Ανοιξιάτικο ταξίδι στο Δουβλίνο

Το Δουβλίνο την Άνοιξη ζωντανεύει ακόμη περισσότερο με τον βελτιωμένο καιρό, τα φεστιβάλ μουσικής και μαγειρικής, τις δυνατότητες πεζοπορίας κ.ο.κ. 

Εκ πρώτης όψεως, φτάνοντας στην Ιρλανδική πρωτεύουσα νιώθεις πως βρίσκεσαι στη Βρετανία. Οι Ιρλανδοί οδηγούν στην αριστερή πλευρά του δρόμου, έχουν τις ίδιες πρίζες με τους Βρετανούς, χωριστές βρύσες στο μπάνιο (άλλη για το κρύο και άλλη για το ζεστό νερό), διώροφα λεωφορεία, ίδια ταχυδρομικά κουτιά (αλλά σε πράσινο, αντί για κόκκινο).

Πολύ κατατοπιστική γνωριμία με το Δουβλίνο είναι μια τουριστική βόλτα με το κόκκινο λεωφορείο. Παίρνετε μια πρώτη γεύση βλέποντας τα κύρια αξιοθέατα της πόλης: Από το εργοστάσιο του μέλανος ζύθου και το σπίτι του Αρθρούρου ως το πάρκο του Δουβλίνου με την πρωθυπουργική κατοικία και τα μνημεία στη μνήμη των πεσόντων στον Εμφύλιο.

Ο ποταμός Λίφεϊ χωρίζει την πόλη σε δύο μέρη με διαφορετικό χρώμα. Μεταξύ τους επικοινωνούν με 11 γέφυρες που φωτίζονται εντυπωσιακά τα βράδια. Στο επιβλητικό κάστρο μπορείτε να επισκεφθείτε ένα μουσείο αφιερωμένο στην ιστορία της αστυνομίας της Ιρλανδίας και τη βιβλιοθήκη και πινακοθήκη Τσέστερ Μπίτι. Επίσης αξιόλογα κτίρια είναι η παλιά φυλακή και το νοσοκομείο Κίλμεινχαιμ, στο οποίο σήμερα στεγάζεται το μουσείο μοντέρνας τέχνης της Ιρλανδίας, ο Καθεδρικός ναός του Χριστού, ο Καθεδρικός του Αγίου Πατρικίου, το Δημαρχείο, το Δικαστικό Μέγαρο και η Τράπεζα της Ιρλανδίας.

Αν πάτε στις αρχές Ιουνίου, μην χάσετε το μεγαλύτερο φεστιβάλ κήπου Bloom in the Park στο Phoenix Park, ένα από τα πιο όμορφα πάρκα της Ευρώπης. 

Είναι επίσης μια καλή ευκαιρία για να επισκεφτείτε το περίφημο Giant’s Causeway, μια περιοχή που αποτελεί ένα μοναδικό φυσικό τοπίο από βασάλτη που συμπεριλαμβάνεται στα Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.

Το Δουβλίνο διαθέτει σπουδαία παράδοση στο χώρο των γραμμάτων ως γενέτειρα των διάσημων λογοτεχνών Τζέιμς Τζόις, Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς, Τζορτζ Μπέρναρντ Σο και Σάμιουελ Μπέκετ. 

Πόλη ζεστή, νεανική και φιλόξενη η πρωτεύουσα της Ιρλανδίας και άλλοτε λιμάνι των Βίκινγκς υποδέχεται τον επισκέπτη με ατμοσφαιρικά αξιοθέατα, απίθανα μουσεία και πολύβουες παμπ που δεν αφήνουν με τίποτα να χαλάσει η διάθεσή σου.

Βόλτες στην εξοχή

Η Κομητεία του Wicklow βρίσκεται στα νότια του Δουβλίνου και εκείνο που την χαρακτηρίζει, κατά κύριο λόγο, είναι η φύση της, η οποία "ξεχυλίζει από παντού”. Εκτός από τους ασφαλτοστρωμένους δρόμους, δεν υπάρχει εκατοστό αυτής της Κομητείας που να μην είναι πράσινο.

Ξεχωριστή ήταν η επίσκεψή μας στο χωριό Enniskary, στο οποίο κάναμε στάση προτού φτάσουμε στο Powerscourt. To Powerscourt είναι ένα estate, δηλαδή μια έπαυλη, που διαθέτει τον κήπο της και το δάσος της. Σήμερα, έχει διαμορφωθεί σε επισκέψιμο χώρο "εθνικής πολιτιστικής κληρονομιάς”: το κτήριο φιλοξενεί εκθέσεις σχετικές με την περιοχή και το κτήμα -και μερικά μικρά καταστήματα-, ενώ ο κήπος και το δάσος είναι διαθέσιμα για βόλτες. Αν θυμάστε το Pemberley του Darcy στο "Υπερηφάνεια και Προκατάληψη”, μπορείτε να σχηματίσετε μια ιδέα με τι μοιάζει το Powerscourt.

Δεύτερη στάση, η λίμνη Lough Tay, την οποία οι τουρίστες έχουν ονομάσει Guiness Lake, λόγω του σχήματος και του χρώματός της, που θυμίζουν την ιρλανδέζικη θεά της μπίρας. Και φυσικά, όταν μιλάμε για ιρλανδική μπίρα μιλάμε για Guinness.

Υπολογίζεται ότι καθημερινά καταναλώνονται 10 εκατομμύρια pints (λίγο περισσότερο από μισό λίτρο) Guinness stout – η χαρακτηριστική μπίρα με τον κρεμώδη αφρό. Ο σωστός τρόπος για να σερβίρεις αυτή τη μπίρα είναι: κρατάς το ποτήρι σε κλίση 45 μοιρών και το γεμίζεις μέχρι τα ¾. Μετά περιμένεις 5 λεπτά και ρίχνεις απαλά το υπόλοιπο. Είναι τόσο δημοφιλής η Guinness stout που σερβίρεται ακόμη και στα νοσοκομεία! Τυχεροί άρρωστοι είναι όσοι πάσχουν από εντερικές η στομαχικές διαταραχές και βέβαια οι αιμοδότες (γιατί η stout είναι πλούσια σε σίδηρο).

Μια άλλη βόλτα μάς οδήγησε στην Κομητεία Meath, στα βόρεια του Δουβλίνου. Διαθέτει πολλούς αρχαιολογικούς χώρους, διαμορφωμένους με τρόπο πολύ ελκυστικό για τον επισκέπτη. Το Knowth και το Newgrange είναι θέσεις που κατοικήθηκαν για πρώτη φορά από τους Κέλτες στα νεολιθικά χρόνια, και κατόπιν χρησιμοποιήθηκαν από τους Νορμανδούς και τους Άγγλους. Από τα νεολιθικά χρόνια σώζονται νεκροπόλεις με πολύ μεγάλου μεγέθους θολωτούς τάφους, καθώς και μερικά κέλτικα θρησκευτικά σύμβολα. Οι χώροι είναι επισκέψιμοι μόνο με την συνοδεία οδηγού, ο οποίος κάνει και μια ενδιαφέρουσα 40λεπτη ξενάγηση.

Το Slane είναι μέρος θρυλικό, γιατί εκεί ο Άγιος Πατρίκιος κέρδισε τους Κέλτες Δρουΐδες με ένα πονηρό τέχνασμα. Σύμφωνα με τον θρύλο, ο πονηρός Άγιος επέλεξε να ανάψει μια μεγάλη φωτιά ανήμερα το Πάσχα, το οποίο συνέπιπτε με μια μεγάλη κέλτικη γιορτή, κατά την οποία επίσης οι Δρουΐδες άναβαν φωτιές. Ο Άγιος φρόντισε να ανάψει την δική του πρώτος και να αξιοποιήσει τον άνεμο για να την κάνει μεγαλύτερη. Η φωτιά ήταν ορατή από τον απέναντι λόφο Tara, χώρο συγκέντρωσης των Δρουΐδων, οι οποίοι δήλωσαν πως αν η φωτιά δεν σβήσει, η θρησκεία τους θα ηττηθεί από τον Χριστιανισμό, όπερ και εγένετο (με τα γνωστά για τους Κέλτες δυσάρεστα αποτελέσματα). Φυσικά, σήμερα, δίπλα στο παλιό ιερό των Κελτών, υπάρχει Εκκλησία του Αγίου Πατρικίου και το άγαλμά του. Μια μέρα του χρόνου, κάθε 17 Μαρτίου, οι Ιρλανδοί γιορτάζουν τη μνήμη του με όλες τις τιμές και τις δόξες που αρμόζουν στον προστάτη τους.

H βόλτα μας έκλεισε στο Athboy, ένα πολύ όμορφο χωριό, το οποίο έχει αξιοποιηθεί πολύ.  Υπάρχουν δυο όμορφες εκκλησίες, το Lodge του πρώην Άγγλου ηγεμόνα (που τώρα είναι ξενοδοχείο) και το παλιό δικαστήριο που σήμερα είναι κέντρο νεότητας. Στο κέντρο του χωριού, υπάρχει επίσης ένα πολύ όμορφο pub, που σερβίρει εκπληκτικό αρνάκι και σκορδόψωμο. Προτού να επιστρέψουμε στο Δουβλίνο, περάσαμε από το Kells, όπου είδαμε και το τοπικό Αββαείο.

Πατριδογνωσία

Άλλες μεγάλες πόλεις της Ιρλανδίας είναι το Κορκ με πληθυσμό 127.024 κατοίκους, το Λίμερικ με 52.040 κατ., το Γκάλγουεϊ με 50.842 κατ. και το Γουότερφορντ με 40.345 κατ.

Η Ιρλανδία είναι ένα ανεξάρτητο ευρωπαϊκό νησιωτικό κράτος στο βορειοανατολικό Ατλαντικό ωκεανό, με έκταση 70.280 τ.χλμ. και πληθυσμό 3.883.159 κατοίκους. Το 55,25% του πληθυσμού ζει σε αστικά κέντρα, ενώ το υπόλοιπο 42% είναι αγροτικός πληθυσμός. Το 95% του πληθυσμού είναι Ιρλανδοί κελτικής καταγωγής. Υπάρχουν ακόμα μικρές μειονότητες κατοίκων αγγλικής και σκοτσέζικης καταγωγής. Η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού, περίπου το 93%, είναι ρωμαιοκαθολικοί. Υπάρχει ακόμα ένα ποσοστό 3% αγγλικανών, ενώ το υπόλοιπο 4% ανήκει σε άλλα δόγματα (Ιρλανδική Εκκλησία των Επισκοπικών, Εκκλησία των Πρεσβυτεριανών κ.ά.) ή δε δηλώνει καμία θρησκεία.

Η χώρα καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος του νησιού Ιρλανδία, ενός από τα Βρετανικά νησιά, εκτός από τη βορειοανατολική περιοχή (6 από τις 9 συνολικά κομητείες της επαρχίας Όλστερ ανήκουν στη Μεγάλη Βρετανία).

Βρέχεται στα βόρεια, δυτικά και νότια από τον Ατλαντικό ωκεανό και συνορεύει στα βορειοανατολικά με τη Μεγάλη Βρετανία (Βόρεια Ιρλανδία), ενώ χωρίζεται στα ανατολικά από τη Μεγάλη Βρετανία με το Βόρειο πορθμό, την Ιρλανδική θάλασσα και τον πορθμό του Αγίου Γεωργίου. Η έκτασή της είναι οκτώ φορές μικρότερη από της Γαλλίας, ενώ ο πληθυσμός της δεκαέξι φορές μικρότερος.

Οι δαπάνες για την άμυνα ανέρχονται στο 0,9% του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος. Η θητεία στο στρατό είναι προαιρετική, ενώ ο συνολικός αριθμός στρατευμένων είναι 12.900. Η Ιρλανδία δεν ανήκει στο ΝΑΤΟ.

Το νησί δημιουργήθηκε κατά τον Παλαιοζωικό αιώνα και την εποχή εκείνη πιστεύεται ότι ήταν ενωμένη με την Αγγλία, την Ουαλία και τη Σκοτία. Ένα μικρό μέρος του νησιού σχηματίστηκε κατά το Μεσοζωικό αιώνα και είναι αυτό που παρουσιάζει το εντονότερο ανάγλυφο. Αποχωρίστηκε από τη Βρετανία όσο ακόμα η τελευταία ήταν ενωμένη με την ηπειρωτική Ευρώπη.

Τα περισσότερα από τα βουνά της δεν ξεπερνούν σε ύψος τα 600-700 μ., ενώ το μήκος των ακτών της φτάνει τα 3.200 χλμ. Οι βόρειες και δυτικές ακτές που βρέχονται από τον Ατλαντικό ωκεανό είναι απόκρημνες με σχηματισμούς που θυμίζουν τα φιόρδ των σκανδιναβικών χωρών. Το κεντρικό μέρος του νησιού καταλαμβάνεται από μια μεγάλη χαμηλή πεδιάδα με ασβεστολιθικά πετρώματα, η οποία περιβάλλεται από οροσειρές και λόφους. Σημαντικότερα από αυτά είναι στο βορρά τα όρη Κάουντι Ντονεγκόλ, στη δύση τα όρη Μάουντρουκ και Δε Τουελβ Πινς, με ψηλότερη κορυφή τη Μουίλρεϊ (819 μ.), στα νοτιοδυτικά τα όρη Κάχα και τα όρη Μακγκιλικάντιζ` Ρικς με την ψηλότερη κορυφή της χώρας, το Καραντούελ (1041 μ.) και στα ανατολικά τα όρη Γουίκλου με ψηλότερη κορυφή το όρος Λουγκνακίλια (923 μ.).

Ο μεγαλύτερος ποταμός της χώρας, ο Σάνον (μήκος 258 χλμ.), πηγάζει κοντά στα σύνορα με τη Βόρεια Ιρλανδία, δέχεται τα νερά πολλών παραποτάμων, μεταξύ των οποίων μεγαλύτερος είναι ο Σακ, και σχηματίζει στην πορεία του τις λίμνες Λοχ Άλεν, Λόχ Ρι και Λοχ Ντεργκ, πριν εκβάλει στις δυτικές ακτές προς τον Ατλαντικό κοντά στην πόλη Λίμερικ. Άλλοι μεγάλοι ποταμοί είναι ο Σουρ (184 χλμ.), ο Μπλακγουότερ (167 χλμ.), ο Σλέινι (117 χλμ.), ο Μπόιν (113 χλμ.) και ο Λίφι (132 χλμ.). Τα ποτάμια της χώρας φημίζονται για τους σολομούς τους.

Από τις λίμνες, οι οποίες στην ιρλανδική γλώσσα ονομάζονται "Λοχ", σημαντικότερες είναι η Μασκ, η Άλεν, η Κόριμπ, οι λίμνες Κιλάρνι κ.ά. Συνολικά τα νερά στο εσωτερικό της χώρας καταλαμβάνουν μια έκταση 1.410 τ.χλμ. Χάρη στα πολλά νερά και το ήπιο κλίμα τα απέραντα λιβάδια της Ιρλανδίας διατηρούν τη χλόη ακόμα και το χειμώνα - γι` αυτό άλλωστε η Ιρλανδία ονομάζεται και "πράσινο νησί". Η πανίδα και η χλωρίδα της όμως είναι σχετικά περιορισμένη, γεγονός που οφείλεται στην πρόωρη απόσπαση του νησιού από τον κορμό της ηπειρωτικής Ευρώπης, με αποτέλεσμα να μη μεταφερθούν στην Ιρλανδία όλα τα ζωικά είδη που συναντούμε στη Μεγάλη Βρετανία και την ηπειρωτική Ευρώπη.

Η Ιρλανδία διαθέτει βιομηχανίες χημικών και φαρμακευτικών προϊόντων, υφαντουργίες και βιομηχανίες ειδών ρουχισμού, ζυθοποιίες, βιομηχανίες μηχανημάτων και εξοπλισμού μεταφορών και βιομηχανίες κρυστάλλου και γυαλιού.

Ο τουρισμός έχει αναπτυχθεί ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Πόλο έλξης των τουριστών αποτελούν τα μεγαλιθικά μνημεία της 4ης χιλιετίας π.Χ. που βρίσκονται διασκορπισμένα σε ολόκληρη τη χώρα, οι γοτθικοί ναοί και τα μοναστήρια του Μεσαίωνα (Ναός Σεντ Πάτρικ, καθεδρικοί του Κάσελ και του Κιλκένι), καθώς και τα μεσαιωνικά φρούρια.

Επίσημες γλώσσες της χώρας είναι τα ιρλανδικά και τα αγγλικά. Στις δύο αυτές γλώσσες εκδίδονται όλα τα επίσημα κείμενα του κράτους. Η ιρλανδική γλώσσα διδάσκεται στα σχολεία και ομιλείται από ένα μέρος του πληθυσμού, ιδίως στις δυτικές περιοχές Γκάελταχτ (Gaeltacht) όπου διατηρούνται ζωντανές οι τοπικές παραδόσεις. Τα αγγλικά ωστόσο είναι η γλώσσα που ομιλείται στην καθημερινή ζωή από το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού.