Σμύρνη, η πόλη του πόνου

H επίσκεψη στη Σμύρνη είναι ένα ταξίδι αλλιώτικο από αυτά που κάνουμε συνήθως. Είναι κάτι σαν φόρος τιμής για όσους χάθηκαν και σαν έπαινος λαμπρός, έμπρακτος για όσους Σμυρνιούς πρόκοψαν.

Ογδόντα επτά χρόνια πέρασαν από τη Μικρασιατική Καταστροφή, όμως η μνήμη διατηρείται για τα όσα υπήρξαν και έλαμψαν για να χαθούν μέσα στις φλόγες μιας ανήκουστης τραγωδίας.

Από το αρχαίο κάστρο του Καντιφέ Καλέ, του «Βελούδινου Λόφου», αρχίζει η τουριστική περιήγηση, αφού οι ξεναγοί θεωρούν πλέον δεδομένο ότι τίποτα δεν έχει απομείνει, στις μέρες μας, από την ελληνική πόλη του πόνου και του θρύλου.

Είναι αλήθεια πως όσα άφησε το 1922 η φωτιά και το μαχαίρι, οι Τούρκοι βιάστηκαν να το σκεπάσουν με κολοσσιαία κτίρια πολυκατοικιών, εργατικών κατοικιών κάθε είδους και γούστου. Εκατομμύρια τόνοι μπετόν έπεσαν, λες και θέλουν να σκεπάσουν την ενοχή και να εξαφανίσουν τη μνήμη. Στο Καντιφέ Καλέ υπάρχουν μερικά καφενεία με ανοιχτές βεράντες, που το βραδάκι προσφέρουν το υπερθέαμα του ηλιοβασιλέματος.

Τα παλιά ελληνικά σπίτια είναι ελάχιστα σήμερα. Τα καταλαβαίνει όμως κανείς με την πρώτη ματιά. Επιβλητικά αρχοντικά με τονισμένα τα κλασικά στοιχεία. Υπάρχουν ακόμα σπίτια που κάτι στην πόρτα τους, κάτι στη διακόσμησή τους μιλάει για εκείνους τους νοικοκύρηδες που ήθελαν με κάθε τρόπο να υπογραμμίσουν την ελληνική καταγωγή τους. Λιγοστά καλλιμάρμαρα μέγαρα, χρονολογημένες σιδεριές μπαλκονιών, μαίανδροι και ακροκέραμα που σώθηκαν από τη φωτιά αντιστέκονται στο χρόνο και την εγκατάλειψη.

Η προκυμαία είναι το καμάρι της Σμύρνης. Η κατασκευή της είχε αρχίσει το 1867. Ψυχή και καρδιά της σμυρναϊκής οικονομίας και κοινωνίας. Η πόλη, στην περίοδο 1880-1920, συγκέντρωνε όλο το εμπόριο της δυτικής και νότιας Μικράς Ασίας. Πλοία εμπορικά φορτωμένα με πολύτιμο εμπόρευμα, δεμένα στο λιμάνι περίμεναν, εκείνα τα χρόνια, τους αγοραστές. Σταφίδα, ξερά σύκα, βαμβάκι, καπνός, αλάτι, σιτάρια, χαλιά, αλλά και …όπιο σε απίστευτες ποσότητες, έτοιμα να φορτωθούν και να οδηγηθούν στη Δύση. Ακόμα και βιομηχανικά, τυποποιημένα αγαθά, όπως γυαλικά, σιδερικά, έπιπλα και υφαντουργικά προϊόντα, που προδίδουν αστικό τρόπο ζωής.

Ατμόπλοια επιβατηγά, της γαλλικής Messageries, της τουρκικής Χαμιδιέ, του Κουρτζή, του Πανταλέοντος μετέφεραν ταξιδιώτες που είχαν την περιέργεια να γνωρίσουν την Ανατολή. Επιπλέον τα μικρά ατμόπλοια πραγματοποιούσαν τη συγκοινωνία από το λιμάνι στα προάστια. Για το Κορδελιό, τα Πετρωτά, το Γκιοζ- Τεπέ, το Καρατάσι.

Στην πλακόστρωτη προκυμαία συγκεντρώνονταν το πολύβουο πλήθος, στις ώρες της κοινωνικής συναναστροφής. Μεγαλέμποροι και εργάτες, μεσαίοι επαγγελματίες και άνθρωποι του μόχθου. Οι πολύχρωμες ενδυμασίες τους πρόδιδαν φυλετικές και εθνολογικές προελεύσεις.

Η θέα της θάλασσας από εδώ ήταν μοναδική. Ακόμη κι οι ταράτσες των κτιρίων έχουν μετατραπεί σε μπιραρίες, καφωδεία, στέκια για όλα τα γούστα. Εδώ στα καλά εστιατόρια το μενού είχε φρέσκο ψάρι από τη γνωστή στο είδος της Παπα-Σκάλα, η μαγειρευτό κρέας με επιδόρπιο πορτοκάλια Χίου η σταφύλια, ανάλογα την εποχή. Το κρασί από την Κύπρο συμπλήρωνε την εικόνα της τέρψης.

Στις λέσχες, τα κέντρα και τα καφενεία ορχήστρες έπαιζαν μουσικές από βιεννέζικα βαλς ως λαϊκά και ρεμπέτικα με το μπουζούκι να κελαηδά. Χαρές και λύπες, πάθη, πόθοι και έρωτες, τόποι, χώροι, περιστατικά με αμεσότητα και έμμετρο στίχο αποκαλύπτουν εκείνη την αξέχαστη εποχή.

Το «Θοδωράκι» ήταν ο μεγαλύτερος τραγουδιστής της εποχής, ο Θεόδωρος Μαυρογένης. Και ο Παναγιώτης Τούντας ο μεγαλοφυής συνθέτης της Σμύρνης.

Κανείς δεν μπορούσε να φθάσει στη Σμύρνη και να μη επισκεφθεί το περίφημο παζάρι της. Ήταν μεγαλύτερο από της Κωνσταντινούπολης, αλλά και πιο δυτικότροπο. Κυριαρχούσαν τα προϊόντα της αγγλικής βιομηχανίας, γυαλικά, ελβετικά ρολόγια, χαλιά της Περσίας και γλυκά ταψιού. Όπως αναφέρει με έκπληξη ο Γάλλος περιηγητής Paul Eudel, to 1870, από το παζάρι δεν λείπουν τα αρχαία κομμάτια από τα ερείπια της Εφέσου.

Στα χρόνια του 1912 ο πληθυσμός της πόλης υπολογιζόταν σε 240.000 κατοίκους. Οι Έλληνες ήταν 100.000, οι Τούρκοι 60.000, οι Εβραίοι 20.000, οι Αρμένιοι 15.000 και 15-20.000 διαφόρων εθνοτήτων. Οι Έλληνες κατοικούσαν κοντά στο λιμάνι και στο εμπορικό κέντρο, τον Φραγκομαχαλά, εδώ που από τον 16ο αιώνα διαμέναν οι Ευρωπαίοι, κυρίως Άγγλοι, Γάλλοι, Ολλανδοί, Βενετοί και Γενουάτες.

Από τα πρωτοχριστιανικά χρόνια η Σμύρνη αναγράφεται ως αυτοκέφαλη αρχιεπισκοπή. Στα τέλη του 19ου αιώνα ο Γάλλος περιηγητής Vital Cuinet ανέφερε ότι υπήρχαν 13 ορθόδοξες εκκλησίες, 10 καθολικές, 3 αρμενικές, 3 εκκλησίες διαμαρτυρομένων και 15 συναγωγές.

Ο ναός της Αγίας Φωτεινής, άγνωστο πότε θεμελιώθηκε, υπήρξε από τους παλαιότερους της Σμύρνης. Στα 1892 τοποθετήθηκε στο κωδωνοστάσιο μεγάλο ρολόι βαυαρικού εργοστασίου. Ήταν το πλέον υψηλό και επιβλητικό μνημείο της εποχής.

Με την ανταλλαγή των πληθυσμών η Σμύρνη έχασε τους δεσμούς της με το ορθόδοξο παρελθόν. Σήμερα υπάρχει η μικρή ορθόδοξη εκκλησία της Αγίας Φωτεινής, που οι Ολλανδοί προτεστάντες παραχώρησαν για εκατό χρόνια στην ορθόδοξη κοινότητα της πόλης, το 1952. Στις μεγάλες γιορτές λειτουργεί κληρικός από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και οι περισσότεροι πιστοί είναι υπάλληλοι του ελληνικού προξενείου, Έλληνες αξιωματικοί του ΝΑΤΟ. Και οι τριάντα, περίπου, εναπομείναντες Έλληνες της Σμύρνης, χωρίς ελληνικό διαβατήριο, χωρίς παπά, χωρίς όμως να χάσουν τα όνειρα και την ελπίδα.

Στον τομέα της παιδείας η Σμύρνη υπήρξε πρωτοπόρος και η συμβολή της στην ανάπλαση του φρονήματος του ελληνικού στοιχείου, αλλά και όλου του μικρασιατικού ελληνισμού υπήρξε τεράστια. Η περίφημη Ευαγγελική Σχολή, ήταν το καύχημα των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων από το 1733. Στον τομέα της υγείας επιβεβαιώνεται η ηγετική θέση της ελληνικής κοινότητας με στοιχεία: Το Γραικικό νοσοκομείο είναι το μεγαλύτερο και άρτια εξοπλισμένο νοσοκομείο της Σμύρνης. 103 από τους 125 γιατρούς της πόλης ήταν Έλληνες και τα 35 από τα 50 φαρμακεία ελληνικά.

Στις 2 Μαϊου 1919 – 15 Μαϊου με το νέο ημερολόγιο- στις 7:50 το πρωί, το κύριο σώμα του ελληνικού εκστρατευτικού σώματος αποβιβάσθηκε στη Σμύρνη με απόφαση των Συμμάχων και εντολή του Ανωτάτου συμβουλίου της Διασκέψεως των Παρισίων. Ο ελληνικός στρατός έγινε δεκτός με φρενήρη ενθουσιασμό από τον ελληνικό πληθυσμό και χαιρετίστηκε ως η απαρχή της «Μεγάλης Ιδέας». Για δύο χρόνια, η «Γκιαούρ Ισμίρ», δηλαδή, η ελληνική Σμύρνη, όπως την ονόμαζαν οι ίδιοι οι Τούρκοι, λόγω της κυριαρχίας του ελληνικού στοιχείου σε κάθε τομέα, θα ζήσει πραγματικά ελληνική, υπό την Ύπατη Αρμοστεία. Το τέλος θα έρθει με τη Μικρασιατική καταστροφή, τη μεγαλύτερη εθνική συμφορά στην ιστορία του νεώτερου ελληνισμού. Τη συμφορά αυτή συνθέτουν:

* Η κατάρρευση του Μικρασιατικού μετώπου, τον Αύγουστο του 1922 και η ήττα και διάλυση, σχεδόν, της αξιόμαχης Στρατιάς Μικράς Ασίας.
* Η πυρπόληση της Σμύρνης, στις 31 Αυγούστου (13 Σεπτεμβρίου 1922).
* Η εξόντωση χιλιάδων Ελλήνων στις περιοχές που ανακαταλάμβανε ο τουρκικός στρατός.
* Το ξερίζωμα των υπολοίπων- 1,5 εκατομμύριο ψυχές- από τη μικρασιατική πατρίδα.

Δεν είναι εύκολο βρει κανείς λόγια να περιγράψει τις φρικτές σκηνές εκείνων των ημερών. Μόνο η αμεσότητα της περιγραφής των αυτοπτών μαρτύρων μπορεί να δώσει, ίσως, το μέτρο της ανθρώπινης τραγωδίας:

«Ήμασταν στην Πούντα. Στέκαμε γραμμή για να μπαρκάρουμε. Ό,τι είχαμε, μπόγους, βαλίτσες, τα πατούσαν για να περάσουν. Πέρασε η μητέρα μου, η αδερφή μου έπεσε κάτω, ο κόσμος την πατούσε, δεν μπορούσε να σηκωθεί. Ένας στρατιώτης, καθώς βάσταγε το μωρό της, το τρύπησε με την ξιμφολόγχη. Το πέρασε από τη μια άκρια της φασκιάς έως την άλλη. Τι να κάνει; Το ‘βαλε σε μιαν ακρούλα. «ζήσε κόρη μου για τα άλλα σου παιδιά», της είπε η μάνα μας. Εγώ ακόμη δεν είχα περάσει τη ζώνη και με τραβά ένας Τουρκαλάς από το χέρι και μου λέει: «Ντουρ μωρή». Βάζω κάτι φωνές, κάτι κλάματα, φωνές και η μάνα μου. Πέρασαν πεντέξι, εμένα που να μ αφήσει να περάσω. «Αχ παιδάκι μου», λέει η μάνα μου. Πέφτει κάτω και λιποθυμά. Στο μεταξύ ο Τούρκος μου δίνει ένα σκαμπίλι, που άστραψε το φως μου. «Τσικάρ παρά», λέει. Θυμήθηκα το πεντόλιρο, τουτόδωσα. Μ αυτό γλίτωσα. Μου δίνει μια σπρωξιά. Πέφτω κάτω. Κι έσπασα τα γόνατά μου. Έχασα και το ένα μου παπούτσι. Εκεί πια οι Ιταλοί μας ανέβασαν αγκαλιά στο καράβι.

Οι Γάλλοι δείξαν βρωμερή στάση. Όσοι κατάφερναν να σκαρφαλώσουν στα καράβια τους, τους ρίχναν πίσω στη θάλασσα. Και παλικάρια, πιο πολύ τα παλικάρια ξανάριχναν στο νερό. Σαν τους βλέπαν να ζυγώνουν, τους πετούσαν ζεματιστό νερό, για να μη μπορέσουν ν’ ανέβουν. Οι Εγγλέζοι κάναν ό,τι κάναν, μα σα πήγαινε κανείς στα πλοία τους να σωθεί, τον δέχονταν καλά. Δεν τον διώχναν…» (Αφήγηση: Άννα Καραμπέτσου, Νυμφαίο) .

Η καταστροφή του 1922 κατέστρεψε άπαξ δια παντός την οικονομική ζωή της Σμύρνης και σταμάτησε τη γοργή πρόοδο του ελληνικού στοιχείου σε μια χρονική στιγμή, που ο μικρασιατικός Ελληνισμός βρισκόταν στο απόγειο της ακμής και η πόλη στην καλύτερη της ώρα. Ένας λαμπρός κόσμος με οράματα, δράση και προοπτική, χάθηκε άδοξα και τραγικά.

Σήμερα, μισή ώρα κρατάει η περιήγηση της πόλης με το πούλμαν και …πέντε ώρες μένουν ελεύθεροι οι επισκέπτες για ψώνια. Είναι ωραία η παραλιακή λεωφόρος της Σμύρνης, κάτι ανάμεσα στη Θεσσαλονίκη και το Παλιό Φάληρο. Συχνά όμως η ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική, καθώς το λιμάνι μυρίζει άσχημα ανάλογα με τον καιρό. Σήμερα κρύβει τον άγριο βιασμό της και περιμένει το σούρουπο. Όταν ο ορίζοντας βάφεται κόκκινος κι ο αέρας φέρνει τις φωνές από απέναντι.

Στα πεζοδρόμια κάτω από δροσερές τέντες, με περικοκλάδες που σκαρφαλώνουν στους κορμούς των φοινικόδεντρων, τα εστιατόρια και οι μπυραρίες. Η ανάσα της Ελλάδας καυτή. Ξυλόγλυπτες μανταλωμένες πόρτες και ασφαλισμένα παράθυρα είναι ό,τι απέμεινε μετά τον μεγάλο χαλασμό. Σπίτια ερειπωμένα στεγάζουν τη φτώχεια και τη μιζέρια χιλιάδων εποίκων από την Ανατολή. Βουβοί μάρτυρες ενός απαράμιλλου πολιτισμού, που ενταφιάσθηκε ζωντανός εδώ στα ματωμένα χώματα της Ιωνίας.

Αποκαμωμένος βρίσκομαι στον 31ο όροφο του «Χίλτον», απ όπου χαζολογάς μια ολόκληρη «Ελλάδα» να τρέχει στα πόδια σου σαν τρελή. Η μπύρα είναι παγωμένη. «Εφές Πίλσενερ». Δίπλα οι πλούσιοι της Σμύρνης πνίγουν τη μοναξιά τους πληρώνοντας μισό μηνιάτικο μέσου Τούρκου εργαζόμενου για ένα ποτήρι ουίσκι. Όσο κι αν δεν το πιστεύετε το «Χίλτον» ανήκει στο Δήμο της Σμύρνης. Όπως και μια αλυσίδα από 80 έως 100 σούπερ μάρκετ που επίσης είναι δημοτικά!

Ξεχνώ τους καταυλισμούς της «Στρατιάς του Αιγαίου» που είδα προηγουμένως και το άγαλμα του Κεμάλ με προτεταμένο το δάχτυλο προς τα νησιά του Αιγαίου. Κι από το θέαμα της γαλήνης προσπαθώ να σβήσω τους γκρίζους όγκους των πολεμικών σκαφών του τουρκικού ναυτικού για να χαρώ τα βαποράκια που πάνε κι έρχονται αδιάκοπα εκτελώντας τη συγκοινωνία με τα απέναντι προάστια.

… Λίγες εικόνες μόνο δώσαμε, μικρές πινελιές στον πίνακα της μνήμης που διατηρεί ολοζώντανα τα χρώματα, αλλά και τους ήχους από τα τραγούδια. Ήταν ένα ταξίδι στη γη των παππούδων μας, για μια σύγκριση του τι έμεινε, τι χάθηκε, τι αιωρείται στον αέρα της σημερινής Σμύρνης, που κάποτε αντηχούσε από ελληνικές λαλιές και παιδικά γέλια.

*Εδώ 4λεπτο βίντεο από την επίσκεψή μας στη Σμύρνη

*Εδώ, φωτογραφικό υλικό

Τα πρώτα αυτοκίνητα στη Ρόδο (Μέρος 5ο)

Τα πρώτα αυτοκίνητα που εμφανίσθηκαν ήταν τα στρατιωτικά καμιόνια του ιταλικού στρατού το 1912 και κυκλοφορούσαν με συμπαγή λάστιχα στους τροχούς, σε χωματόδρομους βέβαια.

Μετά από 10-15 χρόνια έφεραν αυτοκίνητα και κάποιοι ντόπιοι, όπως το παγοποιείο Αγιακάτσικα το 1927. Τότε έφθασαν και τα πρώτα λεωφορεία οι λεγόμενες κοριέρες. Πιο γρήγορα πήγαινες στον προορισμό σου με τα πόδια παρά με τις σακαράκες της εταρίας Λακερδή.

Τα πρώτα ταξί ήταν ανοιχτά με τέντα, τα έλεγαν μιραματέτες και όπως όλα τα αυτοκίνητα της εποχής ξεκινούσαν με χειροκίνητη μανιβέλα. Πολλές φορές βέβαια χρειαζόντουσαν και σπρώξιμο, αλλά σίγουρα ήταν καλύτερα από τα κάρα και άλλα πρωτόγονα μέσα μουλάρια, γαϊδούρια και άλογα, που χρησιμοποιούσαν στα χωριά.

Ταυτόχρονα με τα αυτοκίνητα, 5 Μαίου 1912, εμφανίσθηκαν στην πόλη και τα ποδήλατα. Λένε πως όταν πρωτοείδαν οι Τριαντεντοί και οι Τούρκοι της Μίξης να οδηγούν ποδήλατο οι Γάλλοι φρέρηδες και κινούνταν χωρίς να περπατούν στη γη, τους έπιασε μεγάλος φόβος και διέδωσαν πως περνούσαν ξωτικά. Είχαν μιλήσει για φτερωτούς διαβόλους και φαντάσματα που είδαν στο δάσος της Μαχάνης.
Αργότερα η Ρόδος απέκτησε και ποδηλατικούς συλλόγους ελληνικούς, ιταλικούς, τον εβραϊκό G.E.R. και τον τουρκικό S.A.M. και ξεχώριζαν στο ποδηλατοδρόμιο του Σταδίου και στις κούρσες στη Λίνδο και στο Γύρο της Ρόδου.

Περισσότερα γι αυτό το θέμα μπορείτε να δείτε σ' αυτό το βίντεο

Costa Luminosa, το κόσμημα των θαλασσών

Η Costa Cruises είναι η πρώτη εταιρεία που εγκαινίασε δυο νέα κρουαζιερόπλοια ταυτόχρονα το Costa Luminosa και το Costa Pacifica, επενδύοντας συνολικά περίπου 900 εκατ. ευρώ. Τα δύο πλοία της Costa θα βαπτιστούν μαζί σε μια μεγάλη εκδήλωση στις 5 Ιουνίου στη Γένοβα.
Σήμερα βρέθηκα για πέντε ώρες στο Costa Luminosa, το πλοίο του φωτός. Το πλοίο είναι 92.700 τόνων και έχει χωρητικότητα 2.828 επιβατών.
Ένα μοναδικό πλοίο σχεδιασμένο μόνο γι’ αυτούς που αποζητούν το καλύτερο, προηγμένη τεχνολογία και σεβασμό στο περιβάλλον. 4D κινηματογράφος, θέατρο με εντυπωσιακούς συνδυασμούς χρωμάτων και ήχων, εξομοιωτής γκολφ με 37 διαδρομές, Samsara Spa, Playstation World με Playstation 3, 772 καμπίνες με μπαλκόνι που αντιστοιχούν στο 68% του συνόλου των καμπινών του πλοίου. Το καλοκαίρι του 2009 θα προσφέρει κρουαζιέρες στην Βόρεια Ευρώπη , τα Νορβηγικά φιόρδ και τις πρωτεύουσες της Βαλτικής. Αντιθέτως το φθινόπωρο θα κάνει 11ημερη κρουαζιέρα στα Κανάρια, ενώ το χειμώνα 2009 -2010 θα βρίσκεται στο Ντουμπάι με 7ημερες κρουαζιέρες στα Αραβικά Εμιράτα, Ομάν και Μπαχρέιν.
Το σχέδιό του, τα πολύτιμα και κομψά υλικά, οι νέες ατραξιόν και τα αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά καθιστούν το Costa Luminosa ένα γοητευτικό και πρωτοποριακό πλοίο, το κόσμημα στο στέμμα του στόλου.

Γι’ αυτούς που αναζητούν χαλάρωση υπάρχει το Samsara Spa, ενώ το α λα καρτ Club Restaurant με ανοικτή κουζίνα θα ικανοποιεί και τους πιο απαιτητικούς καλοφαγάδες. Οι επιβάτες που αναζητούν συγκίνηση θα λατρέψουν τον 4-D κινηματογράφο και τους καινοτόμους προσομοιωτές γκολφ και αγώνων αυτοκινήτου. Οι πολυάριθμες καμπίνες του πλοίου με μπαλκόνι και η πισίνα καταστρώματος, σε γιγαντοοθόνη, προσφέρουν μοναδική θέα.
Χαρακτηριστικά κρουαζιεροπλοίου:
- 1.130 καμπίνες συνολικά, εκ των οποίων 52 με άμεση πρόσβαση στο spa, 718 με ιδιωτικό μπαλκόνι, 4 σουίτες με άμεση πρόσβαση στο spa
- 4 εστιατόρια, συμπεριλαμβανομένου του Club Luminosa και του Samsara Restaurant, μόνο με κράτηση με επιπλέον χρέωση*
- 11 μπαρ, συμπεριλαμβανομένου ενός Cigar Lounge και ενός Coffee & Chocolate Bar
- 2 πισίνες: μία με πτυσσόμενη οροφή
- 4 τζακούζι
- Πολυχρηστικός χώρος αθλημάτων
- Υπαίθριος διάδρομος τρεξίματος και διάδρομος για πατινοδρομία
- Samsara Spa : Κέντρο Ευεξίας και Χαλάρωσης
3.500 m2 σε καταστρώματα, με γυμναστήριο, πισίνα, θαλασσοθεραπείας, δωμάτια περιποίησης, σάουνα και δωμάτιο ατμού, σολάριουμ με λυχνίες UVA, Καμπίνες και Σουίτες.
- Θέατρο σε τρία καταστρώματα
- Κινηματογράφος 4D
- Καζίνο και ντίσκο
- Σημεία πρόσβασης στο Ιντερνετ και βιβλιοθήκης
- Εμπορικό κέντρο
- Video Arcade, Squok Club, παιδική πισίνα
- Προσομιωτής Αγώνων Αυτοκινήτου
- Προσομοιωτής Γκολφ και υπαίθριος χώρος Γκολφ
- Γιγαντοοθόνη στην πισίνα του καταστρώματος
- Πίστα και διαδρόμους για πατίνια
Η Costa Cruises είναι η εταιρεία με την μεγαλύτερη ανάπτυξη στόλου, με 5 νέα πλοία που θα παραδοθούν μέχρι το 2012.

Το Costa Luminosa, το νεότευκτο διαμάντι του στόλου της Costa Cruises, το πιο ιδιαίτερο και πρωτότυπο πλοίο της εταιρείας παραδόθηκε στις 30 Απριλίου από τα ναυπηγεία Fincantieri -τα κορυφαία ναυπηγεία κρουαζιερόπλοιων στη Βενετία.
Σχεδιάστηκε για τους επιβάτες που αναζητούν το καλύτερο. Το ύφος της εσωτερικής του διαρρύθμισης ανέλαβε ο αρχιτέκτονας και διακοσμητής εσωτερικών χώρων Τζόζεφ Φάρκους. Με σύγχρονες σχεδιαστικές τάσεις σε χαρακτηριστικό αβάντ γκάρντ ύφος, χώρους που έχουν διακοσμηθεί με εξαιρετικά υλικά, αλλά και 288 αυθεντικά έργα τέχνης και 4.700 αντίγραφα ειδικά προμηθευμένα για το πλοίο, αρχίζοντας από το γλυπτό του Φερνάντο Μποτέρο Donna Sdraiata (2004), το Costa Luminosa είναι έτοιμο να σας μαγέψει.
Επιπλέον, υπάρχει το αποκλειστικό κέντρο αναζωογόνησης «Samsara Spa»των 3.500 τμ. Το πλοίο σέβεται το περιβάλλον, καθώς είναι το πρώτο στην Ευρώπη και από τα πρώτα στον κόσμο στο οποίο έχει εγκατασταθεί το σύστημα cold ironing. Πρόκειται για ένα σύστημα που επιτρέπει στα πλοία, όταν πλευρίζουν το λιμάνι, να δέχονται ενέργεια από τη στεριά χωρίς να χρειάζεται να λειτουργούν οι μηχανές για να γεμίσουν οι γεννήτριες.
Το μήκος του είναι 294 μέτρα και το πλάτος του 32, ενώ στις 1.130 καμπίνες (από τις οποίες οι 772 έχουν μπαλκόνι) μπορεί να φιλοξενήσει 2.826 επιβάτες.
To Costa Luminosa είναι ένα εκθαμβωτικό κόσμημα το οποίο θα σας εξασφαλίσει αξέχαστες διακοπές.

Αποθέωση προχειρότητας στον Τουρισμό

Αποθέωση της προχειρότητας!

Και μια απόδειξη ανεπάρκειας της ηγεσίας του Υπουργείου Τουριστικής Ανάπτυξης αποτελεί ο νέος διαδικτυακός τόπος (www.mygnto.gr) που υποτίθεται ότι εξυπηρετεί τον ελληνικό τουρισμό.

Ο νέος διαδικτυακός τόπος τιτλοφορείται mygnto.gr, ενώ απευθύνεται παράλληλα και σε αλλοδαπούς Tour Operators και πιθανούς επισκέπτες στη χώρα μας. Όπως σχολιάστηκε ήδη από ξένους το “gnto” τους θυμίζει πόλη της Πολωνίας κατά το Gdnask.

Σε δήλωσή της που έγινε πριν λίγο η Αγγελική Γκερέκου, βουλευτής ΠΑΣΟΚ, σημειώνει:

"Αναρωτιόμαστε όλοι, γιατί όχι visit Greece, greek holidays, traveling Greece ή έστω mygreece, κλπ, κλπ. Το site έχει επίσης λάθος concept, απευθυνόμενο ταυτόχρονα και σε επιχειρηματίες και σε τουρίστες. Το μεγαλύτερο μέρος του, είτε στερείται περιεχομένου, είτε είναι άσχετο, είτε είναι εξοργιστικά ετεροχρονισμένο".

Όπως επισημάναμε και προ ημερών, στο περιεχόμενο του site, ως πολιτική ηγεσία του ελληνικού τουρισμού αναφέρεται ο κ. Σπηλιωτόπουλος και οι δραστηριότητες του - τόσο ...ενημερωμένο είναι!

Περιτομή, η πλέον συνήθης επέμβαση

Αν σας έλεγαν πως μια μικρή επέμβαση θα μπορούσε να σας προστατεύσει από τρεις ασθένειες (τουλάχιστον) που σκοτώνουν εκατομμύρια ανθρώπους σε ολόκληρο τον κόσμο, θα λέγατε ναι?

Η περιτομή είναι η πλέον συνήθης χειρουργική επέμβαση στον κόσμο. Ο χειρουργός αφαιρεί την ακροποσθία, το τελευταίο μέρος του δέρματος του πέους και αφήνει ακάλυπτη τη βάλανο. Υιοθετήθηκε για θρησκευτικούς λόγους από τους Εβραίους, τους μουσουλμάνους και τους κόπτες. Οι νομαδικοί πληθυσμοί που αντιμετώπιζαν έλλειψη νερού στις περιοχές της ερήμου προλάμβαναν μ' αυτό τον τρόπο τις μολύνσεις. Από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1980, στα νοσοκομεία των ΗΠΑ έκαναν περιτομή σε όλα τα νεογνά ασχέτως θρησκείας.

Όμως πρόσφατες έρευνες απέδειξαν ότι η αφαίρεση της ακροπροσθίας μειώνει την ευαισθησία των νευρικών απολήξεων της βαλάνου και επίσης μειώνει τη σεξουαλική απόλαυση των αντρών. Τέλος, η περιτομή εφαρμόζεται για ιατρικούς λόγους σε όσους πάσχουν από φίμωση, δυσχέρεια της ακροποσθίας να χαμηλώσει και να γλιστρήσει γύρω από τη βάλανο.

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, το 30% των ανδρών παγκοσμίως υποβάλλεται σε αυτή. Το γεγονός ότι η περιτομή μειώνει τον κίνδυνο μετάδοσης του ιού του ΑΙDS κατά 50%-60% είναι γνωστό και τεκμηριωμένο. Νέες έρευνες, όμως, καταδεικνύουν πως η περιτομή μπορεί να μειώσει κατά 35% τον κίνδυνο μετάδοσης του ιού των ανθρώπινων θηλωμάτων, που είναι η κύρια αιτία πρόκλησης καρκίνου του τραχήλου της μήτρας στις γυναίκες.Τέλος μπορεί να μειώσει κατά 25% τον κίνδυνο μετάδοσης του έρπη.

Η περιτομή λοιπόν είναι μια αρχαία και υγιεινή συνήθεια. Θυμίζω πως: Στην Παλαιά Διαθήκη ο Θεός ζητά από τον Αβραάμ να κάνει περιτομή και να περιτμήσει τους απογόνους και τους δούλους του ως απόδειξη της συμφωνίας που συνάπτει ο Θεός με τον Ισραήλ. Με την περιτομή ο άνδρας συμβολικά αποκόπτει ένα τμήμα του υπέρ του Θεού, αναγνωρίζει δηλαδή ότι η ισχύς του είναι πεπερασμένη και ότι υπάρχει κάποιος πιο ισχυρός και πιο τέλειος από αυτόν. Στο Χριστιανισμό δεν διατηρείται πλέον η παράδοση της περιτομής, επειδή θεωρείται ότι η αναγκαιότητά της καταργείται με την εκούσια σταυρική θυσία του Ιησού και αντικαθίσταται από το βάπτισμα.

Στη φωτογραφία: Σχετική εικόνα που βρίσκεται στην Ιερά Μονή Ασωμάτων Πετράκη.

Νέο είδος "ειδικού τουρισμού"

Η δημοφιλής ηθοποιός Νικόλ Κίντμαν έμεινε έγκυος στην κορούλα της, Σάντεϊ Ροζ, όταν γύριζε την ταινία «Αυστραλία» στην περιοχή του Κίμπερλι. Αστειεύθηκε, λοιπόν, λέγοντας ότι «θα πρέπει να ήταν... γόνιμα τα νερά της περιοχής όπου κολυμπούσε». Αυτό ήταν. Πολλές γυναίκες απ’ όλο τον κόσμο οι οποίες αγωνιούν να συλλάβουν παιδί επισκέπτονται έκτοτε την περιοχή της Αυστραλίας, με την ελπίδα ότι αν κολυμπήσουν στις λιμνούλες της θα μείνουν κι αυτές έγκυοι. Εν τω μεταξύ, πάρα πολλές γυναίκες επισκέπτονται το Διαδίκτυο για να αντλήσουν πληροφορίες σχετικά με την περιοχή. Τον τελευταίο καιρό οι επισκέψεις στο Διαδίκτυο αυξήθηκαν 250%, ενώ, όπως φαίνεται, αναπτύσσεται ένα νέο είδος «ειδικού τουρισμού» στο Κίμπερλι της Αυστραλίας.

Το περιστατικό μας φέρνει στο νου τη δική μας Παναγία της Τσαμπίκας, 32 χλμ. από τη Ρόδο ανάμεσα στα Κολύμπια και τον Αρχάγγελο. Πολλά είναι τα θαύματα της Παναγίας. Πιο πολύ, όμως, είναι τα θαύματα με τις άτεκνες γυναίκες που παρακαλούν την Θεοτόκο να τους χαρίσει παιδί και τάζουν είτε να βαφτίσουν το παιδί του εκεί, είτε να του δώσουν το όνομα Τσαμπίκος ή Τσαμπίκα. Εκτός από Ροδίτες υπάρχουν και περιπτώσεις αλλοδαπών που έχουν δώσει αυτό το όνομα στα παιδιά τους.

Ένα από τα παλιότερα θαύματα της Παναγίας Τσαμπίκας είναι και αυτό που συνδέεται με τα μεγάλα κτήματα γύρω από το Μοναστήρι. Αυτά τα κτήματα ανήκαν σ έναν Τούρκο Πασά, του οποίου η γυναίκα δεν τεκνοποιούσε. Εκείνη μαθαίνοντας για την Παναγία, προσευχήθηκε κι έφαγε το φυτιλάκι που έκαιγε στο καντήλι της εικόνας της. Έγινε το θαύμα κι έμεινε έγκυος. Ο Τούρκος δεν μπορούσε να πιστέψει πως το παιδί ήταν δικό του. Ούτε πίστευε πως επρόκειτο για θαύμα. Όταν όμως γεννήθηκε το μωρό, κρατούσε στη μικρή χούφτα του το φυτιλάκι του καντηλιού. Τότε ο Τούρκος Πασάς δώρισε στην εκκλησία όλα αυτά τα κτήματα που βρίσκονται γύρω απ το ναό.

Η ονομασία Τσαμπίκα, σύμφωνα με την παράδοση, οφείλεται στη λέξη της τοπικής διαλέκτου «τσάμπα» που σημαίνει σπίθα και συνδέεται με τον τρόπο εύρεσης της εικόνας. Ένας βοσκός καθόταν στη βρύση του Αιμαχιού (ιστορικός τόπος Αρχαγγέλου που βρίσκεται χαμηλά απέναντι από το βουνό), όταν είδε ψηλά στην κορυφή, εκεί που σήμερα βρίσκεται ο μικρός ναός της Παναγίας Τσαμπίκας της κυράς, κάτι σαν σπίθες (τσάμπες). Όλη η νύχτα πέρασε κοιτάζοντας ο βοσκός να δει αν κινηθεί το φως. Ίσως κάποιος να το κρατούσε. Το φως παρέμενε στην ίδια θέση. Ήρθε και δεύτερη νύχτα και τρίτη νύχτα. Πάλι, στον ίδιο τόπο, το ίδιο φως. Τότε ο βοσκός, περίεργος αλλά και φοβισμένος μήπως υπήρχαν στο βουνό κακοποιοί, κάλεσε συγχωριανούς του οπλισμένους, ν ανέβουν να δουν τι συμβαίνει. Σαν έφτασαν στην κορυφή, παραδόξως, αντικρίζουν μία ασημένια εικόνα της Παναγίας επάνω στο κυπαρίσσι και μπροστά της καντήλι αναμμένο.
Το γεγονός αυτό διαδόθηκε παντού, καθώς και στην Κύπρο, όπου ακούστηκε με πολλή κατάπληξη. Γιατί πράγματι, είχε χαθεί από κάποιο Μοναστήρι μια εικόνα τη Παναγίας με το καντήλι. Επίτροποι από την Κύπρο, ήρθαν στον Αρχάγγελο και αναγνώρισαν την εικόνα. Παίρνοντάς την, επέστρεψαν στην πατρίδα. Η εικόνα, όμως πάλι έφυγε απ το θρόνο της κι ερχόταν στην κορυφή του βουνού. Λυπημένοι οι Κύπριοι ήρθαν πάλι και πήραν την εικόνα. Για να βεβαιωθούν και οι δύο πλευρές πως πρόκειται για την ίδια εικόνα, έκαψαν λίγο το ξύλο της από πίσω για να τη σημαδέψουν (το σημάδι αυτό σώζεται ως σήμερα). Και τρίτη φορά η εικόνα επέστρεψε φέγγοντας στην κορυφή του βουνού.

Τότε, χτίστηκε ναϊδριο και οντάδες σ' εκείνο το σημείο αφιερωμένο στην Παναγία Τσαμπίκα την Κυρά. Σήμερα, για λόγους ασφαλείας, η θαυματουργή εικόνα βρίσκεται στην Παναγία Τσαμπίκα Κάτω. Το ένα μοναστήρι είναι ψηλά, στον ιερό λόφο (με ύψος 326 μέτρων) όπου κάποτε λατρευόταν η θεά Αρτέμιδα και λέγεται Παναγιά η Τσαμπίκα, η Ψηλή ή, η Κυρά. Το άλλο μοναστήρι, είναι κοντά στο δημόσιο δρόμο και λέγεται Παναγιά η Τσαμπίκα η Κάτω.

Πάνω στο λόφο στη Γ’ Κυριακή των νηστειών, της σταυροπροσκυνήσεως, γίνεται μεγάλο πανηγύρι και θρησκευτικό προσκύνημα, ίσως γιατί η άνοδος εκεί ψηλά θυμίζει τον Γολγοθά του Κυρίου.

Ανάλογη περιοχή γονιμότητας είναι και η Νας, ένα μικρό ειδυλλιακό χωριό της Ικαρίας, 3χμ δυτικά του Αρμενιστή, εκεί όπου βρισκόταν η αρχαία πόλη Ταυροπόλιον. Υπάρχουν ακόμη τα ερείπια του αρχαίου ναού της Αρτέμιδος (της θεάς του κυνηγιού και της άγριας ζωής ), ακριβώς από επάνω από την μικρή παραλία με τα βότσαλα, στις εκβολές του ποταμού Χάλαρη. Το όνομα «Ταυρόπολος Άρτεμις» αναφέρεται στις ιδιότητες της θεάς, ως γονιμοποιού δύναμης της φύσης και δύναμης της φθοράς.

Η ζωή στη Ρόδο το 1920 (Μέρος 4ο)

Έχει πολύ ενδιαφέρον να μάθουμε με ποιο τρόπο διασκέδαζαν εκείνα τα χρόνια τα μικρά ροδιτόπουλα.

Το καλοκαίρι, που τα περιβόλια ήταν γεμάτα από βερίκοκα (ανάμεσά τους ξεχώριζαν τα μεγάλα και τραγανά «καίσια του Παυλή» από τα Τριάντα) το παιγνίδι με τις καϊσόκουνες ήταν η μοναδική απασχόληση των μικρών. Όταν οι μανάδες τους έκαναν το καθιερωμένο γλυκό, έπαιρναν τις βρεγμένες καϊσόκουνες, τις άπλωναν στον ήλιο για να στεγνώσουν και μ αυτές έπαιζαν τα λακάκια, μονά ζυγά η χτυπητό.

Αυτό γινόταν με τα αγόρια. Τα κορίτσια κοπάνιζαν την ψίχα στο γουδί, έριχναν ζάχαρη κι έκαναν μαντζούνι η καβούρδιζαν τις κούνες αλατισμένες σαν καβουρδιστά αμύγδαλα.

Το καλοκαίρι, όταν έφτασε το πλήρωμα του χρόνου στα 1926 και οι πρώτες παγοκολώνες βγήκαν από το παγοποιείο του Αγιακάτσικα, εμφανίσθηκε στη Ρόδο το παγωτό τζελάτο. Πρωτοπόρος παγωτατζής με άσπρα ρούχα, άσπρα παπούτσια και ψαθάκι, με τρομπέτα και τρίκυκλο με μεγάλο στρογγυλό κουδούνι ήταν ο γελαστός Κωστάντζος.

Απόσπασμα από την τηλεοπτική εκπομπή "ΕΝ ΛΕΥΚΩ" υπάρχει σ αυτό το σύνδεσμο.

Η Ρόδος μιας άλλης εποχής (1923, Μέρος 3ο)

Tο νησί έχει μέσα στο μεσογειακό χώρο μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα τελείως δική του. Τροπικός τόπος με ιβίσκους, κισούς, νερά και χουρμαδιές, με υγρασία το βράδυ και ξάστερο ήλιο απ’ την αυγή.

Στο Μουσείο μας περιμένει η Λουόμενη Αφροδίτη. Με χάρη η θεά έχει ξεμπλέξει τα μαλλιά της και τάχει δώσει στα χάδια του νερού.

Οι Ροδίτισσες παλιά ήταν πολύ όμορφες. Ο Ραδαμάνθυς- γιατρός του Σουλεϊμάν- αναφέρει ότι «οι Ροδίτισσες κυκλοφορούν γεμάτες κοσμήματα και τα’ άρωμά τους είναι διεγερτικό, ικανό να μεθύσει γέροντες! Τίποτα δεν ισοφαρίζει την ομορφιά και την κομψότητά τους».

Το Νιοχώρι, επειδή βρισκόταν κοντά στο λιμάνι, σε πιο ευνοϊκή θέση από τις άλλες συνοικίες, αναπτύχθηκε γρήγορα και σιγά - σιγά θεωρήθηκε η καλύτερη συνοικία. Τα προξενεία των ευρωπαϊκών Δυνάμεων, τα δημόσια κτίρια, η Γαλλική Σχολή, τα λίγα ξενοδοχεία ήταν εδώ.

Όπως γράφουν οι περιηγητές της εποχής οι κάτοικοι της Ρόδου ανήκαν σε όλα τα έθνη, ήταν θα λέγαμε μια σμικρογραφία του ΟΗΕ. Βέβαια, Έλληνες ήταν οι περισσότεροι, αλλά υπήρχαν και Τούρκοι, Εβραίοι διωγμένοι από την Ισπανία, Αρμένιοι πρόσφυγες, Γάλλοι, Άγγλοι, Ιταλοί και μερικοί Μαλτέζοι. Το 1897 είχαν έρθει οι τουρκοκρητικοί από τη λευτερωμένη Κρήτη και το 1922 οι Φραγκολεβαντίνοι ξεριζωμένοι από τη Σμύρνη.

Το 3ο βίντεο για τη Ρόδο του Μεσοπολέμου, από την εκπομπή "ΕΝ ΛΕΥΚΩ", βρίσκεται σ αυτό τον σύνδεσμο.

Το γνωμικό της ημέρας

Ποτέ μη χαίρεται κανείς, όσο ψηλά κι αν στέκει, γιατί στην πιο ψηλή κορφή πέφτει τ' αστροπελέκι
Κρητική μαντινάδα).

Τα εύσημα στη μαμά

Σήμερα, να μη ξεχάσεις να πείς ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στη μαμά σου. Τον πιο κοντινό σου άνθρωπο που είναι αστείρευτη πηγή τρυφερότητας και δύναμης.
Οι αρχαίοι Έλληνες γιόρταζαν τη Θεά Γαία (Μητέρα Γη) κάθε άνοιξη. Την γιορτή αυτή διαδέχθηκε μια άλλη γιορτή αφιερωμένη στην κόρη της Γαίας, την Ρέα, που ήταν μητέρα του Δία και συνεπώς όλων των Θεών της αρχαίας Ελλάδας.
Στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία η Γιορτή της Μητέρας ήταν αφιερωμένη στη Θεά Κυβέλη. Συνεχίζοντας το ταξίδι μας στον χρόνο, θα φτάσουμε στην Αγγλία του 15ου με 16ου αιώνα μ.Χ. όπου η τέταρτη Κυριακή της Σαρακοστής είναι αφιερωμένη στις μητέρες και ονομάζεται Κυριακή της Μητέρας.
Πλησιάζοντας την σημερινή εποχή θα συναντήσουμε στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής των αρχών του 20ου αιώνα, την δασκάλα Άννα Τζάβρις (Anna Javris), να αγωνίζεται για την καθιέρωση της Γιορτής της Μητέρας. Οι αγώνες της δικαιώθηκαν το 1915 όπου το Κογκρέσο καθιέρωσε την γιορτή αυτή.
Στην χώρα μας γιορτάστηκε για πρώτη φορά η Γιορτή της Μητέρας στις 2 Φεβρουαρίου του 1929. Τοποθετήθηκε την ημέρα αυτή θέλοντας να συνδυάσει την Γιορτή της Μητέρας με την χριστιανική γιορτή της Υπαπαντής. Τελικά κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 60 η γιορτή μεταφέρθηκε από τις 2 Φεβρουαρίου στην δεύτερη Κυριακή του Μαΐου.

Συναρπαστικές λεπτομέρειες από τη Ρόδο του Μεσοπολέμου (Μέρος 2ο)

Η ιστορία στη Ρόδο είναι μια μεγάλη αλυσίδα που ενώνει και κρατά από τους μεγάλους κρίκους της τα γεγονότα, που σαν σκουριάσουν τα ξαναδένει και συνεχίζει. Έτσι έχουμε στο τέλος ό,τι αρέσει στο χρόνο. Αυτός, άλλοτε για να μας βασανίζει κι άλλοτε για να μας θέλγει και να μας παρηγορεί, μας δίνει τα γεγονότα όπως θέλει.

Ένα κάστρο είναι τούτη η πολιτεία με τις ωραίες εξοχές. Περνάς τους δρόμους, τους προμαχώνες και τους πύργους και σαν σε ανοιχτό βιβλίο μελετάς την ιστορία που μιλά για ιππότες και μεγάλους άρχοντες, που ήρθαν εδώ από το Βορρά και άφησαν τα χνάρια τους στο νησί του Ήλιου.

Στο 2ο φίλμ - ντοκουμέντο, που βρίσκεται σ' αυτό το σύνδεσμο, θα δείτε να ζωντανεύει με καταπληκτική ακρίβεια και συναρπαστικές λεπτομέρειες η ζωή μέσα στο Κάστρο, όπου κατοικούσαν 4 εθνότητες.

Η Ρόδος του Μεσοπολέμου (Μέρος 1ο)

Εικόνες από τη Ρόδο του Μεσοπολέμου.
Κάνοντας κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο μπορείς να ζήσεις την ατμόσφαιρα μιας άλλης εποχής, που μοιάζει να απέχει αιώνες από τη ζωή της σημερινής Ρόδου.
Είναι ένα φιλμ - ντοκουμέντο, απόσπασμα από την εκπομπή "ΕΝ ΛΕΥΚΩ".

Ανενημέρωτο το portal του ΕΟΤ

Το υπουργείο Τουρισμού υποστηρίζει σε όλους τους τόνους ότι προβάλει και διαφημίζει τον ελληνικό πολιτισμό και τουρισμό. Αμ δε!

Μια επίσκεψη στο portal του ΕΟΤ θα πείσει και τον πιο ευκολόπιστο για το αντίθετο. Κάναμε ένα κλικ για να διαπιστώσουμε έκπληκτοι πως εκτός από το ότι οι 11 γλώσσες στην ουσία είναι μία – η αγγλική – σε ό,τι αφορά την τρέχουσα ενημέρωση, αυτή είναι λανθασμένη ή μπαγιάτικη. Τα δελτία Τύπου στα αγγλικά έχουν να ενημερωθούν από την εποχή του πρώην υπουργού κ. Σπηλιωτόπουλου!

Στο δε τμήμα των τρεχουσών εκδηλώσεων (Current Events) διαβάζει κανείς και στα ελληνικά και στα αγγλικά σχετικά με το έτος... 2008.

Αυτά τα παράδοξα και απαράδεκτα διαπιστώσαμε στην πολυδιαφημισμένη και πολυδάπανη ηλεκτρονική πύλη του ΕΟΤ, τη στιγμή που όλοι βιώνουμε –λόγω της οικονομικής κρίσης- πρωτοφανείς καταστάσεις, κάθε άλλο παρά ευχάριστες.

To γνωμικό της ημέρας

Ο Τραπεζίτης είναι ένας άνθρωπος που δανείζει την ομπρέλα του όταν έχει λιακάδα και την ζητάει πίσω μόλις πιάσει βροχή.

Ακριβοί προορισμοί σε τιμή ευκαιρίας

Η κρίση έχει και τα καλά της. Μεταξύ αυτών και το γεγονός ότι χώρες που μέχρι πρότινος θεωρούνταν ακριβοί προορισμοί «φτηναίνουν» και γίνονται πλέον εξαιρετικά προσιτές. Αυτό συμβαίνει λόγω της ευνοϊκής για το ευρώ ισοτιμίας των νομισμάτων τους.

Ως γνωστόν πέρυσι ήταν η Αμερική επειδή το δολάριο είχε πάρει την κατρακύλα. Φέτος είναι η Αγγλία και όχι μόνο. Το ευρώ παίρνει, επιτέλους, την εκδίκησή του από τη βρετανική λίρα. Αυτό, συνδυασμένο με τα οικονομικότατα εισιτήρια που προσφέρουν η Aegean και η easyJet για Λονδίνο μας δίνει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να ξεσκονίσουμε τα Αγγλικούλια μας κάνοντας παράλληλα therapy shopping. Και για να μη ταξιδέψετε στα τυφλά διαβάστε: Λονδίνο, μύθοι και πραγματικότητα
Εδώ περπατώντας στο Λονδίνο
Εδώ, βόλτα στο Μαντάμ Τισό
Κι εδώ Λονδίνο, αυτοκρατορική πόλη

Το κραχ των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων στην Ισλανδία, η υποτίμηση του νομίσματος και η κατάρρευσης μιας εκ των δυνατότερων οικονομιών της Ευρώπης και του δεύτερου πιο ακριβού προορισμού στον κόσμο για το 2007, σύμφωνα με το Lonely Planet, φέτος είναι από τους πιο οικονομικούς προορισμούς. Μπορείς να πας από Παρίσι, Βαρκελώνη, Βερολίνο ή Λονδίνο και φτάνεις με τις γνωστές και μη εξαιρετέες easyJet, Vueling, ClickAir και Aegean.
Σύνδεσμοι με περισσότερες πληροφορίες για την Ισλανδία, εδώ.

Ένας άλλος τουριστικός προορισμός που το νόμισμά του έχει πάρει την κατηφόρα σε σχέση με το ευρώ, είναι η ο πάντα ειδυλλιακός Μαυρίκιος. Πετάς με την Air France, μέσω Παρισιού –υπολόγισε περί τα 1000 ευρώ με επιστροφή και φόρους. Οικονομικότερα, μπορείς να πας με την Emirates μέσω Ντουμπάι, σε τιμές που ξεκινούν από 890 ευρώ. Σχετικό άρθρο: Check - in στον παράδεισο

Στην ίδια ακριβώς κατηγορία με το Μαυρίκιο, βρίσκεται η οικονομική κατάσταση των Σεϋχελλών. Ο επίγειος παράδεισος του Ινδικού, που γενικώς θεωρείται από τους ακριβότερους εξωτικούς προορισμούς του κόσμου, τώρα έγινε κι αυτός πιο προσιτός. Θα πας με την Air France, μέσω Παρισιού ή την Qatar Airways, μέσω Ντόχα, σε τιμές που ξεκινούν από 900 περίπου ευρώ με επιστροφή και φόρους.
Πάμε για τρέλες στις Σεϋχέλλες

Με την ισοτιμία να ευνοεί εμφανώς το ευρώ, το ταξίδι στην, μέχρι πριν, ακριβή Ρωσία έγινε κατά τι φθηνότερα. Πετάς με Aeroflot και Ολυμπιακή για Μόσχα σε τιμές που ξεκινούν από 320 ευρώ μετ’ επιστροφής.

Oι Τούρκοι απλώνουν τα «δίχτυα» τους στον τουρισμό με μεγάλο τους όπλο τη λίρα, που έχει υποτιμηθεί απέναντι στο ευρώ. Αυτή τη στιγμή το ένα ευρώ ξεπερνάει τις δυο λίρες. Οπότε είναι ευκαιρία για ένα ταξίδι στα μέρη των παππούδων μας: Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη, Καππαδοκία, Αλικαρνασσό, Κουσάντασι, Έφεσο κ.λ.π.

Ακόμα, είναι οι χώρες που φιλοδοξούν να μπουν στην Ευρωζώνη και οι ισοτιμίες των νομισμάτων κατεβαίνουν σαν ασανσέρ μέχρι να κλειδώσουν σε μια ισοτιμία όσο γίνεται ευνοϊκότερη για το ευρώ. Τέτοιες είναι η Βουδαπέστη, το Βουκουρέστι και οι προορισμοί στη Μαύρη Θάλασσα.

Τέλος, ο καλός φίλος Κλέαρχος Καπουτσής που εργάζεται στη Βουλγαρία με πληροφορεί: Ογδόντα χλμ. από τον Προμαχώνα το κούρεμα στο Μπλαγκόεβγκραντ στοιχίζει 7 λέβα (3,5 ευρώ), με δύο λουσίματα 8 λέβα (4 ευρώ). Καφές στην πλατεία 1,80 λέβα (90 λεπτά), εισιτήριο για κινηματογράφο 4 λέβα (2 ευρώ) και ποπ-κορν 1 λέβα (0,5 ευρώ). Επίσκεψη σε γιατρό σε ιδιωτική κλινική 20 λέβα (10 ευρώ). Η πόλη αυτή έχει 76,075 κατοίκους, απέχει από τον Προμαχώνα 80 χλμ., από τη Σόφια 110 χλμ. και γύρω στα 45 χλμ. βρίσκεται το περίφημο μοναστήρι της Ρίλα. Κάθε Σαββατοκύριακο έχει αρκετούς Έλληνες, που φθάνουν με λεωφορεία, γενικά όμως οι υποδομές στη Βουλγαρία είναι φτωχές. Ενδεικτικό είναι πως το Μπελογκρατσίκ, που είναι υποψήφιο στη λίστα με τα «7 θαύματα της φύσης», έχει μόνο ένα αξιόλογο (αλλά μικρό) ξενοδοχείο.

Περισσότεροι σχετικοί σύνδεσμοι με το άρθρο:

Βουκουρέστι, με το βλέμμα στη Δύση

Βίντεο από τη Μαύρη Θάλασσα

Πριγκιπόνησα χωρίς πρίγκηπες

Γλυκόπικρη γεύση Ανατολής

Η Ρόδος και το Μαρμαρίς, με τις πόλεις-κράτη τους, αποτελούσαν τη «Δωρική Εξάπολη», μια ομοσπονδία πόλεων-κρατών, που είναι δυνατόν να θεωρηθεί πρόδρομος των ομόσπονδων κρατών και αυτής ακόμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Είναι τέτοια η τουριστική ανάπτυξη που έχει επιτευχθεί στη Μαρμαρίδα που ελάχιστα κομμάτια της θυμίζουν πια εικόνες Ανατολής. Ο ιμάμης ακούγεται από τα μεγάφωνα των τζαμιών, αλλά μόνο λιγοστοί γέροντες προσκυνούν στο κάλεσμά του.

Η κλειστή αγορά με τα αμέτρητα καταστήματα όλων των ειδών μοιάζει με ηφαίστειο που εκρήγνυται και καίει με τη λάβα του κάθε βαλάντιο.

Όπου να κοιτάξεις ανακαλύπτεις κάτι νέο, νιώθεις τουρίστας σε γνώριμη χώρα, παντού διαφημίζουν αμέτρητες εκδρομές σε αρχαιοελληνικά μνημεία, οργανώνεσαι σε μια ξενάγηση με σπασμένα αγγλικά σ έναν κόσμο εκπλήξεων.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να επισκεφθείτε το Μαρμαρά. Ο πρώτος είναι για να διαπιστώσετε πως εννοούν οι γείτονές μας τον όρο "τουρισμός και υπηρεσίες". Ο δεύτερος γιατί θυμίζει Ελλάδα με γλυκόπικρη γεύση Ανατολής. Θα το διαπιστώσετε όταν επισκεφθείτε τα αρχαία μνημεία της ευρύτερης περιοχής.

Περισσότερα γι αυτό το θέμα μπορείτε να διαβάσετε στον παρακάτω σύνδεσμο:
http://www.rodosport.gr/enlefko/MARMARIS%2012112008.htm