Απέραντο καζίνο η Ελλάδα

Χθες πήγε για ψήφιση στη Βουλή το περιβόητο νομοσχέδιο για τη νομιμοποίηση των τυχερών παιγνιδιών. Τι προβλέπει το συγκεκριμένο νομοσχέδιο;

Τη δυνατότητα να «σπείρουν» σε όλη την ελληνική επικράτεια 30.000 «φρουτάκια», ένα μέρος των οποίων θα διαχειρίζεται ο ΟΠΑΠ και τα υπόλοιπα θα παραχωρηθούν σε μεγάλους επιχειρηματικούς όμιλους.

Μάλιστα, για να πετάξουν απ' έξω τους ανεπιθύμητους μικροτζογαδόρους, έχουν θεσπίσει αυστηρούς όρους για τη συμμετοχή στο διαγωνισμό, καθώς προβλέπεται ότι σε αυτόν θα μπορούν να συμμετάσχουν μόνον Ανώνυμες Εταιρείες με καταβεβλημένο κεφάλαιο 400.000 ευρώ και προσκόμιση εγγυητικής επιστολής ύψους 200.000.

Για να ξέρουμε γιατί μιλάμε:
Η αγορά του τζόγου, νόμιμου και παράνομου, αντιστοιχεί σε 10 δισ. ευρώ (στοιχεία υπουργείου Οικονομικών). Από τη χρυσοφόρα αυτή πίτα, τη μερίδα του λέοντος τη διεκδικούν φυσικά οι μεγαλοκαρχαρίες, ενώ σημαντικά είναι και τα οφέλη του κράτους, το οποίο προβλέπει ότι το 2011 θα βάλει στα ταμεία του 700 εκατ. ευρώ, τα οποία θα προέλθουν από την παραχώρηση των αδειών και τη συμμετοχή στα κέρδη των επιχειρήσεων.

Σκι στο Πήλιο με θέα στο Αιγαίο

Πήλιο! Το βουνό των θεών και των ημίθεων! Το διάλεξαν οι 12 Θεοί του Ολύμπου για θερινή κατοικία τους και υψώνεται με την ψηλότερη κορφή του να φτάνει στα 1.624 μ., επιβλητικό και καταπράσινο, βορειοδυτικά του Βόλου.

Οι θρύλοι, οι μύθοι και οι παραδόσεις του, εξάπτουν τη φαντασία και προσθέτουν στο φυσικό του κάλος την δική τους πινελιά προκαλώντας τους επισκέπτες να μυηθούν στον αρχαίο κόσμο της χώρας των Κενταύρων.
Ο πλούτος του βουνού σε θεραπευτικά βότανα από τα αρχαία χρόνια μέχρι και σήμερα συνδυάζεται με τον μύθο του Κενταύρου Χείρωνα –γιο του Κρόνου- που διδάσκει στον Ασκληπιό την ιατρική τέχνη. Κοντά του μαθήτευσαν ο Ηρακλής , ο Αχιλλέας και ο Ιάσονας, που ξεκίνησε να φέρει από την μακρινή Κολχίδα το Χρυσόμαλλο δέρας με την κατασκευασμένη από τα αιωνόβια δένδρα του Πηλίου Αργώ.
Σ αυτό το βουνό, ο Πάρις έδωσε στην πιο όμορφη το μήλο της έριδος, που έγινε η αιτία για τον Τρωικό πόλεμο και εδώ πάλι έγινε ο γάμος θνητού και θεάς, του βασιλιά Πηλέα με την θεά Θέτιδα. που τους τραγούδησαν ο Όμηρος και ο Πίνδαρος και γλέντησαν παρέα το δωδεκάθεο με τους κοινούς ανθρώπους.

Όλο το βουνό είναι κατάφυτο από δάση με πανύψηλες οξιές , βελανιδιές ,πλατάνια και αγριοκαστανιές. Τα άφθονα τρεχούμενα νερά, τα συναντά ο επισκέπτης όλες τις εποχές, άλλοτε να πέφτουν πάνω σε βράχια, μικροί αφρισμένοι καταρράκτες και άλλοτε να κυλούν με το μελωδικό κελάρυσμα τους σε ρεματιές ανάμεσα από αιωνόβια πλατάνια.

Το Αιγαίο φαντάζει πανοραμικά από την ανατολική απότομη πλευρά του Πηλίου , που καταλήγει σε γραφικές βραχώδεις ακτές και πανέμορφους όρμους με μικρές ή μεγάλες παραλίες με άμμο ή βότσαλα, όπως ο Μυλοπόταμος, ο Αι Γιάννης, οι μικροί όρμοι κάτω από τα χωριά Λαμπινού, Καλαμάκι, Νεοχώρι, Συκή και οι παραλίες Πάλτση και Ξυνόβρυση.

Ο Παγασητικός κόλπος με τα παραθαλάσσια ψαροχώρια του είναι η φυσική συνέχεια στις απαλές πλαγιές της δυτικής πλευράς του Πηλίου που καταλήγουν σε γαλήνιες και ήρεμες παραλίες όπως τα Καλά Νερά, η Άφυσσος, το Λεφόκαστρο, το Χόρτο και η Μηλίνα.
Ένα πυκνό δίκτυο πεζοπορίας προσφέρει τη δυνατότητα για διαδρομές εξαιρετικής ομορφιάς, με χωμάτινα και λιθόστρωτα μονοπάτια, πέτρινα τοξωτά γεφύρια, ξεχασμένα εξωκλήσια και παμπάλαια μοναστήρια, άγνωστα ακόμα για τους πολλούς.

Τα 24 γραφικά χωριά του Πηλίου άλλοτε, σκαρφαλωμένα σε πλαγιές, φαίνονται από μακριά και άλλοτε, χτισμένα στις καταπράσινες ρεματιές, κρύβονται από τα μάτια του βιαστικού επισκέπτη.
Τα παλιά σπίτια , αρχοντικά η απλά αγροτόσπιτα, είναι όλα χτισμένα με χοντρούς τοίχους από πέτρα με την παραδοσιακή πηλιορείτικη αρχιτεκτονική. Η σκεπή τους καλύπτεται από τη γκριζοπράσινη πέτρα, γνωστή ως πλάκα Πηλίου. Με την ίδια πλάκα, που αποτελεί χαρακτηριστικό στοιχείο της Πηλιορείτικης αρχιτεκτονικής είναι στρωμένες οι πλατείες και οι αυλές των σπιτιών, με τις γλάστρες με τα ποικίλα λουλούδια και τα μεγάλα διακοσμητικά πια πιθάρια τους.

Το Πήλιο με τον μοναδικό συνδυασμό βουνού και θάλασσας, την καλή τουριστική υποδομή που συνεχώς αναπτύσσεται, τις φυσικές του ομορφιές και την γραφικότητα του προσφέρεται για τουρισμό όλες τις εποχές.

Το χειμώνα , οι χιονισμένες πλαγιές και η μυρωδιά των ξύλων που καίγονται στα τζάκια προκαλούν στους επισκέπτες την αίσθηση της γαλήνης και της ήρεμης ομορφιάς, χωρίς να λείπουν και οι ευκαιρίες για τους πιο δυναμικούς και δραστήριους μιας και το χιονοδρομικό κέντρο Αγριόλευκες στα Χάνια λειτουργεί τις περισσότερες ημέρες.

Την άνοιξη τα ανθισμένα οπωροφόρα δένδρα, κυρίως μηλιές και αχλαδιές μαζί με τις καμέλιες , τις ορτανσίες και τις γαρδένιες κάνουν το τοπίο παραδεισένιο, ενώ με τις παραδοσιακές γιορτές, όπως τον Πηλιορείτικο γάμο, τα τοπικά καρναβάλια, τους Μάηδες, τις Λαζαρίνες κ.α. παρέχεται η ευκαιρία για γνήσια διασκέδαση με το πηγαίο κέφι που ξέρουν να δημιουργούν οι φιλόξενοι κάτοικοι του Πηλίου.

Το καλοκαίρι το δροσερό κλίμα, η πυκνή βλάστηση, τα κρύα τρεχούμενα νερά, σε συνδυασμό με τις πανέμορφες παραλίες στο Αιγαίο και στον Παγασητικό κόλπο, όπου το πράσινο της αιώνιας βλάστησης του Πηλίου κυριολεκτικά σμίγει με το γαλάζιο της απέραντης θάλασσας, δημιουργούν ιδανικές προϋποθέσεις για διακοπές μακριά από τον καύσωνα των πόλεων και παράλληλα η τουριστική υποδομή προσφέρει όλες τις σύγχρονες ανέσεις διατηρώντας τον παραδοσιακό και γραφικό χαρακτήρα του τόπου.

Ο επισκέπτης 12 μήνες το χρόνο έχει την ευκαιρία να χαρεί την πεζοπορία στα μονοπάτια η στα καλντερίμια των χωριών, να δοκιμάσει την πολύ νόστιμη τοπική κουζίνα με τους πολλούς μεζέδες, να πιή τσίπουρο, το ποτό των θεών και να απολαύσει τα περίφημα σπιτικά γλυκά του κουταλιού

Το βουνό έχει καλό οδικό δίκτυο με συχνή οδική σύνδεση με το Βόλο και φιλόξενους κατοίκους να σας υποδεχτούν.

Οι Αγριόλευκες
Το χιονοδρομικό κέντρο Πηλίου "Αγριόλευκες" απέχει 27 χλμ. από το Βόλο και βρίσκεται σε υψόμετρο 1.471 μέτρων στο βουνό του Πηλίου.
Διαθέτει 6 πίστες, συνολικού μήκους 12.500 μέτρων.
1 πίστα 250 μέτρων ιδανική για αρχάριους, 4 πίστες μέτριας έως μεγάλης δυσκολίας και 1 πίστα «αντοχής» μήκους 5.000 μ.
Για τη μετάβαση στις πίστες διατίθενται 2 συρόμενοι αναβατήρες, 2 εναέριοι μονοθέσιοι και 1 εναέριος διθέσιος.
Υπάρχει επίσης, χώρος στάθμευσης, καφετέρια-εστιατόριο, κέντρο Α’ βοηθειών, ελικοδρόμιο, καταφύγιο, καταστήματα ενοικίασης εξοπλισμού ski και snowboard.

Χιονοδρομικό Κέντρο: 24280-73719

Καταφύγιο: 24280-73702

Αναπτυξιακή εταιρεία Μαγνησίας: 24210-92600

Η Μακρινίτσα

Το «μπαλκόνι του Πηλίου», όπως αποκάλεσε ο Βενιζέλος τη Μακρινίτσα, πρωτοστατεί στον τουρισμό, όπως κάποτε πρωτοστάτησε στους αγώνες του ΄21. Είναι από τα ωραιότερα χωριά του Πηλίου και από τα πιο πολυσύχναστα.

Απέχει 16 χλμ. από το Βόλο και 3 χλμ. από την Πορταριά. Η Μακρινίτσα είναι χτισμένη κλιμακωτά στην πλαγιά του βουνού, όπου το χαμηλότερο σημείο έχει 350 μ. υψόμετρο και το υψηλότερο σημείο της 700μ. Διατήρησε αναλλοίωτο το χρώμα της στο πέρασμα του χρόνου με ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της τα γραφικά πλακόστρωτα καλντερίμια που προσφέρονται για περιπάτους ανάμεσα σε παραδοσιακά πετρόχτιστα σπίτια και αρχοντικά δείγματα παραδοσιακής Πηλιορείτικης αρχιτεκτονικής, που θα ικανοποιήσουν ακόμα και τον πιό απαιτητικό περιηγητή.

Στην πλακόστρωτη πλατεία του χωριού με τα αιωνόβια πλατάνια, απολαύστε τον καφέ σας। Η θέα είναι καταπληκτική, αφού από εδώ έχετε όλο το Βόλο στα πόδια σας। Επίσης παίρνοντας τον καφέ σας στο καφενείο της πλατείας και πίσω από την εκκλησία του Άϊ-Γιάννη θαυμάστε την τοιχογραφία του ζωγράφου Θεόφιλου που στέκει εκεί από το 1910.
Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει το Αρχοντικό Τοπάλη (1844) όπου στεγάζεται το Μουσείο Λαϊκής Τέχνης και Ιστορίας. Πρόκειται για ενα εξαιρετικά πλούσιο Λαογραφικό Μουσείο με αναπαραστάσεις από την καθημερινή Πηλιορείτικη ζωή, με πλήρη οικιακό Εξοπλισμό, βιβλία, ενδυμασίες, εργαλεία, κοσμήματα, λάβαρα και όπλα. Λειτουργεί καθημερινά (10.00 - 17.00).
Θα επισκεφθείτε αξιόλογες αγιογραφημένες εκκλησίες, όπως της Παναγίας (1767), του Αγίου Αθανασίου (1792),του Αγίου Νικολάου (1787), του Αγίου Γεωργίου (1795), στην πλατεία του χωριού του Άϊ- Γιάννη του Προδρόμου και πολλές άλλες. Δίπλα στο Εκκλησάκι του Άϊ-Γιάννη του Προδρόμου (1806) στην πλατεία θαυμάστε την περίφημη κρήνη με τις τέσσερις χάλκινες λεοντοκεφαλές “ Το Αθάνατο Νερό” που χρονολογείται από το 1809.

Πολλές οι πολιτιστικές εκδηλώσεις που διοργανώνονται κατά τους θερινούς μήνες. Τον Ιούλιο διοργανώνονται “Οι Μάϊδες” που έχουν ρίζες στη Διονυσιακή λατρεία και αναφέρονται στην αναγεν- νηση της φύσης και της ζωής. Στην περιοχή λειτουργούν πολλά καταλύματα, ταβέρνες, εστιατόρια και μπάρ.

Στην Κουκουράβα, που είναι η κάτω συνοικία της Μακρινίτσας, θα δείτε το Μεσαιωνικό Πύργο του Σκοτεινιώτη, παλιά υδροτριβεία και βυρσοδεψεία θαμένα μέσα στην καταπράσινη ρεματιά.

Επίσης, επισκεφθείτε την εκκλησία της Αγίας Μαγδαληνής που χρονολογείται από το 1737 με πολλές παλιές εικόνες και αγιογραφίες.Η Μακρινίτσα είναι ένα από τα πιό γοητευτικά και δημοφιλή χωριά του Πηλίου που θα σας μείνει αξέχαστη.

Η πυκνοκτισμένη Μακρινίτσα, η κρεμασμένη στην πλαγιά ανάμεσα στον λόφο Σαρακηνό και το Μέγα Ρέμα από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας, με την απίθανη θέα στον Παγασητικό σχεδόν από κάθε σημείο της, παραμένει από τα ομορφότερα χωριά στο Πήλιο.
Στη Μακρινίτσα γυρίστηκε η ταινία «Η δασκάλα με τα χρυσά μαλλιά». Κινηματογραφικό σπίτι της Αλίκης Βουγιουκλάκη και του Νότη Περγιάλη ήταν το αρχοντικό Καραβέργου.

Μηλιές
Οι Μηλιές, ένα από τα πιο όμορφα και γραφικά χωριά του Πηλίου, βρίσκεται σε απόσταση 28 χλμ. από τον Βόλο και είναι χτισμένο σε υψόμετρο 400μ. μέσα σε γέρικα πλατάνια και πλούσιους ελαιώνες.
O κεντρικός δρόμος διατρέχει το χωριό και περνάει δίπλα από την πολυσύχναστη πλατεία με την περίφημη εκκλησία των Ταξιαρχών . Χτίστηκε το 1741 με στοιχεία της τοπικής αρχιτεκτονικής και αποτέλεσε την «Αγία Λαύρα του Πηλίου», καθώς εδώ αποφασίστηκε η εξέγερση κατά των Τούρκων. Η τοιχογραφία στα αριστερά της εισόδου του ναού που αναπαριστά τον Άγιο Χριστόφορο με πρόσωπο προβάτου και ολόγυρα άλλους 300 αγίους, είναι εικονογραφημένη από αγιορείτες μοναχούς. Άλλο αξιοθαύμαστο του ναού είναι η ακουστική του, που δεν δημιουργεί αντίλαλο. Στη στέγη του έχουν τοποθετηθεί πήλινα αγγεία, τα οποία σε συνδυασμό με τις μικρές τρύπες στους τοίχους και τα ρηχά πηγάδια που υπάρχουν στο κέντρο και τις γωνίες του ναού εξαλείφουν τα φαινόμενα αντήχησης. Τέλος, έχει θαυμάσιο ξυλόγλυπτο τέμπλο με το ζωικό βασίλειο.

Το χωριό αποτελεί σημαντικό εμπορικό, οικονομικό και πολιτισμικό κέντρο της ευρύτερης περιοχής του Πηλίου ενώ παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η αρχιτεκτονική των αρχοντικών του και η πλούσια ιστορία του.

Άγρυπνοι μάρτυρες της πλούσιας ιστορίας του και της σπουδαίας Πηλιορείτικης αρχιτεκτονικής τα εντυπωσιακά πανέμορφα αρχοντικά των Μηλέων.
Οι Μηλιές, το ορεινό, παραδοσιακό κεφαλοχώρι του Πηλίου, κατέχει σπουδαία θέση στη νεοελληνική ιστορία. Διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στην ιστορία της Μαγνησίας και κατά την διάρκεια της Επανάστασης του 1821. Εδώ, τον Μάιο του 1821 κηρύχθηκε η επανάσταση της Θεσσαλίας κατά των Τούρκων, από τον Άνθιμο Γαζή.

Μεγάλα ονόματα του διαφωτισμού γεννήθηκαν στις Μηλιές, όπως ο Άνθιμος Γαζής, ο Δανιήλ Φιλιππίδης και ο Γρηγόριος Κωνσταντάς, οι οποίοι ίδρυσαν την σχολή “ΨΥΧΗΣ ΑΚΟΣ” (θεραπεία ψυχής) το 1814, καθώς και άλλοι διδάσκαλοι του Γένους.

Η σχολή των Μηλέων αποτέλεσε πολύτιμη πνευματική εστία της εποχής και κέντρο του απελευθερωτικού αγώνα του 1821. Σήμερα λειτουργεί ως Βιβλιοθήκη με μεγάλη και σπάνια συλλογή από εκθέματα όπως παλιά έγγραφα της Ελληνικής Επανάστασης, βιβλία, χάρτες κ.α.

Στις Μηλιές το τοπίο αλλάζει μορφή, το βουνό αγριεύει και γεμίζει από απύθμενες χαράδρες. Καλντερίμια, παλιά αρχοντικά φτιαγμένα με την Πηλιορείτικη αρχιτεκτονική, τρεχούμενα νερά πλαισιωμένα από την γκριζοπράσινη γαλήνη του πηλιορείτικου ελαιώνα, συνθέτουν μια εικόνα σπάνιας αρμονίας και εκφραστικότητας. Μέσα από κρυστάλλινες πηγές, καταπράσινα τοπία και πλακόστρωτα καλντερίμια θα οδηγηθείτε σε όμορφες αυλές, ζεστούς ανθρώπους ενώ θα περάσετε όμορφες βραδιές στα παραδοσιακά καφενεία και μπαράκια της υπέροχης πλατείας των Μηλέων.

Για αυτούς που αγαπούν την πεζοπορία, οι Μηλιές προσφέρονται για πεζοπορία με αρκετές κοντινές και μακρινές διαδρομές. Ο Φυσιολατρικός όμιλος Βόλου διοργανώνει οργανωμένους περιπάτους στο Πήλιο.

Δεν θα πρέπει να παραλείψετε μια βόλτα με το θρυλικό τρενάκι του Πηλίου τον «Μουτζούρη», που κατασκεύασε ο Ιταλός μηχανικός Εβάριστο Ντε Κίρικο, πατέρας του διάσημου ζωγράφου Τζιόρτζιο Ντε Κίρικο.

Το αργοκίνητο τρενάκι «Μουτζούρης», από το καλοκαίρι του 1996, κινείται ξανά μετά από 15 ολόκληρα χρόνια στη διαδρομή Βόλος-Μηλιές. Εκτελεί καθημερινά ένα δρομολόγιο την θερινή περίοδο μέχρι 31 Οκτωβρίου, με αναχώρηση στις 11 π.μ. από τα Άνω Λεχώνια και επιστροφή στις 4 μ.μ. από τις Μηλιές. Η βόλτα με το τρενάκι θα σας μείνει αξέχαστη, αφού η διαδρομή του είναι υπέροχη και θα σας ταξιδέψει πίσω στο χρόνο βιώνοντας το παρελθόν.

Τους καλοκαιρινούς μήνες μπορείτε να επισκεφθείτε τα Καλά Νερά, ένα πανέμορφο παραλιακό, τουριστικό θέρετρο όπου λειτουργούν εστιατόρια, ψαροταβέρνες και καφετέριες. Μια πανέμορφη κατάφυτη περιοχή με πλατάνια, λεύκες και ευκάλυπτους που καταλήγουν στην κατάξανθη αμμουδιά και μπορείτε να απολαύσετε το μπάνιο σας.

Για να κολυμπήσετε προσφέρεται και η αμμουδερή παραλία Μπούφα, στην Κορώπη που είναι η μεγαλύτερη στον Παγασητικό κόλπο καθώς και η Κάτω Γατζέα.
Θα δείτε:
Λιθόκτιστες κρήνες, πηλιορείτικα και νεοκλασσικά αρχοντικά, κάποια από τα οποία έχουν ανακαινιστεί και λειτουργούν ως καταλύματα
Επισκεφθείτε:
Το μουσείο του γλύπτη Νικόλα, τις εκκλησίες του Αγίου Γεωργίου που στεγάζει το εκκλησιαστικό μουσείο, του Αγίου Αθανασίου και της Παναγίας, τα μοναστήρια των Ταξιαρχών, του Μέγα Σωτήρα και της Αγίας Τριάδας, το ξωκλήσι του Αη Λια, τις θέσεις "Ράχη" και "Κρεμμύδα". Επισκεφθείτε ακόμα τα κοντινά ορεινά χωριά Πινακάτες, Βυζίτσα, Μηλιές, Αγιο Βλάσσιο, Παλαιόκαστρο.

Άγιος Γεώργιος
Σε απόσταση 22 χιλιομέτρων από το Βόλο και σε υψόμετρο 620μ. βρίσκεται ένα από τα ομορφότερα κεφαλοχώρια του Πηλίου, ο Άγιος Γεώργιος. Πλήθος από καλοσυντηρημένα καλντερίμια και αγροτικές οδούς, δίνουν προσβάσεις προς όλες τις "γειτονιές" του Αγίου Γεωργίου και τα γύρω δάση από οξιές, καστανιές, πλατάνια και άλλα πλατύφυλλα που βρίσκονται κάτω από την κορυφή Σχιτζουραύλι, μία από τις ψηλότερες του Πηλίου.
Ο Άγιος Γεώργιος Νηλείας τυπικά είναι το χωριό του Πηλίου με το μεγαλύτερο υψόμετρο, αφού η πλατεία του βρίσκεται στα 630 μ. ενώ υπάρχουν σπίτια του χωριού και στα 700 μ. Λέγεται Νηλείας διότι κάποτε ανήκε στο Δήμο Νηλείας, ο οποίος διαλύθηκε το 1914.

Πως θα πάτε:
Αθήνα-Βόλος 319χλμ. Θεσσαλονίκη- Βόλος 216 χλμ. και μέχρι την Πορταριά επιπλέον 14χλμ.

Που θα μείνετε:
Ζαγορά (0426): Αρχοντικό Κωνσταντινίδη (23391), Αρχοντικό Πρίγκου (23627), Χαραυγή (22550), Ρούσης (23407)
Μακρινίτσα (0428): Αρχοντικό Μουσλή (99250), Αρχοντικό Καραμαρλή (99570), Αρχοντικό Ξηραδάκη (99250), Αρχοντικό Διομήδη (99430), Θεοδώρα (99179), Πηλιορίτικο Σπίτι (99432)
Πορταριά (0428): Δεσποτικό (99046), Αρχοντικό Αθανασάκη (99235), Αρχοντικό Κανταρτζή (99388), Ξενία Πορταριάς (99158), Φιλοξενία (99160), Αλκηστις (99175), Μούσλη (99228), Πανδώρα (99404)
Τσαγκαράδα (0426): Αλκυόνη (49720), Καστανιές (49135), Κένταυρος (49233), Παράδεισος (49209), Τσαγκαράδα (49014), Φακίστρα (49166), Αμάλθεια (49400), Βίλα Νικολάου (49165), Αλέκα (49380), Θυμέλη (49595)
Μηλιές (0423): Αρχοντικό Φιλιππίδη (86714), Παλιός Σταθμός (86425), Αρχοντικό Ευαγγελινάκη (86714)
Βυζίτσα (0423): Glorius Peleys Castle Hotel (86671), Αρχοντικό Βαφειάδη (86765)
Αφέτες (0423) : Αρχοντούλα Ηouse (210 9653128)

Που θα φάτε:
Ζαγορά: Πέτρος
Μακρινίτσα: Στις ταβέρνες Πάνθεον, Γαλήνη, Δροσιά
Πορταριά: Διακουμής
Τσαγκαράδα: Δειπνοσοφιστής, Αγγέλικας, Αλέκα, Παράδεισος
Μηλιές: Παλιός Σταθμός

Τι θα δείτε:
Στη Ζαγορά, που είναι και το μεγαλύτερο χωριό του Πηλίου, την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, τη βιβλιοθήκη, με περισσότερα από 15.000 βιβλία, και τα αρχοντικά του Κωνσταντινίδη, του Φρόνιμου, του Πρίγκου και του Ρέτσου, καθώς και το μοναστήρι των Ταξιαρχών.
Στην Πορταριά τα αρχοντικά, την εκκλησία του Αγίου Νικολάου και τον καταρράκτη που πηγάζει από την πηγή Μάνα.
Στην Τσαγκαράδα την Αγία Παρασκευή, τον Αγιο Ταξιάρχη, την Αγία Κυριακή και τον Αγιο Στέφανο.
Στη Βυζίτσα τη λαογραφική συλλογή, το μοναστήρι του Αϊ-Γιάννη του Προδρόμου και το σπήλαιο του κενταύρου Χείρωνα.

Τι θα ψωνίσετε:
Βότανα, κάππαρη και κρίταμα, γλυκά του κουταλιού και μαρμελάδες, ζυμαρικά, λουλούδια (γαρδένιες, καμέλιες, ορτανσίες), είδη λαϊκής τέχνης, κρασί, τσίπουρο και φρούτα εποχής.

Το Πήλιο στο Διαδίκτυο:
Τουριστικός οδηγός
Το Χιονοδρομικό Κέντρο

Ο (ΑΔΙΚΗΜΕΝΟΣ) ΒΟΛΟΣ

«Όποιος δεν είδε το Βόλο, να πάει να τον δει και αν τον είδε, να πάει να τον ξαναδεί. Γιατί η πολιτεία τούτη είναι μία από τις μεγάλες απλοχεριές της ζωής που, αν έρθεις στον κόσμο και ξεχάσεις να τις χαρείς, είναι σαν να ξέχασες γιατί ήρθες», προτρέπει ο Μενέλαος Λουντέμης.

Η αλήθεια είναι πως ο Βόλος αδικείται. Οι περισσότεροι περνούν από την πόλη με προορισμό τα ορεινά χωριά του Πηλίου. Κι όμως μία από τις μεγαλύτερες και ομορφότερες πόλεις της Ελλάδας έχει πολλά να προσφέρει στον ταξιδιώτη.

Ο Βόλος, η πρωτεύουσα του νομού Μαγνησίας, είναι η μεγαλύτερη πόλη της Θεσσαλίας και μια από τις μεγαλύτερες επαρχιακές μεγαλουπόλεις της χώρας. Χάρη στο πανεπιστήμιο, τη ζωντανή καλλιτεχνική και πολιτιστική ζωή, ο Βόλος έχει εξελιχθεί σε μια πόλη με σημαντική δυναμική.

Βρίσκεται σε μια προνομιακή γεωγραφική θέση ανάμεσα στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Συγκεκριμένα απέχει 325 χλμ. από την Αθήνα και 216 χλμ. από τη Θεσσαλονίκη.

Είναι κτισμένη στο μυχό του Παγασητικού κόλπου, στους πρόποδες του Πηλίου και κοντά στη θέση της αρχαίας πόλης Ιωλκού.

Η αρχιτεκτονική μορφή της πόλης δέχτηκε ισχυρό πλήγμα μετά τους σεισμούς του 1955. Ωστόσο οι κάτοικοί του δεν το έβαλαν κάτω. Σεργιανίζοντας στους δρόμους του Βόλου θα διαπιστώσετε την αρμονική συνύπαρξη της παραδοσιακής με τη σύγχρονη αρχιτεκτονική.

Ένα χαρακτηριστικό δείγμα πηλιορείτικης αρχιτεκτονικής αποτελεί το κτίριο του Δημαρχείου. Στον ίδιο χώρο στεγάζονται οι δύο Δημοτικές Πινακοθήκες που φιλοξενούν έργα Ελλήνων καλλιτεχνών. Ένα ακόμη κτίριο που ξεχωρίζει είναι το κτίριο Παπαστράτου, το οποίο είναι και η έδρα του Παιδαγωγικού τμήματος του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.

Το Κέντρο Τέχνης Τζόρτζιο ντε Κίρικο είναι ένα πραγματικό στολίδι για την πολιτιστική ζωή της πόλης. Έχει ονομαστεί έτσι προς τιμήν του μεγάλου Ιταλού ζωγράφου Giorgio de Chirico, ιδρυτή της σχολής μεταφυσικής ζωγραφικής, ο οποίος γεννήθηκε στο Βόλο το 1888. Φιλοξενεί μόνιμα την Πινακοθήκη του Αλέξανδρου Δάμτσα, που περιλαμβάνει πάνω από 500 πίνακες του ιδίου αλλά και έργα διάφορων Βολιωτών, Μαγνησιωτών και Θεσσαλών ζωγράφων και καλλιτεχνών. Εδώ, πραγματοποιούνται επίσης αρκετές περιστασιακές εκθέσεις και πολιτιστικές δράσεις.

Η παλιά καπναποθήκη που χτίστηκε το 1926 σε σχέδια ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής αξίας του Βιλάνιτς για τις ανάγκες αποθήκευσης καπνού της εταιρείας του μεγάλου Μικρασιάτη καπνεμπόρου Χέρμαν Σπίρερ, σήμερα ανήκει στο Δήμο Βόλου και φιλοξενεί το Δημοτικό Κέντρο Ιστορικής Τεκμηρίωσης με πλούσια βιβλιογραφία και φωτογραφικό υλικό για την ιστορία της πόλης. Εδώ γίνονται τακτικά εκθέσεις.
Το Αθανασάκειο Αρχαιολογικό Μουσείο στεγάζεται σε κτίριο του 1909 (δωρεά του Αλέξιου Αθανασάκη), είναι ένα από τα σημαντικότερα ελληνικά μουσεία και με πρωτότυπη χωροθέτηση. Στις αίθουσές του εκτίθενται αντικείμενα από τους νεολιθικούς οικισμούς του Σέσκλου και του Διμηνίου, πήλινα ειδώλια και σκεύη της γεωμετρικής εποχής από το κάστρο του Βόλου, τα Πευκάκια, τη Νεάπολη αλλά και από περιοχές του ευρύτερου θεσσαλικού χώρου. Επίσης εκτίθενται οι σπάνιες γραπτές στήλες του 3ου π.Χ. αι., που διασώζουν στοιχεία ζωγραφικής των αρχαίων Ελλήνων σε μαρμάρινα έργα τέχνης. Το μουσείο βρίσκεται στις οδούς Αθανασάκη και Πολυμέρη (τηλ. 24210 25285-76278).

Βόλτες στην πόλη
Κατά την παραμονή σας στην πόλη αξίζει να επισκεφθείτε και τις αξιόλογες εκκλησίες που ξεχωρίζουν για την αρχιτεκτονική του και τον πλούσιο εσωτερικό τους διάκοσμο. Όπως, η εκκλησία του Αγίου Νικολάου, έργο του αρχιτέκτονα Αριστοτέλη Ζάχου και η εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου με τις χαρακτηριστικές καμάρες.

Επίσης αξίζει να δείτε το πάρκο του Άναυρου που είναι διακοσμημένο με γλυπτά Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών και να επισκεφθείτε το Αρχαιολογικό μουσείο του Βόλου που φιλοξενεί σημαντικά εκθέματα όπως τις «επιτάφιες στήλες της Δημητριάδος», ζωγραφικές παραστάσεις του 3ου αιώνα π.Χ. και μια σπάνια συλλογή προϊστορικών ευρημάτων.

To Λαογραφικό Κέντρο του Κίτσου Μακρή στεγάζεται στο σπίτι του λαογράφου που βρίσκεται στην περιοχή Αναύρου στο Βόλο. Περιλαμβάνει τη λαογραφική συλλογή του, τη βιβλιοθήκη του, που αποτελείται από 4.000 τόμους βιβλίων και το αρχείο του, με 2.500 διαφάνειες και 4.000 φωτογραφίες, σε πολλές από τις οποίες απεικονίζονται θησαυροί της λαϊκής μας παράδοσης που δεν σώζονται σήμερα.
Η λαογραφική συλλογή περιλαμβάνει περί τα 560 αντικείμενα λαϊκής τέχνης τα οποία προέρχονται κυρίως από την περιοχή του Πηλίου και χρονολογούνται στον 18ο και τον 19ο αιώνα.
Ο Κίτσος Μακρής (Λάρισα, 1917 – Βόλος, 1988) ήταν έλληνας λαογράφος.Το 1926 εγκαταστάθηκε στο Βόλο, όπου και έζησε μέχρι το θάνατό του. Το 1939 εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο με τίτλο Ο ζωγράφος Θεόφιλος, ήταν από τους πρώτους μελετητές του μεγάλου αυτού ζωγράφου. Την ίδια χρονιά, ξεκίνησε προσπάθεια για την διάσωση των έργων του Θεόφιλου, με αποτέλεσμα στην συλλογή του Κίτσου Μακρή να βρίσκονται σήμερα ορισμένα από τα σημαντικότερα έργα του ζωγράφου. Φωτογράφισε επίσης πάμπολλα μνημεία λαϊκής τέχνης του Πηλίου και έτσι στη λαογραφική συλλογή του αφησε πάνω από 5.000 φωτογραφίες και διαφάνειες. Στη διάρκεια της Κατοχής πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Αργότερα, εκλέχτηκε τρεις φορές δημοτικός σύμβουλος Βόλου.
Η προσφορά του στην ανάδειξη και διάσωση της ελληνικής λαϊκής τέχνης ήταν σημαντικότατη. Με διαλέξεις και μαθήματα σε όλη την Ελλάδα, με άρθρα του σε εφημερίδες και περιοδικά, και με ταξίδια στο εξωτερικό για εκθέσεις και μελέτη, απέκτησε αλλά και διέδωσε τις τεράστιες γνώσεις του πάνω στη λαϊκή τέχνη. Για τον λόγο αυτό, τιμήθηκε και από την Ακαδημία Αθηνών.
Πριν από τον θάνατό του, δώρισε στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας το σπίτι του για να χρησιμοποιείται ως κέντρο ερευνών και μουσείο (σημερινό Λαογραφικό Κέντρο Κίτσου Μακρή.

Γνωριμία με την πρωτεύουσα
Ένας καλός τρόπος να αρχίσετε τη γνωριμία σας με την πόλη των Αργοναυτών είναι σίγουρα μια βόλτα στην Ερμού, τον εμπορικό πεζόδρομο που διασχίζει όλο το κέντρο και σφύζει σε τέτοιο βαθμό από ζωή όταν τα μαγαζιά είναι ανοιχτά, που συναγωνίζεται ακόμη και τους από κάθε άποψη διασημότερους ομώνυμους πεζόδρομους της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Η Ερμού καταλήγει στην επιβλητική εκκλησία του Αγίου Νικολάου. Και η γύρω περιοχή είναι αναμφισβήτητα το πιο «in» μέρος της πόλης. Με δεκάδες μοντέρνες καφετέριες και μπαρ με minimal αισθητική, το... «Κολωνάκι» του Βόλου αποτελεί κεντρικό σημείο συνάντησης, χαλάρωσης αλλά και ξεφαντώματος μέχρι πρωίας για ντόπιους και επισκέπτες.

Προχωρώντας όμως ανατολικά και αφήνοντας πίσω την πολύβουη πλατεία του Αγίου Νικολάου, θα «αντικρίσετε» έναν άλλο Βόλο, εκείνον των γειτονιών του Αγίου Κωνσταντίνου και της Νέας Δημητριάδας. Περιπλανηθείτε στα στενά τους, για να ανακαλύψετε εικόνες και μυρωδιές που παραπέμπουν σε μια Ελλάδα άλλων εποχών. Χαμηλά σπίτια με ανθισμένες αυλές, μικρά παραδοσιακά καφενεία, απλοί, φιλόξενοι άνθρωποι και στο βάθος ο καταπράσινος λόφος της Γόριτσας, ο οποίος, αν κάνετε τον κόπο να τον ανεβείτε, θα σας ανταμείψει με μια αξέχαστη θέα του Παγασητικού και των Σποράδων.

Το εντυπωσιακότερο σημείο της πόλης είναι, κατά γενική ομολογία, η παραλία της, που εκτείνεται από το καταπράσινο πάρκο του Αναύρου, δίπλα στην εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου, μέχρι τη συνοικία των Παλαιών. Η πάντα ήρεμη θάλασσα, ο ήλιος που με το φως του λούζει κάθε σημείο του λιμανιού, οι μικρές ψαρόβαρκες που περνούν δίπλα από τα πανέμορφα ιστιοπλοϊκά και οι εκατοντάδες άνθρωποι όλων των ηλικιών που πίνουν τον καφέ τους ή γευματίζουν στις καφετέριες και στα τσιπουράδικα συνθέτουν ένα σκηνικό ομορφιάς και γαλήνης που θα σας μείνει αξέχαστο. Ξεχωριστή θέση στην προκυμαία -την οποία αξίζει να περπατήσετε μέχρις εξαντλήσεως- κατέχει το πανέμορφο κτίριο Παπαστράτου, η πρώην καπναποθήκη, χτισμένη το 1926, που σήμερα φιλοξενεί υπηρεσίες και σχολές του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και η οποία ξεχωρίζει όχι μόνο για την πρωτοποριακή για την εποχή της ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, αλλά και ως σύμβολο της διάδρασης μεταξύ της ιστορικής κληρονομιάς και του εκσυγχρονισμού που χαρακτηρίζει την πόλη.

Τα παραδοσιακά μεζεδοπωλεία, όπου με κάθε 25άρι τσίπουρο σερβίρεται και διαφορετικός μεζές, είναι σίγουρα το σήμα κατατεθέν του Βόλου. Εδώ, ο μεσημεριανός μεζές είναι μια πραγματική ιεροτελεστία, που έχει τις ρίζες της στα βάθη του χρόνου. Τα πρώτα συνοικιακά τσιπουράδικα άνοιξαν Μικρασιάτες πρόσφυγες που εγκαταστάθηκαν στην πόλη μετά το 1922. Φέρνοντας μαζί τους τις παραδόσεις και τον πλούσιο πολιτισμό τους, άνοιξαν μικρά μεζεδοπωλεία που πρόσφεραν στους ντόπιους εργάτες κυρίως ψαρομεζέδες, συνοδευόμενους πάντα από θεσσαλικό τσίπουρο. Από τότε το τσίπουρο δεν έπαψε στιγμή να συνοδεύει τους πιο διαφορετικούς μεζέδες προς τέρψιν ντόπιων και επισκεπτών.

Θαλασσινά και ψάρια από τον Παγασητικό και ολόκληρο το Αιγαίο σερβίρονται σε μια μοναδική εναλλαγή γεύσεων και γαστρονομικών παραδόσεων: από τους αιγαιοπελαγίτικους ψαρομεζέδες μέχρι τις σκοπελίτικες πίτες και τα θεσπέσια πηλιορείτικα γλυκά του κουταλιού. Σχεδόν σε όλα τα τσιπουράδικα θα βρείτε προσεγμένη κουζίνα με ντόπια προϊόντα, μια καλή ιδέα όμως είναι να αναζητήσετε, εκτός από τα κεντρικά, και τα μικρότερα συνοικιακά, όπως αυτά της Νέας Ιωνίας, της εργατικής συνοικίας στη δυτική πλευρά της πόλης, λίγο έξω από το κέντρο της.

Εκδρομή στο Διμήνι
Σε μικρή απόσταση από την πόλη του Βόλου, βρίσκεται το Σέσκλο, ένας από τους σπουδαιότερους νεολιθικούς οικισμούς της Ελλάδας και της Ευρώπης. Υπολογίζεται ότι κατοικήθηκε γύρω στην 7η χιλιετία π.Χ.
Οι ανασκαφές έχουν φέρει στο φως τα ερείπια ενός ανακτόρου και ενός παλαιόκαστρου. Η κεραμική που βρέθηκε στον οικισμό αποτέλεσε τη βάση της χρονολόγησης των υποπεριόδων κυρίως της Μέσης Νεολιθικής για ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο. Ο οικισμός αποκτά στη Μέση Νεολιθική μεγάλη έκταση. Η περίοδος αυτή ταυτίζεται με το γνωστό "πολιτισμό του Σέσκλου" και χαρακτηρίζεται από την αύξηση της κεραμικής και από τη βελτίωση της τεχνικής ψησίματος των κεραμικών. Χαρακτηριστική είναι η μεγάλη χρήση των λίθινων εργαλείων και η αφθονότερη χρήση οψιανού που προέρχεται από τη Μήλο.

Επίσης, λίγο έξω από την πόλη, 5 χλμ. Νοτιοδυτικά, στο Διμήνι, θα δείτε τα ερείπια ενός ακόμη προϊστορικού οικισμού. Η περίοδος ακμής του Διμηνίου τοποθετείται από το 5250 μέχρι το 4400 π.Χ. Οι ανασκαφές έφεραν στο φως εκτός από τα ερείπια κατοικιών και πολλά σκεύη και εργαλεία καθημερινής χρήσης που προδίδουν την πολιτιστική ανάπτυξη της περιοχής.

Τα αρχιτεκτονικά λείψανα που εκτείνονται πάνω στο λόφο σε έκταση όχι μεγαλύτερη από 30 στρέμματα, μας δίνουν την εικόνα μιας οργανωμένης νεολιθικής κοινότητας που παρουσιάζει στο Διμήνι ένα μοναδικό αρχιτεκτονικό στοιχείο: τους έξι λιθόκτιστους περιβόλους, που είχαν κατασκευαστεί γύρω γύρω από τον οικισμό κατά ζεύγη.

Όλα τα σπίτια βρίσκονται γύρω από την κεντρική αυλή ή το χώρο που δημιουργείται ανάμεσα από τα ζεύγη των περιβόλων. Τα σπίτια του οικισμού είναι μεγάλα και έχουν βοηθητικά παράπλευρα κτίσματα που αφήνουν ανάμεσα τους αστέγαστο χώρο για κοινόχρηστη αυλή.Στα ευρήματα των ανασκαφών περιλαμβάνονται πολλά λίθινα και οστέινα εργαλεία, άφθονη κεραμική καθώς επίσης ειδώλια και κοσμήματα. Η κεραμική έδωσε διακοσμημένα αγγεία που έχουν συνήθως ανοιχτόχρωμη επιφάνεια και διακόσμηση με σκούρο χρώμα που καλύπτει όλη την επιφάνεια του αγγείου μέσα και έξω.

Πλούσια σε αριθμό και ποικιλία τύπων είναι τα εργαλεία, που είχαν κατασκευαστεί από πέτρα, κόκαλο ή πηλό, τα ειδώλια και τα κοσμήματα.

Στην αρχή της 3ης χιλιετίας το Διμήνι εγκαταλείπεται και μόνο μία αγροικία - το μέγαρο της κεντρικής αυλής - ήταν σε χρήση από μια μεγάλη γεωργοκτηνοτροφική οικογένεια.

Το 1980 στα Ν.Α. του λόφου με τα νεολιθικά λείψανα στην πεδιάδα προς τη μεριά της θάλασσας, σε μία έκταση μεγαλύτερη από 100 στρέμματα αποκαλύφθηκε σημαντικός μυκηναϊκός οικισμός. Η πόλη αυτή σύμφωνα με νεότερες απόψεις ταυτίζεται με τη μυκηναϊκή Ιωλκό.

Από τον οικισμό αυτό μέχρι σήμερα έχουν αποκαλυφθεί πέντε ανεξάρτητες ιδιωτικές μυκηναϊκές οικίες, στον τύπο του μεγάρου, δεξιά και αριστερά από ένα φαρδύ δρόμο, με ενιαίο προσανατολισμό, καθώς και τρεις άλλες παρόμοιες οικίες λίγο μακρύτερα από τις πρώτες. Στα όρια του οικισμού αποκαλύφθηκε ένας ιδιαίτερα μεγάλος κεραμικός κλίβανος και ένα άλλο εργαστήριο. Το κέντρο του οικισμού ασφαλώς βρίσκεται πάνω στο λόφο με τα νεολιθικά λείψανα, όπου σώζονται τα θεμέλια ενός μεγάλου μυκηναϊκού μεγάρου, στη νοτιοδυτική άκρη της κεντρικής αυλής, σε θέση ηγεμονική με πλήρη εποπτεία του Παγασητικού κόλπου.

Στους βασιλείς της Ιωλκού μπορούν σήμερα να αποδοθούν χωρίς καμία αμφιβολία οι δύο θολωτοί τάφοι που βρέθηκαν στο Διμήνι στις αρχές του αιώνα μας. Οι πρόσφατες ανασκαφές έδειξαν ότι το Διμήνι δεν εγκαταλείφθηκε το τέλος της Νεότερης Νεολιθικής, αλλά κατοικήθηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα συνεχώς και μέχρι το τέλος της Χαλκοκρατίας. Στο 14ο και 13ο π.Χ. η Ιωλκός οργανώθηκε και έφθασε στη μεγαλύτερη ακμή της, ενώ στο 12ο αιώνα π.Χ. η πόλη ερημώθηκε από άγνωστη αιτία, εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους της και η θέση ξανακατοικήθηκε στα νεότερα χρόνια.


Ο Βόλος είναι μια πόλη που μπορείτε να την επισκεφθείτε καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους και σε κάθε εποχή να σας εντυπωσιάσει για τις επιλογές που προσφέρει και για τις δραστηριότητες που μπορείτε να αναπτύξετε.

Πατριδογνωσία
Η μυθολογία αφηγείται ότι η ευρύτερη περιοχή πήρε το όνομά της από τους απογόνους του Μάγνη, γιου του Αιόλου, ενώ από την αρχαία πόλη της Ιωλκού, στους πρόποδες του Πηλίου, ξεκίνησαν και οι μυθικοί Αργοναύτες το ταξίδι τους για την Κολχίδα προς αναζήτηση του χρυσόμαλλου δέρατος.

Τον 3ο αιώνα π.Χ. δέσποζε στην περιοχή η πόλη της Δημητριάδας, την οποία είχε ιδρύσει ο βασιλιάς της Μακεδονίας και η οποία αποτέλεσε για καιρό σημαντικό εμπορικό σταυροδρόμι της εποχής.

Η περιοχή του Βόλου θα κατοικηθεί αδιάκοπα και θα αποτελέσει σημαντικό κέντρο καθ' όλη τη διάρκεια των πρωτοχριστιανικών και βυζαντινών χρόνων. Κατά την τουρκοκρατία, η ζωή της πόλης θα μεταφερθεί στα χωριά του Πηλίου, ενώ η πόλη με τη σημερινή της γεωγραφική θέση θα αρχίσει να αναπτύσσεται το 1830, εξελισσόμενη με ταχείς ρυθμούς σε σημαντικό εμπορικό λιμάνι. Το 1883, μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλίας, θα ιδρυθεί ο Δήμος Παγασών και ο Βόλος θα γνωρίσει αδιάκοπη οικονομική και πολιτισμική ανάπτυξη μέχρι τα νεότερα χρόνια.

Πως θα πάτε:
Οδικώς, είτε με το δικό σας Ι.Χ. αυτοκίνητο είτε με το ΚΤΕΛ Ν. Μαγνησίας. Επίσης, με το τρένο.
Διαμονή:
Κυψέλη. Όμορφο ξενοδοχείο μπροστά στην παραλία με καταπληκτική θέα από το roof garden του.
Αίγλη. Βρίσκεται σ΄ ένα νεοκλασικό κτίριο στην καρδιά της παραλίας.
Volos Palace Hotel. Ξενοδοχείο τεσσάρων αστέρων, σε πολύ κεντρικό σημείο της πόλης, με ωραία θέα στον Παγασητικό.
Xenia Volou. Πολυτελές ξενοδοχείο πάνω στο κύμα!
Εναλλακτικά, μπορείτε να επιλέξετε για τη διαμονή σας κάποιο από τα πολύ κοντινά χωριά του Πηλίου και συγκεκριμένα την Πορταριά (5 χλμ.) και τη Μακρινίτσα (7 χλμ.), με περισσότερες επιλογές για όλα σχεδόν τα βαλάντια.
Εδώ, η ηλεκτρονική πύλη του Δήμου Βόλου.

Το τσουνάμι απειλεί το Αιγαίο

Το τελευταίο μεγάλο τσουνάμι στο Αιγαίο συνέβη στις 9 Ιουλίου του 1956 στην Αμοργό. Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία, τα Δωδεκάνησα και ιδιαίτερα η πόλη της Ρόδου έχουν πληγεί πολλές φορές στο παρελθόν από κύματα τσουνάμι έπειτα από ισχυρούς σεισμούς, όπως το 227 και 148 π.Χ. στην αρχαιότητα, αλλά και πιο πρόσφατα το 1481, το 1609, το 1741 και το 1851.

ΣΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Οι συνέπειες από το σεισμό στη Ρόδο που έγινε στις 3 Μαϊου του 1481 (Από το βιβλίο του Καουρσέν, 1496).

Οι ιστορικές μαρτυρίες που μέχρι τώρα έχουν συγκεντρωθεί, αλλά και οι υπαίθριες έρευνες επιστημόνων από τα Πανεπιστήμια Τοχοκού και Κυγιότο της Ιαπωνίας, αλλά και της Άγκυρας, που έγιναν στις ακτογραμμές τόσο της Ρόδου όσο και στις τοποθεσίες Νταλαμάν και Φετιγιέ στη Μικρά Ασία, δεν αφήνουν αμφιβολίες ότι αυτά τα ισχυρά κύματα και ίσως και άλλα που παραμένουν ακόμη άγνωστα, όχι μόνο υπήρξαν, αλλά προκάλεσαν και μεγάλες καταστροφές.

«Πράγματι, τα κύματα αυτού του τύπου είναι εξαιρετικά βίαια», προσθέτει ο Γεράσιμος Παπαδόπουλος, διευθυντής Ερευνών στο Γεωδυναμικό Ινστιτούτο του Εθνικού Αστεροσκοπείου. «Προσβάλλουν τις ακτές αιφνίδια και μπορούν να διεισδύσουν στην ξηρά σε απόσταση δεκάδων ή και εκατοντάδων μέτρων. Η κύρια πηγή αυτών των τσουνάμι εντοπίζεται στην υποθαλάσσια περιοχή μεταξύ της Ρόδου και της απέναντι τουρκικής ακτής όπου γίνονται ισχυρότατοι σεισμοί. Είναι όμως δυνατό να προκληθούν τσουνάμι και από σεισμικά αίτια».

Ύστερα από παρατήρηση γεωλογικών χαρτών προκύπτει ότι στο Αιγαίο επικίνδυνα ρήγματα υπάρχουν στον κόλπο του Γέροντα, ανάμεσα στην Κω και τη Μικρά Ασία. Παρόμοιο ρήγμα κατέγραψε το βαθύσκαφος του Κέντρου Υποθαλάσσιων Ερευνών μεταξύ Καρδάμαινας Κω και Νισύρου.

«Τσουνάμι»! Aπαρτίζεται από τις Ιαπωνικές επί μέρους λέξεις «τσου», που σημαίνει λιμάνι και «νάμι» πού σημαίνει κύμα, υποδηλώνοντας έτσι το λιμανίσιο κύμα. Το όνομα υιοθετήθηκε γενικώς από το 1963 από διεθνές επιστημονικό συνέδριο προς τιμήν των Ιαπώνων που τόσο υποφέρουν απ' το φαινόμενο αυτό.

Το τσουνάμι είναι αποτέλεσμα της απότομης ανατάραξης του πυθμένα της θάλασσας, που παρατηρείται κατά μήκος υποθαλάσσιων ρηγμάτων μετά από ένα μεγάλο σεισμό. Τα κύματα που δημιουργούνται είναι καταστρεπτικά γιατί έχουν ταχύτητα που μπορεί να φτάσει τα 700 χιλιόμετρα την ώρα, ενώ η απόσταση της κορυφής ενός κύματος από την άλλη είναι 60 χιλιόμετρα. Περιέργως στην ανοικτή θάλασσα το ύψος των κυμάτων δεν υπερβαίνει τα 1 με 2 μέτρα, ενώ στις ρηχές παράκτιες περιοχές η ταχύτητά τους μειώνεται και το ύψος τους φθάνει τα 25 μέτρα.

Στην αρχή η στάθμη της θάλασσας στην ακτή κατεβαίνει 7-10 μέτρα μέσα σε δέκα λεπτά της ώρας με αποτέλεσμα τα ψάρια να σπαρταρούν στον πυθμένα. Σε ανάλογο φαινόμενο το 1923 στην περιοχή Hilo η θάλασσα αποτραβήχτηκε 50 μέτρα προς τα πίσω. Οι κάτοικοι έτρεξαν να μαζέψουν τα ψάρια με αποτέλεσμα ένα κύμα τσουνάμι, ύψους 20 μέτρων και ταχύτητας πάνω από 100 χιλιόμετρα, να τους πνίξει.

Αξιοσημείωτο είναι ότι για το τσουνάμι υπάρχει αναφορά και στην Αγία Γραφή:
Όταν οι Φαραώ κυνηγούσαν τους Ισραηλίτες άνοιξε η Ερυθρά Θάλασσα και την πέρασαν κατευθυνόμενοι προς τη Γη της Επαγγελίας. Από τα πιο μεγάλα και δυνατά τσουνάμι στην ιστορία αποδίδεται αυτό που συνέβη στην έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας (Σαντορίνη).

Επίσης η Κως είχε πληγεί από τσουνάμι το 554 μ.Χ. επί βασιλείας Ιουστινιανού. Επίκεντρο του σεισμού τότε ήταν ο υποθαλάσσιος χώρος μεταξύ Κω και Αλικαρνασσού (Μποντρούμ). Το γεγονός περιγράφει παραστατικά ο Αγαθίας ο Σχολαστικός στην ιστορία του.

Πολλοί αρχαίοι πολιτισμοί εικάζεται ότι εξαφανίστηκαν λόγω των κυμάτων αυτών. Ανάμεσά τους ίσως είναι και ο Μινωικός.

Το πρώτο καταγεγραμμένο ιστορικά τσουνάμι συνέβη στην παράκτια Συρία κατά το 2000 π.Χ. Στην Ελλάδα το παλαιότερο είναι αυτό πού κατέστρεψε τον Περσικό στόλο στην Ποτίδαια τής Χαλκιδικής το 479 π.Χ.

Επίσης πολύ σημαντικό είναι αυτό πού έπληξε την Αλεξάνδρεια τον Ιούλιο τού 365 μ.Χ. και προκλήθηκε από σεισμό μεγέθους 8.2 τής κλίμακας Ρίχτερ. Ο αριθμός των θυμάτων ανήλθε στους 50.000 νεκρούς. Τέλος το πλέον πρόσφατο είναι αυτό πού ακολούθησε τον σεισμό της Τουρκίας τον Αύγουστο το 1999, οπότε προέκυψε κύμα πού έπληξε τις παράκτιες περιοχές της θάλασσας τού Μαρμαρά.

«Ο κίνδυνος από τα τσουνάμι, δηλαδή τα παλιρροϊκά κύματα που προκαλούν οι ισχυροί υποθαλάσσιοι σεισμοί, είναι στο Νότιο Αιγαίο και ιδιαίτερα στην περιοχή της Ρόδου πολύ σημαντικός και γι' αυτό πρέπει να μελετηθεί με ιδιαίτερη προσοχή, ώστε να ληφθούν τα κατάλληλα προληπτικά μέσα», υποστηρίζει ο δρ Γεράσιμος Παπαδόπουλος, διευθυντής Ερευνών στο Γεωδυναμικό Ινστιτούτο του Εθνικού Αστεροσκοπείου.

Πάντως ιδιαίτερη αναφορά στο θέμα έγινε κατά τη διάρκεια του 5ου Πανελλήνιου Συνεδρίου Περιβάλλοντος που διοργάνωσε στη Ρόδο η Ένωση Ελλήνων Φυσικών (1- 3 Νοεμβρίου 2002). Ήδη επιστήμονες του Γεωδυναμικού Ινστιτούτου Αθηνών, ύστερα από αποδελτίωση όλων των ιστορικών στοιχείων από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, εκπονούν πρότυπη μελέτη με σκοπό την προστασία της Ρόδου από τα τσουνάμι.

Να προσθέσουμε ότι στις 24 Μαρτίου 2002, ισχυρό τοπικό κύμα που προκλήθηκε όχι από σεισμό, αλλά πιθανώς από υποβρύχια κατολίσθηση, σάρωσε την ακτογραμμή της πόλης της Ρόδου, προκαλώντας σημαντικές υλικές ζημιές. Όπως υποστηρίζουν οι επιστήμονες, εάν αυτό συνέβαινε σε περίοδο τουριστικής αιχμής οι αρνητικές συνέπειες θα ήταν πολλαπλάσιες.

Ο έμπειρος επιστήμονας Γ. Παπαδόπουλος ανέφερε ότι τα Δωδεκάνησα είναι περιοχή με υψηλή σεισμικότητα, αφού το ελληνικό τόξο εκτείνεται δυτικά της Πελοποννήσου και συνεχίζεται νότια της Ρόδου, ενώ στην ευρύτερη περιοχή της Καρπάθου στον υποθαλάσσιο χώρο συναντώνται και συγκρούονται η Αφρικανική με την Ευρασιατική πλάκα.

Συνήθως οι άνθρωποι πιστεύουν ότι είναι πιο ασφαλείς κοντά στο κύμα που δεν υπάρχουν κτίρια γι αυτό καταφεύγουν εκεί μετά από σεισμό. Είναι λάθος. Επικίνδυνες περιοχές θεωρούνται οι πιο ανεπτυγμένες και πυκνοκατοικημένες. Γι αυτό οι αρχές κάθε περιοχής οφείλουν να ενημερώνουν τους πολίτες για τον κίνδυνο και να απομακρύνουν τους ανθρώπους από τις παραλίες μετά από έναν ισχυρό σεισμό.

(Υ.Γ. Το παραπάνω άρθρο μου δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά Δεκέμβριο του 2002, ενώ τον Απρίλιο του 2002 είχα αναρτήσει στο Διαδίκτυο (στο enlefkotv και στους Aegean Times) άρθρο με τίτλο "Ανησυχεί η επιστημονική ομάδα για το ηφαίστειο στη Νίσυρο - Kάνει λόγο ακόμη και για κύματα "Τσουνάμι".
Τότε τα άρθρα αυτά από κάποιους είχαν χαρακτηρισθεί υπερβολικά, όμως τα τελευταία χρόνια μας έχουν αντιγράψει ουκ ολίγοι...).

Σημαντική ανακάλυψη στη Λαοδικεία

Οι αρχαιολόγοι έφεραν στο φως την πλούσια ιστορική κληρονομιά της Λαοδικείας, που είναι η δεύτερη μεγαλύτερη αρχαία πόλη στην Τουρκία μετά την Έφεσο.
Πρόκειται για την «Εκκλησία του Τίμιου Σταυρού» που ανακαλύφθηκε στις ανασκαφές που γίνονται στην αρχαία Λαοδικεία, που βρίσκεται στο σημερινό Denizli και είναι μια από τις επτά εκκλησίες που αναφέρονται στη Βίβλο, στο βιβλίο της Αποκάλυψης.
Το βαπτιστήρι που βρίσκεται μέσα στην εκκλησία, μεγάλο μέρος του οποίου διατηρεί την αυθεντικότητα του, θεωρείται ένα από τα αρχαιότερα και τα συναρπαστικότερα του χριστιανικού κόσμου.
Οι ανασκαφές συνεχίζονται στην αρχαία πόλη που χρονολογείται πριν από 2.500 χρόνια.

Η επανένταξη της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα

Είναι μια καλή ευκαιρία τέτοιες μέρες να γίνεται μια αναζωπύρωση της εθνικής μνήμης του παρελθόντος. Είναι όμως και μια ευκαιρία να τιμήσουμε όσους αγωνίσθηκαν για την εθνική μας υπόθεση. Εξ άλλου κοντά στις πτώσεις πρέπει να θυμόμαστε και τις ανατάσεις. Ευκαιρία λοιπόν αυτές οι εθνικές μνήμες να αποτελέσουν και επετείους εθνικής αυτογνωσίας.

Το περασμένο καλοκαίρι βρέθηκα στους Βαρβάρους της Κρήτης, το χωριό απ’ όπου κατάγεται ο Έλληνας διανοητής και λογοτέχνης Νίκος Καζαντζάκης. Έκανα ένα ευλαβικό προσκύνημα στη Μεγαλόνησο για να διαπιστώσω από κοντά το μέγεθος της αξίας και τη μοναδικότητα της. Και με την ευκαιρία εκείνου του οδοιπορικού αξίζει να θυμηθούμε αυτό που έγραψε ο Νίκος Καζαντζάκης πριν πάρει από το ταπεινό Ηράκλειο το δρόμο προς την Αιωνιότητα: “Κρατώ ολόκληρη την Ελλάδα κάτω από τα βλέφαρα μου”.

“Τίποτα θαρρώ δε μου λείπει. Έχω μονάχα την αγιάτρευτη αγωνία της Ελλάδας, που θέλουν να τη γκρεμίσουν. Μα αυτή είναι αιώνια. Το ξέρω καλά και θα βγει κι από τη δοκιμασία αυτή γιγαντωμένη. Ποτέ δεν είχα τόση πίστη κι εμπιστοσύνη στη ράτσα μας όπως τώρα”.

Ο λόγος αυτός του Νίκου Καζαντζάκη, ένας λόγος εναγώνιος για την τύχη της Ελλάδος και του Ελληνισμού, διατηρεί την επικαιρότητα του σε ολόκληρη την περίοδο της νεότερης ιστορίας του Ελληνισμού μέχρι και σήμερα. Ζώντας τέσσερις χιλιάδες χρόνια υπό την αδιάκοπη αμφισβήτηση των ορίων μας και μένοντας κατά καιρούς, ακόμη και χωρίς κρατική υπόσταση, ο Ελληνισμός επιμένει να ΖΕΙ και να ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ. Μόνο που ολοένα και πιο έντονα ο Νεοέλληνας σήμερα νοιώθει να πλανιέται παντού “η αγιάτρευτη αγωνία της Ελλάδος που θέλουν να τη γκρεμίσουν”.

Εμείς όμως επιμένουμε και αναζητούμε με την ίδια αγωνία τους όρους πίστης του Καζαντζάκη, αυτούς που μνημονεύσαμε πριν, ώστε η Ελλάδα να βγει κι από αυτή τη δοκιμασία γιγαντωμένη.

Η ιστορία δεν είναι βιβλίο που κλείνει. Γράφεται κάθε μέρα. Στην αναζήτηση αυτού του βιβλίου βρίσκεται η σημερινή μας επέτειος. Ελάτε μαζί μας να βρεθούμε στην αναζήτηση του μεγαλείου των ραγιάδων, που αποφάσισαν να πολεμήσουν “για την Χριστού την πίστη την Αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία” γκρεμίζοντας την μεγαλύτερη Αυτοκρατορία της εποχής.

Αγία Λαύρα, 25η Μαρτίου 1821. Το λάβαρο υψώνεται και ο δρόμος δεν έχει επιστροφή. Οι Σπαρτιάτες έλεγαν “Η ταν η επί τας”. Οι Μανιάτες, οι Μωραίτες, οι Σουλιώτες, οι Ρουμελιώτες, οι Υδραίοι, οι Ψαριανοί είπαν “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ η ΘΑΝΑΤΟΣ”.
Η εθνική συνείδηση μετά 400 χρόνια σκλαβιάς δεν έχει σβήσει. Η Φιλική Εταιρία απλώς όρκισε το Έθνος στην υποχρέωσή του. Και στο πρώτο κάλεσμα τα παλικάρια του Ιερού Λόχου πέφτουν μέχρι το τελευταίο.

Είναι γνωστό και παραδεδεγμένο στη συνείδηση όλων μας ότι το 1821 υπήρξε η αρχή και η αφετηρία του νεότερου Ελληνισμού. Αφετηρία φορτωμένη με μνήμες και προκαταβολές για το μέλλον του Γένους και του Έθνους μας. Το Γένος των Ελλήνων, ύστερα από το 1453, ήταν ταπεινωμένο στη σκλαβιά τεσσάρων αιώνων. Και αφού έμεινε σιωπηλό και πονεμένο επί 400 χρόνια, το 1821 τινάχθηκε σαν ηφαίστειο. Και από τη λάβα και τη λαύρα αυτού του ηφαιστείου φτιάχτηκε ο νέος Ελληνισμός.

Πριν όμως φτιαχτεί ο νέος ελληνισμός, που άπλωσε τα σύνορα του στα προγονικά χώματα και πήρε τη θέση του στην τάξη των λαών και των εθνών του νεώτερου κόσμου, προηγήθηκε ο αγώνας της Ανεξαρτησίας.

Στα ταξίδια μου στη Βιέννη, κάνω βόλτες εκεί όπου ανθούσε και ευημερούσε μια μεγάλη παροικία όπως την έλεγαν τότε “η των Γραικών πραματευτάδων”. Στην Αυστρία επίσης είχα και μια συνάντηση με τον Μητροπολίτη Μιχαήλ, που τον πρωτογνώρισα όταν χοροστάτησε στην ενθρόνιση του ροδίτη Μητροπολίτη Σπυρίδωνα, στον Άγιο Γεώργιο Βενετίας.

Ο Μητροπολίτης Μιχαήλ μου μίλησε για τους δασκάλους του Γένους, που με κορυφαίο τον Ρήγα Φεραίο συνετέλεσαν τα μέγιστα στην αφύπνιση του Ελληνισμού. Ο Βελεστινλής υποστήριζε ολόθερμα τα γράμματα και πίστευε ότι με τα βιβλία μπορούν να μεταδοθούν οι επαναστατικές ιδέες. Το 1797 τύπωσε δυο βιβλία στη Βιέννη. Μια μαρμάρινη πλάκα με τη μορφή του μας θυμίζει ότι στην Αυστριακή πρωτεύουσα τυπώθηκε η μοιραία επαναστατική προκήρυξη, που έγινε αιτία για τη σύλληψη και το θάνατο του. Αυτή η προκήρυξη τυπώθηκε μυστικά μέσα σε δυο νύχτες στον αριθμό ρεκόρ για εκείνη την εποχή των 3.400 αντιτύπων. Ήταν ένα τετρασέλιδο, μεγάλου σχήματος που αρχίζει με το σύνθημα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ- ΙΣΟΤΙΜΙΑ- ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ. Ακολουθεί μια εμπνευσμένη έκκληση για αγώνα. Συνεχίζει με το Σύνταγμα του νέου Πολιτεύματος και τελειώνει με τον θρυλικό θούριο “ως πότε παλληκάρια θα ζούμε στη σκλαβιά”...

Η σημαντικότερη όμως έκδοση του Ρ. Φεραίου ήταν η “Μεγάλη Χάρτα της Ελλάδος” ένα κατ' εξοχήν πρωτότυπο έργο, μια πατριδογνωστική εγκυκλοπαίδεια με πλήθος πληροφορίες και κάθε τι που μπορούσε να ζωντανέψει με τρόπο παραστατικό το όραμα Ελληνισμός. Αυτά εν συντομία από την Βιέννη για τον διαφωτιστή του υπόδουλου ελληνικού λαού Ρήγα Φεραίο, που θα μπορούσαμε να τον χαρακτηρίσουμε φιλόσοφο και μόνο αν θυμηθούμε αυτό που είπε, ότι δηλαδή “όποιος συλλογάται ελεύθερα, συλλογάται καλά”.

Ενώ όμως αυτά συνέβαιναν στη Βιέννη, την μεγάλη παροικία των Γραικών πραματευτάδων, όπως την έλεγαν τότε, ας έρθουμε στα καθ ημάς, για να δούμε το κλίμα που επικρατούσε εκείνη την εποχή εδώ στην περιοχή μας:

Η Ρόδος με την τουρκική κατάκτηση του 1522 έμεινε υπόδουλη τέσσερις ολόκληρους αιώνες έως το 1912. Μέσα στην πόλη του κάστρου δεν είχαν δικαίωμα να κατοικήσουν Έλληνες, αλλά μόνον οι Τούρκοι που πήραν από τους ντόπιους όλα τα κτίρια και τα σπίτια. Οι ροδίτες που διώχτηκαν από το κάστρο πήραν την άδεια να εγκατασταθούν έξω από αυτό, στη θέση που είναι οι σημερινές συνοικίες, τα “μαράσια” όπως τα είπαν. Οι πρώτοι διοικητές της Ρόδου ήταν στρατιωτικοί. Αργότερα έγιναν τα βιλαέτια, που ήταν μεγάλοι νομοί με διοικητή τον βαλή και υποδιαιρούνταν στα σαντζάκ και τους καζάδες. Η Ρόδος ήταν πρωτεύουσα βιλαετιού και υπάγεται στη δικαιοδοσία του “Καπουδάν πασά”, δηλαδή του μεγάλου ναυάρχου, που ήταν και υπουργός Ναυτικών του σουλτάνου.

Ο λαός της Ρόδου πάντα περίμενε με καρτερία την ημέρα που θα λυτρωνόταν από τα δεσμά της δουλείας. Την ώρα που η απελπισία των σκλαβωμένων Ελλήνων έγινε ελπίδα και μυήθηκαν στη Φιλική Εταιρία, η παράδοση λέει πως στη Ρόδο τον Απρίλιο του 1820, ένας απεσταλμένος της Φιλικής Εταιρίας, ντυμένος σαν καλόγηρος ήρθε στο νησί από την Κωνσταντινούπολη και πήγε αμέσως στη Μητρόπολη, όπου φιλοξενήθηκε από τον μητροπολίτη Ρόδου Αγάπιο.

Ο Αγάπιος και οι άλλοι προύχοντες της Ρόδου μυήθηκαν και έγιναν μέλη της Φιλικής Εταιρίας. Κι ενώ περίμεναν το σύνθημα για να κάνουν το καθήκον τους, το κίνημα προδόθηκε από ένα παλιό μέλος της Φιλικής με το όνομα Ασημάκης. Αμέσως έπιασαν και φυλάκισαν όλους τους προύχοντες. Ανάμεσα τους ήταν ο μητροπολίτης Αγάπιος, ο Μανόλης Καστρίτσιος, ο Γιάννης Καζούλλης, ο εφημέριος της Αγίας Αναστασίας παπα-Μανόλης, ο Απόστολος Βλαστός, ο Φιλιππάκης Δημητρίου, ο Βασίλειος Ζαχαρίας και άλλοι.

Την εποχή που στον αγώνα κυριαρχεί σ όλα τα Δωδεκάνησα ο όρκος “Είτε θάνατος, είτε λευτεριά” η Κάσος έχει ήδη προσχωρήσει με 84 σκάφη. Για την απελευθέρωση της Ρόδου γίνεται μια κίνηση από τους ροδίτες, που βρίσκονται στο ελεύθερο κράτος. Είχε συσταθεί μια επιτροπή στη Σύρο με σκοπό να κάνουν κίνημα στη Ρόδο και ζητούν την έγκριση του Καποδίστρια, στις 10 Ιανουαρίου 1928. Την εποχή εκείνη έμεναν στη Ρόδο μόνο 30.000 κάτοικοι, κυρίως γεωργοί, ναύτες και μαραγκοί, ενώ οι Τούρκοι είχαν 2.000 στρατό, 150 κανόνια, διατηρούσαν τείχη ισχυρά και υπήρχε ναυπηγείο του σουλτάνου. Με την ανακήρυξη του νέου Ελληνικού Κράτους μετά την Επανάσταση του 1821 η Ρόδος, όπως και η Κως εξακολουθούν να κυβερνώνται σαν τουρκικές επαρχίες, όπως και πριν από τον μεγάλο ξεσηκωμό του Γένους. Στην κατάσταση αυτή έμειναν τα Δωδεκάνησα όλο τον 19ο αιώνα έως το 1912.

Στο σημείο αυτό να πούμε, εν τάχει, πως δόθηκαν τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα, μετά την ιταλική κατοχή. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι οι Ρώσοι και ο Στάλιν βοήθησαν να δοθούν τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα, ενώ την ίδια στιγμή οι Εγγλέζοι ήθελαν να τα προσφέρουν δώρο στην Τουρκία για να βγει στο πλευρό τους στον πόλεμο.

Σε τηλεοπτική εκπομπή μου το 1992 είχα παρουσιάσει αντίγραφο επιστολής του Αμερικανού υπουργού εξωτερικών Τζέημς Μπερνς, επιστολή με ημερομηνία 26 Φεβρουαρίου 1954, προς τον τότε πρόεδρο των εν Αμερική Δωδεκανησίων, καθηγητή του Κολούμπια Εμμανουήλ Αθανασιάδη. Στην επιστολή αυτή ο τότε αμερικανός υπουργός εξωτερικών γράφει μεταξύ των άλλων:

"είχα προσπαθήσει ανεπιτυχώς σε πολλές περιπτώσεις στο Λονδίνο και αργότερα στο Παρίσι να πείσω τον κ. Μολότωφ (υπουργό εξωτερικών της Ε.Σ.Σ.Δ.) να συμφωνήσει με την πρόταση μου σχετικά με το Δωδεκανησιακό ζήτημα. Στις 27 Ιουνίου 1946 καταλήξαμε σε συμφωνία. Οι σημειώσεις μου δείχνουν ότι αφού είχαμε τελικά συμφωνήσει σε ένα -δύο θέματα είπα πως «θα έπρεπε να το κάνουμε αυτό ένα καλό απόγευμα με τη διευθέτηση του θέματος των Δωδεκανήσων». Ο κ. Μολότωφ απάντησε ότι δεν είχε αντίρρηση στην πρόταση μου. Ο κ.Μπέβιν (Βρετανός υπουργός εξωτερικών) θέλησε να διευκρινίσει αν ο κ .Μολότωφ εννοούσε ότι συμφωνεί να δοθούν τα νησιά στην Ελλάδα. Ο κ.Μολότωφ είπε ναι, συμφωνεί. Οι σημειώσεις μου δείχνουν ότι ζήτησα “ένα -δυο λεπτά για να συνέλθω” (απ την ευχάριστη έκπληξη)”.

Αυτά γράφει σε επιστολή του ο τότε αμερικανός υπουργός εξωτερικών, μια επιστολή που δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες, αφού μάλιστα μέχρι τώρα δεν παρουσιάσθηκε στη δημοσιότητα κάποιο άλλο στοιχείο που να στηρίζει τον ισχυρισμό ότι ο Στάλιν ήταν αυτός που έδωσε τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα.

Η 7η Μαρτίου ως γνωστόν είναι η μέρα που το ελληνικό Κοινοβούλιο με το Νόμο 423/1947 επικύρωσε τη συνθήκη Ειρήνης της 10ης Φεβρουαρίου 1947, που επιδίκασε τη Δωδεκάνησο στην Ελλάδα. Βέβαια η Δωδεκάνησος ήταν και από πριν Ελλάδα. Ήταν πάντα Ελλάδα. Αρκεί να πούμε ότι επί γενικού πληθυσμού 150.000 κατοίκων, οι Έλληνες ήταν 143.500. Κι ήταν Έλληνες παλιοί, ριζωμένοι εδώ επί αιώνες. Από την εποχή που οι ναύτες της Ρόδου, της Σύμης, της Πάτμου και της Καλύμνου μετείχαν στον Τρωϊκό πόλεμο κατά τον Όμηρο. Από τότε που κτίσθηκε ο ναός της Λινδίας Αθηνάς στο νησί μας και ήταν η μητέρα των άλλων Ακροπόλεων.

Εξ άλλου ήταν Έλληνες οι Δωδεκανήσιοι από τότε που υπάρχει ο πρώτος νόμος των θαλασσών, ο Ναυτικός Κώδικας της Ρόδου κι από τότε που στήθηκε ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου ο Κολοσσός. Έλληνες ήταν οι Δωδεκανήσιοι από τότε που αποτυπωνόταν ο ανθρώπινος πόνος στο άγαλμα του Λαοκόοντα.

Κατακτητές, πειρατές, σταυροφόροι, Ενετοί, Φράγκοι, οθωμανοί, άρπαγες, όπως ο Κάσσιος ο οποίος λεηλάτησε την Ρόδο κι μετέφερε στη Ρώμη όλους τους θησαυρούς της, αλλά και οι Ιππότες, με τα Τάγματα των Ιωαννιτών κατέστρεψαν από τα θεμέλια την Ρόδο και καταταλαιπώρησαν τους ροδίτες. Όμως, η σκληρών αιώνων δουλεία δεν κατόρθωσε να αλλάξει τη μορφή, αλλά και το εθνικό φρόνημα του Ελληνισμού των Δωδεκανησίων.

Με την ευκαιρία όμως που μιλάμε για στιγμές που είναι αφιερωμένες στην εθνική μας ταυτότητα να μη παραλείψουμε να αναφερθούμε και στη σημασία της επετείου της 31ης Μαρτίου, μια επέτειο που οι περισσότεροι την έχουμε ξεχάσει.

Στις 31 Μαρτίου 1947 έγινε το όνειρο πραγματικότητα, αφού στις 12 το μεσημέρι οι συμπολίτες μας έζησαν τη συγκλονιστική στιγμή που υψώθηκε η ελληνική σημαία στο Διοικητήριο, ενώ ταυτόχρονα κατέβαινε η Αγγλική σημαία, ένδειξη ότι τα δεινά της ξένης κατοχής τέλειωσαν. Είναι πολύ σπουδαία αυτή η μέρα γιατί 31 Μαρτίου ο Βρετανός διοικητής Πάρκερ παρέδωσε την στρατιωτική διοίκηση της Δωδεκανήσου στον Έλληνα στρατιωτικό διοικητή αντιναύαρχο Περικλή Ιωαννίδη. Ίσως τη συγχέουμε την 31η Μαρτίου και την ξεχνάμε γιατί ημερολογιακά είναι πολύ κοντά στην 7η Μαρτίου...

Ο Μάρτιος λοιπόν είναι ο μήνας των εθνικών επετείων για τη Δωδεκάνησο. Είναι ο μήνας που μας κάνει να θυμόμαστε όλους εκείνους που αγωνίσθηκαν για την εθνική μας υπόθεση. Είναι όμως και ο μήνας που έρχεται να μας θυμίσει ότι χρειαζόμαστε κυρίως φρόνημα και αίσθηση πατρίδας. Άμεση αίσθηση ότι η βραχονησίδες στα Δωδεκάνησα είναι εξ ίσου Ελλάδα όσο και η πλατεία Συντάγματος.
(Υ.Γ. Το άρθρο μου αυτό, με μικρές αλλαγές, δημοσιεύθηκε τον Μάρτιο του 1993).

Αποκριές στη Ρόδο του Μεσοπολέμου

Ανέκαθεν η Ρόδος στα χωριά, τα μαράσια και την πόλη, γλεντούσε και χόρευε πολύ την Αποκριά. Οι παλιοί θυμούνται με νοσταλγία τις χοροεσπερίδες του Διαγόρα, της Εργάνης Αθηνάς και της Προόδου Νεοχωρίου. Επίσης θυμούνται τον μεγάλο επίσημο χορό του Καρναβαλιού, που τον έλεγαν Μπάλλο ιν Μάσκερα και γινόταν στο υπερπολυτελές Αλμπέργκο ντέλλε Ρόζε.

Εκεί που είναι σήμερα το Καζίνο, η αριστοκρατία του νησιού, οι στρατιωτικοί και πολλοί αξιωματούχοι με τις οικογένειές τους ξεφάντωναν μέχρι το πρωί με αποκριάτικες στολές, πανάκριβες τουαλέτες και χρωματιστές μάσκες, χορεύοντας υπό τους ήχους της περίφημης ορχήστρας των μαέστρων Αλμπεργιέτι και Βένγκους.

Στο Νιοχώρι το αποκορύφωμα της Αποκριάς εκτός από τις παρδαλές καμουζέλες δινόντουσαν λαϊκοί χοροί στα σταυροδρόμια και τις πλατειούλες, όπως το Γαϊτανάκι στο ρυθμό του βαλς και της Μαζούρκας και ο Αρκουδιάρικος χορός με μια αλυσοδεμένη καμουζέλα- αρκούδα που χοροπηδούσε στους χτύπους του τσιγγάνικου ντεφιού.
Οι παλαιότεροι θυμούνται ένα σατυρικό τροβαδούρο τον Φιλήμονα Πατσάκη που είχε το ταλέντο να σκαρώνει εύθυμα στιχάκια για τη ζωή του Νιοχωριού, στιχάκια εύθυμα που τα τραγουδούσε με την κιθάρα του στις ταβέρνες.
Ένας άλλος λαϊκός στιχουργός της εποχής του Μεσοπολέμου ήταν ο πραματευτής Μιχάλης Καμπανάς.
Άλλος ονομαστός τύπος της εποχής ήταν ο παπουτσής Τάσος Φωτεινός. Αυτός την Αποκριά φορούσε καλογερίστικο ράσο και πετραχήλι, καθόταν ανάποδα σ ένα κουτσό γάϊδαρο και μοίραζε στον κόσμο συγχωροχάρτια με ύφος του Πάπα του Βατικανού.
Άλλοι τύποι που άφησαν εποχή τις Αποκριές του Μεσοπολέμου ήταν κάποιος Γιάβας που έκανε το Σαρλώ, ο Σπύρος Κούρος που υποδύονταν τον οβριό παλιατζή, ο Μανώλος Πηδηχτάκης που μασκαρεύονταν σαν ασπροντυμένη γκαστρωμένη νύφη με μουστάκι, ο Μιχάλης του Νούμερο ξυπόλητος με κελεμπία και αράπικο φέσι, ο Παναγιώτης Ζήζικας με τρύπιο κανοκιάλι και στολή ναυάρχου.

Στο Νιοχώρι έμεναν κι αρκετοί Σμυρνιοί. Από αυτούς ο πιο γουστόζικος τύπος ήταν ο Ματέο Ντιλέρνια, ελαιοχρωματιστής, που ντυνόταν βυζανιάρικο μωρό με άσπρη σκούφια, δαντελένια σαλιαρίστρα με μια μπουκάλα ούζο για μπιμπερό, μέσα σε μωρουδιακό καροτσάκι που το έσερνε μια μουστακαλού νταντά.
Ένας σπουδαίος πραματευτής εξειδικευμένος στα αποκριάτικα ήταν ο Στέλιος Γιαπανάς από το Καστελλόριζο. Είχε ένα καροτσάκι που τέτοιες μέρες το φόρτωνε με καπέλα, μάσκες, χαρτοπόλεμο και τσαμπούνες.

Ωραίες εποχές! Με τις καμουζέλες να κατεβαίνουν από τα Πάνω Μαράσια, παρέες να κουτσοπίνουν και να αστειεύονται, κανταδόροι με κιθάρες και μαντολίνα να τραγουδούν το Μπάρμπα Γιάννη τον Κανατά.

Να μη παραλείψουμε κι αυτούς που κατέβαιναν από τα χωριά. Οι Τριαντενοί ήταν εκείνα τα χρόνια φημισμένοι γαλατάδες και καβάλα στα ποδήλατα μοίραζαν το γάλα. Τις Αποκριές ερχόντουσαν στη Ρόδο μασκαρεμένοι με μακριά μαύρα σώβρακα και φορούσαν κουκούλες σαν διάβολοι με κέρατα και μακριά ουρά και φοβέριζαν τα παιδιά και τις γυναίκες.

Στην περίοδο της κατοχής οι Αποκριές έδιναν την ευκαιρία να πάρει η γιορτή και την εθνική της διάσταση. Παρά την παρακολούθηση των καραμπινιέρων αρκετοί νέοι τους αψηφούσαν και ντυνόντουσαν τσολιάδες. Οι παλιοί θα θυμούνται τον Γιάννη Καλλιγά, που όπως έλεγαν ήταν το πιο δυνατό παλληκάρι της εποχής. Αυτός λοιπόν με φουστανέλα και γιαταγάνι γυρνούσε επιδεικτικά όλα τα μαράσια, ενώ ο κόσμος τον καμάρωνε και τον χειροκροτούσε.

Όλες αυτές οι καμουζέλες τραβούσαν προς το τέρμα της Καμάρας του Νιοχωριού έξω από το σπίτι του Σταυρινίδη στον Πάνω Γυαλό, όπου ξεφάντωναν τόσο πολύ που το πρωί της Καθαρής Δευτέρας ο δρόμος έμοιαζε πολύχρωμο μωσαϊκό από τον χαρτοπόλεμο.

Νταϊάνα, το άδοξος τέλος ενός παραμυθιού

Τα αληθινά λαϊκά είδωλα, όπως και οι ήρωες των παραμυθιών, γίνονται γνωστά μόνο με το μικρό τους όνομα. Αν σας πω Μίκης π.χ. ξέρετε πως εννοώ τον Θεοδωράκη. Θέλω να πω ότι υπάρχουν μερικά πρόσωπα όπως η Χιονάτη, η Εβίτα, η Αλίκη, ο Μίκης που αρκεί το μικρό τους όνομα, χωρίς τίτλους και επώνυμα, να αποκαταστήσει την οικειότητα και να ταυτισθεί με πρόσωπα γνωστότατα σε όλους μας.

Μια φορά λοιπόν κι έναν καιρό η για ν ακριβολογούμε μια φορά κι ένα βράδυ του 1981 η Νταϊάνα ξεκίνησε την καριέρα της ως Νταϊάνα Σπένσερ, συνέχισε ως Λαίδη Ντι, μετά έγινε πριγκίπισσα Νταϊάνα και τέλος έφυγε από τη ζωή κι από το παραμύθι, έτσι απλά ως Νταϊάνα. Την ώρα που η θλιμμένη πριγκίπισσα έκανε αγώνα για τις νάρκες, η ίδια πάτησε τη χειρότερη νάρκη, τη νάρκη της αθρωποφάγας αγοράς των δήθεν ειδήσεων.

Στο σημείο αυτό, πριν μιλήσουμε για τους κερδισμένους και τους χαμένους από τον τραγικό χαμό της πριγκίπισσας της Ουαλίας, ας δούμε τις ημερομηνίες της ζωής της, μιας ζωής που μοιάζει σαν παραμύθι...

1η Ιουλίου 1961: Η Νταϊάνα Σπένσερ γεννιέται στο Σάντριγχαμ. Ο πατέρας της, Εντουαρτ Τζον Σπένσερ, είναι ακόλουθος της Αυλής.

1969: Οι γονείς της παίρνουν διαζύγιο. Η μητέρα της, Φράνσις, εγκαταλείπει το σύζυγό της το 1964, για χάρη του Πήτερ Σαντ Κιντ.

1977: Η Νταϊάνα ξανασυναντάει τον Κάρολο, ύστερα από πολλά χρόνια. Από τότε υπήρξαν παιδικοί φίλοι, ενώ η αδελφή της Σάρα έχει ήδη ερωτική σχέση με τον Κάρολο. Η οικογένειά της προόριζε τη Νταϊάνα για έναν άλλο πρίγκιπα, τον Ανδρέα, αδελφό του Κάρολου.

1078: Επιστρέφει στο Λονδίνο και από το 1979 έως το 1981 εργάζεται ως νηπιαγωγός. Εν τω μεταξύ η αδελφή της χώρισε με τον Κάρολο και έκανε δήλωση στον βρετανικό Τύπο ότι δεν ήθελε να παντρευτεί τον πρίγκιπα επειδή είχε εκνευριστεί με την ασταθή και υπεροπτική συμπεριφορά του.

24 Φεβρουαρίου 1981: Αρραβωνιάζεται τον πρίγκιπα.

29 Ιουλίου 1981: Γίνεται ο πριγκιπικός γάμος του αιώνα στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Παύλου. Περισσότεροι από 750 εκατομμ. τηλεθεατές παρακολούθησαν την τελετή από τις τηλεοράσεις σε 70 χώρες.

21 Ιουνίου 1982: Γεννιέται ο πρώτος τους γιός Ουίλλιαμ. Η ευτυχία ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο της Νταϊάνα, μέχρι που λίγους μήνες μετά, άκουσε τυχαία μια τηλεφωνική συνομιλία του Κάρολου με την Καμίλα, που της έλεγε “Ο,τι κι αν γίνει θα σ αγαπώ για πάντα”.

15 Σεπτεμβρίου 1984 γεννήθηκε ο δεύτερος γιός της Χάρι. Ο σύζυγος της όμως ήθελε κορίτσι. Οταν το έμαθε δυσαρεστήθηκε και λίγη ώρα αργότερα έφυγε για να παίξει γκόλφ.

1985: Κυκλοφορούν φήμες για καυγάδες. Η Νταϊάνα από τον Οκτώβριο αρχίζει τις προσπάθειες για την προβολή της δημόσιας εικόνας της, καθώς αντιλαμβάνεται ότι ο γάμος της περνάει σοβαρή κρίση.

Ιούνιος 1992: Ο Αντριου Μόρτον εκδίδει βιβλίο για τη Νταϊάνα, με σοβαρές αποκαλύψεις, όπως ότι ο Κάρολος την ειρωνεύτηκε ως “στρουμπουλή”, όταν πήγε να την αγκαλιάσει λίγες μέρες πριν το γάμο και ότι η Νταϊάνα τριών μηνών έγκυος έπεσε επίτηδες από την σκάλα του ανακτόρου για να τραβήξει την προσοχή του πρίγκιπα που ετοιμαζόταν ένα απόγευμα να πάει για ιππασία.

9 Δεκεμβρίου 1992: Ο Τζον Μέϊτζορ, τότε πρωθυπουργός της Αγγλίας, αναγγέλει τη διάσταση του πριγκιπικού ζευγαριού.

1993: Ο βρετανικός Τύπος δημοσιεύει απομαγνητοφωνημένες τηλεφωνικές συνομιλίες της Νταϊάνα με το φίλο της Τζέϊμς Γκίμπλεϊ, και του Κάρολου με τη Καμίλα Πάρκερ-Μπόουλς.

Ιούνιος 1994: Ο πρίγκιπας Κάρολος σε τηλεοπτική του συνέντευξη παραδέχεται ότι δεν ήταν πιστός στη σύζυγό του, αλλά αποφεύγει να κατονομάσει τη γυναίκα με την οποία είχε σχέσεις. Τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου κυκλοφορεί το βιβλίο της Αν Πάστερνακ με τίτλο ΜΙΑ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΗ ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ, στο οποίο αποκαλύπτεται η ερωτική σχέση της Νταϊάνα με τον πρώην σωματοφύλακα της και λοχαγό του ιππικού Τζέϊμς Χιούϊτ.

Νοέμβριος 1995: Η Νταϊάνα ομολογεί τη σχέση της με τον Χιουτ σε τηλεοπτική συνέντευξη στο BBC, αλλά αποκλείει το ενδεχόμενο διαζυγίου. Αυτή τη συνέντευξη την παρακολούθησαν 15 εκατομμύρια τηλεθεατές και άκουσαν τη Νταϊάνα να ξετυλίγει το κουβάρι της ματωμένης ψυχής της λέγοντας ότι είχε βουλιμία για αρκετά χρόνια, ότι ήταν μια σκέτη ντροπή για το βασιλικό περίγυρο και ότι από τότε που θυμάται τον εαυτό της ήταν ένα κορίτσι με στρογγυλά μάγουλα.

18 Δεκεμβρίου 1995: Παρεμβαίνει η βασίλισσα Ελισάβετ, ζητώντας από το ζευγάρι να προχωρήσει σε διαζύγιο. 28 Αυγούστου 1996. Υστερα από 15 χρόνια γάμου εκδίδεται το διαζύγιο του Κάρολου με την Νταϊάνα. Ελεύθεροι και οι δύο προσπάθησαν να ξαναφτιάξουν τις ζωές τους, αναζητώντας τον έρωτα ο πρίγκιπας στην παλιά του αγαπημένη Καμίλα Πάρκερ και η πριγκίπισσα στον Πακιστανό καρδιοχειρουργό Χασνάτ Χαν.

7 Αυγούστου 1997: Αποκαλύπτεται στον Τύπο το ειδύλλιο της Νταϊάνα με τον Ντόντι Αλ Φαγιέντ.Πρόκειται για τον τελευταίο μεγάλο έρωτα της πριγκίπισσας.

31 Αυγούστου 1997: Τραγικός θάνατος του Ντόντι και της Νταϊάνα στο Παρίσι.

Σ όλες αυτές τις ημερομηνίες της ζωής της θλιμμένης πριγκίπισσας εμείς οι Ελληνες έχουμε να θυμόμαστε άλλες δυο, που πρέπει να αναφερθούν.

Η μία είναι η Πέμπτη, 19 Σεπτεμβρίου 1996, που η Νταϊάνα έκλαψε στον τάφο ένός φτωχού Ελληνα κάτω από τον ήλιο της Ευβοιας. Μοιάζει με παραμύθι αλλά είναι αλήθεια, μια αλήθεια που έκανε το γύρο του κόσμου, όταν η Νταϊάνα ήρθε στην Ελλάδα, για να πει το δικό της “αντίο” ανάμεσα στις μαυροφορεμένες γυναίκες της Λίμνης, στα μαύρα κι αυτή, σ ένα θαρραλέο νέο, τον Γιάννη Καλυβιώτη, που πέθανε από κυστική ίνωση.
“Θα σταθώ δίπλα του ως το τέλος” είχε πει, κι έτσι έκανε η πριγκίπισσα από τη συννεφιασμένη Βρετανία.

Η άλλη ημερομηνία είναι ο Δεκαπενταύγουστος του 1997, όταν όλοι οι δημοσιογράφοι έψαχναν τη Νταϊάνα σ ολόκληρο το Αιγαίο. Ωσπου ήρθε η φωτογραφία (αριστερά) για να δώσει το γεωγραφικό στίγμα της πριγκίπισσας. Το ρεπορτάζ έλεγε ότι η πριγκίπισσα βάδισε στα στενά δρομάκια της Υδρας, ότι ήταν ντυμένη μ ένα φθηνό -αξίας 10.000 δρχ.- μακό μπλέ φόρεμα και παρ ότι επρόκειτο για την πλέον φωτογραφημένη προσωπικότητα του πλανήτη μας όσοι την είδαν έχουν να λένε για την ταπεινοφροσύνη και το χαμόγελό της.
Η φωτογραφία της στην Υδρα ήταν η μοναδική στο χρονικό διάστημα μετά την δημοσίευση των φωτογραφιών της με τον Ντόντι Αλ Φαγιέντ. Για τον οποίο κάποιοι είπαν ότι θα ήταν ο άντρας της ζωής της. Ισως γι αυτό εκείνη απλά φρόντισε να τον κρατήσει για πάντα κοντά της...

Αυτό ήταν το άδοξο τέλος ενός παραμυθιού. Ενός παραμυθιού που είχε απ όλα. Βασιλιάδες, πρίγκιπες, ίντριγκες, “καλούς και κακούς”, χρήμα και δόξα, σεξ, θλίψη ανάμικτη με κρυφές στιγμιαίες απολαύσεις και πολλή φωτογένεια.

Εδώ που τα λέμε τι το καλύτερο ζητά απεγνωσμένα στις μέρες μας η βιομηχανία των μήντια για να μαγέψει το αδηφάγο κοινό;
(ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το άρθρο αυτό πρωτοδημοσιεύθηκε τον Σεπτέμβριο του 1998).

Αμπού Ντάμπι! Βασιλική οπτασία

Το Αμπού Ντάμπι είναι η οικονομική, τραπεζική και πετρελαϊκή πρωτεύουσα της Μέσης Ανατολής και συνορεύει με τη Σαουδική Αραβία στα δυτικά και στα νότια, το Κατάρ στα βορειοδυτικά και το Ομάν στα ανατολικά. Η πόλη προσφέρει εγκαταστάσεις τελευταίας τεχνολογίας για συνέδρια σε χώρους που βρίσκονται σε μια ώρα πτήσης από οπουδήποτε στον Περσικό Κόλπο καθιστώντας τη το τέλειο περιφερειακό εμπορικό κέντρο.

Είναι η πρωτεύουσα των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων από το 1793, ενώ η πόλη ιδρύθηκε το 1761. Την εποχή εκείνη ο εμίρης έχτισε ένα κάστρο γύρω από ένα πηγάδι, γνωστό στις μέρες μας ως παλάτι του Αλ Χουάν η Λευκό Κάστρο. Σύμφωνα με την τοπική παράδοση λέγεται και «Γη της γαζέλας» γιατί οι πρώτοι κάτοικοι έχτισαν τα σπίτια τους κοντά στην πηγή που έπιναν νερό οι γαζέλες.

Επειδή η πόλη δεχόταν συχνά επιδρομές από πειρατές ο εμίρης του Αμπού Ντάμπι συμμάχησε με τα σουλτανάτα της Μουσκάτης και του Ομάν. Η συμμαχία αυτή δεν διήρκεσε πολύ και στις αρχές του 19ου αιώνα συμμάχησαν με τους Βρετανούς, με αποτέλεσμα να αναπτυχθεί το λιμάνι και να γίνει το ισχυρότερο της περιοχής. Τα πρωτεία κράτησε ως τις αρχές του 20ου αι. που αναπτύχθηκε ραγδαία το Ντουμπάι.

Διαθέτει τεράστια κοιτάσματα πετρελαίου που ανακαλύφθηκαν αρχές της δεκαετίας του ’50 και η παραγωγή φθάνει τα 2 εκατ. βαρέλια την ημέρα. Ο πληθυσμός ξεπερνά τις 600.000 και το εμιράτο έχει ένα από τα μεγαλύτερα κατά κεφαλήν εισοδήματα στον κόσμο. Το αεροδρόμιο είναι διεθνές και από τα πιο σύγχρονα παγκοσμίως, όμως οι περισσότεροι τουρίστες προσγειώνονται στο Ντουμπάϊ, που απέχει 110 χιλιόμετρα.

Οι γυναίκες φορούν τη φαρδιά μαύρη ενδυμασία και μια σκούρα μπλε μάσκα, αλλά δεν ζουν στο Μεσαίωνα. Κάτω από τα μαύρα φορούν εσώρουχα που ανήκουν στην τελευταία λέξη της μόδας. Το αρχιτεκτονικό όραμα του εμιράτου τα θέλει όλα μεγαλύτερα, ψηλότερα, καλύτερα, πρώτα. Το τζαμί που βρίσκεται σε στάδιο αποπεράτωσης θα χωράει σαράντα χιλιάδες πιστούς. Το εμιράτο είναι ένα τεράστιο έργο σε εξέλιξη με την έμφαση να δίνεται στην αραβική αρχιτεκτονική και διαρρύθμιση.

Οι ντόπιοι –«εθνικοί» όπως αποκαλούνται- έχουν να αντιμετωπίσουν αυστηρότατους νόμους για τα ποτά, τις κλοπές και τα ναρκωτικά, αλλά επειδή το εμιράτο έχει μπόλικο χρήμα απολαμβάνουν ένα τέλεια οργανωμένο δημόσιο σύστημα υγείας μέχρι και ειδικά μπόνους γάμου και αγοράς πρώτης κατοικίας.

Το πιο δημοφιλές σπορ στο Αμπού Ντάμπι είναι το κυνήγι των βασιλικών γερακιών. Ένα γεράκι με τις κατάλληλες περγαμηνές μπορεί να στοιχίσει έως και 250.000 ευρώ.

Πολλές ιστορίες κυκλοφορούν για τα πλούτη των σείχηδων. Ο Μωχάμεντ έχει 18 παιδιά και λέγεται ένα το απέκτησε με ελληνίδα. Κάποιο από αυτά έχει στο γκαράζ του 22 πανάκριβα αυτοκίνητα, ένα άλλο 4 γυαλιστερές Harley Davidson, ενώ ο πατέρας τους διατηρεί μπάνιο φτιαγμένο από ατόφιο χρυσάφι.

Εάν επιδιώκετε τον ήλιο, τη θάλασσα και τις αμμώδεις παραλίες, το Αμπού Ντάμπι προσφέρει μίλια καθαρών παραλιών και καταγάλανες θάλασσες. Μπορείτε επίσης να επισκεφτείτε ένα από τα 200 εγκαταλειμμένα νησιά, έξω ακριβώς από την ακτογραμμή του, όπου θα περάσετε τις μέρες σας εξερευνώντας τα.