Μοζαμβίκη, ο ορισμός του… «εξωτικού και τροπικού»

Η Μοζαμβίκη χωρίζεται από τον ποταμό Ζαμβέζη σε δύο ευρύτερες περιοχές:
Τα νότια βαθύπεδα και τα βόρεια υψίπεδα.
Στα βόρεια της χώρας εκτείνεται η οροσειρά Ναμούλι (2.419 μ.)
Εκτός από τον Ζαμβέζη, στη νότια πεδιάδα ρέουν και οι ποταμοί Σάβε και Λιμπόπο.
Tο μήκος των ακτών της είναι 2.800 χιλιόμετρα.
Η χώρα έχει έκταση 801.590km² και πληθυσμό που ξεπερνά τα 22 εκατομμύρια κατοίκους.
Η Μοζαμβίκη συνορεύει βόρεια με την Τανζανία, δυτικά με το Μαλάουι, τη Ζάμπια και τη Ζιμπάμπουε, νοτιοδυτικά με τη Νότια Αφρική και τη Σουαζιλάνδη και ανατολικά με το Δίαυλο της Μοζαμβίκης (Ινδικός Ωκεανός).
Για δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια -μέχρι το 1992- η όμορφη αυτή χώρα της νοτιοανατολικής Αφρικής υπέφερε στη δίνη ενός θανάσιμου εμφύλιου πολέμου, που χάραξε βαθιές πληγές στις πόλεις, στα χωριά και τους κατοίκους της.
Ενα πλήθος επιρροών συνυπάρχουν αρμονικά η μία δίπλα στην άλλη. Οι κάτοικοι στα νότια της χώρας δηλώνουν ρωμαιοκαθολικοί χριστιανοί (23,8%).
Στα βόρεια υπάρχουν αρκετοί μουσουλμάνοι (17,8%), ενώ πολλοί δηλώνουν άλλες μορφές χριστιανικής πίστης (30,2%) και οι υπόλοιποι ακολουθούν παραδοσιακές αφρικανικές λατρείες (15,5%).
Ποσοστό άνω του 23% δηλώνουν άθεοι ή άθρησκοι.

 Η Μοζαμβίκη διαθέτει μεγάλο ορυκτό πλούτο, όπως π.χ. γαιάνθρακα, σιδηρομετάλλευμα, τανταλίτη (τα μεγαλύτερα αποθέματα στον κόσμο), φυσικό αέριο, μαγγάνιο, ουράνιο, διαμάντια και αμίαντο, όμως μικρό μέρος του βρίσκεται υπό εκμετάλλευση.
Σημαντικότερο λιμάνι της χώρας είναι η πρωτεύουσα, Μαπούτο, με διεθνές αεροδρόμιο που παρουσιάζει μεγάλη κίνηση και σιδηροδρομικό σταθμό, που κτίστηκε το 1910 από το διάσημο Γάλλο μηχανικό Αλέξανδρο-Γουσταύο Άιφελ.
Άλλα λιμάνια είναι η Μπέιρα, η Κελιμάνε, η Νακάλα και η Πέμπα.
Το νησί της Μοζαμβίκης, περιλαμβάνεται στον κατάλογο των μνημείων της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO και βρίσκεται 180 χλμ. μακριά από την πόλη Ναμπούλα. Είναι ένα νησί περίπου 3 χλμ. μακρύ, που το χωρίζει από την ξηρά μια παλιά τσιμεντένια γέφυρα μιας λωρίδας κυκλοφορίας, που κατασκευάστηκε από τους Πορτογάλους τη δεκαετία του 1960.
Υπήρξε παλιός εμπορικός σταθμός της Πορτογαλίας στο δρόμο προς την Ινδία, αλλά και μεγάλο αραβικό λιμάνι και ναυπηγικό κέντρο πολύ πριν το επισκεφτεί ο Πορτογάλος θαλασσοπόρος Βάσκο ντε Γκάμα το 1498.
Σημαντικότερο μνημείο στη χώρα είναι το φρούριο Σάο Σεμπαστιάο, ενώ σπουδαίος είναι και ο καθεδρικός ναός στην πόλη της Μοζαμβίκης.
Στην πρωτεύουσα , Μαπούτο, βρίσκονται αρκετά μνημεία που θυμίζουν το πορτογαλικό παρελθόν, όπως το παλαιό φρούριο του 1787 (Νόσα Σενιόρα ντε Κονσεϊσάο), η εκκλησία της Νόσα Σενιόρα ντα Φάτιμα και ο σιδηροδρομικός σταθμός.
Στη Μαπούτο συναντά κανείς και σύγχρονα κτήρια, πλατείες και μουσεία (Ιστορικό, Στρατιωτικό, Φυσικής Ιστορίας κ.λ.π.).
Ο επισκέπτης μπορεί να δει το Εθνικό Μουσείο Εθνογραφίας στη Ναμπούλα, το Μουσείο Διακοσμητικών Τεχνών στην πόλη της Μοζαμβίκης και να επισκεφθεί ναούς από την αποικιακή περίοδο.
Στη Μοζαμβίκη κατοικούν 150 περίπου ομογενείς, κυρίως στην πρωτεύουσα Μαπούτο, ενώ από το 2006 έχει συσταθεί Ιερά Επισκοπή Μοζαμβίκης.