Ντάτσα, για νοσταλγούς του αυθεντικού

Η Ντάτσα βρίσκεται στο μέσο της Τραχείας χερσονήσου, σ’ έναν ειδυλλιακό κολπίσκο. Απέχει μόνο 11 μίλια κι έχει καθημερινή σύνδεση με τη Σύμη.

Η Τραχεία οφείλει το όνομά της στη βραχώδη σύστασή της. Εκτείνεται Ν-ΝΔ του Μαρμαρά και απολήγει μετά από 65 χλμ. και αφού έχει περάσει από το Τρόπιο όρος στο ακρωτήρι της Κνίδου, γνωστότερο στους ναυτικούς ως Κάβος Κριός.

Σύμφωνα με το θρύλο όταν επέλαυναν οι Πέρσες με τον στρατηγό τους Άρπαγο, οι Κνίδιοι φοβούμενοι την υποδούλωσή τους αποφάσισαν να αποκόψουν τη χερσόνησο από τη Μικρά Ασία και να τη μετατρέψουν σε νησί. Όταν όμως άρχισαν τη διάνοιξη του ισθμού πολλοί εργάτες τυφλώνονταν από τα θραύσματα των λίθων γι αυτό πήγαν στο Μαντείο των Δελφών και ζήτησαν χρησμό. Τότε τους είπε η Πυθία:

"Ισθμόν δε μή πυργούτε. μηδ' ορρύσετε. Ζεύς γαρ κ' έθηκε νήσον, εί κ' εβούλετο".

Οι Ρωμιοί ονόμασαν τον μισοτελειωμένο ισθμό Διασπόρι και έλεγαν πως "τα πράγματα που έκανε ο θεός, ο άνθρωπος δεν πρέπει να τα χαλάσει". Παρ' όλα αυτά όμως οι νησιώτες εκμεταλλεύθηκαν το έργο των Δωριέων και περνούσαν από το Διασπόρι τα ψαροκάϊκα γλυτώνοντας απόσταση από την Κω και τη Σύμη.

Κατά τον 13ο αιώνα λεγόταν και Σταδία, ενώ τον 18ο αι. στην περιοχή εγκαταστάθηκε ο Μεχμέτ Αλή Αγάς από την Κρήτη που ίδρυσε τον μαχαλά Ελάκι, τον οικισμό που οι Ρωμιοί αποκαλούσαν Ελεέ, από το όνομα του ξωκλησιού του Προφήτη Ηλία που υπήρχε στο λόφο πάνω από το χωριό.

Η συνοικία αυτή, όπως και ολόκληρη η χερσόνησος μετονομάστηκε αργότερα Ρεσάντιγιε, από τον πασά Ρεσάντ. Ουσιαστικά υπήρχαν τρεις πόλεις, το λιμάνι Ντάτσα, το Ρεσάντιγιε και η Eski Datca, η παλιά Σταδιά η Τάτσα όπου ζούσαν οι Συμιακοί.

Τα παραδοσιακά πέτρινα σπίτια και τα σοκάκια είναι γραφικότατα με αποκορύφωμα το αρχοντικό κονάκι του Μεχμέτ Αλή Αγά, που είναι διώροφο. Η Ντάτσα τα τελευταία χρόνια αναπτύσσεται γοργά και η δημοτική μαρίνα είναι ιδανικός σταθμός για θαλαμηγούς και άλλα μικρά σκάφη. Παρ' όλα αυτά δεν παύει να είναι (ακόμα) ένας προορισμός για νοσταλγούς του αυθεντικού.

Στα εστιατόρια της περιοχής πολλά πιάτα μαρτυρούν ότι εδώ γυρόφερναν Συμιακοί και Νισύριοι. Karavila λένε τα σαλιγκάρια, Yasu πιθανόν από το ελληνικό «γειά σου» το εστιατόριο που λειτουργεί σ’ ένα παλιό ελληνικό σπίτι.

Στη Ντάτσα μπορείτε να ψωνίσετε εξαιρετικά χαλιά, μαντήλια και κεντήματα.

34 χλμ. από εδώ βρίσκεται η δωρική Κνίδος με το στρατιωτικό λιμάνι της, που έμεινε γνωστή από το άγαλμα της Κνιδίας Αφροδίτης και από τη ναυμαχία του αθηναϊκού με τον Σπαρτιατικό στόλο.

Σύντομη η παραμονή μας στη Ντάτσα, αφήνω λοιπόν εκκρεμότητες για επόμενο ταξίδι και συνεχίζω την περιήγηση με πούλμαν

64 χλμ. από εδώ βρίσκεται το Μαρμαρίς, που εξυπηρετείται με τακτικά δρομολόγια λεωφορείων και ντολμούς.

Παρακάμπτουμε το Μαρμαρά και πάμε βόρεια μέσα από μια διαδρομή άγριας ομορφιάς φυτεμένη με πεύκα, βελανιδιές, αμυγδαλιές, ελιές, ωποροφόρα, μυρτιές και δενδρολίβανα.

Αριστερά μας η παραλία Γκιόκοβα, από τις καλύτερες στην Τουρκία και στην αγκαλιά της το παραδοσιακό χωριό Ακγιακά με τα διώροφα σπίτια, όλα με ξύλινα μπαλκόνια.

Δεξιά μας αφήνουμε τη φοιτητούπολη και πρωτεύουσα του Νομού Μούγλα και ανηφορίζοντας την εθνική οδό, περνάμε το Αϊδίνι (με τις πολλές συκιές), για να φθάσουμε στον τελικό μας προορισμό που είναι το Κουσάντασι.

Εδώ, φωτογραφίες από τη Ντάτσα

Εδώ, βίντεο από το ταξίδι μας