Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

Η κραυγή του Αλκίνοου Ιωαννίδη

«Δεν θα πω για τους άλλους. Λίγο με ενδιαφέρει η ποιότητα και η στάση τους σε τέτοιες στιγμές. Ούτε και περίμενα καλύτερη αντιμετώπιση. Όσο και να τους βρίσω, χαϊδεύω τα αυτιά μας και τίποτα δεν αλλάζει. Θα πω για εμάς, και συγχωρήστε με:

Έρχεται η μέρα που η μάσκα τραβιέται βίαια. Η μέρα που το αληθινό μας πρόσωπο φανερώνεται, θέλουμε-δεν θέλουμε, αφτιασίδωτο και τρομακτικά αληθινό. Πρέπει να το κοιτάξουμε, είναι θέμα ζωής και θανάτου. Πρέπει να το ρωτήσουμε, να μας πει ποιοι είμαστε. Γιατί μόνο αυτό γνωρίζει.

Γυρνάμε απότομα, για να αντικρίσουμε μια τρύπα στον καθρέφτη. Πού απουσιάζει το πρόσωπό μας; Το ξεχάσαμε σε μικρά, ταπεινά, εγκαταλελειμμένα σπίτια, στη σκόνη χαμηλών, πλίνθινων ερειπίων, στους τάφους αγράμματων, ακατέργαστα σοφών παππούδων. Εκεί αφήσαμε θαμμένες τις αληθινές καλημέρες, τη συγκίνηση των στίχων, την αλληλεγγύη των ανθρώπων και ότι πολύτιμο δεν μετριέται σε χρήμα. Έκτοτε, προχωρήσαμε στον «σύγχρονο κόσμο» απρόσωποι, γυμνοί, παλεύοντας να κρατήσουμε το νήμα της ύπαρξής μας άκοπο, μέσα σε εποχές δύσκολες, μέσα σε ένα τοπίο που δεν μας μοιάζει.

Γίναμε αρχοντοχωριάτες, επενδύοντας στα χειρότερα χαρακτηριστικά των δύο συνθετικών της λέξης. «Έχω γάμο», λέγαμε και στεκόμασταν καλοντυμένοι σε γκαζόν ξενοδοχείων, με φακελάκια στα χέρια, χωρίς αληθινή, από καρδιάς ευχή. «Και οι γάμοι μας, τα δροσερά στεφάνια και τα δάχτυλα, γίνουνται αινίγματα ανεξήγητα για την ψυχή μας». Ούτε αινίγματα, ούτε τίποτε. Όλα απαντημένα, όλα πεζά. Μεγάλα και άδεια. Απομείναμε αναίσθητοι μπροστά στο ιερό, ζώντας ένα γυαλιστερό, αντιαισθητικό, άχαρο, ανέραστο, ανίερο, ξοδεμένο παρόν. Χωρίς μνήμη, χωρίς όνειρο, διαζευγμένοι από το είναι μας.

Τα καλύτερα παιδιά μας τα πουλήσαμε. Τα αφήσαμε να σπαταλούν τη ζωή τους σε λογιστικά βιβλία, σε γραφεία εταιρειών, σε άψυχους λογαριασμούς. Τα κάναμε σκλάβους με τίτλους διευθυντικού στελέχους. Τα ταΐσαμε χρήματα, τα σπουδάσαμε χρήματα, τα μάθαμε να σκέφτονται χρήματα, να υπηρετούν χρήματα, να ονειρεύονται χρήματα, να παντρεύονται χρήματα, να γεννάνε χρήματα, να είναι χρήματα. Μιλούν άπταιστα τα χειρότερα Αγγλικά (αυτά της δουλειάς) και άθλια τα καλύτερα Ελληνικά (τα Κυπριακά). Όταν τα χρήματα λείψουν, από πού θα κρατηθούν;

Αντικαταστήσαμε το γλέντι στην πλατεία του χωριού με το σκυλάδικο. Τον έρωτα με το στριπτιζάδικο. Τα αναγκαία για την επιβίωση, με ένα τζιπ γεμάτο άχρηστα ψώνια. Τον ελεύθερο χρόνο με την υπερωρία. Κάναμε το παιγνίδι των παιδιών υπερπαραγωγή, σε πάρτι γενεθλίων κατά παραγγελία. Ξεχάσαμε ποια είναι τα βασικά συστατικά της ύπαρξής μας, ως ατόμων και ως κοινωνίας, αντικαθιστώντας τα με ότι μάς γυάλισε στη βιτρίνα. Γίναμε ότι μας έπεισε ο διαφημιστής, η τηλεόραση ή το περιοδικό να γίνουμε. Καταντήσαμε οπαδοί ομάδων, φανατικοί, με μαχαίρια και μίσος. Έφηβος, προτού σιχαθώ όλες τις ομάδες εξίσου, ήμουν με την Ομόνοια. Μια μέρα που έπαιζε με το ΑΠΟΕΛ, αρρώστησε ο τυμπανιστής των αντιπάλων. Ήρθαν στην άλλη κερκίδα και μου ζήτησαν να πάω στη δική τους, για να παίξω το τύμπανο. Πήγα ευχαρίστως.
Πέρασε ο καιρός, αλλάξαμε. Ξεχάσαμε. Χωριστήκαμε σε κόμματα και τα ψηφίσαμε τυφλά, διχαστήκαμε με τρόπο αταίριαστο στην ιστορία και την παράδοσή μας. Σε μια σταλιά τόπο, λέγαμε «οι άλλοι». Πήραμε τα χειρότερα χαρακτηριστικά της Ελλάδας και τα κάναμε αξιώματα.
Να πάει στο καλό τέτοιος εαυτός, να μην ξανάρθει. Καθόλου μην τον κλάψουμε, καθόλου μη μας λείψει. Στον αγύριστο!

Πέρασαν χρόνια. Το κορίτσι από τις Φιλιππίνες έκλαιγε κρυφά στο κρεβάτι του για το παιδί και τη μάνα που άφησε για να σερβίρει καφέ τον κύριο Πάμπο, που έγινε σερ, για να σιδερώνει τα ακριβά βρακιά της κυρίας Αντρούλλας, που έγινε μάνταμ. Η κοπέλα θα γυρίσει φτωχή στο Μπάγκιο Σίτι ή στη Μανίλα. Θα αγκαλιάσει τη μάνα της, θα φιλήσει το παιδί της. Εμείς, πού επιστρέφουμε;
Τι μένει όταν ο σερ και η μάνταμ, έκπληκτοι, χάνουν το αυτοκίνητο, την υπηρέτρια, το λούσο και το σπίτι τους; Τι κρατιέται αναλλοίωτο μέσα στον χρόνο, κάτω από την επιφάνεια που βουλιάζει; Πού ακριβώς βρίσκεται ανεξίτηλα χαραγμένος ο βαθύς Χαρακτήρας που μας επιτρέπει, όταν όλα αλλάζουν, να λέμε ακόμη «Εμείς»;

Μπορούμε σήμερα να αποφασίσουμε ξανά, ο καθένας για τον εαυτό του και όλοι μαζί, ποιοι είμαστε. Τι είναι σημαντικό και τι όχι. Τι αξίζει να προσπαθήσουμε μέχρι τέλους. Ποια λόγια αξίζει να πούμε προτού φύγουμε, πώς αξίζει να σταθούμε και απέναντι σε τι, προτού πεθάνουμε. Κι αυτό, μπορούμε να το κάνουμε, ακόμη και νηστικοί, άνεργοι και άστεγοι. Ήταν όμως αδύνατον να το κάνουμε χορτάτοι και υποταγμένοι, με έναν εαυτό-καταναλωτή, εξαρτημένο και ευχαριστημένο.
Μείναμε σε σκηνές, στο ύπαιθρο, για χρόνια. Χάσαμε για πάντα τα σπίτια, τα χωριά και τις ζωές μας. Περιμέναμε κάθε μέρα, για χρόνια, αγνοούμενους που δεν γύρισαν. Για δεκαετίες, ακούγαμε αεροπλάνο και στρέφαμε έντρομοι τα μάτια στον ουρανό. Χιαστί ταινίες στα παράθυρα, μη σπάσουν από τον βομβαρδισμό που μπορούσε ανά πάσα στιγμή να ξαναρχίσει. Τα παιδιά που έβγαλαν το σχολείο διαβάζοντας με το κερί στα αντίσκηνα, χειμώνες στη σειρά, βρίζονταν στην Ελλάδα από τους Ελλαδίτες, γιατί τους έτρωγαν τις θέσεις στα πανεπιστήμια. Η Μεγάλη Μαμά τίποτα δεν κατάλαβε. Κι ακόμη δεν καταλαβαίνει. Γιατί, μπορεί η Κύπρος να είναι ελληνική, όμως, πόσο λίγο κυπριακή είναι η Ελλάδα! Πόσο λίγο ελληνική είναι η Ελλάδα!

Επιτρέψαμε στους μικρούς πολιτικούς ενός αδύναμου και απροστάτευτου τόπου, να συμπεριφέρονται σαν άρχοντες αυτοκρατορίας. Να υπηρετούν κόμματα και τσέπες, σαν να μην υπάρχει απειλή, κίνδυνος και γκρεμός, σαν να είναι αδύνατον από τη μια μέρα στην άλλη να γίνουμε μπουκιά στο στόμα κροκοδείλων. Είδαμε τα τρυφερά, αγνά χαμόγελα των παιδιών του Απελευθερωτικού Αγώνα να χρησιμοποιούνται από βάρβαρους, απαίδευτους «πατριώτες» με ξυρισμένα κεφάλια, φαλακρούς «απ' έξω κι από μέσα». Ζήσαμε την αδικία, την απώλεια, την εγκατάλειψη. Τα ξέρουμε όλα, τα είδαμε όλα, τα ζήσαμε όλα. Τώρα θα φοβηθούμε;

Όταν κλαίγαμε το '74, κλαίγαμε για τα σπίτια μας. Σήμερα θα κλάψουμε για τις επαύλεις μας; Τότε, κλαίγαμε για το χωριό μας. Θα κλάψουμε σήμερα για την τράπεζα; Τότε, για τους τάφους των γονιών μας. Σήμερα για τα χρέη μας; Τότε, για τις ζωές μας. Σήμερα για τις δουλειές μας; Δεν νομίζω...
Η κοινωνία μας, αυτή η διαλυμένη, πιέζοντας ασταμάτητα την όποια επίσημη πολιτική ηγεσία, αλλά και πέρα απ' αυτήν, θα αναπτύξει μηχανισμούς στήριξης των ανέργων, θα φροντίσει τα παιδιά της. Όχι από ελεημοσύνη. Από αλληλεγγύη. Και με τη γνώση πως, αν ο διπλανός δεν ζει καλά, κανείς δεν ζει καλά. Γιατί, ότι ποτέ μας κράτησε σ' αυτόν τον τόπο, ήταν ένας ιδιόμορφος, ποιητικός, παράλογα ωραίος κοινωνικός ιστός, που αυτοπροστατεύεται και που μας προστατεύει. Αυτός είναι που ανάγκασε τους βουλευτές να πουν, για μια έστω στιγμή, «Όχι».

Το «Όχι» της Κυπριακής Βουλής, είναι σημαντικότερο απ' ότι κάποιοι χαιρέκακοι μπορούν να υποψιαστούν. Κι ας επιστρέψει η Βουλή εκλιπαρώντας τους Τροϊκανούς, κι ας πέσει στα γόνατα, κι ας τους γλύψει τα πόδια, μετά. Κι ας χάσουμε περισσότερα. Γιατί, για μια στιγμή έστω, έμοιασε η Δημοκρατία να έχει νόημα, ένα νόημα ξεχασμένο εδώ και δεκαετίες. Έμοιασαν, έστω και για μια στιγμή, οι εκπρόσωποι να εκπροσωπούν πράγματι. Η στιγμή καταγράφεται και μένει, δημιουργώντας προηγούμενο, παρά την όποια κατάληξη. Και το γεγονός πως το προηγούμενο δημιουργήθηκε από μισή μερίδα τόπο, αγαπητοί λογικοί λογιστές, το κάνει ακόμη σημαντικότερο. Τίποτα «δικό σας» δεν θα μείνει ποτέ στην Ιστορία, να σηματοδοτεί, να καθορίζει, ή έστω να θυμίζει κάτι υπαρξιακά σημαντικό. Αφήστε μας να το χαρούμε. Δεν μας προσφέρονται συχνά τέτοιες χαρές.
Αυτό το «Όχι», φαίνεται να είχε και χειροπιαστά αποτελέσματα: Εκτός από τη δυνατότητα μη φορολόγησης των μικροκαταθετών, εκτός από το χρονικό περιθώριο που έδωσε για τη νομοθετική ρύθμιση του περιορισμού των συναλλαγών και τη δημιουργία Ταμείου Αλληλεγγύης, που μπορούν να παίξουν σημαντικά θετικό ρόλο στο μέλλον, έδωσε και τη δυνατότητα, έστω σπασμωδικά, έστω την τελευταία στιγμή, έστω με απογοητευτικό αποτέλεσμα, να μετρηθούν οι δυνάμεις και οι «φιλίες», τόσο της Κύπρου, όσο και της Ελλάδας.

Βοήθησε να καθαρίσει το τοπίο, να τελειώσουμε με ψευδαισθήσεις, να καταλάβουμε ξανά το πόσο μόνοι είμαστε, το πόση ευθύνη έχουμε. Θα ήμασταν αφελείς αν πιστεύαμε πως με ένα «Ναι» θα σώζαμε κάτι, ας πούμε τη Λαϊκή Τράπεζα ή την Κύπρου (αλήθεια, πόσο «δική μας» μπορεί να είναι μια τράπεζα;) και μαζί τις δουλειές, ή τους κόπους μιας ζωής που τους εμπιστευτήκαμε. Ξέρουμε καλά πως ότι έμεινε εκτεθειμένο (το γιατί είναι μια άλλη κουβέντα, που ελπίζω πως θα γίνει), ούτως ή άλλως, και με τα «Ναι» και με τα «Όχι», θα κατασπαραχθεί.

Δυστυχώς, δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει “plan B”. Θα ήταν αδύνατον να έχει εκπονηθεί από ανθρώπους της γενιάς μου και της προηγούμενης, από ανθρώπους βουτηγμένους στην κατανάλωση, στο εφήμερο, στο συμφέρον, στο νεοπλουτισμό και στο τίποτε, μια πολιτική που να έχει βάθος και σοβαρότητα. Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι, χωρίς δικλίδες ασφαλείας, χωρίς λογική, είπαν ενστικτωδώς “Όχι”. Έστω και για μια στιγμή. Ένα “Όχι” καταστροφικό και λυτρωτικό μαζί, που εσείς, αγαπητοί Ελλαδίτες μνημονιακοί, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, με πρόσχημα το καλό μας, δεν θα πείτε ποτέ. Θα προτιμήσετε να καταστραφούμε εξίσου, λέγοντας “Ναι”.

Οι Κύπριοι προσφυγοποιούμαστε ξανά στην ίδια μας την πατρίδα. Χάνουμε ξανά τη ζωή όπως τη χτίσαμε, όπως νομίζουμε πως τη διαλέξαμε, όπως νομίσαμε πως μας ανήκει. Και φοβόμαστε. Είναι ανθρώπινο. Όμως, τι πραγματικά φοβόμαστε; Ότι θα πεινάσουμε; Πεινάσαμε και παλιότερα. Ότι θα κρυώσουμε; Κρυώσαμε χρόνια. Ότι θα μείνουμε μόνοι; Πάντα μόνοι ήμασταν. Ότι θα πονέσουμε; Από πόνο άλλο τίποτε... Ότι θα μας κατακτήσουν; Πάντα κατακτημένοι υπήρξαμε.

Θα τα καταφέρουμε, το ξέρουμε καλά! Γιατί, τελικά, δεν φοβόμαστε τίποτε. Γιατί, τελικά, το μόνο που φοβόμαστε, είναι το υποχρεωτικό κοίταγμα στον καθρέφτη. Το μόνο που μας φοβίζει, είναι το μόνο που πραγματικά έχουμε: το αληθινό μας πρόσωπο. Ας το ξεθάψουμε, ας το θυμηθούμε, ας το κοιτάξουμε. Ενώ όλοι, φίλοι και εχθροί, μας αγριοκοιτάζουν, ενώ η μάσκα μας πέφτει νεκρή, αυτό θα μας χαμογελάσει».

Κυριακή 24 Μαρτίου 2013

Σανά, η πόλη με τα 50 τζαμιά και τις 40 αγορές

Υεμένη, η χώρα της μαστούρας και του καλάσνικωφ...
Η Σανά (φωτό), η πρωτεύουσα της χώρας, είναι από τα μεγαλύτερα ανοιχτά μουσεία του κόσμου.
Η πόλη με τα 50 τζαμιά και τις 40 αγορές κάποτε ήταν περιτριγυρισμένη με τείχη και πύργους.
Χτισμένα προς τα τέλη του 2ου αι. μ.Χ. κάποια από αυτά στέκουν ακόμη, όπως η πύλη Μπαμπ αλ Γιαμέν.

Στο Άντεν λένε έριξε ο Νώε την Κιβωτό. Ίσως γι’ αυτό στην Υεμένη είναι σαν να ζεις στην εποχή  της  Παλαιάς Διαθήκης. Θαρρείς και δεν  έχει αλλάξει τίποτα από τότε.
Όλοι δείχνουν πολλοί χαλαροί. Κανείς δε φαίνεται να βιάζεται να κάνει κάτι.

Οι περισσότεροι είναι πολύ χαρούμενοι, ζεστοί και πολλοί φιλικοί με τους ξένους. Το μόνο τους μειονέκτημα είναι πως έχουν μάθει να ζουν με τη βρωμιά.
Ζέστη, σκόνη, κορναρίσματα, όλοι φωνάζουν μεταξύ τους, μια τρέλα.

Υεμένη! Χώρα του καφέ παλιά, τώρα όλοι πίνουν μόνο τσάι. Το πολύ να πιούν ένα καφέ το πρωί.
Μετά το απογευματινό κάτ για να μαστουρώσουν, πίνουν τσάϊ  δίπλα στη γυναίκα, μιλάνε λιγάκι και η συζήτηση καταλήγει σε διαπραγματεύσεις για να πάνε στο κρεβάτι.
Διαβάστε περισσότερα για το θέμα ΕΔΩ!

Σάββατο 23 Μαρτίου 2013

Ελπίδες για τη διάσωση του διαβόλου της Τασμανίας

Ελπίδες για τη διάσωση του διαβόλου της Τασμανίας από την ασθένεια όγκων του προσώπου δίνουν οι μελέτες Αυστραλών επιστημόνων, καθώς ανοίγουν τον δρόμο για την ανάπτυξη εμβολίου.

Οι Διάβολοι της Τασμανίας είναι πασίγνωστα ζώα για τον ιδιόρρυθμο χαρακτήρα τους και τη διαπεραστική κραυγή τους.

Η ασθένεια όγκων προσώπου των διαβόλων εκδηλώθηκε το 1996 και έκτοτε έχει συρρικνώσει τον πληθυσμό κατά 60%, ενώ εκφράζονται φόβοι για αφανισμό του είδους μέσα στα επόμενα 20 έως 30 χρόνια.
Η ασθένεια των εν λόγω ζώων  μεταδίδεται μέσω του δαγκώματος.
Τα καρκινικά κύτταρα δεν εξουδετερώνονται από το ανοσοποιητικό τους σύστημα, λόγω έλλειψης μιας γενετικής ποικιλομορφίας μεταξύ του πληθυσμού που ζει στις άγριες περιοχές της Τασμανίας.

Επιστήμονες επέλεξαν με πολλή προσοχή μόλις 14 υγιή ζώα από προγράμματα εκτροφής αιχμάλωτων σαρκοφάγων μαρσιποφόρων σε ολόκληρη την Αυστραλία. 
Τα άφησαν ελεύθερα στη νήσο Μαρία, ένα προστατευόμενο φυσικό καταφύγιο, ανοιχτά των ανατολικών ακτών της Αυστραλίας, που βρέχεται από τη θάλασσα της Τασμανίας και  οι ειδικοί πιστεύουν ότι εάν όλα πάνε κατ' ευχήν, μέσα στα επόμενα χρόνια να «εισαγάγουν» άλλους 50 δαίμονες στη νήσο Μαρία για να σώσουν από τον αφανισμό το απειλούμενο ζώο.

Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

Ναύπλιο, αξιοθέατα στη γύρω περιοχή

Αν βρεθείς στο Ναύπλιο και σε παίρνει ο χρόνος προτείνω τις εξής κοντινές εκδρομές:

Μόνο τέσσερα χιλιόμετρα χωρίζουν το Ναύπλιο από την Τίρυνθα με τα εντυπωσιακά κυκλώπεια τείχη­ και 25 χλμ. από το ανάκτορο του θρυλικού Aγαμέμνονα στις ­Μυκήνες, έναν από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους της Πελοποννήσου.

Στο δρόμο για τις Μυκήνες, λίγο πριν από τον οικισμό της Νέας Κίου, στρίψτε δεξιά προς Άργος και κάντε μια παράκαμψη για να ανεβείτε στο Κάστρο της Λάρισας.

Για μια ολοκληρωμένη αρχαιολογική περιήγηση, επιβάλλεται η επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο της Επιδαύρου ( 30 χλμ. ).
Μετά τον οικισμό Εξώστης, στα 2,8 χλμ. από την πόλη, θα βρείτε τη διασταύρωση όπου στρίβετε αριστερά προς Κρανίδι-Επίδαυρο.
Στη φωτό:
Σήμα κατατεθέν των Μυκηνών, είναι η πύλη των Λεόντων.

Τήν πατρίδα ουκ ελάσσω παραδώσω...

Τήν πατρίδα ουκ ελάσσω παραδώσω...
Είναι ο Όρκος των Αθηναίων Εφήβων.


Οι Αθηναίοι, όταν γίνονταν 18 ετών έπρεπε να υπηρετήσουν στρατιώτες για δύο χρόνια.
Σε επίσημη τελετή, παρουσιάζονταν στην εκκλησία του δήμου στην Πνύκα, αναγράφονταν στους καταλόγους των πολιτών (ληξιαρχικόν γραμματείον) και τους χορηγούνταν ένα δόρυ και μια ασπίδα.
Κατόπιν, ένοπλοι ανέβαιναν στην Ακρόπολη και κρατώντας ασπίδα έδιναν στο ιερό της Αγραύλου τον όρκο των Αθηναίων εφήβων. 


Ο όρκος διασώζεται από τον ρήτορα Λυκούργο και αναφέρεται από τον Δημοσθένη και τον Αριστοτέλη. Λέγεται μάλιστα πως ο όρκος γράφτηκε από τον ίδιο το Σόλωνα, νομοθέτη των Αθηναίων.


Οὐ καταισχυνῶ τά ὅπλα τά ἱερά, οὐδ' ἐγκαταλείψω τόν παραστάτην ὄτῳ άν στοιχήσω· ἀμυνῶ δέ καί υπέρ ἰερῶν καί ὁσίων καί μόνος καί μετά πολλῶν. τήν πατρίδα οὐκ ἐλάσσω παραδώσω, πλείω δέ καί άρείω ὅσης άν παραδέξωμαι. καί εὐηκοήσω τῶν ἀεί κρινόντων, καί τοῖς θεσμοίς τοῖς ἰδρυμένοις πείσομαι καί κρινόντων, καί τοῖς θεσμοίς τοῖς ἰδρυμένοις πείσομαι καί ούστινας άν άλλους τό πλῆθος ἰδρύσηται ὁμοφρόνως·καί ἀν τις ἀναιρῇ τούς θεσμούς ή μή πείθηται οὐκ επιτρέψω, ἀμυνῶ δέ καί μόνος καί μετά πολλῶν. καί ἰερά τά πάτρια τιμήσω. ἰστορες τούτων Άγλαυρος, Ενυάλιος, Άρης, Ζεύς, Θαλλώ, Αυξώ, Ηγεμόνη.


Μετάφραση:
«Δε θα ντροπιάσω τα όπλα τα ιερά,
ούτε θα εγκαταλείψω το συμμαχητή μου, με οποιονδήποτε κι αν ταχθώ στη γραμμή. θα αμυνθώ και για τα ιερά και τα όσια και μόνος και μαζί με πολλούς και την πατρίδα δε θα παραδώσω μικρότερη αλλά μεγαλύτερη και ισχυρότερη απ' όση την παρέλαβα. και θα υπακούσω πρόθυμα σ΄αυτούς που δικάζουν κάθε φορά και Θα πολιτεύομαι σύμφωνα με τους καθιερωμένους θεσμούς και σύμφωνα με όσους άλλους ο λαός με κοινή απόφαση θα καθιερώσει. Και σε περίπτωση που κάποιος θα αποπειραθεί να καταλύσει τους θεσμούς ή να μην πειθαρχεί σ΄ αυτούς, δεν θα επιτρέψω, θα αμυνθώ και μόνος και μαζί με πολλούς. Και θα τιμήσω τα πατροπαράδοτα ιερά. Μάρτυρες μου γι αυτά ας είναι η Άγλαυρος, Ενυάλιος, Άρης, Ζεύς, Θαλλώ, Αυξώ, Ηγεμόνη.

Τρίτη 19 Μαρτίου 2013

Αρμενία, η χώρα των χιλίων εκκλησιών

Σύμφωνα με την παράδοση, η Εκκλησία της Αρμενίας ιδρύθηκε από δυο από τους Δώδεκα Αποστόλους, τον Θαδδαίο και τον Βαρθολομαίο, που κήρυξαν το Χριστιανισμό στην Αρμενία το 40-60 μ.Χ. 


Λόγω αυτού, το επίσημο όνομα της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αρμενίας είναι Αποστολική Εκκλησία της Αρμενίας.
Η Αρμενία ήταν η πρώτη χώρα που υιοθέτησε το Χριστιανισμό ως επίσημη θρησκεία, στις αρχές του 4ου αιώνα, κατά την παράδοση το έτος 301. Περίπου το 93% των Αρμενίων υπάγονται στην Εκκλησία της Αρμενίας, που είναι μια Ορθόδοξη Μη Χαλκηδονιανή Εκκλησία. Το τυπικό της είναι έντονα τελετουργικό και οι θέσεις της συντηρητικές, περίπου όπως της Κοπτικής και Συριακής Εκκλησίας. 

Επίσης αρκετοί Αρμένιοι είναι Καθολικοί (τόσο Ρωμαιοκαθολικοί όσο και Μεχιταριστές, 180.000 κατά το Αρμενικό Καθολικάτο), Προτεστάντες αλλά και πιστοί της παραδοσιακής αρμενικής θρησκείας και Γεζίτες Κούρδοι, που ζουν στα δυτικά της χώρας.
Στη φωτό:
Το μοναστήρι Virap Khor και στο βάθος το όρος Αραράτ, όπου στάθηκε η κιβωτός του Νώε μετά τον κατακλυσμό.

Δευτέρα 18 Μαρτίου 2013

Μη πέσεις με τα μούτρα στα Σαρακοστιανά

Μη πέσεις με τα μούτρα στο τραπέζι...

Κοίταξε να απολαύσεις τα καλούδια της Καθαρής Δευτέρας σωστά για να μη σου μείνουν στο σώμα ενθύμιο.
Πάντως, η ταραμοσαλάτα δεν είναι μόνο ιδιαίτερα εύγευστη, αλλά και τροφή εξαιρετικά πλούσια σε φώσφορο και κάλιο, συμβάλλοντας στην καλή λειτουργία της όρασης και της καρδιάς.
Εν τούτοις, καλό είναι να μην καταναλώσουμε παραπάνω από 2 κουταλιές της σούπας - Τα 30γρ. (η 1 κουταλάκι σούπας) αποδίδει 122 θερμίδες.
Όσο για το τουρσί;
Εξοπλίζει με «καλά» μικρόβια, που ευνοούν την υγεία του εντέρου και του στομάχου μας.
Τα 100 γρ. τουρσί μας παρέχουν 120 θερμίδες.

Με θερμίδες τα καλούδια της Καθαρής Δευτέρας

Η Καθαρή Δευτέρα παχαίνει!
Δες θερμίδες κα δώσε βάση:

- 100 γραμμάρια χαλβά: 540 θερμίδες
- μία φέτα λαγάνα: 60 θερμίδες
- μία μερίδα πατάτες βραστές: 196 θερμίδες

- πέντε ντολμαδάκια: 170 θερμίδες
- τρεις ελιές: 50 θερμίδες
- 100 γραμμάρια τουρσί: 120 θερμίδες

- δύο κουταλιές της σούπας ταραμοσαλάτα: 122 θερμίδες
- μία μερίδα φασόλια γίγαντες: 200 θερμίδες
- μία μερίδα χταποδάκι στη σχάρα: 180 θερμίδες

- μία μεγάλη γαρίδα ή καραβίδα: 100 θερμίδες
- μία μερίδα σουπιές: 250 θερμίδες
- 12 μύδια: 100 θερμίδες

- μία μερίδα καλαμαράκια ψητά: 100 θερμίδες
- μία μερίδα καλαμαράκια τηγανητά: 684 θερμίδες

Ε, δεν θα πιείς και κάτι με τόσα μεζεδάκια;
Ένα ποτήρι κρασί ή μπύρα έχουν 100 θερμίδες, ενώ ένα ποτηράκι ούζο φτάνει τις 150!

 Πρόσεξε λοιπόν τι θα  κάνεις για να απολαύσεις τα καλούδια της Καθαρής Δευτέρας σωστά και να μην σου μείνουν στο σώμα ενθύμιο.

Λαογραφικά της Σαρακοστής

Καθαρά Δευτέρα σήμερα και τη λέμε έτσι γιατί από αυτή τη μέρα σταματά η κατανάλωση κάθε αρτύσιμου φαγητού και αρχίζει η "κάθαρση" σωματικά και ψυχικά, με την νηστεία των 40 ημερών που ονομάζουμε Σαρακοστή.
Όταν κάποιος ξεκινά για ένα ταξίδι, πρέπει να ξέρει πού πηγαίνει. Το ίδιο ισχύει και με τη Σαρακοστή.
Η Σαρακοστή είναι ένα πνευματικό ταξίδι και προορισμός του είναι το Πάσχα, "η εορτή των εορτών" και η "πανήγυρι των πανηγύρεων".
 


Ενα έθιμο που έχει σχεδόν χαθεί στις μέρες μας είναι της "Κυρά Σαρακοστής".
Την χρησιμοποιούσαν σαν ένα ιδιόμορφο ημερολόγιο για να μετράνε τις εβδομάδες της νηστείας (Σαρακοστής).
Η κυρά Σαρακοστή στις περισσότερες περιοχές ήταν μια χάρτινη ζωγραφιά. Απεικόνιζε μια γυναίκα με σταυρωμένα χέρια, λόγω προσευχής, χωρίς στόμα, λόγω νηστείας,
και με εφτά πόδια που αναπαριστούσαν τις επτά εβδομάδες της Μεγάλης Σαρακοστής. Κάθε Σάββατο έκοβαν ένα πόδι και έτσι ήξεραν πόσες βδομάδες νηστείας απέμεναν μέχρι το Πάσχα.
Το Μεγάλο Σάββατο, έκοβαν και το τελευταίο πόδι. Αυτό το κομμάτι χαρτί το δίπλωναν καλά και το έκρυβαν σε ένα ξερό σύκο. Τοποθετούσαν το σύκο αυτό μαζί με άλλα και σε όποιον το έβρισκε θεωρούνταν ότι του έφερνε γούρι.
Σε άλλα μέρη της Ελλάδας η Κυρά Σαρακοστή δεν ήταν φτιαγμένη από χαρτί, αλλά από ζυμάρι. Το ζυμάρι φτιαχνόταν με αλεύρι, αλάτι και νερό. Η διαδικασία ήταν κι εδώ η ίδια όπως και με την χάρτινη.
Μια παραλλαγή του εθίμου της Κυράς Σαρακοστής είναι φτιαγμένη από πανί και γεμισμένη με πούπουλα.

Η Κυρά Σαρακοστή που έφτιαχναν στον Πόντο ήταν διαφορετική.
Εκεί κρέμαγαν από το ταβάνι μια πατάτα ή ένα κρεμμύδι, που πάνω του είχαν καρφωμένα εφτά φτερά κότας. Κι εδώ κάθε βδομάδα αφαιρούσαν ένα φτερό κι έτσι μέτραγαν το χρόνο μέχρι την Ανάσταση.
Αυτό το «ημερολόγιο» το ονόμαζαν Κουκουρά.
Για την Κυρά Σαρακοστή εχουν γραφτεί και οι εξής στίχοι :

Την Κυρά Σαρακοστή
που 'ναι έθιμο παλιό
οι γιαγιάδες μας την φτιάχναν
με αλεύρι και νερό.

Για στολίδι της φορούσαν
στο κεφάλι εναν σταυρό
μα το στόμα της ξεχνούσαν
γιατι νήστευε καιρό.

Και τις μέρες της μετρούσαν
με τα πόδια της τα επτά.
Κόβαν ένα την βδομάδα
μέχρι 'νάρθει η Πασχαλιά.

Καλή Σαρακοστή, λοιπόν

Τρίτη 12 Μαρτίου 2013

Ομάν, η χώρα του Σεβάχ του Θαλασσινού

TO HΞΕΡΕΣ;
Το Ομάν είναι από τις καθαρότερες χώρες στον κόσμο και συγκεκριμένα η δεύτερη καθαρότερη μετά τη Σιγκαπούρη και μια από τις πιο ασφαλείς.


Το Σουλτανάτο του Ομάν είναι μια χώρα με έκταση 309.500 τετρ. χλμ. και πληθυσμό 3.418.085 (σε αυτούς συμπεριλαμβάνονται και 577.293 που δεν κατάγονται από το Ομάν).
Στα δυτικά συνορεύει με τη Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και την Υεμένη.
Οι κάτοικοι του Ομάν ήταν από τους πρώτους που ασπάστηκαν το Ισλάμ. Η διάδοσή του αποδίδεται κυρίως στον Αμρ Ιμπν Αλ-Ας, απεσταλμένο του προφήτη Μωάμεθ το 630 μ.Χ. για να προσηλυτίσει τους Τζαϊφάρ και Αμπντ, κυβερνήτες του Ομάν εκείνη την περίοδο.
Οι Πορτογάλοι κατέλαβαν το Μουσκάτ για 140 χρόνια μεταξύ 1508 και 1648, φτάνοντας μία δεκαετία μετά τον περίπλου της Αφρικής από τον Βάσκο ντα Γκάμα. Σε αναζήτηση ενός σταθμού για να προστατεύουν τις θαλάσσιες διαδρομές τους, οι Πορτογάλοι ανασκεύασαν και οχύρωσαν την πόλη, στην οποία ακόμα και σήμερα τα αποικιοκρατικά χαρακτηριστικά είναι εμφανή. 


Ανυπόταχτες φυλές της περιοχής τελικά εκδίωξαν τους Πορτογάλους, αλλά αποχώρησαν από το Ομάν σχεδόν έναν αιώνα αργότερα, όταν το 1741 ο αρχηγός μία φυλής από την Υεμένη εισέβαλε με έναν πολυφυλετικό στρατό, από τον οποίο προέρχονται και οι σημερινοί σουλτάνοι της χώρας.
Το 1970 ο Καμπούς Μπιν Σαίντ Αλ Σαίντ εξόρισε τον πατέρα του, Σαίντ Μπιν Ταϊμούρ, ο οποίος πέθανε αργότερα στο Λονδίνο, και παραμένει από τότε ηγεμόνας σουλτάνος του Ομάν.


Πρωτεύουσα είναι η Μουσκάτ με περίπου 30.000 κατοίκους (πάνω από 1 εκ. στην ευρύτερη μητροπολιτική περιοχή). Στο Muscat θα βρείτε μαγευτικές παραλίες, αλλά και βουνά και φαράγγια που αξίζει να εξερευνήσει κανείς. Επίσης, ο παραδεισένιος βυθός της περιοχής θα καταπλήξει τους λάτρεις των καταδύσεων. Αξιοθέατα αποτελούν η Παλιά Πόλη, το λιμάνι Muttrah και η εμπορική συνοικία Ruwi, που αποτελεί ένα από τα πιο τουριστικά κομμάτια της περιοχής.


Το Batinah διαθέτει θάλασσα με τα κρυστάλλινα νερά, αλλά και τα επιβλητικά βουνά Haajjar. Η πιο κοντινή πόλη της περιοχής είναι η Sohar, που βρίσκεται 250 χλμ. δυτικά της Muscat, στην οποία λέγεται ότι έζησε ο Sinbad από τις Αραβικές Νύχτες. Όπως και να ’χει, η ναυτική ιστορία της πόλης αυτής χάνεται πολλά χρόνια πίσω, όταν οι ναυτικοί της έφταναν μέχρι την Ινδία, την Κίνα και την Ανατολική Αφρική για τις συναλλαγές τους. Ανάμεσα στα αξιοθέατα της περιοχής συγκαταλέγονται το πάρκο της και το αναπαλαιωμένο φρούριο με το μουσείο.


Η Dakhilia είναι μια περιοχή που εντυπωσιάζει με τα βουνά, τα φαράγγια και την ιστορία της. Εκεί γεννήθηκαν και έζησαν πολλοί ποιητές και μεγάλοι θρησκευτικοί ηγέτες. Αξίζει να επισκεφτείτε το φρούριο του 17ου αιώνα, καθώς και τις δύο αρχαίες πόλεις Nizwa και Bahla που είναι χτισμένες στα δυτικά, στους πρόποδες των βουνών Haajjar.


Στη Sharqiya, θα δεις ποτάμια και εύφορες εκτάσεις από τη μια, φαράγγια από την άλλη. Θάλασσα με κοραλλιογενείς υφάλους και πιο πέρα έρημος. Αυτές οι αντιθέσεις συνθέτουν τη μαγευτική εικόνα της περιοχής Sharqiya, που κερδίζει κάθε επισκέπτη που θα βρεθεί κοντά της. 


Η Wahiba είναι η μεγαλύτερη σε έκταση έρημος στον κόσμο και, εκτός από μοναδικής φυσικής ομορφιάς τοπίο, αποτελεί και σημείο ιστορικού ενδιαφέροντος, καθώς στην περιοχή έχουν ανακαλυφθεί καταυλισμοί τουλάχιστον 3.000 χρόνων.


Η Dhofar βρίσκεται στο νοτιότερο σημείο του Ομάν και παρουσιάζει μεγάλο ιστορικό ενδιαφέρον εξαιτίας των πολλών αρχαιολογικών ευρημάτων στην περιοχή. Το υγρό και παράλληλα ζεστό κλίμα της συμβάλλει στην ανάπτυξη του δεντρολίβανου, το οποίο εξάγεται στην Ευρώπη από τα παλιά χρόνια.


Η Dhahirah διαθέτει μοναδική φυσική ομορφιά και η ιστορία της περιοχής συντέλεσαν στο να ανακηρυχθεί από την UNESCO «Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς». Πρόκειται για μια αμμώδη έκταση που απλώνεται στους πρόποδες του δυτικού τμήματος των βουνών Haajjar. Η μεγαλύτερη πόλη της περιοχής και δεύτερη μεγαλύτερη της χώρας είναι το Ibri.


Η περιοχή φημίζεται για την παραγωγή εξωτικών φρούτων μοναδικής ποιότητας..
Άλλες πόλεις είναι η Ματρά, η Σαλάλα κ.ά.
Ναοί, αρχαίες πόλεις, ανεπιτήδευτη φυσική ομορφιά σε αχανείς εκτάσεις ερήμου, επιβλητικά βουνά και χρυσές παραλίες, αλλά και εκλεπτυσμένη πολυτέλεια και σύγχρονες ανέσεις του δυτικού κόσμου αντικατοπτρίζουν το σημερινό Ομάν.


To Σουλτανάτο είναι μια χώρα όπου θα συναντήσουμε και έρημο (Rimal Ash Sharqiyyah) -εκεί όπου οι γυναίκες φορούν παραδοσιακές μάσκες-, και πράσινο (Dhofar) στο νότο -εκεί και η πόλη Salalah-, και 1.700 χλμ. παραλία, και παραδοσιακά χωριά με φολκλορικούς χορούς, με πάνω από 500 κάστρα, οχυρά και πύργους κ.ά.

Επίσης, θα συναντήσετε πολλά ψαροχώρια με παραδοσιακά ξύλινα καράβια στη θάλασσα, τα dhaw. Ενα από αυτά, το Sur, είναι η πόλη του Σεβάχ του Θαλασσινού. 

Οσον αφορά τις δραστηριότητες, μπορεί κανείς να κάνει scuba diving, αναρρίχηση, trekking, παρατήρηση πουλιών, παρατήρηση χελώνων, ιππασία, διαδρομές με καμήλες, ποδηλασία κ.ά.
Υπάρχουν 16 μουσεία, 4 γήπεδα γκολφ, ενώ γνωστό είναι και το frankincence tree (δέντρο από το οποίο παράγεται το λιβάνι).

Δευτέρα 11 Μαρτίου 2013

Τα στήθη προδίδουν τον χαρακτήρα της γυναίκας

«Στερνομαντεία» είναι η πρακτική τέχνη να διαβάζεις το χαρακτήρα του ανθρώπου, εξετάζοντας την περιοχή από το στήθος μέχρι την κοιλιά.
Η στερνομαντεία χρησιμοποιείτο τον 18ο αιώνα από τους Ισπανούς. 


Οι "στερνομάντεις" συνήθως συγκρίνουν τα σχήμα του γυναικείου στήθους με φρούτα ακόμα και λαχανικά.
Και ανάλογα με το σχήμα «διαβάζουν» το μέλλον.
Παραδείγματα:
Οι γυναίκες με μικρά στήθη που μοιάζουν με κεράσια διακρίνονται, για τον κοινωνικό τους χαρακτήρα. Είναι λογικές και άνετες. Αυτές οι γυναίκες μπορεί να είναι πολύ καλές και ευχάριστοι σύντροφοι στη καθημερινή ζωή.


Πολλές γυναίκες με στήθος που μοιάζει σε σχήμα μήλου είναι ψυχρές και είναι πολύ δύσκολο να έχουν οργασμό. Είναι όμως έτοιμες για όλα, ώστε να ευχαριστήσουν το άνδρα τους και επίσης είναι πολύ καλές νοικοκυρές.
Όσες έχουν σχήμα αχλαδιού είναι αξιαγάπητες και επιρρεπείς σε πολλούς δεσμούς. Συνήθως είναι ελεύθερες, όχι έξυπνες, είναι όμως ελκυστικές στους άνδρες. Ο γάμος με αυτές, σίγουρα προσφέρει έκσταση και πολλά σκάνδαλα.


Αν ο άντρας θέλει να έχει ποικιλία στο κρεβάτι, χρειάζεται μια γυναίκα με στήθη σχήματος λεμονιού.
Οι γυναίκες αυτές είναι γεμάτες ζωντάνια και ικανές για αυτοσαρκασμό. Οι γυναίκες μα μεγάλα στήθη είναι αισιόδοξες, εύθυμες και αισθησιακές. Μπορεί να είναι πολύ ευρηματικές στο κρεβάτι και αναμένουν το ίδιο από τους συντρόφους τους.
Οι γυναίκες με στήθη σαν πεπόνια θέλουν να θαυμάζονται. Εκτιμούν το ωραίο φαγητό και αναπτύσσουν σταθερά τις ικανότητες τους για μαγειρική.


Οι σεξολόγοι λένε χαρακτηριστικά πως το στήθος της γυναίκας, αποκαλύπτει περισσότερα για το χαρακτήρα της, παρά τα ζώδια.
Οι άνθρωποι πάντοτε είχαν την επιθυμία να γνωρίζουν το μέλλον τους και να αποκαλύπτουν το μυστήριο του ανθρώπινου χαρακτήρα. Χρησιμοποιούσαν χαρτιά, ζάρια, νομίσματα, αλάτι κ.λ.π.
Τώρα στην υπηρεσία των προβλέψεων προστέθηκε και το γυναικείο στήθος.


Aκόμα και η Bίβλος, στο περίφημο Άσμα Aσμάτων, εξυμνεί τα γυναικεία στήθη με λόγια απέραντου θαυμασμού.
Επίσης, πολλά αριστουργήματα της ζωγραφικής, όπως «H Θύελλα του Tζορτζόνε» ή «H Φουρνάρισσα του Pαφαήλ», απεικονίζουν το μυστήριο και τη δύναμη του γυναικείου στήθους.

Φίδια για φαγητό και φάρμακα

Φωτό από την Ινδονησία._
Ενας εργαζόμενος τακτοποιεί τα φίδια για να ακολουθήσουν τη διαδικασία της  αποξήρανσης.

Στο χωριό Kapetakan, υπάρχει ένα μεγάλο σφαγείο φιδιών, που εξάγει το αποξηραμένο κρέας τους στην Κίνα και την Ταϊβάν, ως υλικό για να χρησιμεύσουν στην παραδοσιακή ιατρική και ως τροφή.

Συχνά μπαίνουν σε σούπες ή και στο κρασί, ενισχύοντας το ανοσοποιητικό σύστημα των ασθενών.
Μέχρι πριν από δύο δεκαετίες οι κάτοικοί του χωριού έβγαζαν τα προς το ζην από τη γεωργία.
Σήμερα εκτρέφουν περίπου τρία εκατομμύρια φίδια, αριθμός πολύ μεγαλύτερος από τους κατοίκους του.

Το πιο επικίνδυνο φίδι θεωρείται το «φίδι των πέντε βημάτων».
Σύμφωνα με τους κατοίκους, το φίδι αυτό είναι τόσο δηλητηριώδες που, αν σε δαγκώσει, μόλις που προλαβαίνεις να κάνεις πέντε βήματα πριν πεθάνεις.

Κυριακή 10 Μαρτίου 2013

Διαγωνισμός τραγουδιού πουλιών στην Ταϊλάνδη

Διαγωνισμός τραγουδιού πουλιών στην Pattani, της Ταϊλάνδης (φωτό αριστερά).

Κάθε χρόνο την περίοδο από τον Ιανουάριο μέχρι τον Ιούλιο, γίνεται ένας περίεργος διαγωνισμός τραγουδιού από πουλιά.

Τα πουλιά κρεμιούνται σε υψηλούς στύλους 3-6 μέτρων. Οι κριτές ακούν το κάθε τραγούδι και βαθμολογούν ανάλογα με τον τόνο, τη μελωδία και τον όγκο του κάθε πουλιού.
Ο νικητής του διαγωνισμού κερδίζει 10.000 μπάτ.
Υπάρχουν περίπου 100.000 άνθρωποι σε όλη την Ταϊλάνδη που συμμετέχουν σε αντίστοιχους διαγωνισμούς.

Η Ορνέλλα Μούτι παρηγοριέται «Με το θέατρο και τον έρωτα»

Η Ορνέλλα Μούττι γεννήθηκε 9 Μαρτίου το 1955, στη Ρώμη, από πατέρα από τη Νάπολη και Εσθονή μητέρα.
Το 1994 ψηφίστηκε "η πιο όμορφη γυναίκα στον κόσμο" και στα νιάτα της υπήρξε η γυναίκα που στοίχειωνε στα όνειρα πολλών αντρών.


Εδώ και λίγα χρόνια έχει επεκτείνει τις δραστηριότητες της στον σχεδιασμό και την εμπορία κοσμημάτων, ανοίγοντας καταστήματα σε πολλές πόλεις του κόσμου από τη Γαλλία και την Ιταλία μέχρι τη Μογγολία.


Έχει παντρευτεί (και χωρίσει) δύο φορές και έχει δύο κόρες κι ένα γιο, ενώ από το 2008 είναι μαζί με τον Fabrice Kerherve.
«Ζω αρμονικά, σεβόμενη τα θεία δώρα που μου έδωσε η φύση», είχε δηλώσει πριν από μερικά χρόνια η Ornella Muti.
Και πράγματι η φύση την προίκισε με πολλά χαρίσματα.
Ομορφιά, φινέτσα και αισθησιασμό, που στο πέρασμα των χρόνων παρέμειναν αναλοίωτα. Ίσως, μπορεί αυτό να οφείλεται... εν μέρει στον πλαστικό χειρουργό Stefano Piccolo, με τον οποίο ζούσε για μια δεκαετία (1998-2008).


Στην ερώτηση με τι παρηγοριέται απαντά:
- «Με το θέατρο και τον έρωτα».
Όσο για το τι είναι αυτό που τη διατηρεί ανέπαφη από τον χρόνο;
Δεν πίνει, δεν καπνίζει και προσέχει τη διατροφή της.

Θεσσαλονικιός «έκλεψε» την καρδιά της κόρης του Εμίρη του Κατάρ!

Η όμορφη Φατιμά από την πρώτη στιγμή που αντίκρισε τον Γιάννη Κεχαγιά στην κοσμοπολίτικη Μύκονο  εξέφρασε τον θαυμασμό της! 

Τον προσκάλεσε μάλιστα για τα γενέθλιά της στο παλάτι της στο Κατάρ για να τραγουδήσει για εκείνη και τους εκλεκτούς καλεσμένους της!

ΕΔΩ, το σχετικό video.

Παρασκευή 1 Μαρτίου 2013

Μάρτης, γδάρτης και... δίγαμος

Μάρτης, γδάρτης, παλουκοκαύτης και... δίγαμος. 

Τον λέγανε Δίγαμο γιατί ο Μάρτης έχει δύο γυναίκες, τη μία πολύ όμορφη και φτωχή, την άλλη πολύ άσχημη και πολύ πλούσια. 


Ο Μάρτης κοιμάται στη μέση.
Όταν γυρίζει από την άσχημη, κατσουφιάζει, μαυρίζει και σκοτιδιάζει όλος ο κόσμος, γι' αυτό παλουκοκαύτης.
Όταν γυρίζει από την όμορφη, γελάει, χαίρεται και λάμπει όλος ο κόσμος.