Οι σταθερές αξίες των Χριστουγέννων

Βασικά συστατικά των Χριστούγεννων είναι η χαρμόσυνη μουσική, οι ευφάνταστες λιχουδιές και τα γιορτινά δώρα. Κι αν τα τελευταία περιορίστηκαν λόγω κρίσης, τα κάλαντα, τα μελομακάρονα και οι κουραμπιέδες παραμένουν σταθερές αξίες.
Στη φωτο, στα Ιεροσόλυμα στην Βασιλική της Γεννήσεως, στο σημείο στο οποίο, σύμφωνα με τη χριστιανική λαϊκή παράδοση, γεννήθηκε ο Ιησούς.

Μπούρκα βουτηγμένη στο αίμα

Στη φωτο, ασιστερά: Γυναίκες κυκλοφορούν στο παγωμένο Αφγανιστάν φορώντας την παραδοσιακή μπούρκα.
Θυμίζω την δήλωση της ακτιβίστριας Ραχίλα Γκούπτα: 
«Η μπούρκα είναι ρούχο βουτηγμένο στο αίμα των γυναικών του Ιράν, του Αφγανιστάν και της Σαουδικής Αραβίας». 

Η μπούρκα και το νιχάμπ, το οποίο καλύπτει όλο το πρόσωπο ενώ μόλις διακρίνονται τα μάτια της γυναίκας, είναι απομεινάρια μιας στείρας, απάνθρωπης και προσβλητικής για τη γυναίκα «κουλτούρας» που απαντάται σε όλα τα μουσουλμανικά κράτη.

Ακόμη και κοριτσάκια ηλικίας τεσσάρων ετών στη Σαουδική Αραβία φορούν μπούρκα, ενώ οι γυναίκες απαγορεύεται μέχρι σήμερα σε δημόσια μέρη ή σε μέσα συγκοινωνίας να καθίσουν δίπλα σε άντρες ή να συνομιλήσουν μαζί τους. Αν συμβεί αυτό, ο πατέρας, ή εάν αυτός δεν βρίσκεται εν ζωή, ο αδερφός έχει κάθε δικαίωμα να τιμωρήσει με τον πιο βάναυσο τρόπο την κοπέλα ή τη γυναίκα –μαστίγωμα, κλείδωμα στο σπίτι χωρίς φαγητό, οξύ στο πρόσωπο ή κάψιμο με καυτό σίδερο–, αλλά και να την καταδικάσει σε θάνατο διά λιθοβολισμού και δημόσιου εξευτελισμού, αφού θεωρηθεί ότι η ατιμία για την οικογένειά τους είναι τόσο μεγάλη, που δεν ξεπλένεται διαφορετικά.  

Μια από τις «αόρατες» γυναίκες του Αφγανιστάν, μία από εκείνες τις σιωπηλές φιγούρες τις καλυμμένες με την ολόσωμη καλύπτρα, όταν επιτέλους απελευθερώθηκε από την φυλακή της μπούρκας, δήλωσε χαρακτηριστικά:
«Όσο φορούσα τη μπούρκα έχανα τον προσανατολισμό μου, δεν έβρισκα λέξεις να επικοινωνήσω με το περιβάλλον μου, ένιωθα να με κυριεύει η κατάθλιψη, κάποιες φορές δεν γνώριζα τον σύζυγό μου. Γενικά, αισθανόμουν ότι ήμουν τελειωμένη ως άνθρωπος. Τώρα γελώ, τραγουδώ, δεν αγχώνομαι. Θέλω να ζήσω και αισθάνομαι τη δύναμη να το πετύχω…»

Προσκυνητής στην Αγιά Σοφιά

Σαν σήμερα το 537, τελούνται τα θυρανοίξια της Αγια-Σοφιάς από τον Πατριάρχη Ευτύχιο.
Ο αυτοκράτωρ Ιουστινιανός αναφωνεί θριαμβευτικά: «Νενίκηκά σε Σολομών».
Πολλά τα ενδιαφέροντα σημεία μέσα στον Ναό που όλοι όσοι πήγαμε τα θαυμάσαμε, όμως θα σταθώ σε δύο από τα πιο ασυνήθιστα και πιο αγνοημένα:  τον ομφαλό και την δακρύζουσα κολώνα.
Ο ομφαλός θεωρείτο το ιερότερο σημείο του ναού, διότι εκεί γινόταν η στέψη του Αυτοκράτορα.
Η δακρύζουσα κολώνα ειναι ενας τετράγωνος μαρμάρινος κίονας στην ΒΔ γωνία, ο οποίος ιδρώνει εδώ και πολλούς αιώνες. Το μέταλλο με το οποίο ειναι επενδεδυμένος, έχει λειανθεί από τα χέρια των τουριστών, αφού ολοι ακουμπούν και θαυμάζουν το περίεργο αυτό συμβάν.
ΕΔΩ, σχετικό video: Προσκυνητής στην Αγιά Σοφιά με την κάμερα του enlefkotv.

Μαρλένε Ντίτριχ, σύμβολο του σεξ

Σαν σήμερα το 1901, γεννήθηκε ο "Γαλάζιος Άγγελος", η Γερμανίδα τραγουδίστρια και ηθοποιός Μαρλένε Ντίτριχ, ντίβα του Χόλυγουντ και των ταινιών της εποχής του γερμανικού εξπρεσιονισμού.
Το πραγματικό της όνομα ήταν Μαρία Μαγδαληνή.

Η Μαρλένε Ντίτριχ, τραγουδώντας το «Falling in love again» με καπέλο και ζαρτιέρες, έγινε αμέσως σύμβολο του σεξ.

Τολμηρή για την εποχή της, αισθησιακή και προκλητική, η ταινία καταπιάνεται με την ιστορία ενός ηλικιωμένου, αυστηρού καθηγητή, του Ρατ, που αντιστρέφει τους όρους της άχαρης, μίζερης και άδειας ζωής του αφήνοντας τον εαυτό του να παρασυρθεί από τη Λόλα, μια σαγηνευτική καμπαρετζού που τον ξανανιώνει, αλλά συγχρόνως τον βυθίζει στην παρακμή και την πλήρη κοινωνική απαξία. ΕΔΩ, το σχετικό video.

Νησί των Χριστουγέννων και των μεταναστών

Οι γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς μπορεί να έχουν ταυτιστεί στη συνείδηση όλων μας με το κρύο, τα χιόνια και τις βόρειες χώρες του πλανήτη, υπάρχει όμως το «Νησί των Χριστουγέννων» όπου όλα είναι ηλιόλουστα και καλοκαιρινά!
Βρίσκεται στον Ινδικό Ωκεανό, είναι πρώην βρετανική κτήση, τώρα ανήκει στην Αυστραλία, έχει έκταση 135 km² και πληθυσμό 1.402 κατοίκους.
Μπανάνα, Λονδίνο, Παρίσι, Πολωνία, Τενεσί και Ταπακέια είναι ασυνήθιστα ονόματα χωριών, τα οποία υποδηλώνουν την καταγωγή μερικών από τους πρώτους επισκέπτες αυτού του νησιού- ατόλη.

Ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά την ημέρα των Χριστουγέννων του 1643, γι αυτό και ονομάστηκε Νησί των Χριστουγέννων.
Επί πολλά χρόνια η τοποθεσία του νησιού παρέμενε προφανώς μυστικό που ήξεραν μόνο τα πουλιά.  Όταν φτάνουν, πετούν μέρα νύχτα επί εβδομάδες στριφογυρίζοντας και φωνάζοντας όλα μαζί πάνω από τις αναπαραγωγικές τους εστίες, περιμένοντας να φτάσουν όλα τα πουλιά για να εγκατασταθούν τελικά στη φωλιά τους στο γυμνό έδαφος.

Μάθαμε ότι ένα μικρό καφετί πουλί που είδαμε νωρίτερα ήταν χρυσός χαραδριός του Ειρηνικού. Είναι ένα από τα πολλά αποδημητικά πουλιά τα οποία κάνουν μια ζωτικής σημασίας στάση στο Νησί των Χριστουγέννων για να ανεφοδιαστούν και να διαχειμάσουν έπειτα από μια μεγάλη πτήση από την αναπαραγωγική τους εστία που βρίσκεται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, πάνω από τον Αρκτικό Κύκλο. Εξαιρετικές ικανότητες προσανατολισμού οδηγούν αυτούς τους μαραθωνοδρόμους σε τούτο το άσυλο πουλιών, περίπου 2.100 χιλιόμετρα νότια της Χονολουλού.

Το Νησί των Χριστουγέννων ταν ακατοίκητο πριν έναν αιώνα μέχρι που εισήχθησαν εργάτες από τη Μαλαισία και την Κίνα για να εργαστούν στις εξορύξεις (σήμερα, το 60% του πληθυσμού είναι κινεζικής καταγωγής, ενώ το 20% από τη Μαλαισία).
Κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έγινε στόχος της ιαπωνικής αεροπορίας και του ναυτικού, με αποτέλεσμα να παραδοθεί στις δυνάμεις του Άξονα.

Οι επισκέπτες του εντυπωσιάζονται από τις εκπληκτικές αμμουδιές, τα γαλαζοπράσινα νερά του και τη σημαντική βιοπικοιλότητα.
Το νησί φημίζεται για τα κόκκινα καβούρια τα οποία  κατακλύζουν τους δρόμους και τις ακτές σε συγκεκριμένες χρονικές περιόδους.

Πιο φημισμένο όμως είναι το καζίνο του, όπου Ινδονήσιοι καταφθάνουν με τα προσωπικά τους τζετ για να παίξουν.  Ένας 70χρονος σήμερα πρώην υπάλληλος του καζίνο θυμάται ότι οι πελάτες «ήταν τόσο πλούσιοι που περηφανευόταν για τα ποσά που έχαναν. Μια μέρα, ένας τύπος έχασε 12 εκατομμύρια δολάρια στο καζίνο και απλά γέλαγε».

Για κάποιους είναι Νησί της Επαγγελίας και για κάποιους άλλους "Νησί των Καταραμένων".
Στο "Νησί των Χριστουγέννων"  2.650 χλμ. βόρεια του Περθ και 380 χλμ. νότια της νήσου Ιάβας της Ινδονησίας, βρίσκεται ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα προσωρινής κράτησης μεταναστών.
Στο κέντρο οι κρατούμενοι είναι περισσότεροι από τους κατοίκους και συνήθως προέρχονται από τη Σρι Λάνκα, το Ιράν, το Αφγανιστάν και το Ιράκ.

Τα νερά ανάμεσα στην Ινδονησία και το Νησί των Χριστουγέννων είναι μια συνηθισμένη, αλλά επικίνδυνη πορεία για τους μετανάστες που σκοπεύουν να ζητήσουν άσυλο στην Αυστραλία.
Μέσα στην χρονιά αυτή, τουλάχιστον 50 πλοία που μετέφεραν 5.000 μετανάστες εντοπίστηκαν από τις αυστραλιανές αρχές.

Είναι χαρακτηριστικό πως κάθε χρόνο αρκετοί από τους αιτούντες άσυλο χάνουν τη ζωή τους στα ανοικτά των ακτών του νησιού των Χριστουγέννων, αφού η βάρκα με την οποία ταξίδευαν προσέκρουσε στα βράχια από κάποιο διερχόμενο Flying Fish Cove. 

Τακτικά διάφορα πλοιάρια - σαπιοκάραβα προσκρούουν, βουλιάζουν ή εξαφανίζονται πριν καν προλάβουν να φτάσουν στην Αυστραλία οι πονεμένες ψυχές που επιβαίνουν σ' αυτά.
Στο κέντρο κράτησης σημειώνονται συχνά επεισόδια, είτε μεταξύ ομάδων μεταναστών από διαφορετικές εθνικές ομάδες, είτε λόγω της απελπισίας των μεταναστών λόγω της χρονοβόρας διαδικασίας επεξεργασίας των αιτήσεών τους.

Η Βασιλική της Γεννήσεως στην Βηθλεέμ

Η Βασιλική της Γεννήσεως είναι ένας χριστιανικός ναός που βρίσκεται στην Αγία πόλη της Βηθλεέμ στην Παλαιστίνη.
Ο ναός αυτός είναι ο δεύτερος κατά σειρά τόπος προσκυνήματος του
Χριστιανισμού, μετά από εκείνον της Αναστάσεως.
Κατά τη βυζαντινή εποχή, η Αγία Ελένη ξεκίνησε την ανέγερση της χριστιανικής εκκλησίας και ο γιος της, Κωνσταντίνος την ολοκλήρωσε.
Τον 11ο αιώνα μ.Χ., όλες οι εκκλησίες των Αγίων Τόπων καταστράφηκαν από τον Χακίμ ιμπν Αμρ-ιλλάχ, εκτός από αυτήν της Βηθλεέμ.
Σύμφωνα με το Γάλλο χρονογράφο Αντεμάρ, οι Σαρακηνοί χτυπήθηκαν ως εκ θαύματος από φως, με τη μορφή αστραπής και ο ναός έμεινε άθικτος.
Το 1099 μ.Χ., που οι Σταυροφόροι έφθασαν στα Ιεροσόλυμα, βρήκαν την εκκλησία της Βηθλεέμ ανέγγιχτη.
Ο ναός βρίσκεται 10 χιλιόμετρα νότια από τα Ιεροσόλυμα.

Abetone, όλα κινούνται γύρω από τα σπορ

Το Abetone είναι από τα πιο παραδοσιακά χιονοδρομικά κέντρα της Ιταλίας.
Βρίσκεται 80 χιλιόμετρα από την Φλωρεντία.
Σχετικό video από το enlefkotv ΕΔΩ!

Νύφη, ετών 8

Ο Faiz είναι 40 ετών και η Ghulam 11.
Φωτογραφίζονται στο χωριό Damarda στο Αφγανιστάν.
Είναι παντρεμένοι από τον Σεπτέμβριο του 2005, όταν η νύφη ήταν 8 ετών! 

Αξίζει να σημειωθεί πως ανήλικες νύφες υπάρχουν σε περισσότερες από 50 χώρες στον κόσμο.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις 1 στα 7 κορίτσια του ανεπτυγμένου κόσμου (με εξαίρεση την Κίνα), παντρεύονται πριν συμπληρώσουν το 15ο έτος της ηλικίας τους!
Στην Ινδία το ποσοστό αυτό ανέρχεται στο 36%, στο Μπαγκλαντές στο 37%, στην Βόρεια Νιγηρία στο 48% και στην Αιθιοπία στο 50%.

Εκατομμύρια κορίτσια φέρνουν στον κόσμο παιδιά, πριν ακόμη ωριμάσει το σώμα τους.
Έτσι τερματίζονται οι όποιες ευκαιρίες είχαν για να φοιτήσουν στο σχολείο ή αργότερα να δουλέψουν.

Gentoos, οι πιο γρήγοροι πιγκουίνοι

Φωτό από την Ανταρκτική Χερσόνησο (30 Νοεμβρίου 2012)!
Στιγμιότυπο μ' ένα κοπάδι πιγκουίνους gentoo, ένα από τα 17 είδη πιγκουίνων που υπάρχουν.
Οι Gentoos είναι το τρίτο μεγαλύτερο είδος πιγκουίνων κι εκτός από την Ανταρκτική βρίσκονται και στα νησιά Falkland.
Οι Gentoos ξεχωρίζουν από τις λευκές λωρίδες στο κεφάλι και από τα έντονα πορτοκαλί πόδια τους.
Φτάνουν μέχρι τους 90 πόντους ύψος.
Είναι ο πιο γρήγορος πιγκουίνος στο πλανήτη και τρέχει με 36Km/h στο νερό.
Το βέβαιο είναι πως δεν κρυώνει παρ' όλο που οι θερμοκρασίες εκεί που ζούν είναι πολλούς βαθμούς κάτω από το μηδέν.
Τα πούπουλα του πιγκουΐνου Gentoos προσφέρουν θερμοκρασιακή σταθερότητα ακόμη και για διαφορά θερμοκρασίας 60οC.
Είναι χαρακτηριστικό πως πιγκουΐνος έχει θερμοκρασία σώματος 38οC και μπορεί να επιβιώσει σε θερμοκρασίες μεταξύ -30 και -60°C.

Hindu Saddhus, οι ζωντανοί άγιοι της Ινδίας

Φωτό από την Ινδία, όπου οι Hindu Saddhus συμμετέχουν σε μια πομπή στο Allahabad, 18 Δεκεμβρίου 2012.
Οι Shadus υπάρχουν εδώ και χιλιάδες χρόνια στην Ινδία.
Σήμερα στο σύνολο τους πρέπει να είναι γύρω στα πέντε εκατομμύρια , αποτελώντας έτσι το μισό τοις εκατό του συνολικού πληθυσμού.
Οργανωμένοι στις διάφορες αιρέσεις, έδωσαν τη φρόνηση και τη αίσθηση του παλαιού, ασκούμενοι στη μέθοδο της γιόγκα και φρονούν για αυτήν ότι «ζεύει» την ψυχή.
Συνήθως ζουν μόνοι τους, στα περιθώριο της κοινωνίας και περνούν τις ημέρες τους αφοσιωμένοι στην επιλεγμένη θεότητά τους.
Μερικοί εκτελούν μαγικά τελετουργικά για να έρθουν σε επαφή με τους Θεούς κι άλλοι έντονες μορφές πρακτικής γιόγκα και περισυλλογής για να αυξήσουν τις πνευματικές δυνάμεις τους και να αποκτήσουν τη μυστική γνώση.
Βεβαίως, όλοι οι Sadhus δε θεωρούνται φωτισμένοι.
Οι οπαδοί τους τους θεωρούν Άγιους!
Οι «επιτυχημένοι» Sadhus λατρεύονται ακόμη και ως «Θεοί στη γη», κάτι σαν ζωντανά είδωλα.
Οι πιστοί δίνουν δωρεές σε αυτούς και τις θεωρούν ως προσφορές στους Θεούς παίρνοντας απ τους Shadus την ευλογία τους ως αντάλλαγμα.
Είναι χαρακτηριστικό πως η αγιοσύνη υπάρχει ακόμη ζωντανή στην Ινδία.
Εκεί οι άγιοι δεν είναι απλά κάποιοι ενάρετοι και αγνοί άνθρωποι που έζησαν στο παρελθόν, αλλά ζουν και κυκλοφορούν ανάμεσα στο κόσμο.
Στις περισσότερες ινδικές οικογενειακές εστίες, στα καταστήματα και τις επιχειρήσεις υπάρχουν ενεργοί βωμοί και λάρνακες και η ημέρα αρχίζει συνήθως με τη λατρεία των Θεών και των γκουρού.
Πολλοί βουνά, ποταμοί, πέτρες και δέντρα είναι ιερά.
Οι δωδεκάδες των πόλεων είναι ιερές και, φυσικά, τα εκατομμύρια των ναών και των ειδώλων.
Κάμποσα ζώα είναι ιερά - η αγελάδα, αλλά και ο ταύρος, ο πίθηκος, ο ελέφαντας, το φίδι, ο αρουραίος….

Περλ Χάρµπορ, το πρώτο βήµα της Αµερικής στον παγκόσµιο στίβο

Λαμπρός ήταν ο χθεσινός εορτασμός για τα 71 χρόνια από την ιαπωνική επίθεση στον ναύσταθµο Περλ Χάρµπορ.
Στη φωτό από την βάση της Χαβάης, ο τρομπετίστας παιανίζει το θρυλικό εμβατήριο "Echo Taps", στη μνήμη των θυμάτων.
Το ότι για το Περλ Χάρµπορ γράφτηκαν και εκδόθηκαν, ως το 2010, 631 βιβλία στην Αµερική και 226 στην Ιαπωνία είναι ίσως ενδιαφέρον. Αλλά πιο ενδιαφέρον και αποκαλυπτικό είναι ότι τρία ντοκυµαντέρ στην Αµερική και πέντε στην Ιαπωνία δεν προβλήθηκαν ποτέ ως σήµερα. Ο ναύαρχος Χάρα Ταντάιτσι του ιαπωνικού Ναυτικού Επιτελείου σχολιάζει: «Κερδίσαµε µία σπουδαία νίκη τακτικής στο Περλ Χάρµπορ, αλλά έτσι χάσαµε τον πόλεµο». Πραγµατικά, το πλήγµα που κατάφερε η ιαπωνική Αεροπορία ήταν συγκλονιστικό.

Τσάϊ από τα χέρια γκέϊσας

Φωτό από την Ιαπωνία!
Ένας άνδρας (αριστερά) και μια γκέϊσα συνεχίζουν την παράδοση, προσφέροντας θέαμα και διασκέδαση στον κόσμο.
Γκέισα ονομάζεται στην Ιαπωνία η μορφωμένη γυναίκα, η οποία έχει παρακολουθήσει ειδικές σπουδές, φοράει τα κιμονό με εντυπωσιακά χρώματα και σχέδια και χτενίζεται με το χαρακτηριστικό χτένισμα, γνωρίζει καλά την πατροπαράδοτη «τελετουργία του τσαγιού» και χορεύει τους παραδοσιακούς χορούς της Ιαπωνίας ή παίζει το μουσικό όργανο σαμισέν.

Διευκρίνηση:
Οι γκέισες δεν είναι ιερόδουλες, παρά τη λανθασμένη αντίληψη που επικρατεί κυρίως στον δυτικό κόσμο.

Οι σύγχρονες γκέισες διαμένουν ακόμη στα παραδοσιακά σπίτια οκίγια στις περιοχές χαναμάτσι, ειδικά κατά τη διάρκεια της μαθητείας τους.

Οι νέες κοπέλες που επιθυμούν να γίνουν γκέισες πλέον ξεκινούν την εκπαίδευσή τους μετά το λύκειο ή ακόμα και το πανεπιστήμιο. Μαθαίνουν  να παίζουν παραδοσιακά μουσικά όργανα, όπως το σαμισέν, το σακουχάτσι (φλάουτο από μπαμπού) και τύμπανα, παραδοσιακό χορό και τραγούδια της Ιαπωνίας, την "τελετουργία του τσαγιού", λογοτεχνία και ποίηση. Παρατηρώντας τις άλλες γκέισες και με τη βοήθεια της ιδιοκτήτριας του οίκου, οι μαθητευόμενες μαθαίνουν να επιλέγουν και να φορούν κιμονό και να συνδιαλέγονται με τους πελάτες.

Το πρoβλεπόμενο για τις γκέισες είναι η αγαμία. Όσες επιλέγουν το γάμο πρέπει να αποσύρονται από το επάγγελμα. Στο παρελθόν, η παράδοση προέβλεπε για μια καθιερωμένη γκέισα να έχει έναν danna, έναν πάτρωνα. Ο ντάνα ήταν συνήθως ένας πλούσιος άνδρας, κάποιες φορές παντρεμένος, που είχε την ευχέρεια να διαχειριστεί τα πολύ μεγάλα έξοδα που σχετίζονταν με την παραδοσιακή εκπαίδευση της γκέισας και άλλα έξοδα.

Μπελογιάννης, το ελληνικό χωριό στην Ουγγαρία

To Μπελογιάννης είναι ένα μικρό χωριό στην Ουγγαρία, που έλκει το όνομά του από τον Νίκο Μπελογιάννη.
Ο Μπελογιάννης ήταν Έλληνας ηγέτης της αντίστασης κατά των Γερμανών και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ που εκτελέστηκε το 1952 ως κομμουνιστής με την κατηγορία της κατασκοπείας.

Έμεινε γνωστός ως «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο», από ένα φρέσκο κόκκινο γαρύφαλλο που κρατούσε καθημερινά.
Ο Πάμπλο Πικάσο εμπνεύστηκε ένα διάσημο σκίτσο από την εικόνα του ανθρώπου με το γαρύφαλλο.
Λίγες μέρες μετά την εκτέλεση το όνομά του δόθηκε σε ένα χωριό στην Ουγγαρία που στέγαζε Έλληνες πολιτικούς πρόσφυγες.
Το συγκεκριμένο χωριό κατοικήθηκε από Έλληνες μετανάστες το 1950 και σήμερα έχει μόλις 4.000 κατοίκους.

Μετά το 1974 και κυρίως μετά το 1982 αρκετοί κάτοικοι επέστρεψαν στην Ελλάδα, όταν τους επιτράπηκε η επιστροφή. Όμως αρκετοί, ιδίως οι νεότεροι, έμειναν στην Ουγγαρία. Σήμερα η πλειονότητα των κατοίκων εργάζεται στις κοντινές πόλεις Százhalombatta και Dunaújváros. Πολλοί διατηρούν ακόμα την ελληνική ιθαγένεια.

Το 1996 κτίστηκε ελληνορθόδοξη εκκλησία. Στην επέτειο των 50 ετών από την ίδρυση του χωριού, το επισκέφτηκε και λειτούργησε στην εκκλησία του ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος.

Στην απογραφή του 2001 οι κάτοικοι δήλωσαν τις εξής εθνικότητες:
 Έλληνες: 23,4%
 Ούγγροι: 81,4%
 Ρουμάνοι: 0,3%
 Δεν απάντησαν: 15,9%

Το χωριό Μπελογιάννης βρίσκεται στην επαρχία Fejér, κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό Iváncsa, ο οποίος κείται στη σιδηροδρομική γραμμή Βουδαπέστης - Pusztaszabolcs. Ένας στενός ασφάλτινος
δρόμος ενώνει τον σταθμό τρένων Ivansca με το χωριό. Έξω από το Δημαρχείο προβάλλουν οι σημαίες της Ουγγαρίας και της Ελλάδος, ενώ το σήμα του Δήμου υπάρχει γραμμένο τόσο στα Ουγγρικά όσο και στα Ελληνικά..
Εδώ γίνεται και η μεγάλη γιορτή της ίδρυσης του χωριού την 20η Αυγούστου κάθε χρόνο, με ελληνικά παραδοσιακά τραγούδια και χορούς.

Hotel Kiruna Ice, στη Σουδία

Το πρώτο ice hotel δημιουργήθηκε πριν από 18 χρόνια στη Λαπωνία.
Σήμερα, τα ice hotels αυξάνονται και πληθαίνουν, παραμένοντας μία ακραία επιλογή σε έναν κόσμο που αναζητά διαρκώς νέες ταξιδιωτικές εμπειρίες.
Στη φωτό το Hotel Kiruna Ice, στη Σουδία.
Περισσότερα για το θέμα εδώ!

Στη Σερβία βρικόλακας πίνει το αίμα των χωρικών

Στο χωριό Ζάροζε στη Σερβία, οι κάτοικοι πιστεύουν ότι ζει ο πιο θρυλικός βρικόλακας των Βαλκανίων, ο Σάβα Σαβάνοβιτς.
Σύμφωνα με το θρύλο τους, ο βρικόλακας πίνει το αίμα όσων πηγαίνουν σε έναν συγκεκριμένο μύλο έξω από το χωριό τους.
Όπως λένε οι χωρικοί, πέντε άνθρωποι πέθαναν μεσα σε λίγους μήνες και ένας από αυτούς βρέθηκε κρεμασμένος. 

ΠΗΓΗ: Εδώ!

Αμβούργο, πόλη με φωτογένεια

Εδώ βρίσκεται το το τρίτο μεγαλύτερο λιμάνι της Ευρώπης. Έχει πάνω από 2.300 γέφυρες, περισσότερες από το Άμστερνταμ και τη Βενετία μαζί! Kι όμως, η πόλη αυτή δεν είναι παραθαλάσσια!
Ο λόγος για το Αμβούργο, στην χερσόνησο Jutland, ανάμεσα στην ηπειρωτική Ευρώπη και τη Σκανδιναβία. 

Ακόμα και οι συνήθως συγκρατημένοι Χανσεάτες δεν μπορούν να κρύψουν την υπερηφάνεια για την πόλη τους, για την ατμόσφαιρα και τη θαλασσινή γοητεία της.

Το Αμβούργο ανακηρύχθηκε «Εuropean Green Capital 2011», ανάμεσα σε 34 άλλες ευρωπαϊκές πόλεις. Ο λόγος; Εχει καταφέρει να μειώσει τις εκπομπές CO2 κατά 15% από το 1990. Στόχος του, η μείωση ρύπων κατά 40% ως το 2020 και κατά 80% ως το 2050.

Οι ποταμοί Έλβας (ο οποίος μετά από 80 χιλιόμετρα εκβάλλει στη Βόρεια Θάλασσα) και Alster, το κέντρο του λιμανιού, η περιοχή Speicherstadt με τα συγκροτήματα αποθηκών, η ψαραγορά ή η οδός Reeperbahn – κάθε ημέρα η πόλη προσφέρει πολλά και υπέροχα πράγματα που μπορεί να ανακαλύψει ο επισκέπτης.

Η εκπληκτική πόλη μινιατούρα αποτελεί ένα από τα πιο επιτυχημένα αξιοθέατα της Γερμανίας. Σε μια έκταση 1.300 m², κινούνται ασταμάτητα πάνω από χίλια τραίνα, αεροσκάφη, αυτοκίνητα και πλοία. Εδώ, σχετικό video.

Είναι η 6η μεγαλύτερη πόλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης με πληθυσμό πάνω από 1.700.000 κατοίκους κι έχει πολλά αξιοθέατα.

Μουσείο Τέχνης και Βιοτεχνίας:
Το μουσείο είναι ένα σημαντικό κέντρο για την τέχνη, εφαρμοσμένη τέχνη, και το σχεδιασμό.Οι συλλογές έργων απο την Ευρώπη και τη Μέση και την Άπω Ανατολή είναι εξαιρετικής ποιότητας και περιλαμβάνει έργα πολλών εποχών από τον αρχαίο κόσμο μέχρι σήμερα. Υπάρχουν επίσης, πολλές δραστηριότητες και συναυλίες (δείτε το τμήμα Κλασικής Μουσικής). Το μουσείο στεγάζεται σε ένα παλάτι του 18ου αιώνα, η οποία έχει τις αρχικές στέγες και οροφές.

Μουσείο Αμβούργου:
Αυτό είναι το μουσείο της ιστορίας της πόλης, φέρνοντας το παρελθόν στη ζωή με πολλά μοντέλα που δείχνουν την ανάπτυξη του λιμανιού και της πόλης. Ο σύλλογος "MEHEV" παρουσιάζει ενα απο τα μεγαλύτερα σιδηροδρομικά μοντέλα κλίμακας εδώ.

Πινακοθήκη Αμβούργου:
Το μουσείο στεγάζει μια σημαντική συλλογή από πίνακες ζωγραφικής από τον 19ο αιώνα με έργα από Max Liebermann, Lovis Corinth, Philipp Otto Runge, Caspar David Friedrich, Adolf Menzel, και μοντέρνας τέχνης. Πηγάζει από τις δύο πλευρές μιας πλακόστρωτης αυλής. Το μπαρόκ από τη μία πλευρά έχει τα παλαιότερα έργα. Οι περιοχές κάτω από την αυλή και το άλλο, σύγχρονο κτίριο στεγάζουν μια εκτεταμένη συλλογή πολύ μοντέρνας τέχνης.

Διεθνές Ναυτικό Μουσείο:
Ιδιόκτητο μουσείο στην περιοχή Σπάιχερσταντ στεγάζει μια συλλογή από χιλιάδες μοντέλα πλοίων, κατασκευαστικά σχέδια, στολές και φωτογραφίες σε δέκα ορόφους στην παλαιότερα διατηρημένη αποθήκη στο Αμβούργο (από το 1879).

Τέχνες και πολιτισμός υψηλού επιπέδου, μιούζικαλ με παγκόσμια επιτυχία, υπέροχα μουσεία, θεατρικές παραστάσεις υψηλών απαιτήσεων και ψυχαγωγικό θέατρο, όπερα, ένα από τα καλύτερα μπαλέτα του κόσμου, εξαιρετική γαστρονομία, εκλεκτές αγορές, μια έντονη νυχτερινή ζωή και αξιοθέατα που μετρούν πάνω από 1.200 χρόνια ζωής.

Για πολλούς, ωστόσο, η πραγματική ατραξιόν είναι το ιστορικό κέντρο. Μεταφέρει τον επισκέπτη στην εποχή που οι πλούσιοι έμποροι έκαναν χρυσές δουλειές εδώ με καφέ, τσάι και μπαχαρικά, π.χ. στην οδό Cremon με το διάσημο κτίριο Chilehaus. Όπως και στην οδό Deichstraße, έναν παλιό εμπορικό δρόμο με εμπορικά κτίρια και κατοικίες από τον 17ο έως τον 19ο αιώνα και πολυάριθμα, εξαιρετικά εστιατόρια και μπυραρίες, η οποία θυμίζει έντονα τις παλιές καλές εποχές.

Το Αμβούργο είναι μοντέρνο και εξωστρεφές, αριστοκρατικό και κομψό – και γεμάτο αντιθέσεις. Σε κάθε γωνία η πόλη φαίνεται διαφορετική, κυριαρχεί μια άλλη ατμόσφαιρα - και όμως, όλα δένουν αρμονικά μεταξύ τους: Στη μια πλευρά το ελαφρώς προχωρημένο τμήμα του St. Pauli με την οδό Reeperbahn, ίσως τον πιο αμαρτωλό δρόμο του κόσμου, στην άλλη πλευρά το πλούσιο προάστιο Blankenese με τις αριστοκρατικές βίλες του.

Το κέντρο της πόλης βρίσκεται πάνω σε μια λίμνη, την Alstersee. Η λίμνη Außenalster με επιφάνεια 160 εκταρίων είναι μεγαλύτερη και αποτελεί παράδεισο για τους ιστιοπλόους και τους κωπηλάτες.
Το κοντινότερο σημείο χαλάρωσης για τους κατοίκους του Αμβούργου, το οποίο βρίσκεται πιο κοντά από κάθε άλλο και είναι ένα σημείο για ξεκούραση ή απλά για απόλυτη αδράνεια.

Το ίδιο ισχύει και για τη λίμνη Binnenalster, τη μικρότερη στην καρδιά της πόλης, η οποία περιβάλλεται από καφετέριες, καταστήματα και την εκλεκτή οδό Jungfernstieg.

Το όνομα της πόλης προέρχεται από τον πρώτο μόνιμο οικισμό που περιστοίχιζε ένα κάστρο (Burg), χτισμένο από τον αυτοκράτορα Καρλομάγνο το 808 μ.Χ. Το κάστρο κατασκευάστηκε σε στέρεο έδαφος, ανάμεσα στους βάλτους, ως αμυντικό προπύργιο στις επιδρομές των Σλάβων. Το πρόθεμα Ham ή Hamma είναι απροσδιόριστο, όπως και η ακριβής τοποθεσία του κάστρου.

Το Αμβούργο καταστράφηκε και καταλήφθηκε αρκετές φορές στην ιστορία του. Το 845, η πολίχνη των τότε 500 κατοίκων καταστράφηκε από επίθεση περίπου 600 πλοίων των Βίκινγκς, οι οποίοι ανέβηκαν τον ποταμό Έλβα από τη Βόρεια θάλασσα. Το 1030, η πόλη πυρπολήθηκε από το βασιλιά Μιέζκο τον Β' Λαμπέρτ της Πολωνίας. Αντίστοιχα, ο Βαλντεμάρ ο Β' της Δανίας κυρίευσε το Αμβούργο το 1201 και το 1214. Το 1350, η πανώλη σκότωσε σχεδόν το 60% του πληθυσμού, ενώ μεγάλα τμήματα του κέντρου καταστράφηκαν από φωτιές με κυριότερες το 1284 και το 1842.

Το Αμβούργο κατέλαβε μεταξύ του 1810 και του 1814 ο Ναπολέοντας, ενώ οι Ρώσοι το κατέλαβαν το 1814. Κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο το Αμβούργο δέχθηκε βομβαρδισμούς από Αγγλικά και Αμερικανικά αεροπλάνα, που στοίχισαν τις ζωές σε περίπου 55.000 ανθρώπους  και πάνω από 2500 σπίτια και κτίρια καταστράφηκαν.

Μια περιήγηση στο λιμάνι, η οποία θα πρέπει να ξεκινά από τις γέφυρες αποβίβασης, δεν πρέπει να λείπει από καμία επίσκεψη στο Αμβούργο. Από αυτό το σημείο, ελάχιστα απέχει το Παλαιό Τούνελ του Έλβα: Μια χαρακτηριστική θολωτή κατασκευή που φιλοξενεί τέσσερις μεγάλους θαλάμους, οι οποίο μεταφέρουν ανθρώπους και οχήματα από το 1911 σε βάθος σχεδόν 24 μέτρων. Μετά από μια μικρή βόλτα κάτω από τον ποταμό Έλβα, η διαδρομή οδηγεί στην περιοχή Steinwerder και στο φως της ημέρας.

Αυτό το σημείο προσφέρει θέα στο πανόραμα του Έλβα και στην περιοχή του λιμανιού, στην εκκλησία Michel και στα τρία ιστορικά μουσειακά πλοία στο λιμάνι. Στη λίστα με τα αξιοθέατα προσθέσετ και την ψαραγορά της Altona- λειτουργεί από το 1703. Κάθε Κυριακή πωλούνται μέσα στα άγρια χαράματα όλα τα είδη φρέσκων ψαριών – μια αξέχαστη εμπειρία στον τομέα των αγορών.
Οταν πέφτει το σκοτάδι, όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο St. Pauli. Mε σημείο αφετηρίας την Beatles-Platz, όπου βρίσκεται και το αφαιρετικό και διαδραστικό μνημείο των Beatles, προτείνω να βολτάρετε στα δρομάκια με τα νάιτ κλαμπ και τα στριπ σόου.

Με περισσότερα από 1.300 καταστήματα, το Αμβούργο είναι ένας παράδεισος κατανάλωσης. Γνωστούς ντιζάινερ και ακριβές μπουτίκ θα βρείτε στις οδούς Grosse Bleichnen, Νeuer Wall, Jungfernstieg και Ufer Strasse. Μεγάλα πολυκαταστήματα και καλύτερες τιμές στις Spitalstrasse και Μοnckebe-rgstrasse. Διαβάστε περισσότερα εδώ!

Το διεθνές αεροδρόμιο Hamburg (HAM), γνωστό και ως Hamburg-Fuhlsbuttel, βρίσκεται 8,5 χμ. από το κέντρο της πόλης  και είναι το πέμπτο μεγαλύτερο αεροδρόμιο της Γερμανίας και το παλαιότερο που είναι τώρα σε λειτουργία.

Η κατάκτηση της Ρόδου από τον Σουλεϊμάν

Σαν σήμερα το 1494 γεννήθηκε, στην Τραπεζούντα,  ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής, σουλτάνος της Τουρκίας από το 1520 έως 1566.

Σε ηλικία 7 ετών σπούδαζε στην Κωνσταντινούπολη μαθηματικά, ιστορία, λογοτεχνία, θεολογία και στρατιωτικές τεχνικές.

Υπήρξε ο μοναδικός σουλτάνος που έκανε νόμιμη σύζυγό του μια χριστιανή δούλη, την πανέμορφη Ρωξελάνη, η οποία πήρε το όνομα Χιουρέμ. Μαζί της έκανε πέντε παιδιά: τον Μωάμεθ, τον Σελίμ, τον Βαγιαζίτ, τον Τζιχανγκίρ και τη Μιχριμάχ.

Το 1522 κατέλαβε τη Ρόδο, η οποία έμεινε υπόδουλη για τέσσερις ολόκληρους αιώνες, έως το 1912, την ακολούθησε η περίοδος της ιταλικής κατοχής και μόλις το 1948 ενσωματώθηκε  στο ελληνικό κράτος.

Με την παράδοση της Ρόδου, οι Ιπποτικές γαλέρες πήραν όλους τους ιππότες που σώθηκαν κι έφυγαν για την Κρήτη και την Ιταλία, όπου έμειναν αρκετοί κι άλλοι εγκαταστάθηκαν στη Μάλτα, τη νέα έδρα του Τάγματος.
Μαζί τους έφυγαν και 4.000- 5.000 Ροδίτες, που δεν είχαν εμπιστοσύνη στον νέο κατακτητή.

Την ίδια μέρα που οι Ιππότες έμπαιναν στα πλοία για αναχώρηση, Πρωτοχρονιά του 1523, ο Σουλεϊμάν προσευχήθηκε στην εκκλησία του Άη Γιάννη κι εκεί μπροστά στις αρχές διαβάστηκε το Χάττι Σερίφι κι ο ναός μετατράπηκε σε τζαμί.
Το ίδιο έγινε και στις άλλες Ορθόδοξες εκκλησίες της Ρόδου κι έτσι εξηγείται πως όλες οι βυζαντινές εκκλησίες μέσα στο κάστρο είναι μουσουλμανικά τεμένη σήμερα με την προσθήκη ενός μιναρέ.

Ο Σουλεϊμάν έμεινε στη Ρόδο 25 ημέρες κι έφυγε με τιμές για την Κωνσταντινούπολη, όπου έπλευσε κι ο στόλος, εκτός από 15 γαλέρες που έμειναν για φρουρά στο νησί.

Ο Σουλεϊμάν κατέλαβε και το Βελιγράδι, που ήταν πόλη στρατηγικής σημασίας και επιτέθηκε στη Βιέννη. Οι ελάχιστοι υπερασπιστές της, κατάφεραν να σταματήσουν τα πολυάριθμα στρατεύματα του σουλτάνου, που κάμφθηκαν και από το εξαντλητικό κρύο της βόρειας Ευρώπης. Αν καταλάμβανε τη Βιέννη πολλοί πιστεύουν ότι η ευρωπαϊκή ιστορία θα ήταν εντελώς διαφορετική.

Ο Σουλεϊμάν χρησιμοποίησε σε υψηλά αξιώματα πολλούς Έλληνες, που εξισλαμίστηκαν υποχρεωτικά μετά από τα παιδομαζώματα, που γίνονταν κάθε τρία χρόνια.  Ο καλύτερος φίλος και συνεργάτης του ήταν ο Μέγας Βεζύρης Ιμπραήμ, που τον είχαν μαζέψει οι γενίτσαροι, στην παιδική του ηλικία από την Πάργα.  Αν και είχε παντρευτεί την αδελφή του Σουλεϊμάν, ο σουλτάνος δεν δίστασε να τον σκοτώσει όταν έπεσε στη δυσμένειά του.

Ο Σουλεϊμάν για την τουρκική ιστορία υπήρξε από τους πιο σημαντικούς σουλτάνους, καθώς αναμόρφωσε τη νομοθεσία, αύξησε τις εδαφικές κατακτήσεις και ήταν ο πρώτος που συμμάχησε με τη χριστιανική Γαλλία και άνοιξε το δρόμο για διπλωματικές επαφές με τα ευρωπαϊκά κράτη.
Για πολλούς αυτή ήταν και η αρχή της παρακμής για την οθωμανική δυναστεία.

Nτουμπάϊ, βόλτα στην Bastakiya

Η Bastakiya είναι ένας από τους παλαιότερους αρχαιολογικούς τόπους του Ντουμπάι και η τελευταία περιοχή όπου υπάρχουν ακόμα τα παραδοσιακά μπαντγκίρ (πύργοι του ανέμου).

Το όνομα Bastakiya προέρχεται από την ιρανική πόλη Bastak, τόπο καταγωγής πολλών από τους πρώτους έμπορους που μετανάστευσαν στο Ντουμπάι στις αρχές του 19ου αιώνα.
Οι πύργοι του ανέμου, τα μπαντγκίρ, πάνω στα τείχη παγίδευαν τον άνεμο και τον διοχέτευαν προς τα σπίτια, αποτελώντας έτσι έναν πρωτόγονο σύστημα κλιματισμού.

Οι εσωτερικές αυλές χάριζαν σκιά και χαρακτηρίζονταν από περίτεχνο διάκοσμο, σε άκρα αντίθεση με την εξωτερική αυστηρότητα.

Ένας περίπατος στην περιοχή Bastakiya γυρίζει τον επισκέπτη εύκολα, πίσω σε μια άλλη εποχή.
Στις μέρες μας, αυτά τα παλιά κτίρια έχουν μεταμορφωθεί σε σκιερά καφενεία, γκαλερί και ιδιόρρυθμα μικρομάγαζα, καθιστώντας την περιοχή το τέλειο καταφύγιο για να περάσεις ευχάριστα λίγες ώρες.

Μη φύγετε, χωρίς να πάτε στο Μουσείο του Ντουμπάι, που στεγάζεται στο οχυρό Al-Fahidi, το όποιο στο παρελθόν έχει χρησιμοποιηθεί ως παλάτι, στρατόπεδο και φυλακή.
Κτίστηκε το 1787 και αποτελεί ίσως το παλαιότερο κτίριο στο εμιράτο.
Σήμερα φιλοξενεί αρχαιολογικά ευρήματα και παραδοσιακά εκθέματα από τη ζωή στο Ντουμπάι, αεροφωτογραφίες της ανάπτυξης του από τη δεκαετία του '50 και μια υπέροχη παρουσίαση με ήχο και εικόνα για την πορεία πορεία του εμιράτου ανά τις δεκαετίες.

Ο πειρασμός της παπάγιας

Η παπάγια, δέντρο διαδεδομένο και δημοφιλές, που συναντάται σ' όλη τη Ν.Α. Ασία, μολονότι έλκει την καταγωγή της από τη Ν. Αμερική.

Κάνοντας έναν περίπατο στη Ρόδο, σε μια αυλή της μεσαιωνικής πόλης, έκπληκτος είδα τον πράσινο πειρασμό και δεν πίστευα στα μάτια μου. Αυθόρμητα ο επισκέπτης  κάνει τη σκέψη ν' απλώσει το χέρι και να κόψει μία, έτσι καθώς οι καρποί κρέμονται προκλητικά πάνω στο βαρυφορτωμένο κορμό.

Ένας πολύτιμος ταξιδιώτης
Οι Μότσε (ένας σημαντικός προ-Ίνκα πολιτισμός που άνθισε στο Περού, περίπου από το 100 ως το 700 μ.Χ.),  συχνά απεικόνιζαν παπάγιες στα κεραμικά τους. Αν και δεν είναι εξακριβωμένη η ακριβής καταγωγή της παπάγιας, πιστεύεται ότι κατάγεται από τη τροπική Αμερική, ίσως από το νότιο Μεξικό. Πάντως πρόκειται για πολυταξιδεμένο φυτό, αφού σύμφωνα με καταγραφές οι πρώτοι σπόροι του ταξίδεψαν μέσω του Παναμά και της Δομινικανικής Δημοκρατίας πριν το 1525.

Η καλλιέργειά του εξαπλώθηκε γρήγορα σε όλη την Κεντρική και Νότια Αμερική, το Νότιο Μεξικό, τις Μπαχάμες και τις Βερμούδες, το 1616. Οι Ισπανοί μετέφεραν σπόρους παπάγιας στις Φιλιππίνες το 1550 και από εκεί το φυτό ταξίδεψε στην Ινδία και τη Μαλαισία. Από την Ινδία το φυτό έφτασε στην Ευρώπη, καθώς σπόροι του ταξίδεψαν στη Νάπολη της Ιταλίας, το 1626.

Τώρα το φυτό είναι πια συνηθισμένο σε όλο τον Παλιό Κόσμο και στα νησιά του Ειρηνικού κοντά σε περιοχές που έχουν τροπικό κλίμα. Το μεγαλύτερο κέντρο επεξεργασίας παπάγιας βρίσκεται στην Φλόριντα των ΗΠΑ. Για πολλές περιοχές η παπάγια αποτελεί σημαντικό προϊόν της αγροτικής τους οικονομίας. Η Χαβάη, το Πουέρτο Ρίκο, η Κούβα και η Κολομβία, συγκαταλέγονται μέσα σ' αυτές. Στον υπόλοιπο κόσμο εκτός από την Ινδία, την Μαλαισία, τις Φιλιππίνες και την Σρι Λάνκα σημαντική παραγωγή έχει η Αυστραλία, αλλά και η Τροπική και Νότια Αφρική.

Το μυστικό του λουλουδιού
Αξίζει να σημειωθεί ότι είναι το πρώτο οπωροφόρο δέντρο του οποίου το γονιδίωμα  αποκρυπτογραφήθηκε. Στην Χαβάη καλλιεργούνται δύο ποικλίες γενετικά τροποποιημένης παπάγιας, η SunUp και η Rainbow, από τη δεκαετία του 1990.

Η παπάγια είναι φυτό γνωστό κυρίως για τους καρπούς του, που αποτελούν σημαντική τροφή σε πολλά μέρη του κόσμου. Επίσης είναι γνωστή για τις πάμπολλες φαρμακευτικές της ιδιότητες, αφού είναι πλούσια σε ένα ένζυμο, που ονομάζεται παπαίνη. Η παπαΐνη χρησιμοποιείται από πολλούς κατοίκους των χωρών, όπου καλλιεργούνται οι παπάγιες, για τη θεραπεία τραυμάτων από αιχμηρά εργαλεία, για εξανθήματα, τσιμπήματα και εγκαύματα.

Το ώριμο φρούτο θεραπεύει την τριχοφυτίαση,  ενώ οι άγουροι καρποί θεραπεύουν την υπέρταση και μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως αφροδισιακά. Ο χυμός του φρούτου και ειδικά τα ένζυμα που περιέχει, μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη μείωση των γαστρεντερικών αερίων. Οι σπόροι του είναι αντιφλεγμονώδεις και αναλγητικοί, μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν για τη θεραπεία των πόνων στο στομάχι,  αλλά και γιαμυκητιάσεις.Οι ρίζες χρησιμοποιούνται επίσης ως αναλγητικό. 

Σε μερικές περιοχές της Ασίας σιγοψήνουν τα νεαρά φύλλα της παπάγιας και τα τρώνε.Τα φύλλα χρησιμοποιούνται ως τονωτικό για την καρδιά, αναλγητικό και για τη θεραπεία του στομαχόπονου.

Ο καρπός επίσης περιέχει ένα αλκαλοειδές, που λέγεται καρπαΐνη, το οποίο είναι επικίνδυνο σε μεγάλες ποσότητες. Το αλκαλοειδές αυτό περιέχεται επίσης στους σπόρους και στα φύλλα.Οι μαύροι σπόροι είναι εδώδιμοι και έχουν στυφή, πιπεράτη γεύση. Πολλές φορές αλέθονται και χρησιμοποιούνται σε αντικατάσταση του μαυροπίπερου.

Η παπάγια έχει αρσενικά και θηλυκά δέντρα που ανθίζουν και τα δύο, αλλά μόνο τα λουλούδια των θηλυκών μετατρέπονται στους γνωστούς μας θρεπτικούς καρπούς. Τα φύλλα της και κυρίως τα λουλούδια της χρησιμοποιούνται στην σαπωνοποιία και την αρωματοποιία. Λέγεται πως η εισπνοή του αρώματος της παπάγιας βοηθάει στην διέγερση κάποιων κρυφών σημείων του εγκεφάλου που μας βοηθούν να αντιμετωπίσουμε με επιτυχία δύσκολα προβλήματα.

Δεν υπάρχει μέρος του φυτού της παπάγιας που να μην χρησιμοποιείται. Η εξάπλωσή της σε τόσα μέρη και σε τόσους λαούς και πολιτισμούς είχε σαν αποτέλεσμα την πλήρη αξιοποίησή της. Όπως αναφέρεται οι Μάγια τη θεωρούσαν  ιερό φυτό και συμβόλιζε γι' αυτούς το "δέντρο της ζωής".
Ακόμα και σήμερα, συνηθίζεται σε όλες τις τροπικές ή υποτροπικές περιοχές να φυτεύουν παπάγιες στον περίγυρο των σπιτιών. Το "δέντρο της ζωής" είναι ένα σημάδι ασφάλειας για πολλές φτωχές οικογένειες ότι τουλάχιστο δεν θα πεινάσουν.

Πακιστάν, η χώρα της στρογγυλής θεάς

Φωτό από το Islamabad...
Tα παιδιά της φωτογραφίας παίζουν μ' ένα κόκκινο μπαλόνι και το χαίρονται με την ψυχή τους.
Είναι γνωστό ότι δεν έχουν χρήματα για ν' αγοράσουν από κάποιο κατάστημα ένα παιγνίδι.
Και να σκεφτεί κανείς ότι στη χώρα τους κατασκευάζονται οι περισσότερες μπάλες στον κόσμο.

Πιο συγκεκριμένα στο Σιαλκότ, μια πόλη 500.000 κατοίκων που βρίσκεται στα σύνορα Πακιστάν- Ινδίας, ράβονται με το χέρι οι μπάλες που κλωτσάνε στα γήπεδα οι μεγαλύτεροι σταρ του παγκοσμίου ποδοσφαίρου- 40 εκατομμύρια μπάλες καθε χρόνο, 60 εκατομμύρια τις χρονιές των μεγάλων διοργανώσεων, δηλαδή του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος και του Παγκόσμιου Κυπέλλου.

Για κάθε μπάλα που ράβει, ένας εργάτης κερδίζει από 55 έως 66 ρουπίες (0,48 έως 0,55 ευρώ). Σε μια καλή μέρα, μπορεί να ράψει έως και έξι μπάλες σε οκτώ ώρες εργασίας. Κατά μέσο όρο, οι εργάτες κερδίζουν 1.000 ευρώ το χρόνο, ένα ποσό που είναι δύο φορές υψηλότερο από τον εθνικό μέσο όρο.

Οι κάτοικοι του Σιαλκότ, είναι περήφανοι για την πόλη τους. Οι δρόμοι είναι καλύτεροι και τα αυτοκίνητα πιο καινούργια από κάθε άλλη επαρχία του Πακιστάν. Στη μεγαλύτερη βιοτεχνία της πόλης, την Forward Sports, ένα φορτηγό φορτώνει κάθε απόγευμα στην καρότσα του τις ραμμένες μπάλες, οι οποίες προορίζονται όλες για εξαγωγή.

Τροπικά φυτά της Ρόδου

H ρετσινολαδιά (αριστερά), η βρωμοκαρυδιά, ο ιξός, η καζιμιρόα, η χοχόμπα, η αγαύη, η πλουμερία, οι φοινικιές, η γιακαράντα και η θεβέτια είναι μερικά μόνο από τα τροπικά δένδρα και λουλούδια που υπάρχουν σε κήπους και πλατείες του νησιού μας. Πόσοι όμως τα γνωρίζουν και τι ξέρουν για την καταγωγή και τη χρησιμότητά τους;

Η Ρόδος παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους βοτανολόγους και τους μελετητές της Φυσικής Ιστορίας. Σαν νησί φιλοξενεί μεγάλο αριθμό ενδημικών φυτών λόγω της γεωγραφικής του θέσης. Ως γνωστόν αποτελεί τη γέφυρα και το σταυροδρόμι τριών ηπείρων, ενώ παράλληλα η ποικιλομορφία της τοπογραφίας του δίνει μία ιδιαιτερότητα κλιματολογικής κατάστασης, όπου πάρα πολλά είδη φυτών μπορούν να επιβιώσουν, κυρίως όμως τροπικά. Με τη βοήθεια του κ. Αποστόλου Κωνσταντάκη, γεωπόνου, ζωοτέχνη, επίτιμου διευθυντή του Σταθμού Αγροτικής Έρευνας Ρόδου, περιδιαβήκαμε γειτονιές της πόλης και της υπαίθρου του νησιού και ιδού τα αποτελέσματα της περιπλάνησής μας.

Ρετσινολαδιά η ρίκινος, ή κρότωνας ή κίκι
Φυτό δικότυλο, ιθαγενές της Αφρικής. Καλλιεργείται από αρχαιοτάτων χρόνων στην Ινδία. Υπάρχει αυτοφυής και στην τροπική Αφρική, την Υεμένη, και το Αφγανιστάν. Είναι φυτό πολυετές. Φθάνει μέχρι τα 3 μέτρα. Στα τροπικά κλίματα μπορεί να φθάσει και τα 12 μέτρα. Καλλιεργείται για τους σπόρους του, που περιέχουν 35-55% λάδι.
Η παγκόσμια καλλιέργεια του φθάνει τα 14 εκατ. στρέμματα και η παραγωγή σε ρετσινόλαδο η κικινέλαιο τους 400.000 τόνους. Η Ινδία, η Βραζιλία και η Ρωσία καλλιεργούν 10 εκ. στρέμματα. Στη χώρα μας δεν καλλιεργείται.
Βγαίνει ανεξέλεγκτα σε εγκαταλειμμένα οικόπεδα, σε μπάζα και σε ρεματιές. Θα μπορούσε να ήταν εναλλακτική λύση στην αναδιάρθρωση των καλλιεργειών στη νότιο Ελλάδα. Σημειωτέον ότι οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης εισάγουν 70.000 τόνους ρετσινόλαδο και 40.000 τόνους σπόρο. Το λάδι χρησιμοποιείται ως λιπαντικό μηχανών αεροπλάνων και πλοίων, παραγωγή σαπουνιών, βερνικιών, στη βυρσοδεψία κ.α.
Οι σπόροι, οι βλαστοί και τα φύλλα είναι δηλητηριώδη. Οι καρποί της μοιάζουν με μικρές αγκαθωτές μπάλες. Αυτές οι μπάλες κλείνουν μέσα τους κάτι σπόρους που μοιάζουν με τσιμπούρια, εξ ου και η ονομασίας κρότωνας. Απ αυτούς τους σπόρους βγαίνει το ρετσινόλαδο, που χρησιμοποιήθηκε από την πρακτική και επίσημη ιατρική, σαν καθαρτικό και κατά της δυσκοιλιότητας. Το ρετσινόλαδο χρησιμοποιήθηκε και από την αστυνομία της δικτατορίας του Μεταξά. Για να ομολογήσουν τη δράση τους κατά του καθεστώτος οι συλληφθέντες έπαιρναν με το ζόρι ρετσινόλαδο και μετά τους έβαζαν να καθίσουν πάνω σε μια κολόνα πάγου …

Αϊλανθος ή βρωμοκαρυδιά
Δέντρο ύψους 8-20 μ. που συναντάται στην κεντρική- νότια Ασία και στη Β. Αυστραλία. Στην Ελλάδα το έφερε ο βασιλιάς Όθωνας, ύστερα από σύσταση της Αμαλίας και για πρώτη φορά καλλιεργήθηκε στον Εθνικό Κήπο της Αθήνας. Φυτρώνει εύκολα και είναι κατάλληλο για δενδροστοιχίες επειδή αντέχει στα καυσαέρια και τη σκόνη. Εχει κορμό ίσιο με ξύλο λευκό σκληρό, που στιλβώνεται και χρησιμοποιείται σε διάφορες εργασίες που απαιτούν μαστοριά και προσοχή στις λεπτομέρειες. Επίσης χρήσιμο είναι και ως καύσιμη ύλη.
Στο μυθιστόρημα "Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν" η συγγραφέας Μπέτυ Σμιθ παραλληλίζει ένα δέντρο που ζει και επιβιώνει κάτω από αντίξοες συνθήκες περιβάλλοντος (κρύο, ξηρασία, ρίποι δρόμων) με την ηρωίδα της που αντιμετωπίζει παρόμοιες δύσκολες κοινωνικές συνθήκες και κατορθώνει να επιζήσει και να πετύχει στη ζωή. Το δέντρο του μυθιστορήματος είναι ο Αϊλανθος.

Κορδία, κοινώς Ιξός
Δέντρο αειθαλές. Περιλαμβάνει περίπου 250 είδη. Μερικών ο καρπός τρώγεται, αλλά είναι άνοστος. Έχει όμως αντιβηχικές και αποχρεμπτικές ιδιότητες. Ο φλοιός του χρησιμοποιείται για το πλέξιμο σχοινιών και χοντρού σπάγκου.
Στη Ρόδο υπάρχουν φυτά του είδους cordia myxa, με κιτρινέρυθρους καρπούς μεγέθους κερασιού και γεύση ελαφρώς γλυκιά και ιζώδη. Η περιοχή Μίξη στο χωριό Ιαλυσσός, πήρε το όνομα της από το δέντρο αυτό, που υπάρχει εκεί.
Το ξύλο του είναι μαλακό και χρησιμοποιείται ως προσάναμα. Είναι χαρακτηριστικό πως αναφλέγεται ακόμα και με απλή τριβή!
Στην Αίγυπτο από την κορδία κατασκευάζουν, σε ανάμιξη με άλλες κόλλες, την ιξοκόλλα. Στη Ρόδο είναι πασίγνωστη γιατί από τον καρπό της κάνουν τις ιξόβεργες η ξόβεργες, πασαλειμμένες με κολλώδη ουσία για να πιάνουν τα μικρά πουλιά.

Καζιμιρόα
Ιθαγενές φυτό του Μεξικού και της Ν. Αμερικής με παλαμοειδές φύλλωμα. Ο καρπός του είναι αρωματικός και γλυκός. Εχει μέγεθος κυδωνιού η πορτοκαλιού και γεύση που θυμίζει ροδάκινο.
Στη Ρόδο υπάρχει μόνο ένα δέντρο (στον Σταθμό Αγροτικής Ερευνας, στη Βάρη) το οποίο, ίσως, είναι και μοναδικό στην Ελλάδα.
Το ύψος του φθάνει τα 20 μ. Οι Μεξικανοί το θεωρούν ότι είναι υπνωτικό. Το αφέψημα των φύλλων του είναι στυπτικό και χρησιμοποιείται κατά της διάρροιας.

Χοχόμπα
Θάμνος αειθαλής που ζει από 100-200 χρόνια, χωρίς απαιτήσεις σε υγρασία. Είναι αυτοφυής στις ερήμους της Αριζόνας, του Μεξικού και της Καλιφόρνιας. Το λάδι της χοχόμπα οι Ινδιάνοι το χρησιμοποιούσαν για τηγάνισμα. Το ενδιαφέρον γι αυτό το φυτό άρχισε όταν απαγορεύθηκε η αλιεία της φάλαινας, το λάδι της οποίας δεν χάνει τις λιπαντικές του ικανότητες στις πολύστροφες και υψηλής τεχνολογίας μηχανές (αεροπλάνα κ.α.). Ανάλογες ιδιότητες έχει και το λάδι της χοχόμπα, το οποίο επιπλέον χρησιμοποιείται στην παρασκευή καλλυντικών, βερνικιών, σαπουνιών ποιότητας κ.α. Πειραματικές καλλιέργειες χοχόμπα έχουν γίνει από το 1981 στα Χανιά και τη Ρόδο.

Αγαύη (Αθάνατος)
Τροπικό φυτό του Μεξικού, των νοτίων περιοχών των ΗΠΑ και των Αντιλλών. Περιλαμβάνει πάνω από 300 είδη. Στη Ρόδο υπάρχει αυτοφυής η Αγαύη η αμερικανική, που κατάγεται από το Μεξικό. Έχει φύλλα μεγάλα 1,5 έως 2,5 μέτρα με οξέα δόντια στα πλάγια. Το καρποφόρο στέλεχος της Αγαύης, που μας είναι πιο γνωστή με την ονομασία Αθάνατο, φθάνει σε ύψος μέχρι τα 15 μέτρα και ζει περισσότερο από εκατό χρόνια.
Είναι κατ' εξοχή φυτό κοσμητικό, όμως δίνει και κλωστικό υλικό για σχοινιά. Το είδος Agave tequilana, ιθαγενές του Μεξικού, είναι αυτό από το οποίο παράγεται το εθνικό ποτό των Μεξικανών η τεκίλα.

Πλουμερία
Περιλαμβάνει περίπου 50 είδη, όλα ιθαγενή της τροπικής Αμερικής. Στη Ρόδο υπάρχουν δύο: Η οξύφυλλος με άφθονα λευκά λουλούδια, όλο το χρόνο και η ερυθρά με κόκκινα λουλούδια, όπως στο Μεξικό και τη Γουϊάνα.
Σε άρωμα συναγωνίζονται το γιασεμί και τη γαρδένια.
Από την τομή εκρέει γαλακτώδης χυμός δηλητηριώδης.
Στη Ρόδο το λουλούδι είναι πιο γνωστό ως ινδικό φούλι, μολονότι καμία σχέση δεν έχει ως ιθαγενές των Ινδιών.

Φοίνικας
Η οικογένεια περιλαμβάνει περίπου 12 είδη. Το είδος φοίνικας ο δακτυλοφόρος ζει 100 χρόνια και είναι αυτός που υπάρχει στη χώρα μας, γνωστός με το όνομα φοινικιά η χουρμαδιά. Ο χουρμάς, εύγεστος και θρεπτικός, περιέχει μέχρι 70% σάκχαρο. Ως δέντρο είναι ιδανικό για δεντροστοιχίες και συστάδες σε πάρκα. Φθάνει σε ύψος μέχρι τα 30 μέτρα.
Στην αρχαία Ελλάδα φύτρωνε σε αφθονία και σε μεγάλες εκτάσεις. Λέγεται ότι "υπό φοίνικα έτεκεν η Λητώ εν Δήλω τον Απόλλωνα". Με τα φύλλα του φοίνικα στεφάνωναν τους νικητές των αγώνων που γινόντουσαν από τον Θησέα προς τιμή του Απόλλωνα στη Δήλο. Η Εκκλησία μας χρησιμοποιεί τα φύλλα συμβολικά κατά την ημέρα των Βαϊων.
Στη Ρόδο υπάρχει μια πλατεία με το όνομα "Επτά Βαγιές" και μια άλλη "Εκατό Χουρμαδιές", που πήραν το όνομά τους από τις φοινικιές που υπάρχουν εκεί φυτεμένες.

Γιακαράνδα
Δέντρο της τροπικής Αμερικής με περίπου 50 είδη. Στη Ρόδο υπάρχει η γιακαράνδα η μιμοζόφυλλος, που κατάγεται από τη Βραζιλία. Δέντρο με πλούσιο φύλλωμα και όμορφα κυανά άνθη.
Επιπλέον το ξύλο της είναι εκλεκτής ποιότητας, γνωστό στην επιπλοποιία με το όνομα παλίσσανδρος.



Θεβέτια
Δέντρο αειθαλές με ωραίο πράσινο, γυαλιστερό φύλλωμα και κίτρινα η ροζοκίτρινα χοανοειδή άνθη. Ανθίζει συνεχώς από τις αρχές του καλοκαιριού μέχρι το τέλος του φθινοπώρου. Ο καρπός του είναι δηλητηριώδης.
Στο χυμό που υπάρχει στο φλοιό και τους καρπούς του οι ιθαγενείς του Αμαζονίου εμβαπτίζουν τα βέλη τους και τα κάνουν δηλητηριώδη.
Είναι συγγενές είδος με τη δικιά μας πικροδάφνη, την οποία χρησιμοποιούσαν ανάλογα με τους ιθαγενείς του Αμαζονίου οι αρχαίοι Ελληνες. Παίρνοντας το χυμό από το φλοιό της πικροδάφνης δηλητηρίαζαν τους σκύλους. Η χρήση αυτή έδωσε και το όνομα της οικογένειας των φυτών αυτών: αποκυνίδες.

Παπάγια
Αν και δεν είναι εξακριβωμένη η ακριβής καταγωγή της, πιστεύεται ότι κατάγεται από τη τροπική Αμερική, ίσως από το Μεξικό.
Η παπάγια είναι φυτό γνωστό κυρίως για τους καρπούς του που αποτελούν σημαντική τροφή σε πολλά μέρη του κόσμου. Επίσης είναι γνωστή για τις πάμπολλες φαρμακευτικές της ιδιότητες. Τα φύλλα της και κυρίως από τα λουλούδια της χρησιμοποιούνται στην σαπωνοποιία και την αρωματοποιία. Λέγεται πως η εισπνοή του αρώματος της παπάγια βοηθάει στην διέγερση κάποιων κρυφών σημείων του εγκεφάλου, που μας βοηθούν να αντιμετωπίσουμε με επιτυχία δύσκολα προβλήματα.
Δεν υπάρχει μέρος του φυτού της παπάγια που να μην χρησιμοποιείται. Όπως αναφέρεται, οι Μάγια την είχαν ιερό φυτό και συμβόλιζε γι' αυτούς το "δέντρο της ζωής".

Ο φυτικός κόσμος αποτελεί μια εξαιρετικής σημασίας βιολογική και αισθητική φυσική κληρονομιά για τη Ρόδο. Φυσικά, υπάρχουν κι άλλα τροπικά φυτά στο νησί. Ιδιαίτερα η ύπαιθρος κρύβει πολλά μυστικά στη χλωρίδα της. Είναι στις προθέσεις μας συνεχίσουμε το οδοιπορικό μας στη ροδίτικη φύση και ως εκ τούτου σύντομα θα επανέλθουμε.

Ιπποκράτης, θεμελιωτής της ιατρικής και ανθρωπιστής

Ο Ιπποκράτης δεν είναι μόνο ο θεμελιωτής της Ιατρικής, αλλά και βαθύς φιλόσοφος και ανθρωπιστής. 
Αυτή τη φορά βγαίνει πάλι στο προσκήνιο μετά από δυο πρόσφατες εκδόσεις, που ασχολούνται με την σπουδαιότερη ιατρική προσωπικότητα του αρχαίου κόσμου.

Ο ιατρός Πάνος Δ. Αποστολίδης έγραψε το “Ερμηνευτικό Λεξικό πασών των Λέξεων του Ιπποκράτους” (εκδόσεις Γαβριηλίδης) και ο φιλόλογος- επίτιμος λυκειάρχης Μανόλης Κιαπόκας το βιβλίο “Ιπποκράτης ο Κώος και Ιπποκρατικός όρκος” (έκδοση του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Κω).
Το έργο του ιατρού Π. Αποστολίδη θεωρείται μοναδικό στην παγκόσμια βιβλιογραφία, περιέχει 12.000 λήμματα και από αυτά οι 5.500 λέξεις είναι καθ αυτό ιατρικές. 2.500 χρόνια μετά οι 1.800 από αυτές εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται και σήμερα στην ιατρική ορολογία, στη χώρα μας αλλά και διεθνώς.  
Από το βιβλίο του Μανόλη Κιαπόκα ερανίζομαι τα πιο σπουδαία, άγνωστα στο ευρύ κοινό, για τη ζωή και το έργο του μεγάλου προγόνου μας Ιπποκράτη, που έχουν μια ιδιαίτερη σημασία για τον τόπο μας. Επαρκή στοιχεία για τη ζωή του Ιπποκράτη δεν υπάρχουν από τους συγγραφείς της εποχής του. Εχουμε όμως δυο σημαντικές αναφορές του μεγάλου φιλοσόφου Πλάτωνα , ο οποίος είναι σχεδόν σύγχρονος του Ιπποκράτη, περίπου τρεις δεκαετίες νεώτερός του. Η άλλη μαρτυρία προέρχεται από τον Αριστοτέλη, κατά εβδομήντα χρόνια περίπου νεώτερο του Ιπποκράτη, ο οποίος αναγνωρίζει την επιστημοσύνη του, αφού τον θεωρεί “Μέγαν”.

Από τον 2ο μέχρι τον 12ο αιώνα μ.Χ. έχουν γραφεί τέσσερις βιογραφίες για τον Ιπποκράτη.
1) Από τον Σωρανό τον Εφέσιο, ιατρό του 2ουαι.
2) Bιογραφία γραμμένη στα Λατινικά, που διεσώθη από ένα χειρόγραφο του Θ.Πρισκιανού στις Βρυξέλλες.
3) Tα βιογραφικά στοιχεία του βυζαντινού λεξικού, ονομάτων και πραγμάτων Σούδα και
4) Tα σχόλια του Ιωάννου Τζέτζη. Με τη βιογραφία του Ιπποκράτη έχει ασχοληθεί και ο Ερατοσθένης ο Κυρηναίος, ενώ δεν είναι ευκαταφρόνητες και οι πληροφορίες του Σωρανού του Κώου και του Βακχείου από την Τανάγρα, που ήταν ιατρός του 3ου π. Χ. αιώνα.

Κατά τη βιογραφία του Σωρανού του Εφέσιου ο Ιπποκράτης γεννήθηκε περί το 460 π.Χ. Άλλοι μελετητές γράφουν ότι γεννήθηκε πριν το 470 η το 480. Τόπος γέννησης αναφέρεται η Κως και πιθανότατα είναι η Αστυπάλαια, παλαιά πρωτεύουσα του νησιού, κοντά στη σημερινή Κέφαλο. Οτι ο Ιπποκράτης ήταν Κώος επιβεβαιώνεται από τον Πλάτωνα, από τον ιατρό Μένωνα, μαθητή του Αριστοτέλη και φυσικά από τον Σωρανό τον Εφέσιο. Στην Κω υπήρχε ήδη Ασκληπιείο πριν γεννηθεί ο Ιπποκράτης. Σ' αυτό συνέρρεαν για προσκήνυμα και θεραπεία πλήθος ασθενών από διάφορα μέρη της Ελλάδος.

Στην εποχή του Ιπποκράτη λειτουργούσε στην Κω και ιατρική σχολή, παρόμοια με την ονομαστή σχολή της γειτονικής Κνίδου, στα απέναντι Μικρασιατικά παράλια. Από την βιογραφία του Σωρανού έχουμε την πληροφορία ότι ο Ιπποκράτης ήταν υιός του Ηρακλείδη και της Φαιναρέτης, εικοστός απόγονος του Ηρακλή και δέκατος ένατος απόγονος του Ασκληπιού. Κατά τον Ομηρο ο Ηρακλής επιστρέφοντας από την Τροία στο Αργος παρασύσθηκε από την τρικυμία που προκάλεσε η Ηρα και βγήκε ναυαγός στην Κω. Κατά την παράδοση νυμφεύθηκε την κόρη του βασιλιά της Κω Ευρυπύλου, τη Χαλκιόπη και απέκτησε υιό τον Θεσσαλό. Ο πατέρας του Ιπποκράτη Ηρακλείδης, ήταν άριστος ιατρός και διακεκριμένος ιερέας του Ασκληπιείου της Κω. Ο πάππος του, Ιπποκράτης, ήταν πρωθιερέας του Ασκληπιείου και περίφημος ιατρός. Σύζυγος του Ιπποκράτη κατά τον Βίο των Βρυξελλών, υπήρξε η Αβλαβία. Απέκτησαν δυο υιούς τον Θεσσαλό και τον Δράκοντα και μια κόρη που παντρεύτηκε τον Πόλυβο, επίσης ιατρό.

Τα τελευταία χρόνια του ο Ιπποκράτης τα έζησε στη Θεσσαλία κι αυτό έγινε αιτία να επονομασθεί Θεσσαλός. Σε προχωρημένη ηλικία έφυγε από την Κω και πήγε ξανά στη Θεσσαλία, όπου έμεινε μέχρι το θάνατό του.
Στο Βίο των Βρυξελλών αναφέρεται ότι ο Ιπποκράτης πέθανε σε ηλικία εκατόν τεσσάρων ετών. Ο Σωρανός αναφέρει ότι είχε ταφεί μεταξύ Λαρίσσης και Γυρτώνος (νοτίως του σημερινού Τυρνάβου) και μάλιστα προσθέτει το θρύλο ότι για πολλά χρόνια στο μνήμα του υπήρχε σμήνος από μέλισσες, το μέλι των οποίων είχε την ιδιότητα να θεραπεύει τις άφθες των παιδιών.

Ακριβός προορισμός η Αυστραλία

Έχω προσωπικές εμπειρίες, τώρα όμως έρχεται η επιβεβαίωση με τη ...βούλα από επίσημη έρευνα, σύμφωνα με την οποία:
Μόνο το 30% των επισκεπτών τοποθετεί την Αυστραλία σε υψηλό επίπεδο, σύμφωνα με έρευνα της διαφημιστικής εταιρίας George Patterson Y&R και μόνο το 9% εκτιμά ότι αξίζει ως τουριστικός προορισμός από πλευράς τιμών και ποιότητας.

* Οι Κινέζοι πιστεύουν ότι οι Αυστραλοί δεν είναι εξυπηρετικοί, οι ποιότητες εντούτοις που τους αποδίδουν είναι ότι έχουν στιλ και αρχοντιά.
* Η εικόνα που έχουν οι Αμερικανοί για τους Αυστραλούς, είναι ότι είναι χοντροκομμένοι και χαλαροί, τα δε προσφερόμενα στους τουρίστες, είναι, σχετικά με την ποιότητα, ακριβά.

* Τα χειρότερα σχόλια τα κάνουν οι Βρετανοί οι οποίοι βρίσκουν μεν τους Αυστραλούς χαριτωμένους και ανεξάρτητους, εκτιμούν όμως ότι δεν είναι αξιόπιστοι.
* Οι Ινδοί, από την πλευρά τους, εκτιμούν ότι αυτό που φαίνεται στους Αυστραλούς ως τόλμη, είναι στην ουσία αυθάδεια.
* Οι Γερμανοί δίνουν την πιο διπλωματική και διφορούμενη απάντηση, χαρακτηρίζοντας τους Αυστραλούς "διαφορετικούς".
Αυτό, όμως, δεν είναι και το καλύτερο, αν σκεφτεί κανείς ότι οι Αυστραλοί όταν θέλουν να πουν ότι κάτι είναι για τον κάδο των απορριμμάτων, λένε απλά ότι είναι "διαφορετικό".

Στην Βουλγαρία η αρχαιότερη προϊστορική πόλη

Σπουδαία αρχαιολογική ανακάλυψη ανατρέπει τα μέχρι στιγμής δεδομένα για την αρχαιότερη προϊστορική πόλη στην Ευρώπη.

Σύμφωνα με ανακοίνωση του Εθνικού Ινστιτούτου Αρχαιολογίας της Βουλγαρίας βρέθηκε μικρός οικισμός από διώροφα σπίτια κοντά στην πόλη Provadia στα ανατολικά της χώρας.
Η ανακάλυψη έγινε τον περασμένο Σεπτέμβριο και οι αρχαιολόγοι επιμένουν ότι πρόκειται για την αρχαιότερη προϊστορική πόλη στην Ευρώπη.

Όπως μετέδωσε χθες το BBC παρόμοιες ανασκαφές έχουν γίνει στο παρελθόν στη Μέση Ανατολή και πρόσφατα στην  Atapuerca της Ισπανίας, αλλά μέχρι τώρα δεν έχει βρεθεί οικισμός πριν το 3.300 π.Χ.

Η πόλη που έφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη στην Βουλγαρία περικλείεται από αμυντικά τείχη και κοντά της υπήρχε ένα εργοστάσιο παραγωγής αλατιού, της περιόδου μεταξύ 4700- 4200 π.Χ., γεγονός που μπορεί να σημαίνει ότι  η πόλη στην Provadia ιδρύθηκε περίπου 1500 χρόνια πριν την ίδρυση του πολιτισμού της αρχαίας Ελλάδας.
Αξίζει να σημειωθεί ότι 40 χρόνια πριν βρέθηκε θησαυρός χρυσών αντικειμένων, περίπου 35 μίλια μακριά.
Η ομάδα των αρχαιολόγων πιστεύει πως κάτι συναρπαστικό υπάρχει στην περιοχή.

Ρίο, τραγουδάνε και χορεύουν όλο το χρόνο

Σύμβολο διασκέδασης, το Ρίο φαντάζει με παράδεισο, όπου οι ηδονές προσφέρονται απλόχερα στην αμμουδιά, στο γρασίδι του Μαρακανά, στα στέκια της σάμπα και στο ξεφάντωμα του διασημότερου Καρναβαλιού στον κόσμο.
Η άλλη όμως πλευρά του νομίσματος κρύβει εξαθλίωση και αιματηρές συγκρούσεις στις φαβέλες.

Τι να πρωτοπεί κανείς για τη μοναδική ομορφιά του, τις ατέλειωτες παραλίες, τη διάσημη νυχτερινή ζωή και το καρναβάλι του Ρίο;
Ο κόλπος Γκουαναμπαρά ανακαλύφθηκε την 1η Ιανουαρίου του 1502 και σε αυτή την ημερομηνία οφείλει η πόλη το όνομά της (Ρίο ντε Τζανέιρο = ποταμός του Ιανουαρίου).
Η ανακάλυψη έγινε από μία πορτογαλική αποστολή από τον εξερευνητή Γκασπάρ ντε Λέμος, κυβερνήτη ενός πλοίου του στόλου του Πέντρο Αλβάρες Καμπράλ. Στην αποστολή συμμετείχε και ο Αμέρικο Βεσπούτσι από τη Φλωρεντία ως παρατηρητής, απεσταλμένος του βασιλιά Μανουέλ του Α'.
Στην περιοχή του Ρίο, εκείνη την εποχή, κατοικούσαν οι αυτόχθονες φυλές των Τούπι, Πούρι, Μποτό κούντο και Μαξακαλί.
Σύμφωνα με το σχετικό θρύλο, οι Πορτογάλοι ναυτικοί ονόμασαν την περιοχή Ρίο, καθώς πίστεψαν ότι η είσοδος του κόλπου ήταν ουσιαστικά η εκβολή ενός ποταμού, αν και κανένας έμπειρος ναυτικός δεν θα έκανε τέτοιο λάθος στην πραγματικότητα.

Η πόλη ήταν η πρωτεύουσα της Βραζιλίας (1763-1960) και της πορτογαλικής αυτοκρατορίας (1808-1821).
Οι κάτοικοι είναι γνωστοί ως Καριόκας (Cariocas) και είναι για τον καθένα σαν τίτλος τιμής. Είναι περήφανοι για την κουλτούρα τους και δεν θέλουν ν' ακούν για τις φαβέλες και την εγκληματικότητα.
Ο πληθυσμός της Ρίο είναι περίπου 6.094.183, σε μια περιοχή 1182,3 km². Ο πληθυσμός της ευρύτερης μητροπολιτικής περιφέρειας εκτιμάται στα 11-12 εκατομμύρια.
Είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Βραζιλίας μετά από το Σάο Πάολο, διάσημη για τη θεαματική φυσική θέση της, τους εορτασμούς καρναβαλιού, τους πεζόδρομους με τα μαυρο-ασπρα μωσαϊκά και τον χαλαρό τρόπο ζωής των κατοίκων, με βάση στο χορό, τον έρωτα και τη θάλασσα.

Κάποια απο τα πιο γνωστά αξιοθέατα της πόλης, πέρα απο τις παραλίες, είναι το γιγαντιαίο, τεχνοτροπίας Art Deco, άγαλμα του Ιησού (φωτό) στην κορυφή του λόφου Corcovado. Τα ανοιχτά του χέρια δείχνουν αριστερά προς τη «zona norte» με το θρυλικό γήπεδο Μαρακανά και δεξιά προς τις παραλίες Κοπακαμπάνα και Ιπανέμα.
Η κατασκευή του ολοκληρώθηκε το 1922 και τα αποκαλυπτήριά του αποτέλεσαν μέρος των εορτασμών για τα 100 χρόνια της ανεξαρτησίας της Βραζιλίας. Ψηφίστηκε πρόσφατα ένα από τα επτά σύγχρονα θαύματα του κόσμου.
Είναι επισκέψιμο καθημερινά από τις 8.30 το πρωί ώς τις 7 το απόγευμα και προσφέρει, αν μη τι άλλο, υπέροχη θέα προς τον κόλπο Guanabara. Το ευκολότερο είναι να πάτε με ταξί.

Η περιήγηση μπορεί να συνεχιστεί στο προάστιο Sao Cristovao, όπου βρίσκεται η είσοδος του πάρκου Quinta da Boa Vista με το αυτοκρατορικό μέγαρο που στεγάζει το Εθνικό Μουσείο. Σε μικρή απόσταση βρίσκεται το ξακουστό γήπεδο Μαρακανά.
Στο Ρίο βρίσκεται επίσης το μεγαλύτερο δάσος του κόσμου ενδιάμεσο αστικής περιοχής, το δάσος Tijuca.
Στο Ρίο θα βρείτε επιπλέον πολλά μουσεία μοντέρνας τέχνης, καθώς και το Μουσείο του Καρναβαλιού που βρίσκεται δίπλα στο ξακουστό Σαμπαδρόμιο, το οποίο είναι και το μεγαλύτερο στη Βραζιλία. 

Αξιοθέατα είναι και τρία επιβλητικά κτίρια: το Centro Cultural do Banco do Brazil, το νεοκλασικού ρυθμού παλάτι που στεγάζει το Ιστορικό Μουσείο και το Αυτοκρατορικό Παλάτι του πορτογαλικού θρόνου.
Αξιόλογες είναι και οι μπαρόκ εκκλησίες Sao Francisco και Igreja de Nsde Candelaria.

Tέλος, αν θέλετε να έχετε μια γεύση από το αληθινό Ρίο οργανώστε μια επίσκεψη στις φαβέλες. Προσοχή, δεν θα πάτε μόνοι σας, αλλά με γκρουπ. Γενικά, μη κυκλοφορείτε πουθενά με ρολόϊ η χρυσά νομίσματα.
Τι θα φάτε; Αν είστε φίλοι του κρέατος, του ρυζιού και των φασολιών, δεν θα έχετε κανένα πρόβλημα!
Οι Βραζιλιάνοι συμπαθούν τους έλληνες, απόδειξη ότι δίνουν αρχαία ελληνικά ονόματα στα παιδιά τους. Οι Βραζιλιάνες μας θεωρούν "Έλληνες Θεούς"-  Θεός γι αυτές σημαίνει "Ωραίος άντρας".
Αν αναζητάτε εξωτικές παραλίες, έντονη νυχτερινή ζωή και μοναδικές εμπειρίες, το ταξίδι στο Ρίο είναι η ιδανική επιλογή.

Δυο λόγια για την Βραζιλία:
Είναι η 5η σε έκταση και πληθυσμό μεγαλύτερη χώρα στον κόσμο και παράγει το 9ο μεγαλύτερο ΑΕΠ παγκοσμίως- το οποίο μεγενθύνεται με ταχύτατους ρυθμούς. 
Κι όμως, αντί να βρίσκεται μεταξύ των δέκα πλουσιότερων στον κόσμο, η υπέρμετρα άδικη κατανομή του πλούτου και η εξαγωγή μεγάλου μέρους του οικονομικού προϊόντος που παράγεται από βραζιλιάνικα χέρια στο εξωτερικό, καθηλώνουν το μέσο ετήσιο κατά κεφαλήν ΑΕΠ της χώρας μόλις στα 3.324 δολάρια, κατατάσσοντας τη Βραζιλία στην 74η θέση διεθνώς. Το αποτέλεσμα είναι μεγάλες μάζες του πληθυσμού της να βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας.
Η Βραζιλία παράλληλα φιλοξενεί μία τεράστια βιοποικιλότητα και πολυσχιδές φυσικό περιβάλλον, ιδιαίτερα εκτεταμένους φυσικούς πόρους και ένα πλήθος προστατευόμενων οικοσυστημάτων.
Ο πληθυσμός της χώρας είναι 198.739.269, με βάση εκτιμήσεις του 2009.
 Σύμφωνα με τα πλέον πρόσφατα αποτελέσματα δημογραφικής έρευνας, το 49,4% (περίπου 93 εκατομμύρια) του πληθυσμού είναι λευκοί, το 42,3% (περίπου 80 εκατομμύρια) είναι μιγάδες (γνωστοί και ως Πάρντο), το 7,4% (περίπου 13 εκατομμύρια) είναι μαύροι, ενώ το 0,5% (1 εκατ.) ασιατικής καταγωγής και το 0,4% (περίπου 520,000) αυτόχθονες ιθαγενείς. Οι περισσότεροι Βραζιλιάνοι έχουν απώτερη καταγωγή από τους ιθαγενείς κατοίκους της χώρας, τους πρώτους Πορτογάλους αποίκους και Αφρικανούς σκλάβους.
Το 73,6% του πληθυσμού είναι καθολικοί, κάνοντας τη Βραζιλία τη χώρα με το μεγαλύτερο καθολικό πληθυσμό στον κόσμο. 15,4% είναι Προτεστάντες και 7,4% του πληθυσμού θεωρούνται αγνωστικιστές ή άθεοι.

Παταγωνία, η άκρη του κόσμου

Tαξίδι στην άγρια γη των Ινδιάνων, στη θρυλική γη των τυχοδιωκτών, στην άκρη του κόσμου. Μένει τώρα να τη γνωρίσουμε, Μοιάζει με στοίχημα με αντίπαλο τον εαυτό σου και με μόνο σύμμαχο πάλι τον εαυτό σου.

Ο λόγος για την Παταγωνία,  μια τεράστια περιοχή (6 φορές η Ελλάδα) που καταλαμβάνει το νότιο μέρος της Νοτίου Αμερικής. Ξεκινά από τον ποταμό Ρίο Νέγρο στον Βορρά, γύρω δηλαδή στον τεσσαρακοστό παράλληλο νοτίου πλάτους, και φθάνει ως το στενό του Μαγγελάνου, που την χωρίζει από ένα μεγάλο νησί, την περίφημη «Γη  του Πυρός».

Ο Πορθμός του Μαγγελάνου, που βρίσκεται στο νότιο άκρο της Νοτίου Αμερικής, συνδέει τον Ατλαντικό με τον Ειρηνικό ωκεανό. Έχει μήκος 580 χλμ. περίπου και πλάτος 20-30 χλμ. Πήρε το όνομά του από τον Πορτογάλο θαλασσοπόρο Φερδινάνδο Μαγγελάνο, που πέρασε από εκεί το 1520, επιχειρώντας τον πρώτο περίπλου της υδρογείου.
Το πέρασμα, είναι το πιο σημαντικό φυσικό πέρασμα μεταξύ του Ειρηνικού και του Ατλαντικού ωκεανού, αλλά θεωρείται αρκετά δύσκολο να το διαπλεύσει κανείς, επειδή το κλίμα εκεί είναι αφιλόξενο και το πέρασμα πολύ στενό. Συγκεκριμένα στο πιο στενό του σημείο το πλάτος του είναι περίπου 4 χλμ (2½ μίλια).

Το όνομα Παταγώνες το έδωσε στους ιθαγενείς Τεχουέλτσες (που στη δική τους γλώσσα σημαίνει οι άνθρωποι που ήλθαν από τη θάλασσα) ο πορτογάλος θαλασσοπόρος Φερδινάνδος Μαγγελάνος, ο οποίος για λογαριασμό του βασιλιά της Ισπανίας έκανε, πρώτος αυτός, τον γύρο του κόσμου και πρόσθεσε απέραντες εκτάσεις στο στέμμα της Καστίλλης.

Το ταξίδι του Μαγγελάνου το έχει περιγράψει ο γραμματικός του Αντώνιος Πιγκαφέτα, που ο δικός μας Φώτης Κόντογλου υποστηρίζει πως ήταν από τη Ρόδο.
Ο Μαγγελάνος το 1520, με τέσσερις καραβέλες, ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος που αποφάσισε να παραπλεύσει τις αφιλόξενες και επικίνδυνες ακτές της Αργεντινής ψάχνοντας απεγνωσμένα να βρει το πέρασμα από τον Ατλαντικό στον Ειρηνικό Ωκεανό.
Τον Οκτώβριο του 1520 οι καραβέλες βρέθηκαν σε ένα αραξοβόλι, εκεί όπου σήμερα είναι το παταγωνικό λιμάνι του Σαν Τζουλιάν. Οι ισπανοί ναύτες έβγαιναν κάθε μέρα στην ακτή για να μαζέψουν ξύλα, να προμηθευτούν νερό, χόρτα κλπ., αλλά επί δύο μήνες δεν είχαν δει άνθρωπο!
Όμως... Σύμφωνα με την περιγραφή Πιγκαφέτα (και μετάφραση Κόντογλου στο βιβλίο «Οι αδάμαστες ψυχές»): 

"Περάσανε δύο μήνες δίχως να δούμε άνθρωπο. Μια μέρα, εκεί που δεν το περιμέναμε, φανερώθηκε ένας άνθρωπος γίγαντας. Στεκότανε στην αμμουδιά σχεδόν γυμνός και χόρευε τραγουδώντας και ρίχνοντας στο κεφάλι του κάποια σκόνη. Ο καπετάνιος έστειλε στη στεριά έναν ναύτη, παραγγέλνοντάς του να κάνει τις ίδιες χειρονομίες, για να του δείξει πως είμαστε φίλοι του και ο αγριάνθρωπος το κατάλαβε καλά και ήρθε σε ένα μικρό νησί που είχε ξεμπαρκάρει ο καπετάνιος...
Αυτός ο άνθρωπος ήταν τόσο μεγαλόσωμος, που το κεφάλι μας έφτανε με το ζόρι ίσαμε τη μέση του. Ο καπετάνιος τού έδωσε το όνομα Παταγκόν (σ.σ. από το ισπανικό pata που σημαίνει πόδι, δηλαδή Παταγώνας σημαίνει μακρυπόδαρος)".  

Εδώ, video για την Παταγωνία με το enlefkotv 

Σχετικό θέμα: Οι μοναδικοί Έλληνες στα στενά του Μαγγελάνου

Κρουαζιέρα στην Παταγωνία

Ποιοί διάσημοι γεννήθηκαν 31 Οκτωβρίου

Mια μέρα σαν κι αυτή...
31 Οκτωβρίου 1632, γεννήθηκε ο Ολλανδός ζωγράφος Γιοχάνες Βερμέερ.
Μαζί με τον Ρέμπραντ αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους ζωγράφους της Χρυσής Εποχής (1584-1702) της Ολλανδίας.
Στη φωτό: Η γαλατού (1658-60), λάδι σε μουσαμά, 45,1x41 εκ., εκτίθεται στο  Κρατικό Μουσείο, του Άμστερνταμ.

Την ίδια μέρα γεννήθηκαν...
- 1888: ο Ναπολέων Λαπαθιώτης, συγγραφέας και ποιητής.Ο πατέρας του, Λεωνίδας, ήταν κυπριακής καταγωγής, ενώ η μητέρα του ήταν ανιψιά του Χαρίλαου Τρικούπη. Αυτοκτόνησε με χρήση ναρκωτικών. [ 7/1/1944]
- 1930: ο Αμερικανός αστροναύτης, Μάικλ Κόλινς, που ανήκε στο τριμελές αμερικανικό πλήρωμα του Απόλλωνα 11, που πάτησε πρώτο στο φεγγάρι.

- 1949: ο Ιρλανδός ηθοποιός Στίβεν Ρία, αγαπημένος πρωταγωνιστής του σκηνοθέτη Νιλ Τζόρνταν.
- 1961: ο Νεοζηλανδός σκηνοθέτης Πίτερ Τζάκσον, ο οποίος μετέφερε με μεγάλη επιτυχία την επική τριλογία "Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών" του Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν στη μεγάλη οθόνη.
1961: ο ντράμερ του διάσημου ροκ συγκροτήματος U2, Λάρι Μίλεν.

1964: ο Ολλανδός ποδοσφαιριστής Μάρκο βαν Μπάστεν.
1966: ο Άνταμ Χόροβιτς, τραγουδιστής του συγκροτήματος "Μπίστι Μπόις".
1968: ο τραγουδιστής της ραπ, Βανίλα Άις.

Η ιστορική Βίλα Καζούλη, στην Αθήνα

Βρισκόμαστε στο 1902, εποχή που η Ελληνική κοινότητα της Αιγύπτου μεγαλουργεί.
Αρκετοί έμποροι φτιάχνουν τις εξοχικές τους κατοικίες στην Ελλάδα.
Ο Νικόλαος Καζούλης, έμπορος από την Αλεξάνδρεια, διαλέγει ένα κτήμα έκτασης 47.000 μ² στην είσοδο της Κηφισιάς. Εκεί κτίζει την επιβλητική έπαυλη του, αναγεννησιακού χαρακτήρα, που έμεινε στην ιστορία ως ''Βίλα Καζούλη".
Ο Καζούλλης γεννήθηκε στη Ρόδο το 1836 και υπήρξε µαικήνας µε αδυναµία στα έργα του γλύπτη Δηµήτρη Φιλιππότη.
Η βίλα είχε µετατραπεί σε γλυπτοθήκη.

Ηµέρες δόξας και µεγαλείου ωστόσο γνώρισε όταν η βίλα περιήλθε στην κατοχή της κόρης του Ιωάννας Καζούλλη και του συζύγου της αιγυπτιώτη αρχαιολόγου Αριστόφρονα .
Στα δωµάτιά της φιλοξενήθηκαν βασιλιάδες, όπως ο Γεώργιος Α’ και ο Φαρούκ , αλλά και πολλοί διανοούµενοι.

Η βίλα όµως γνώρισε και σκοτεινές ηµέρες. Κατά την περίοδο της Κατοχής χρησιµοποιήθηκε από τους Γερµανούς ως φρουραρχείο των Ες Ες και µετά ως νοσοκοµείο γερµανών αξιωµατικών.
Αργότερα µετατράπηκε σε κέντρο αποκατάστασης τραυµατιών (παλιό ΚΑΤ) και την περίοδο 1953-1955 έγινε κέντρο περίθαλψης των σεισµοπαθών του Ιονίου. Το ΙΚΑ απέκτησε την έπαυλη το 1964, έπειτα από δηµοπρασία, από τους κληρονόµους της Ιωάννας Καζούλλη.

Το 1970 στους χώρους της γυρίζεται η κινηµατογραφική ταινία του Νίκου Φώσκολου «Υπολοχαγός Νατάσα». Τελικά το 1976 το υπουργείο Πολιτισµού χαρακτηρίζει το κτίριο διατηρητέο και τρία χρόνια αργότερα το οικόπεδο που το περιβάλλει ως «χώρο ιδιαίτερου φυσικού κάλλους». Τότε, το 1979, γίνονται τα πρώτα σχέδια συντήρησης από τον αρχιτέκτονα Παναγιώτη Πικιώνη, στα οποία βασίστηκαν και τα έργα συντήρησης που υλοποιήθηκαν λίγα χρόνια αργότερα από το ΥΠΕΧΩ∆Ε. Μάλιστα τα δύο λιοντάρια του Πικιώνη τα οποία είχαν «χαθεί» για χρόνια µετά την αποκατάσταση εντοπίστηκαν σε µια αποθήκη του ΙΚΑ και επανατοποθετήθηκαν στη βίλα. Σήµερα η έπαυλη ανέρχεται σε 2.500 τ.µ., αναπτύσσεται σε τέσσερα επίπεδα – δύο υπόγεια, ισόγειο και δώµα – και το οικόπεδό της είναι 7.850 τ.µ.

Η βίλα φιλοξενεί σήµερα το Εθνικό Κέντρο Περιβάλλοντος και Αειφόρου Ανάπτυξης (ΕΚΠΑΑ) και είχε αναπαλαιωθεί µε κοινοτικούς πόρους την περίοδο 1996-1998 επί υπουργίας Κώστα Λαλιώτη.
Σίγουρα πρόκειται για ένα έργο τέχνης, ένα αξιόλογο διατηρητέο και επιβλητικό κτίριο, το οποίο συνεχίζει να χρειάζεται φροντίδα και προσοχή.

Το Μαυροβούνιο στους καλύτερους προορισμούς στον κόσμο

Το Μαυροβούνιο (Μοντενέγκρο) συγκαταλέχθηκε στους 11 καλύτερους τουριστικούς προορισμούς παγκοσμίως!
«Μόντε Κάρλο των Βαλκανίων», το χαρακτηρίζουν κάποιοι-, αλλά δεν μπορεί ακόμα να στηριχθεί αποφασιστικά στον τουρισμό, αφού επηρεάζεται από πολιτική και οικονομική αστάθεια.
Αξιόλογα τουριστικά σημεία της χώρας είναι:

* Μεγαλύτερη σε μήκος παραλία: Βέλικα Πλάζα (Velika Plaža), στο Ούλτσιν (Ulcinj)— 13.000 μ. (8 μίλια)
* Υψηλότερη κορυφή: Ζλα Κόλατα (Zla Kolata), Προκλέτιγιε (Prokletije) στα 2.534 m
* Μεγαλύτερη σε έκταση λίμνη: Λίμνη Σκαντάρ — 391 τετραγωνικά χλμ. (151 τετραγωνικά μίλια).
* Μεγαλύτερο σε βάθος φαράγγι: Φαράγγι του Ποταμού Τάρα-1.300 m (4.265 πόδια).
* Μεγαλύτερο Όρμος: Όρμος του Κότορ.
* Εθνικά πάρκα: Ντουρμιτόρ (Durmitor) — 390 km² (150 sq mi), Λοβτσέν (Lovćen) — 64 km² (25 sq mi), Μπιόγκραντσκα Γκόρα (Biogradska Gora) — 54 km² (21 sq mi), Λίμνη Σκούταρι — 400 km² (154 sq mi).
* Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO:
Ντούρμιτορ και Φαράγγι του Ποταμού Τάρα, Παλαιά Πόλη του Κότορ.
Ειδικότερα, στο εθνικό πάρκο του Ντούρμιτορ στο ομώνυμο υψίπεδο βρίσκεται και το Φαράγγι του Τάρα, όπως επίσης και 18 λίμνες παγετωνικής προέλευσης, όλες σε υψόμετρο από 1.500 μέτρα και πάνω.
Η γνωστότερη από αυτές είναι η λεγόμενη Μαύρη Λίμνη (Τσρνο Γιέζερο), που αποτελεί δημοφιλή τουριστικό προορισμό. Η περιοχή είναι μνημείο της ΟΥΝΕΣΚΟ από το 1980.
Μόλις 35 χιλιόμετρα από το Κότορ, βρίσκεται το κροατικό «διαμάντι της Αδριατικής», Ντουμπρόβνικ. Μέχρι να φτάσετε η οδήγηση είναι απόλαυση και στο δρόμο σας θα συναντήσετε το γραφικό, παραθαλάσσιο χωριό Πέραστ.

Το πείσμα και η αντοχή είναι τα πρωτοπόρα χαρακτηριστικά των Μαυροβουνίων στη διάρκεια της ιστορίας τους.
Τώρα που είναι και πάλι ανεξάρτητοι, αλλά σε μια κοινωνία πιο πολύπλοκη, πιο ασταθή και πιο αλληλοεξαρτώμενη, πρέπει να ξαναβρούν τη εσωτερική δύναμή τους για να αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις του μέλλοντος.
Η ανεξαρτησία του Μαυροβουνίου διακηρύχθηκε επίσημα στις 3 Ιουνίου 2006 μετά το δημοψήφισμα που διεξήχθη στις 21 Μαίου 2006.
Σαν όλες τις νεοσύστατες χώρες, η σημερινή πολιτική ηγεσία του Μαυροβουνίου προσπαθεί να αποκτήσει μια εθνική ταυτότητα ξεχωριστή από τη σερβική.

Το 80% περίπου του πληθυσμού αυτοπροσδιορίζεται ως Μαυροβούνιοι και Σέρβοι, το 5% Αλβανοί, ενώ το υπόλοιπο 15% είναι Σλάβοι μουσουλμάνοι που κατοικούν στην περιοχή Σαντζάκ, η οποία βρίσκεται μισή στο Μαυροβούνιο και μισή στη Σερβία.
Προωθεί τη δική της γλώσσα με την τροποποίηση του αλφάβητου και υποστηρίζει μια εκκλησιαστική δομή αποκομμένη από το Σερβικό Πατριαρχείο. 

Το Μαυροβούνιο έχει πληθυσμό 672.180 κατοίκους και πρωτεύουσα είναι η Ποντγκόριτσα.
Μέχρι το 1910 ανεξάρτητο πριγκηπάτο. Στην περίοδο 1910 - 1918 μετετράπη σε βασίλειο, ώσπου ενσωματώθηκε στο Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας.

Στην περιοχή της κωμόπολης Κότορ (φωτό, επάνω αριστερά), στον ομώνυμο κόλπο, εγκαταστάθηκαν τον 3ο αιώνα π.Χ. Έλληνες, ενώ τον 7ο αιώνα οι Βυζαντινοί οικοδόμησαν την παλαιά πόλη του Κότορ.
Σήμερα στο Κότορ, βρίσκεται ο καθεδρικός Ναός του Αγίου Τρύφωνα, του 12ου αιώνα, ο Πύργος του Ρολογιού (από το 17ο αιώνα), ο Ναός του Αγίου Λουκά (τέλη 12ου αιώνα), καθώς επίσης και διάφορα μέγαρα του 16ου και 17ου αιώνα.
Το 1979 το Κότορ ανακηρύχθηκε Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ. Μεσαιωνικό, καλοσυντηρημένο με την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική των σπιτιών, με πανέμορφες καθολικές και ορθόδοξες εκκλησίες, όμορφα καφέ και πολλούς τουρίστες.

(Στη φωτό αριστερά: Βρίσκομαι στο Τσετίνε, παλιά πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου, μπροστά από το πρώην Παλάτι του Βασιλιά, που σήμερα είναι μουσείο).  

Στον κόλπο του βρίσκεται και η εκκλησία "Κυρία των Βράχων", σε ρυθμό μπαρόκ. Ο αρχικός ναός οικοδομήθηκε το 1452, ενώ αυτός που κατασκευάστηκε σήμερα στην ίδια θέση χρονολογείται από το 1632 και επεκτάθηκε το 18ο αιώνα.
Η νησίδα σύμφωνα με το θρύλο, που δικαιολογεί και την ονομασία της εκκλησίας, δημιουργήθηκε από τους ντόπιους ναυτικούς, που έριχναν και έναν βράχο στην είσοδο του Κόλπου του Κότορ- που θεωρείται το νοτιότερο φιόρδ της Ευρώπης.
Η ανεξαρτησία της χώρας έχει μπει στο έκτο έτος και πολλοί από τους μη υποστηρικτές αρχίζουν να δέχονται ότι είναι σε ένα αδιέξοδο.
Η κύρια πρόκληση είναι πως να μετατραπεί αυτή η χώρα που ήταν πλούσια κάποτε, σε μια ευημερούσα οντότητα.
Παρά τη σημαντική πρόοδο τα τελευταία χρόνια, παραμένουν σοβαρά προβλήματα κατάχρησης εξουσίας, οργανωμένου εγκλήματος, νεποτισμού και δομικής μεταρρύθμισης.

Πως θα πάτε: Αεροπορικώς, με πτήση της Ολυμπιακής, της Malev, της Austrian ή της JAT και ενδιάμεσο σταθμό το Βελιγράδι.  

Με αυτοκίνητο: Ξεκινάτε από τη Θεσσαλονίκη ή την Καστοριά και περνώντας από την ΠΓΔΜ και το Κόσοβο ή την Αλβανία αντίστοιχα, θα χρειαστείτε περίπου μιάμιση μέρα, με χαλαρούς ρυθμούς και μία διανυκτέρευση κάπου στα μισά της διαδρομής, για να φτάσετε στο Κότορ.