόβουν πριν την ανθοφορία με συνέπεια να καταστρέφουν τους πληθυσμούς του είδους.
Η οικονομική κρίση και η ακριβή τιμή στο τσάϊ του βουνού, οδηγούν Αλβανούς και Έλληνες στην αποψίλωση του. Υπολογίζεται ότι σε μια καλή χρονιά μπορεί να συλλεγούν από την περιοχή των Πρεσπών έως και πέντε τόνοι!
Οι ανθοφόροι βλαστοί ξηραίνονται ώστε να μπορούν να διατηρηθούν για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Η ζήτηση για το είδος είναι μεγάλη, καθώς το ματσάκι (περίπου 50 γραμμάρια) πωλείται έναντι ενός ευρώ.
- Τσάι βλάχικο (και στο Άγιο Όρος μπεττόνικα) (Sideritis athoa - Σιδερίτης η αθώα)
- Τσάι του Μαλεβού ή τσάι του Ταϋγέτου (Sideritis clandestina - Σιδερίτης η λαθραία)
- Μαλοτήρας ή καλοκοιμηθιά ειναι το τσάι της Κρήτης (Sideritis syriaca - Σιδερίτης η συριακή).
- Τσάι της Εύβοιας ή τσάι απ’ το Δέλφι (Sideritis euboea - Σιδερίτης η εύβοια)
- Τσάι του Ολύμπου (Sideritis scardica - Σιδερίτης η σκαρδική) και
- Τσάι του Παρνασσού ή τσάι του Βελουχιού (Sideritis raeseri - Σιδερίτης του Ράσερ).
Ως γνωστόν, στην παραδοσιακή ιατρική το αφέψημα από τσάι του βουνού χρησιμοποιείται για την αντιμετώπιση της βρογχίτιδας, την ανακούφιση του κοινού κρυολογήματος, του βήχα, των πόνων της κοιλιάς κ.λ.π. Ακόμη θεωρείται εφιδρωτικό, τονωτικό, αντιερεθιστικό και αντιαναιμικό, διότι περιέχει Fe (Floca et al 1981). Οργανοληπτικά το ρόφημα είναι πολύ εύγευστο και αρωματικό, ενώ μπορεί να καταναλωθεί ζεστό ή κρύο, με ζάχαρη, μέλι ή και σκέτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου