Ο Σταύρος Α. είναι γιατρός και σήμερα εργάζεται στη Γερμανία. Ονειρεύεται να επιστρέψει σύντομα στην Ελλάδα και να κτίσει εδώ το μέλλον του. Το πιθανότερο είναι ότι θα έρθει, ίσως όμως και να μη γυρίσει ποτέ μόνιμα• η μοίρα συνήθως κρύβει καλά τα χαρτιά της.
Ο Σταύρος Α. είναι ο μέσος νέος επιστήμονας του σήμερα• είναι μια αναγνωρίσιμη φιγούρα της νεοελληνικής τραγωδίας. Στις αρχές του 21ου αιώνα η αφαίμαξη της χώρας μας από πολύτιμο έμψυχο δυναμικό επαναλαμβάνεται, καθώς δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι φεύγουν, σκέπτονται να φύγουν ή ήδη εργάζονται στο εξωτερικό αφήνοντας πίσω τους μια Ελλάδα μίζερη δίχως ευκαιρίες.
Η ειδοποιός διαφορά του σήμερα με το μεταναστευτικό κύμα του χθες είναι ότι σήμερα μιλάμε για νέους υψηλής κατάρτισης σε ένα ευρύ φάσμα ειδικοτήτων. Η δική τους φυγή είναι δικό μας πλήγμα.
Την ώρα που εκατοντάδες κοράκια με γραβάτες στη Βουλή κορακομαχούν αδυνατώντας να δώσουν λύση στα προβλήματα που οι ίδιοι προκάλεσαν, οι σπόροι της Ελλάδας πετούν μακριά σα χελιδόνια ψάχνοντας τη δική τους Εδέμ. Οι μισοσβησμένες εστίες της διασποράς αναζωπυρώνονται και γονιμοποιούνται με το άγιο φως αυτών των τόσο φιλόδοξων και απελπισμένων νέων ανθρώπων, οι νέες πατρίδες σπεύδουν να επωφεληθούν από τον έμψυχο πλούτο.
Έχει γίνει διεστραμμένη έξη να μιλάμε για μνημόνια, ελλείμματα, έσοδα και χρέη. Να η πραγματική χρεοκοπία μας. Ορίστε η πραγματική τραγωδία μας. Οι νέοι ασφυκτιούν, οι ελπίδες τους ακρωτηριάζονται, η ανεργία θεριεύει. Τι κάνουμε άραγε για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας; Πώς θα έρθει η πολυπόθητη ανάπτυξη της οικονομίας; Με τα επιδόματα πείνας, με τον αναπτυξιακό νόμο που όλο έρχεται ή με το ΕΣΠΑ που μας ΕΣΠΑ-ΣΑΝ τα νεύρα με τη χαμηλή απορροφητικότητα του; Γιατί βρε αδελφέ η Αγία Τρόικα δεν μας βάζει ακάνθινα μπρατσάκια να κολυμπήσουμε με το ζόρι στα βαθιά και για την αντιμετώπιση της ανεργίας;
Ο Σταύρος Α. είναι φίλος• δεν είναι όμως ούτε η πρώτη μήτε η τελευταία περίπτωση Έλληνα νέου που γνωρίζω και άφησε την Ελλάδα “προσωρινά”. Οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουμε τους δικούς μας Σταύρους Α., τα δικά μας χελιδόνια που πέταξαν μακριά.
Πίσω τους, η μάνα πατρίδα μοιάζει σα να γκρεμίζει κάθε φωλιά, σα να κόβει κάθε ομφάλιο λώρο. Να γυρίσουν πού οι βλαστοί της Ελλάδας; Στη μιζέρια, το φθόνο και τη μετριοκρατία; Μάνα Ελλάδα. Μάνα - Μήδεια. Δολοφονείς κάθε ελπίδα και προοπτική για το μέλλον (σου)!
Μέσα στο κατακαλόκαιρο η πατρίδα μας ζει τη δική της οικονομική και κοινωνική βαρυχειμωνιά. Γερνάει, συρρικνώνεται και αποβάλλει κάθε τι καινούργιο και ελπιδοφόρο.
Συντάκτης: Στέλιος Ν. Κάνδιας
Πηγή: skai.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου