Tο νησί έχει μέσα στο μεσογειακό χώρο μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα τελείως δική του. Τροπικός τόπος με ιβίσκους, κισούς, νερά και χουρμαδιές, με υγρασία το βράδυ και ξάστερο ήλιο απ’ την αυγή.
Στο Μουσείο μας περιμένει η Λουόμενη Αφροδίτη. Με χάρη η θεά έχει ξεμπλέξει τα μαλλιά της και τάχει δώσει στα χάδια του νερού.
Οι Ροδίτισσες παλιά ήταν πολύ όμορφες. Ο Ραδαμάνθυς- γιατρός του Σουλεϊμάν- αναφέρει ότι «οι Ροδίτισσες κυκλοφορούν γεμάτες κοσμήματα και τα’ άρωμά τους είναι διεγερτικό, ικανό να μεθύσει γέροντες! Τίποτα δεν ισοφαρίζει την ομορφιά και την κομψότητά τους».
Το Νιοχώρι, επειδή βρισκόταν κοντά στο λιμάνι, σε πιο ευνοϊκή θέση από τις άλλες συνοικίες, αναπτύχθηκε γρήγορα και σιγά - σιγά θεωρήθηκε η καλύτερη συνοικία. Τα προξενεία των ευρωπαϊκών Δυνάμεων, τα δημόσια κτίρια, η Γαλλική Σχολή, τα λίγα ξενοδοχεία ήταν εδώ.
Όπως γράφουν οι περιηγητές της εποχής οι κάτοικοι της Ρόδου ανήκαν σε όλα τα έθνη, ήταν θα λέγαμε μια σμικρογραφία του ΟΗΕ. Βέβαια, Έλληνες ήταν οι περισσότεροι, αλλά υπήρχαν και Τούρκοι, Εβραίοι διωγμένοι από την Ισπανία, Αρμένιοι πρόσφυγες, Γάλλοι, Άγγλοι, Ιταλοί και μερικοί Μαλτέζοι. Το 1897 είχαν έρθει οι τουρκοκρητικοί από τη λευτερωμένη Κρήτη και το 1922 οι Φραγκολεβαντίνοι ξεριζωμένοι από τη Σμύρνη.
Το 3ο βίντεο για τη Ρόδο του Μεσοπολέμου, από την εκπομπή "ΕΝ ΛΕΥΚΩ", βρίσκεται σ αυτό τον σύνδεσμο.
Σχόλια