Στη Συρία, κάτι από το μεγαλείο της βυζαντινής αυτοκρατορίας και το κάλλος
της ελληνιστικής αρχιτεκτονικής κυριαρχεί ακόμη.
Σε πολλές περιπτώσεις τα λιθόκτιστα κτίρια δίνουν την εντύπωση ότι οι ιδιοκτήτες τους τα εγκατέλειψαν μόλις χθες, ενώ ό,τι σώζεται από τις βυζαντινές εκκλησίες μοιάζει να μαρτυρά πως μόλις πριν από λίγο ολοκληρώθηκε η Θεία Λειτουργία και οι πιστοί έφυγαν.
Βόρεια της Δαμασκού, στο χωριό Ma’alula -είναι και το μοναδικό στον
κόσμο που οι κάτοικοί του μιλούν μέχρι σήμερα αραμαϊκά, τη γλώσσα των χρόνων
του Ιησού- σώζονται κτίσματα εκείνης της εποχής.
Στην ελληνική ορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Σέργιου οι ελάχιστοι τουρίστες έχουν ακόμη και τώρα την ευκαιρία να ακούσουν τη Θεία Λειτουργία στα αραμαϊκά.
Σε μια άλλη ιστορική πόλη, τη Serjilla, οι περιηγητές του 21ου αιώνα μπορούν να
ταξιδέψουν πίσω στο χρόνο αντικρίζοντας ό,τι σώζεται από τις εγκαταστάσεις
οινοποιίας και ελαιοκομίας της περιοχής. Τις κύριες δραστηριότητες δηλαδή, από
τις οποίες οι κάτοικοι της βυζαντινής περιόδου κυριολεκτικά πλούτιζαν. Ακόμη
και σήμερα το βλέμμα αιχμαλωτίζουν οι κατοικίες της εποχής εκείνης, όπως επίσης
οι εκκλησίες και τα λουτρά, όλα τους χαρακτηριστικά δείγματα της ελληνιστικής
αρχιτεκτονικής.
Τέλος, εντύπωση προκαλεί μέχρι σήμερα και η Ain Dara, η πόλη που κοντά της
βρίσκεται και το περίφημο -πλην εντυπωσιακό- εγκαταλειμμένο μοναστήρι, όπου τον
5ο αιώνα μ.Χ. ο στυλίτης Άγιος Συμεών μόνασε και πέθανε.
Σχόλια