Στο Νίγηρα ο αγώνας των ανθρώπων για την επιβίωση μπορεί να ξεπερνά και το πιο εφιαλτικό σενάριο. Ένα μόνο θα σας πω ως πρόλογο. Από το 2005 λιμός μαστίζει τη χώρα, ενώ πολύ πρόσφατα οι άνθρωποι υπέφεραν από ξηρασία και τη μάστιγα των ακρίδων.
O Νίγηρας είναι μια Αφρικανική χώρα κάτω από τη Σαχάρα, που πήρε το όνομά της από τον ποταμό Νίγηρα. Έχει έκταση 1.267.000km² και πληθυσμό 14,853,000. Συνορεύει με τη Νιγηρία και το Μπενίν στα νότια, τη Μπουρκίνα Φάσο και το Μάλι στα δυτικά, την Αλγερία και τη Λιβύη στα βόρεια και το Τσάντ στα ανατολικά.
Είναι η φτωχότερη χώρα του κόσμου και τελευταία στην ανθρώπινη ανάπτυξη (177η σε 177 χώρες). Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ (σύμφωνα με στοιχεία του 2006) ήταν $ 273.
Το κλίμα του Νίγηρα στα νότια είναι τροπικό, ενώ από τα κεντρικά τμήματα και βορειότερα αρχίζει να γίνεται ξηρό-ερημικό. Kύριος παράγοντας είναι η έρημος Σαχάρα, που καλύπτει το μεγαλύτερο τμήμα της χώρας. Το ίδιο συμβαίνει και με την βλάστηση: νότια κυριαρχεί η σαβάνα, πιο βόρεια και κατά μήκος με τα σύνορα με τη Νιγηρία η στέπα Σαχέλ και βορειότερα η βλάστηση αρχίζει να εξαφανίζεται ώσπου να συναντιέται μόνο στις οάσεις ( Τιμία, Μπίλμα, Φάτσι, κλπ).
Το Νιγηρικό τμήμα της Σαχάρας καταλαμβάνεται από την μεγάλη αμμώδη έκταση της Τενερέ που στην γλώσσα των Τουαρέγκ σημαίνει "το απόλυτο τίποτα", δηλαδή δεν υπάρχει ούτε βλάστηση ούτε ζωή εκεί. Δυτικά της Τενερέ και στο κέντρο σχεδόν του σαχαριανού τμήματος του Νίγηρα, υψώνονται τα Όρη Μπαγκζάν ή Αϊρ (2022 μ.) με αρκετές οάσεις και με κυριότερη την Τιμία και γενικά με τη μεγαλύτερη ανθρώπινη εγκατάσταση, ζωή και βροχοπτώσεις, σε σχέση με τις γύρω πιο ξηρές ερημικές περιοχές.
Στο νότο ρέουν οι ποταμοί Νίγηρας και Κομαντούγκου. Στην κοιλάδα του Νίγηρα ζουν κροκόδειλοι και ιπποπόταμοι και στα νοτιοδυτικά υπάρχουν μερικοί ελέφαντες.
Η ανθρώπινη παρουσία στο Νίγηρα χρονολογείται γύρω στο 5000 π.Χ. από τη Νεολιθική εποχή. Τον 18ο αι. οι νομάδες Τουαρέγκ έδιωξαν τους Χάουσα. Οι Χάουσα είχαν ιδρύσει πολλά κρατίδια από τον 7ο αι. και από τον 14ο η ανώτερη τάξη προσχώρησε στον Ισλαμισμό. Τα κράτη των Χάουσα ανίσχυρα καθώς ήταν στις αρχές του 19ου αι. κυριεύτηκαν από τον Οσμάν νταν Φόντιο, ένα πολεμοχαρή αρχηγό των Φούλμπε, ο οποίος εγκαθίδρυσε την αυτοκρατορία Σοκότο.
Στην αρχή η χώρα ήταν στρατιωτική περιοχή και το 1904 περιλήφθηκε στη Γαλλική Δυτική Αφρική, ενώ τον Αύγουστο του 1958 ανακηρύχθηκε ο Νίγηρας ανεξάρτητο κράτος. Το πολίτευμα είναι προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία (με πρόεδρο, πρωθυπουργό και 113 βουλευτές) και μέχρι σήμερα παραμένει σημαντική η γαλλική επιρροή. Ο Νίγηρας διαιρείται σε οκτώ περιφέρειες και αυτές υποδιαιρούνται σε 36 διαμερίσματα και 265 κοινότητες.
Η πλειονότητα των κατοίκων που είναι αγρότες ζουν κυρίως στα νότια. Κύρια ομάδα είναι οι Χάουσα (53%) που ανήκουν στη Μαύρη φυλή, ενώ στο Μαύρο Σουδανέζικο πληθυσμό ανήκουν επίσης οι Ντζέρμα (21%), οι Φουλάνι (7%), οι Τουαρέγκ (11%), οι Σογκάϊ που ζουν στην κοιλάδα του ποταμού Νίγηρα και οι Κανούρι(7%). Το 99% των κατοίκων είναι οπαδοί του Ισλάμ και το 1% Χριστιανοί.
Επίσημη γλώσσα είναι η Γαλλική, αλλά οι περισσότεροι μιλούν άλλες γλώσσες όπως Χάουσα, Djerma, Fulfulde, Κανουρικά, Tamachek, Toubou, Gourmantche και Αραβικά.
Η παιδική θνησιμότητα είναι πολύ υψηλή (πεθαίνουν 198 στα 1.000 παιδιά που γεννιούνται) και ο μέσος όρος ζωής χαμηλός (54,5 χρόνια). Το ποσοστό γονιμότητας στο Νίγηρα είναι από τα υψηλότερα στον κόσμο (7,8 γεννήσεις ανά γυναίκα). Ο αστικός πληθυσμός αποτελεί μόνο το 13%, ενώ οι τομείς της υγείας και της εκπαίδευσης είναι υποανάπτυκτοι. Το 92% των κατοίκων είναι αναλφάβητοι και μόνο το 1/5 των παιδιών πηγαίνει το σχολείο.
Από τις πιο φτωχές χώρες της γης ο Νίγηρας παρ’ ότι παράγει χρυσό, πετρέλαιο, άνθρακα, σίδηρο, κασσίτερο και φωσφορικά άλατα. Μετά την ανακάλυψη ουράνιου αύξησε τα έσοδά της σημαντικά, παρ’ όλα αυτά ανήκει στις υπό ανάπτυξη χώρες. Και βέβαια είναι μια καθαρά αγροτική χώρα με κυριότερα προϊόντα κεχρί, σόργο, cowpeas, φιστίκια, βαμβάκι και ρύζι. Το 27,9% των κατοίκων ζει από τη γεωργία και μόνο το 10,5 % απασχολείται στη βιομηχανία (είδη, υφασμάτων, τσιμέντο, σαπούνι, και ποτά). Επίσης μόνο το 3% της επιφάνειας είναι καλλιεργήσιμη γη. Η κτηνοτροφία δεν έχει μεγάλες δυνατότητες διότι υφίσταται τις μεγάλες καταστροφικές συνέπειες της ξηρασίας.
Ο πλούτος της χώρας, πέρα από τις εξαγωγές ουράνιου, είναι ο ποταμός Νίγηρας, ο οποίος διασχίζει 4.200 μέτρα και πέντε χώρες: Γουινέα, Μάλι, Νίγηρα, Μπενίν, Νιγηρία. Είναι ο τρίτος ποταμός της αφρικανικής ηπείρου μετά το Νείλο και τον Κόνγκο. Το πλάτος του ποταμού μπορεί να φτάσει και τα 100 χλμ. Προτού ξεσπάσει βροχή σηκώνεται αέρας και μόνο σε μια στιγμή, γη και νερό γίνονται κοκκινωπά. Όταν φουσκώνει ο Νίγηρας από την άνοιξη μέχρι το καλοκαίρι, δημιουργεί λίμνες, λεκάνες, παραποτάμους και νησάκια, περνάει από σαβάνες και ερήμους. Οι ντόπιοι που γνωρίζουν τα καπρίτσια του ποταμού, αλλά και τη δύναμη της ερήμου, δεν έχουν άλλο από την αναμονή όταν ξεσπάσει ο άνεμος. Κατά την περίοδο όμως της ξηρασίας ο Νίγηρας ενδέχεται να χάσει ως και το 90% του όγκου του και καμιά φορά σταματάει να κυλάει. Παρ’ όλα αυτά ο ποταμός αξίζει πιο πολύ κι από χρυσάφι. Η πιο συνηθισμένη εικόνα στις όχθες του είναι τα σημεία που πλένουν και απλώνουν τα ρούχα τους, που είναι τόπος συνάντησης και επικοινωνίας.
Ο τουρισμός είναι άγνωστη λέξη, το ταξίδι αρκετά επικίνδυνο, αλλά για την πλήρη ενημέρωσή σας είμαστε να σας δώσουμε τις πιο απαραίτητες πληροφορίες:
Το όνομα της πρωτεύουσας είναι Νιαμέυ (748.600 κ.) και εδώ ο επισκέπτης μπορεί να δει την παλιά Ευρωπαϊκή συνοικία Νιαμέυ Μπα, το Γκράν Μαρσέ και την αγορά με τις καμήλες. Το εθνικό μουσείο της πόλης περιλαμβάνει πάρκο με χαρακτηριστικά χωριά των διαφόρων φυλών. Στους τεχνίτες αυτών των χωριών μπορεί κανείς να παραγγείλει και να αγοράσει χειροτεχνήματα.
Το Αγκαντέζ είναι η παλιά εμπορική πόλη της Σαχάρας που διαθέτει ωραίο τζαμί που ο μιναρές του είναι γεμάτος ξύλινους πασσάλους και σημαντική αγορά. Το Αγκαντέζ είναι η πύλη για το Άιρ που είναι γνωστό για τις βραχογραφίες. Άνθρωποι και ζώα μοιράζονται τους ίδιους, χωμάτινους πάντα, δρόμους. Ούτε ίχνος από τροχοφόρα! Στο βορειοδυτικό Αγκαντέζ βρίσκεται η Τεγκουίντα, όπου το διάστημα από Αύγουστο μέχρι Σεπτέμβριο γίνεται πανηγύρι με χιλιάδες καμήλες. Την ίδια εποχή γίνονται και οι γιορτές των Τουαρέγκ, που περιλαμβάνουν αγώνες ταχύτητας με καμήλες και χορούς κι ανακατεύονται άνθρωποι απ’ όλες τις φυλές με τα πολύχρωμα ρούχα τους σε μια ατμόσφαιρα που σφύζει από ζωή. Στην έρημο Κουάρ εκτείνονται οι αλυκές της Μπίλμα, όπου κατασκευάζονται πιάτα από αλατούχο πηλό, που μεταφέρονται με καραβάνια στο Αγκαντέζ.
Η καλύτερη εποχή γι αυτό το ταξίδι είναι από το Σεπτέμβριο μέχρι το Μάρτιο, αλλά είναι σχεδόν σίγουρο ότι ελάχιστοι είναι οι υποψήφιοι επισκέπτες σε μια χώρα όπου η πρωταρχική ανθρώπινη ανάγκη είναι η αναζήτηση τροφής, ένα καθημερινό όνειρο που ξεπερνά και τα πιο εφιαλτικά σενάρια.
Ο Νίγηρας στο Wikipedia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου