Ανάβουνε φωτιές στις γειτονιές...

Ο Αϊ Γιάννης ο Κλήδονας ή Ριγανάς γιορτάζει στις 24 Ιουνίου.
Γιορτάζεται η Γέννηση του αγίου Ιωάννη του Προδρόμου – τ’ Αη Γιαννιού του Λιοτροπιού, ή Φανιστή, ή Ριζικάρη, του Λαμπαδιάρη ή του Κληδόνου, του Ριγανά.

Οι θερινοί μήνες είναι φτωχοί σε μεγάλες γιορτές. Με τον Ιούνιο όμως συμπίπτει η ακμή του καλοκαιριού, οι θερινές τροπές του ηλίου, που θεωρούνταν σημαντική και ορισμένες φορές επικίνδυνη καμπή του χρόνου.

Όσα αρχαία έθιμα ανάγονται στις θερινές τροπές του ηλίου συνδέθηκαν με το Γενέθλιο Ιωάννου του Προδρόμου.Η συσχέτιση αυτή δεν έγινε χωρίς λόγο. Κατά τον ευαγγελιστή Λουκά ο Ιωάννης ο Πρόδρομος ήταν έξι μήνες μεγαλύτερος από τον Ιησού. Αφού λοιπόν η γέννηση του Χριστού ορίστηκε από την εκκλησία στις 25 Δεκεμβρίου, δηλαδή κατά τις χειμερινές τροπές του ηλίου, επόμενο ήταν το Γενέθλιο του Ιωάννου του Προδρόμου να συμπέσει με την 24 Ιουνίου, δηλαδή κατά τις θερινές τροπές του ηλίου. Γι’ αυτό και διατηρήθηκαν ορισμένες συνήθειες του αρχαίου κόσμου σχετικές με το θερινό ηλιοτρόπιο.

Το δρώμενο του Κλήδονα αποτελεί μια ιδιαίτερη εθιμική εκδήλωση, για την οποία αντλούμε πληροφορίες από τους αρχαίους έλληνες συγγραφείς (Όμηρο, Ησίοδο, Ηρόδοτο, Αισχύλο, Σοφοκλή), αλλά και από τους βυζαντινούς Μιχαήλ Ψελλό (11ος αι.), Θεόδ. Βαλσαμώνα, Ιω. Ζωναρά (12ος αι.) και Ιωσήφ Βρυέννιο (15ος αι.).

Η λέξη κλήδονας προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη κληδών, που σημαίνει τον μαντικό ψίθυρο, την προφητική ρήση, και γι’ αυτό κατ’ επέκταση σημαίνει τον οιωνό, το προμήνυμα, τη φήμη, το μάντεμα. Οι αρχαίοι την ημέρα της εορτής των Νουμηνιών είχαν και τη συνήθεια του κληδονισμού, εκληδονίζοντο, μάντευαν δηλαδή το μέλλον με τον κλήδονα.

Η ίδια τακτική συνεχίστηκε και κατά την έλευση του χριστιανισμού και την ένταξη των παγανιστικών εθίμων στο χριστιανικό εορτολόγιο . Το δρώμενο μάλιστα μαζί με άλλα έθιμα που ανάγονται στις θερινές τροπές του ηλίου συνδέθηκε με την εορτή των Γενεθλίων του Αγ. Ιωάννη του Προδρόμου, του μεγαλύτερου προφήτη που προμήνυσε την έλευση του Χριστού , παρόλο που η Εκκλησία επιχείρησε μάταια να το καταδικάσει και να το καταργήσει, παρομοιάζοντάς το με βακχική – παγανιστική τελετή . Η πολεμική που ασκήθηκε από την Εκκλησία για την εξάλειψη του εθίμου εκφράζεται ολοκάθαρα με τις λαϊκές ρήσεις «αυτά τα λεν’ στον κλήδονα», «τέτοια να τα λες στον κλήδονα», «τέτοια εγώ τ’ ακούω στον κλήδονα», με τις οποίες χαρακτηρίζονται άνθρωποι που πιστεύουν σε τέτοιες δεισιδαιμονίες και λένε πράγματα απίστευτα, έτσι ώστε το έθιμο να καταντήσει συνώνυμο της ελαφρότητας.

Ο καθηγητής Δημ. Λουκάτος χαρακτηρίζει τη γιορτή του Αη Γιαννιού από τις «ειδωλολατρικότερες» του εορτολογίου μας, καθώς «μαζί με τον Αη Γιάννη λατρεύεται, με παλιά υποσυνείδητη εθιμολογία, ο Ήλιος των θερινών τροπών, ανάβονται διαβατήριες και καθαρτήριες πυρές, για τον κρίσιμο χρόνο, ασκούνται με τελετουργική δεξιοτεχνία η μαντεία και η μαντική, εκβιάζεται σχεδόν η καλή τύχη, επιδιώκεται η υγεία και το σωματικό κάλλος, με τη συγκομιδή θεραπευτικών και αρωματικών ανθόφυτων».

Την παραμονή, λοιπόν, του Αη Γιάννη του Λιοτροπιού, σε όλη σχεδόν την Ελλάδα ανάβουν φωτιές γύρω από τις οποίες χορεύουν, τραγουδούν και υπερπηδούν, με σκοπό κυρίως την σωματική υγεία. Oι πυρές των ημερών αυτών ήταν ένα έθιμο διαδεδομένο σε όλους σχεδόν τους ευρωπαϊκούς και τους βαλκανικούς λαούς.

Απόδειξη για την παλαιότητα και τον ηλιολατρικό χαρακτήρα των πυρών αυτών κομίζει, πέρα των άλλων πηγών και η Bίβλος, όπου αναφέρεται ότι ο βασιλεύς Μανασσής, ακολουθώντας εθνικά έθιμα και λατρεύοντας τον Βάαλ-Hλιο, «διήγε τους υιούς αυτού εν πυρί και ακληδονίζετο και οιωνίζετο».

Για την επιβίωση και διάδοση των σχετικών εθίμων και μετά την επικράτηση του Xριστιανισμού από πιστούς της νέας θρησκείας που απλά εξακολουθούσαν να τηρούν πανάρχαιες πατρογονικές συνήθειες, μιλά εύγλωττα η απαγόρευση της εν Τρούλλω έκτης Οικουμενικής Συνόδου (680 μ.Χ.): «τας εν ταις νουμηνίαις υπό τινων προ των οικείων εργαστηρίων ή οίκων αναπτομένας πυράς, ας και υπεράλλεσθαί τινες κατά τι έθος αρχαίον επιχειρούσιν, από του παρόντος καταργηθήναι προστάσσομεν. Oστις ουν τοιούτό τι πράξει αφοριζέσθω».

Παρά τις απαγορεύσεις, οι φωτιές του αη Γιάννη του Ήλιου (του Λιοτροπιού, του Φανιστή της πυρολατρείας (φανός = φωτιά μεγάλη με φλόγα), εξακολούθησαν να τελούνται ανελλιπώς διαμέσου των αιώνων, σύμφωνα με γραπτές μαρτυρίες, μέχρι και σήμερα, με χαρακτήρα καθαρτήριο, αποτρεπτικό των ασθενειών και αλεξιτήριο των διαφόρων κακών, αλλά και επικοινωνιακό, ερωτικό (Pιζικάρης) και μαντικό (Kλήδονας).

Πλούσιο φωτογραφικό υλικό από τον μάστορα της φωτογραφικής τέχνης Νικόλα Σμαλιό ΕΔΩ!



Όταν τα παιδιά που ανάβουν τις φωτιές και φωνάζουν μπροστά στις

φλόγες μέσα στη ζεστή νύχτα (μήπως έγινε ποτές φωτιά που να

μην την άναψε κάποιο παιδί, ώ Ηρόστρατε)

Και ρίχνουν αλάτι μέσα στις φλόγες για να πλαταγίζουν

τη νύχτα εκείνη του αη Γιάννη

όταν έσβησαν οι φωτιές

και μελέτησες τη στάχτη κάτω από τ’ αστέρια.

Γ. Σεφέρης, Ποιήματα

Ο Κλήδονας στη Σύρο

Ο Κλήδονας ήταν από τα πιο προσφιλή έθιμα. Ο άγιος καλείται "Πρόδρομος" γιατί προετοίμασε το λαό να υποδεχτεί το Σωτήρα, "Βαπτιστής" γιατί βάφτισε το Χριστό και "Αποκεφαλιστής" γιατί εκτελέστηκε με αποκεφαλισμό. Οι Συριανοί τον αποκαλούν "Κοψοκέφαλο". Επιπλέον, αποκαλείται "Φανιστής" από το "φανός".

Την παραμονή της εορτής κορίτσια με πήλινο βάζο πήγαιναν σε φιλικά σπίτια κι έπαιρναν το αμίλητο νερό. Ονομάζεται αμίλητο γιατί τα κορίτσια το ζήταγαν χωρίς να μιλήσουν καθόλου. Μετά από κει έπαιρναν βόλτα τα σπίτια της γειτονιάς κι ο καθένας έριχνε στο βάζο από ένα σημάδι, ένα κουμπί π.χ., ένα καρφί, ένα σουγιά.

Το άλλο βράδυ συγκεντρώνονταν όλοι κάπου κι ένας -ο βγάλτης- τραβούσε απ' το νερό ένα αντικείμενο και λεγόταν ένα τετράστιχο που ανήκε σ' αυτόν που ανήκε το ρίξιμο. Τα τετράστιχα είναι ερωτικά, χιουμοριστικά, σατιρικά και πικάντικα κάποτε:

Ανοίξτε τον κλήδονα
και στρώστε βελούδα
για να περάσει ο βασιλιάς
και η βασιλοπούλα.

Ο δεύτερος έλεγε:

Έχω τραγούδια να σας πω
έναν κουβά γιομάτο
και ξεπατώθηκε ο κουβάς
και πέσαν όλα κάτω.

Για τον κακόλογο λεγόταν το εξής τετράστιχο:

Της μαύρης κότας τα φτερά
στη γη να τιναχτούνε
και στης κακιάς γειτόνισσας
τα μάτια να της βγούνε.

Στη Βοιωτία συνηθιζόταν ανήμερα του Αϊ-Γιαννιού τα κορίτσια να κοιτάζουν βιαστικά κατάματα το φως του ήλιου και μέσα στη θαμπάδα των ματιών τους διέκριναν τη μορφή του μελλοντικού γαμπρού.

Την παραμονή του Αϊ-Γιαννιού, οι ανύπανδρες κοπέλες μαζεύονται σε ένα από τα σπίτια του χωριού, όπου αναθέτουν σε κάποιο μέλος της συντροφιάς, συνήθως σε μια "Μαρία" (στη Θράκη ο ρόλος αυτός δίνεται στην ονομαζόμενη "Καλλινίτσα"), της οποίας και οι δύο γονείς είναι εν ζωή, να φέρει από το πηγάδι ή την πηγή το "αμίλητο νερό".

Στα νησιά, το αμίλητο νερό είναι συχνά θαλάσσιο, οπότε και πρέπει να συλλεχθεί από σαράντα κύματα. Επιστρέφοντας στο σπίτι όπου τελείται ο κλήδονας, το νερό αδειάζεται σε πήλινο -ως επί το πλείστον- δοχείο, στο οποίο η κάθε κοπέλα ρίχνει ένα αντικείμενο, το λεγόμενο ριζικάρι. Συνήθως, πρόκειται για κάποιο προσωπικό αντικείμενο, συχνά μάλιστα πολύτιμο.

Στη συνέχεια, το δοχείο σκεπάζεται με κόκκινο ύφασμα, το οποίο δένεται γερά με ένα κορδόνι ("κλειδώνεται", παρετυμολογία του κλήδονα που εξηγεί το γεγονός ότι σε μερικά μέρη της Ελλάδας τοποθετείται λουκέτο στο κορδόνι) και τοποθετείται σε ταράτσα ή άλλο ανοιχτό χώρο. Εκεί παραμένει όλη τη νύχτα υπό το φως των άστρων, για να "ξαστριστεί". Οι κοπέλες επιστρέφουν ύστερα στα σπίτια τους. Λέγεται ότι τη νύχτα αυτή θα δουν στα όνειρά τους το μελλοντικό τους σύζυγο.

Λαϊκή μαντική διαδικασία, από τις πιο τελετουργικές όλων των παραδόσεων του τόπου μας, το έθιμο του κλήδονα, σύμφωνα με το οποίο αποκαλύπτεται στις άγαμες κοπέλες η ταυτότητα του μελλοντικού τους συζύγου, έχει τις ρίζες του στην αρχαιότητα. Η αναφορά στην Πυθία είναι έκδηλη, ενώ η ίδια η λέξη υπάρχει από την εποχή του Ομήρου.

Τα μονοκοτυλήδονα
και τα δικοτυλήδονα
ανθίζανε στον κάμπο
σου το 'χαν πει στον κλήδονα
και σμίξαμε φιλήδονα
τα χείλη μας, Μαλάμω.